Vandaag is het 1 mei. Door de economische crisis veroorzaakt door staatsinvesteringen in de oorlog, leven de arbeiders in Turkije en Noordd- Koerdistan op de hongergrens. Werknemers in de bouwsector in Amed (Tr. Diyarbakir), die een dagloon krijgen, hebben moeite om de huur van hun appartementen te betalen. De tegenstelling is dat ze luxe huizen bouwen en tegelijkertijd zeer zware werkomstandigheden hebben. ANF Nieuwsagentschap sprak met enkele bouwvakkers.
“Met ons loon kunnen we niets kopen”
Een van de dagloners, Kemal Deveci, legde uit dat ze elke dag werken, maar niet kunnen gaan slapen zonder aan de volgende dag te denken. “We kunnen niet anders dan nadenken over hoe we aan olie en suiker kunnen komen voor onze families. Een jaar geleden konden we bijvoorbeeld veel dingen kopen met ons dagloon, maar nu kunnen we niets kopen. We worden voortdurend gedwongen om geld te lenen. In de afgelopen drie tot vier maanden was het echt moeilijk om de kost te verdienen. Ik heb vier kinderen die allemaal studeren. Ik wil niet dat ze zoals wij in de bouw terecht komen.”
“We hebben niet elke dag werk”
Remzi Yıldız wees op de slechte werkomstandigheden en zei: “Ik werk al 32 jaar in de bouw. Maar ik heb mijn verzekeringsdagen nog niet achter me. Ik stuur mijn drie kinderen naar school en heb het financieel moeilijk. De prijzen stijgen elke dag, maar er is geen loonsverhoging in ruil voor ons werk. Naarmate de rijken rijker worden, worden de armen armer. Thuis hebben we geen rust meer. We vechten de hele tijd met onze kinderen. Ze begrijpen armoede niet en accepteren het niet. Waar we vroeger van ons dagloon een blik olie, meel en suiker konden kopen, kunnen we nu helemaal niets meer kopen. Ik kan met mijn dagloon niet in de behoeften van mijn huishouden voorzien. Bovendien kunnen we alleen werken als er iets is. We werken niet de hele maand.”
“We kunnen onze families niet voeden”
Vedat Fiktan zei dat hij al 15 jaar in de bouw werkt: “Wij huren. Ik heb jaren gewerkt, maar ik heb geen spaargeld. Ik heb vijf kinderen en ik kan het me niet veroorloven om ze naar school te sturen omdat ons dagloon niet eens genoeg is om onze families te onderhouden. Nadat we de huur en de rekeningen hebben betaald, leven we op de rand van de hongerdood.”
‘Er werken drie mensen en het is nog steeds niet genoeg’
Alişer Akgün zei dat hij al jaren in de bouw werkt en dat de arbeidsomstandigheden helemaal niet goed zijn: “We kunnen alleen de dag redden met het dagloon dat we krijgen, we kunnen op geen enkele manier geld besparen. Hoewel er drie mensen uit mijn familie werken, kunnen we de kost niet verdienen. Vroeger kon één persoon een gezin onderhouden, nu kunnen drie mensen dat niet meer.”
“We hebben geen hoop voor de toekomst”
Servet Çelebi zei dat hij al 15 jaar in deze sector werkt, altijd in een precaire situatie: “Ik heb zoveel jaren gewerkt, maar ik heb geen spaargeld. Ik heb zes kinderen en ze gaan allemaal naar school. We krijgen 200 lira per dag, maar dit geld is geen oplossing voor onze problemen. De economische crisis heeft ook een impact op onze relaties thuis. Een blikje olie kost bijna 1000 lira. In de winter werken we, als we geluk hebben, twee weken per maand. Dat is maximaal 4000 lira per maand. We bevinden ons in een zeer slechte positie. Ik heb ook geen hoop voor de toekomst.”
Bron: ANF
