- Noord-Koerdistan
De Ilısu-dam heeft de boeren in de regio alleen maar schade berokkend. Vóór de dam stond de pistache uit Siirt bekend om zijn unieke smaak. Maar na de droogte die door de dam werd veroorzaakt, begonnen de pistachenoten te rotten en zwart te worden.
In heel Koerdistan zijn tientallen waterkrachtcentrales (HPP) in aanbouw of al gebouwd. Deze projecten, die in veel provincies aanwezig zijn, hebben miljoenen mensen gedwongen te migreren, dorpen onder water gezet en landbouwgrond vernietigd. Alleen al in Siirt zijn er acht dammen en bijna elke beek in de provincie is het doelwit van nieuwe waterkrachtprojecten. De Ilısu-dam, die in 2020 in gebruik is genomen, heeft geleid tot massale ontheemding en verwoesting in drie provincies en heeft de historische stad Hasankeyf vernietigd. Voor de lokale boeren heeft dit alleen maar verlies opgeleverd. De pistachenoten uit Siirt, ooit beroemd om hun smaak, zijn verwoest door de droogte, waardoor de telers geen oogst meer kunnen binnenhalen en velen gedwongen zijn te migreren op zoek naar werk.
Lokale bevolking in armoede gedreven
Mehmet Sıddık Evin, die al bijna 30 jaar voor zijn levensonderhoud afhankelijk is van pistachenoten, is een van de getroffenen. Vanuit zijn boomgaard vertelde hij hoe de dam de boeren de afgelopen jaren zware verliezen heeft bezorgd. Hij zei dat droogte en watertekorten ervoor zorgen dat de pistachenoten zwart worden, en waarschuwde dat de dam de lokale bevolking in armoede drijft.
Pistachenoten verbrand, boomgaarden verdroogd
“Vroeger ging het heel goed”, zei Evin, en hij voegde eraan toe: “Ik heb 30 jaar lang van pistachenoten geleefd. Maar sinds de bouw van de Ilısu-dam groeien onze pistachenoten niet meer. Ongeveer 70% van de mensen hier leeft van pistachenoten. Door deze dammen en dit water hebben ze ons met lege handen achtergelaten. Geen boomgaarden, geen middelen om te overleven. Vroeger waren onze oogsten goed, maar nu verbranden de pistachenoten of groeien ze helemaal niet meer. Als ze geen oplossing vinden, zal het enige middel van bestaan dat de mensen nog hebben, verdwijnen. Vóór de dam hebben ze duizenden advertenties geplaatst waarin ze zeiden dat de landbouw zou verbeteren en dat de mensen daarvan zouden profiteren. Maar de dammen hebben ons niets anders gebracht dan armoede, ontberingen en onderdrukking. Er is overal water en overal zijn dammen, maar op ons eigen land leven we als in Karbala.
Geen inkomen en geen productie meer
Evin voegde eraan toe dat de watercrisis in het dorp een kritiek niveau heeft bereikt: “Er is geen water in het dorp. We kunnen onze dieren geen water geven en al onze boomgaarden zijn verdroogd. Er is geen inkomen meer, geen boomgaarden of velden. We produceren alleen pistachenoten en als die weg zijn, zitten we zonder werk. Seizoensarbeiders zijn hier in de zomer afhankelijk van deze velden. Als er geen pistachenoten zijn, zullen ook zij gedwongen worden te migreren.”
De dam dwingt ons te vertrekken
“Ik wil mijn land, mijn vaderland, niet verlaten”, zei Evin, en voegde eraan toe: “Maar deze dam dwingt ons te migreren. Terwijl de staat en bedrijven rijker worden, zijn wij armer geworden. Als het zo doorgaat, zal er geen Siirt-pistache meer bestaan. We weten niet wat we moeten doen of hoe we moeten overleven.”
Bron: ANF