- Duitsland
Als lid van de Uitvoerende Raad van de Arbeiderspartij van Koerdistan (PKK) gaf Duran Kalkan een videoboodschap aan de conferentie “Challenging Capitalist Modernity” ( “De Kapitalistische Moderniteit Uitdagen”) in Hamburg.
Kalkan begon zijn verklaring met een groet aan de deelnemers van de conferentie, die dit jaar voor de vierde keer plaatsvindt en onder de titel “We willen onze wereld terug ! Verzet, herovering en wederopbouw!”. Hij bedankte ook alle mensen die solidariteit tonen met het onderdrukte Koerdische volk en waardeerde de hulp voor de bevolking die getroffen is door de zware aardbevingen in het Turks-Syrische grensgebied.
“Het idee dat het democratisch-socialistische bewustzijn van samenlevingen van buitenaf wordt ingevoerd, dat sociaal bewustzijn en organisatie niet spontaan ontstaan, is ongetwijfeld juist. De historisch-maatschappelijke dialectiek laat ons dit zien. De taak om dit bewustzijn te doen ontwaken wordt uitgevoerd door revolutionaire intellectuelen. De PKK is een beweging die in 1973 is ontstaan uit het verlangen naar een voorhoedepartij en zich heeft ontwikkeld van een intellectuele jongerenbeweging tot een revolutionaire vrijheidsbeweging.
De kracht van taal door Abdullah Öcalan
In de jaren zeventig en tachtig probeerde de PKK op verschillende manieren haar leidende rol als partij op zich te nemen. Politieke en militaire dimensies kwamen echter naar voren en de intellectuele en ideologische dimensie bleven op de achtergrond. Het was niet zozeer omdat dat de realiteit was van Rêber Apo [Abdullah Öcalan] en de PKK, maar eerder omdat wij allemaal – kaderleden en mensen – hem en de partij op deze manier zagen. Met andere woorden, de rol van de voorzitter, de opperbevelhebber, de hoogste functionaris werd benadrukt. De dimensies van de denker, de wijze, de theoreticus, de mentor en de propagandist kwamen niet meer voor. De realiteit van Rêber Apo bevat geen enkele dialectische tegenspraak. Al deze elementen staan in een dialectische relatie tot elkaar, ook al is de uitgangssituatie niet op het huidige niveau. Deze realiteit vertegenwoordigt de opkomst van een leider, zelfs op nationaal niveau. Rêber Apo zei zonder aarzelen dat zijn tong zijn krachtigste wapen was. Hij zei dat hij een mentor en propagandist was. Hij probeerde zoveel mogelijk politieke en militaire strijd te voeren op basis van deze macht van taal, en dus van opvoeding en organisatie.
De paradigmaverschuiving
Met de paradigmaverschuiving die heeft plaatsgevonden in de loop van het verzet tegen de internationale samenzwering, is deze realiteit veel duidelijker geworden. Weg van de aanspraak op staat en macht en op een democratisch-socialistische partij met als ijkpunt een radicaal-democratische, gender-bevrijde en ecologische samenleving, zijn de ideeën, de intellectuele en theoretisch-ideologische dimensies van de PKK meer naar voren gekomen. De definitie van de voorhoedepartij is aanzienlijk veranderd. In het oude paradigma omvatte de reikwijdte van een vooruitstrevende beweging gedeeltelijk onderwijs en organiseren, maar vooral leiderschap en politiek en militair leiderschap. In het nieuwe paradigma staan onderwijs en organisatie voorop. Met haar radicale paradigmaverschuiving heeft de PKK ook haar definitie van leiderschap fundamenteel heroverwogen. Terwijl ze democratisch confederalisme definieert als het lichaam van de democratische natie – de politiek-militaire sfeer – beschrijft ze het partijleiderschap als de ziel ervan. Het is de geest van de democratische samenleving of de samenleving van de democratische natie. Met andere woorden, de PKK definieert partijleiderschap als de realiteit van gedachten, emoties en opvoeding. Op deze wijze veranderde de PKK.
Het verschil tussen rêber en leider
Het is algemeen bekend dat een leider iemand is die de weg vrijmaakt en de richting aangeeft. In het Turks is hiervoor het woord Önder, in het Koerdisch staat Rêber voor de definitie van pionier en in het Perzisch Rehber. President, leider, commandant of leider – deze rollen staan voor het volgen van het reeds uitgestippelde pad. Daarom is het belangrijk om het verschil te herkennen tussen de baanbrekende Rêber en de baanbrekende leider. Rêber is de persoon die de weg vindt, opent en bewaart. Het onderwijst en organiseert, behandelt de geest en de mentaliteit, zodat dit pad wordt gevolgd. De anderen – presidenten of commandanten – regeren alleen, dat zijn bestuurders. Ze worden gekozen of benoemd door de politieke en militaire machthebbers. Rêber daarentegen wordt geïnternaliseerd als drijvende kracht door vrije mensen en samenlevingen. Met andere woorden, ze zijn het met hem eens. Een Rêber kan niet worden bepaald door verkiezing en zeker niet worden benoemd. Met intellectuele kracht, ideologische kracht, de wil om een nieuw leven te creëren en mensen en samenlevingen een alternatieve weg te wijzen – alleen zo kunnen er mensen zijn die als Rêber worden geaccepteerd.
Het liberalisme van de kapitalistische moderniteit als verdraaier van de werkelijkheid
Vanaf het begin van de geschiedenis zijn kwaliteiten als profetisch, wijs, filosofisch en sociaal-wetenschappelijk weerspiegeld in het concept van de pionier. Daarentegen zijn er sinds de opkomst van de eersteklas samenlevingen altijd commandanten geweest als vertegenwoordigers van de militaire macht en presidenten als vertegenwoordigers van de politieke macht. Deze worden vaak als een en dezelfde gepresenteerd. Niets minder dan het liberalisme van de kapitalistische moderniteit ensceneert de president, de commandant, de bestuurder als democratische functionarissen. Hij laat de pionier, degene die de weg wijst, echter dictatoriaal overkomen. Dit is een verdraaiing van de feiten, een diepe verdraaiing die totaal in strijd is met de werkelijkheid en wordt toegeschreven aan het liberalisme van de kapitalistische moderniteit.
Het leven van het vrije individu en de democratische commune
Dit is ook heel duidelijk te zien aan de verandering in de PKK. Terwijl de oude PKK principes van macht en leiderschap nastreefde, is de huidige PKK, die zich heeft geherstructureerd op basis van haar nieuwe paradigma, een toonaangevende partij die onderwijst, onderwijst en organiseert. Het baant de weg, zowel voor individuen als voor de samenleving, is grensverleggend en wordt gedragen. Het laat het politieke bestuur over aan de samenleving op basis van democratisch confederalisme, en het draagt ook de militaire leiding over aan het grote publiek – op basis van sociale zelfverdediging. Zo ontstaat een uniek ideologisch anders-zijn. In tegenstelling tot het staats- en machtssysteem, dat aanspraak maakt op een economische en sociale orde waarvan de fundamentele basis privébezit is, dwingt de democratische moderniteit het leven van het vrije individu en de democratische gemeenschap af. Dit verschil is de basis van alles. Uitgaande van deze situatie en het veranderen van de notie van avant-garde, moeten we ook stellen dat een georganiseerde voorhoede noodzakelijk is. Ja, de doorslaggevende factor is uiteindelijk de praktijk, de actie. Maar de actie wordt gerealiseerd door de organisatie en de organisatie door onderwijs. In dit opzicht kan er zonder een opvoedende en organiserende kracht geen actie plaatsvinden. De kracht van actie kan zich niet ontvouwen. Daarmee speelt de organisatie een belangrijke rol voor de nieuwe voorhoede. Het is gebaseerd op een georganiseerd leiderschap. Als er een avant-garde is zoals de PKK, die onderwijst en organiseert, alleen dan kan revolutionair werk worden verricht in de zin van democratische moderniteit en kunnen revolutionaire ontwikkelingen worden bereikt.
PKK als voorhoede voor alle onderdrukten, vrouwen, jongeren en werkende mensen
Als we revolutie niet zien als een spontane gebeurtenis of explosie, maar als een mentaliteits- en levensstijlverandering die teweeg wordt gebracht door een bewuste en georganiseerde voorhoede die onder alle omstandigheden werkt, dan hebben alle samenlevingen, alle onderdrukte groepen in het bijzonder, vrouwen, jongeren en werkende mensen een voorhoede als de PKK nodig. Omdat ze een revolutionaire verandering nodig hebben. Ze willen bevrijding. Het is duidelijk dat dit gerealiseerd zal worden op basis van de theorie van de democratische moderniteit. Het is de leidende PKK als een kracht die het principe van democratische moderniteit realiseert. Daarom is er een voorhoede nodig in de vorm van de nieuwe PKK voor alle onderdrukten, vooral voor vrouwen, jongeren en werkende mensen. Het is net zo belangrijk als brood en water. Het is van levensbelang.”