Bevrijd.
Dat zijn wij. Dat vieren wij. Met een feestje.
Bevrijd, zoveel jaar terug, van een fascistisch regime. Maar zijn wij ook bevrijd van de talloze vooroordelen? Hebben we hart voor het leed en geluk van anderen? Van “de anderen”. Van “wie anders is”? Dan wordt het stil. En een beetje donker. We houden wel van een feestje. Maar hoe ver willen we gaan? En gunnen we anderen dat ook? Als ze twee of drie landsgrenzen zijn overgestoken, hebben we dan nog wel zoveel sympathie? Dan wordt het muis stil. Voor het merendeel van de “bevrijde” Nederlanders is wat in Turkije aan de hand is niet boeiend.
Morgen ga ik mee naar het Sociaal Loket van de gemeente Den Haag. Met iemand mee, die al dertig jaar op de vlucht is voor de Turkse doodseskaders. Als kind aangekomen in Duitsland werd hij direct ondergebracht in een Sonderlager in Bavaria, een kamp ooit ingericht in de nazi-tijd om specifiek de zigeuners te isoleren en te folteren. Barakken, die nadien niet zijn vernietigd of als gedenkteken zijn bewaard, maar weer zijn ingezet om in deze tijd Koerdische kinderen te isoleren. Weggezet, en jaren lang gevangen gehouden in een perspectiefloos bestaan. In Turkije loerde voor hen als Koerden de dood. En hier in Europa waren zij eveneens rechteloos en uitgeleverd, bestraft om wie ze zijn.
Vernietiging van Koerdisch levensperspectief, dat is het ware gezicht van “de Kwestie Turkije“. En van Duitsland. Ondanks alles heeft deze jongen daar wel het Abitur behaald. Maar doorstromen naar de universiteit, en naar een vrij en waardig bestaan, dat was voor hem geen optie. Vertrapt, verminkt en belaagd, levend van de dag in de dag,… meer zat er voor hen niet in.
Gebukt onder de neo-nazi terreur, die in Bavaria door de lokale overheid totaal niet beteugeld werd, moesten zij wederom voor hun leven vrezen, en zijn zij uitgeweken naar Nederland, waar zij ook bepaald niet welkom waren. Wederom opgehokt, hier en daar, overal en nergens. En door een lange meedogenloze molen heen getrokken. Letterlijk niets te makken, en nul ondersteuning om te overleven, laat staan ergens ooit nog iets op te bouwen. En steeds de dreiging teruggestuurd te worden, terug naar de schimmelige barakken en de doodsbedreigingen.
Bevrijd?! Dat zijn wij. En reiken we nu een helpende hand?
Ik voel me per dag meer en meer deel van een langzaam dementerende generatie die nog wist dat wij NOOIT onszelf hebben bevrijd van die terreur. Nooit is het fascisme van binnenuit door ons verslagen in Europa. De fascistische terreur was en is nog steeds een perfect draaiboek van vernietiging en onderdrukking.
Het antwoord daarop lag niet in ons moedige verzet. Het ligt in drie simpele woorden: “Wij. Zijn. Bevrijd.” Niet onze boreale inborst. Niet de rondgestrooide pamfletjes, niet de januari staking hebben het juk van ons afgeworpen. Nee, het was een buitenlandse macht die toen nog ambitie en veerkracht had, en bereid was ons te bevrijden, met militaire brutaliteit, en met het verlies van 450 duizend manschappen. And that’s not gonna happen, this time.
De prijs voor onze zwakte zullen we deze keer gaan betalen met ons eigen bloed, vrees ik. We kijken naar “de kwestie Turkije” en we halen onze schouders op.
We beseffen niet wat het systeem is dat zich daar uitrolt. En we willen het ook niet weten ook. Actieve steun aan de verdrukte Turkse bevolking? Uitgesloten!
Natuurlijk heeft het exporteren van onze vrijheidsgedachte een erg beroerde track record. En het woord “regime change”, daar krijg ik ook rillingen van. Onze oliebelangen waren onder het regime van de democratisch gekozen premier Mossadeq minder goed behartigd dan na de door ons gesteunde coupe door de “sjah” van Perzië.
Het exporteren van de vrijheidsidealen die we voor onszelf hebben voorgesorteerd gaat ons minder goed af dan het uitbreiden van onze economische belangen. Tot op de dag van vandaag. Pinochet Allende? Ooit es. Pijnlijk pijnlijk. En heeft het Westen een kans om nu het volk van Venezuela te steunen, dan blijft het bij wat loos geblaf. En Maidan, wie weet dat nog?… Hotel Europa gaat aan eigen houtrot ten onder.
We hebben wat te vieren. Maar wat eigenlijk? Onze eigen ondergang? Wat ons nog te wachten staat? Of wat we al door onze vingers hebben laten glippen?
Hoe dan ook, laten we de draad oppakken, en de kwestie Turkije tegen het licht houden, en duiden. Dat draaiboek hebben we al es eerder gezien. Dat kostte ons 65 miljoen doden.
Dat willen we niet meer. Maar we hebben er ook totaal geen beeld van hoe dat te voorkomen.
CO2 neutraal? Jaja… Vegan? Prima! Al es overwogen om feitelijk, 1 op 1, mensen te steunen? Hun verhaal te horen, en ze niet meer aan hun lot over te laten? Het is ook ons verhaal. Wie wij zijn. Ons leven.
Bevrijd? Het laat nog even op zich wachten.
Kunnen we daar mee leven? En in de tussentijd doen wat het van ons vraagt?
Auteur: Paul Terlunen
