In een diepgaand interview vertelt Besê Hozat, medevoorzitter van de Uitvoerende Raad van de KCK (Unie van Koerdische Gemeenschappen), onder andere uitgebreid over de betekenis van de internationale samenzwering die inmiddels 26 jaar achter zich laat en gaat ze in op de wereldwijde vrijheidscampagne daartegen. Ze gaat ook uitgebreid in op de huidige ontwikkelingen in de context van de Derde Wereldoorlog en analyseert de belangen van de hegemoniale krachten van de kapitalistische moderniteit, met speciale aandacht voor Turkije en Iran.
Het eerste deel van het interview werd gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap en luidt als volgt;
De internationale samenzwering heeft zijn 26e jaar achter zich gelaten. De leider van het Koerdische volk, Abdullah Ocalan, heeft deze samenzwering meermaals in detail geanalyseerd en beschreven als een aanval op het Koerdische volk en de volkeren van het Midden-Oosten. Het complot is een poging om de volkeren van het Midden-Oosten tegen elkaar op te zetten. Hoe moet de samenzwering vandaag beoordeeld worden, in het licht van de voortdurende Derde Wereldoorlog?
We hebben het 26e jaar van de internationale samenzwering bereikt en gaan het 27e jaar in. Allereerst veroordeel en vervloek ik de krachten die de samenzwering hebben ontwikkeld met haat, en ik groet met respect en liefde het grote verzet dat Rêber Apo (leider Abdullah Öcalan) heeft ontwikkeld gedurende die 26 jaar onder de omstandigheden van marteling en isolatie in Imrali. Een groot volks- en guerrillaverzet ontwikkelde zich hierdoor geïnspireerd. Dit heeft tot zeer belangrijke resultaten geleid. En dat doet het nog steeds. In die zin zend ik mijn groeten en liefde aan Rêber Apo. Ik herdenk ook alle martelaren van de revolutie en de vrijheidsstrijd met respect, liefde en dankbaarheid, in het bijzonder de martelaren die hun leven gaven voor de strijd onder het motto “Je kunt onze zon niet verduisteren!”.
Oktober is een maand die symbool staat voor zowel de internationale samenzwering als het grote verzet daartegen. Op 9 oktober 2019 lanceerde de Turkse staat een invasieoperatie tegen Gire Spi en Serekaniye. Op 9 oktober werd opnieuw het Shengal-verdrag ondertekend, wat een nieuwe Ferman betekende (het woord dat door het Yazidi-volk wordt gebruikt om een genocidale aanval op hen te beschrijven. Het komt uit de tijd van het Ottomaanse Rijk, waar de heersers de Êzidi’s probeerden uit te roeien door middel van verschillende ‘Fermans’) tegen Shengal (Sinjar). Een grote aanval tegen de Êzidi’s begon door deze overeenkomst. Er was ook het bloedbad van 10 oktober op het treinstation van Ankara (Op 10 oktober 2015 vielen twee zelfmoordterroristen van ISIS een door de HDP en andere democratische krachten georganiseerde demonstratie voor een democratische oplossing voor de Koerdische kwestie aan op het treinstation van Ankara. 102 mensen werden gedood en meer dan 500 anderen raakten gewond). Meer dan honderd mensen verloren hun leven in dit bloedbad. Ik herdenk hen allemaal met respect, liefde en dankbaarheid. Het was een aanslag die een groot trauma veroorzaakte in de Turkse samenleving. Ook al was het ISIS die de aanslag pleegde, het gebeurde met de directe medewerking van de AKP, MHP en de Turkse staat. Ze gebruikten ISIS in Ankara, net zoals ze ze gebruikten tegen de Koerden in Rojava, tegen de Êzidi’s in Shengal, de democratische krachten, de socialistische krachten en de Koerdische vrijheidsbeweging; ze gebruikten ze in Turkije en in de hele regio.
Aan de andere kant vonden er in deze maand natuurlijk ook zeer grote serhildans (Koerdisch woord voor volksopstand) plaats. Zo waren er de Kobane serhildans van 6 en 7 oktober in het noorden van Koerdistan. Honderdduizenden mensen namen eraan deel. Ze hadden een belangrijke rol en invloed op de bescherming en bevrijding van Kobane. De Turkse staat zette daar Hizbulkontra in, evenals vele bendes en huurlingen, en tientallen van onze mensen werden bruut afgeslacht.
In de maand oktober vielen grote vrouwen als martelaren, vooral Gülnaz Karataş [nom de guerre: Beritan, een pionier in de Koerdische vrijheidsbeweging. Zij legde de basis voor de ontwikkeling van de autonome Koerdische vrouwenguerrilla. Tijdens een gevecht tegen de KDP in 1992 werd ze omsingeld door de vijand en in plaats van zich over te geven, besloot ze zich van een klif te gooien], Gurbetelli Ersöz [een leidende militante van de Koerdische vrouwenbeweging, het meest bekend om haar activiteiten in de vrije pers en haar verzet in de gevangenis. Ze sneuvelde in de strijd in het zuiden van Koerdistan op 8 oktober 1997], Rojin Gewda [Sureya Aslan, een vooraanstaand lid van het centrale commando van de guerrillastrijdkrachten HPG en YJA Star. Ze sneuvelde in de strijd op 7 oktober 2012 in de regio Hakkari], Gülnaz Ege [Nuran Er, een vooraanstaand lid van het centrale commando van de YJA-Star guerrillastrijdkrachten. Ze werd martelaar in een strijd op 30 september 2017 in Diyarbakır], Çiçek Kurtalan [Ayten Ene, een vooraanstaand lid van het centrale commando van de guerrillastrijdkrachten van YJA-Star.
Ze werd martelaar tijdens een aanval van het vijandelijke leger op 04 oktober 2019 in de regio Dersim] en Nagihan Akarsel [een langdurige activiste in de Koerdische vrouwenbeweging die baanbrekend werk verrichtte, met name op het gebied van Jineolojî (vrouwenwetenschap). Ze werd op 4 oktober 2022 op straat vermoord tijdens een moordaanslag in Sulaymaniyah). Op 4 oktober 2014 voerde Arin Mirkan een zelfopofferende actie uit in Kobane, die een enorme impact had op het verzet van Kobane. Met haar geest ontwikkelde en slaagde het verzet van Kobane. De maand oktober zit inderdaad vol met grote martelaren.
Tot slot is er het zogenaamde ‘Çöktürme Planı’ [Plan dat de Turkse regering, of beter gezegd de diepe staat van Turkije in coördinatie met de NAVO-strijdkrachten, in het geheim heeft gesmeed tijdens het zogenaamde ‘vredesproces’. De staat verbrak abrupt de gesprekken met de Koerdische beweging in 2015 en escaleerde de situatie als onderdeel van dit plan, dat letterlijk vertaald kan worden als een ‘plan om hen op de knieën te dwingen’] werd ook ontwikkeld in deze maand, op 30 oktober 2014. Oktober is een maand vol samenzweringen en aanvallen, vooral de internationale samenzwering aan de ene kant, en het is ook een maand vol groot verzet en strijd tegen de samenzwering aan de andere kant.
De internationale samenzwering is een samenzwering gericht tegen het Koerdische volk in de persoon van Rêber Apo en in het algemeen tegen de volkeren van de regio. Rêber Apo werd gezien als een groot obstakel door de internationale kapitalistische hegemoniale machten. Er was een interventie in het Midden-Oosten die al in de vroege jaren 90 was begonnen. Het markeerde het begin van de Derde Wereldoorlog. De ineenstorting van de Sovjet-Unie, Saddams aanval op Koeweit, deze ontwikkelingen markeerden het begin van deze oorlog, en het werd nog intenser met de Amerikaanse interventie. De internationale samenzwering van 9 oktober 1998 werd ook ontwikkeld in een belangrijke fase van de Derde Wereldoorlog. Op dat moment stond een sterkere directe interventie in Irak op de agenda. Het doel was om de regering van Saddam omver te werpen en hem te elimineren. Ook de interventie in Afghanistan stond op de agenda. Over het algemeen stond een zeer uitgebreide interventie in het Midden-Oosten op de agenda en Rêber Apo en de PKK werden gezien als een obstakel hiervoor. Omdat het de belangrijkste revolutionaire dynamische kracht in de regio was. Onder leiding van de PKK werd een grote strijd gevoerd. De vrijheidsstrijd van het Koerdische volk, de vrijheidsstrijd van de volkeren was een zeer ernstige bewustwording en verlichting aan het creëren onder de volkeren van het Midden-Oosten. In dit opzicht werd een dergelijke samenzwering uitgevoerd tegen Rêber Apo. Dit maakte de weg vrij voor de collaboristische, verraderlijke lijn in Koerdistan. Een lijn die ze wilden laten overheersen in Koerdistan. De internationale hegemoniale machten wilden er hun voordeel mee doen in hun regionaal beleid en interventies in de regio.
Natuurlijk, zoals ik al eerder aangaf, is er ook een grote strijd ontstaan tegen deze samenzwering. Onze mensen, iedereen ongeacht leeftijd, of ze nu in de vier delen van Koerdistan wonen of daarbuiten, zijn allemaal in opstand gekomen. Tientallen mensen voerden zelfopofferende acties uit. Het paradigma van de democratische natie en het democratische confederale systeem dat door Rêber Apo in de daaropvolgende jaren naar voren werd geschoven, heeft in zijn geheel deze samenzwering ten val gebracht. Het ontcijferde de val die op de volkeren was gezet. Met het ontcijferen hiervan en het falen van de samenzwering, vergrootte de vrijheidsstrijd zijn invloed in Koerdistan en de regio. De beweging groeide nog meer. Als gevolg daarvan vond de Rojava Revolutie plaats, die de weg vrijmaakte voor de democratische revolutie in het Midden-Oosten. In die zin werd een zeer sterke basis gevormd. Toen de situatie omgekeerd was, paste de internationale samenzwering zich natuurlijk aan en ging verder. Na 2000 probeerde men, vooral binnen de PKK, een verraderlijke, collaboratieve lijn te ontwikkelen die gebaseerd was op het veroveren van de macht en het van binnenuit grijpen van de PKK. Ze ontwikkelden vele ontmoetingen en relaties met sommigen die toen leidinggevende posities innamen en via hen wilden ze de PKK overnemen en liquideren. Het interne verraad en het liquidatiestreven ontwikkelden zich na 2000. En in 2003 werd het volledig zichtbaar en wilde het een interne staatsgreep plegen tegen de beweging en het overnemen. Dit werd geleid door de VS, AKP en KDP.
De VS, AKP en KDP stonden in contact met deze verraders binnen de PKK. Het was een poging tot interventie van deze krachten binnen de PKK. Natuurlijk liep ook dit op niets uit. Rêber Apo en de beweging hebben hiertegen een sterke strijd gevoerd. Ons volk heeft een sterke strijd gevoerd. Uiteindelijk werd het liquidationisme zelf geliquideerd.
De KDP was vanaf het begin betrokken bij deze samenzwering. Ze wilden alle Koerden onder controle brengen van de collaboristische, verraderlijke agentenlijn. De internationale kapitalistische en imperialistische machten hadden de KDP zo’n rol gegeven. Ze wilden ook van Turkije een voorbeeld maken en actief de interventie in de regio ontwikkelen via Turkije. In dit opzicht spanden deze krachten samen tegen Rêber Apo en leverden hem uit aan Turkije. Een dergelijke zeer vuile, illegale, onmenselijke en immorele samenzwering werd ontwikkeld tegen het Koerdische volk en de volkeren van de regio in de persoon van Rêber Apo. Het verzet dat Rêber Apo ontwikkelde, het oplossingsproject, de oplossingsaanpak, het paradigma van de democratische natie, het ecologische, democratische, confederale systeemproject gebaseerd op de vrijheid van vrouwen, heeft deze samenzwering volledig teniet gedaan.
Het doel van de samenzwering was de fysieke vernietiging van Rêber Apo, de volledige liquidatie van de PKK en een totale genocide op het Koerdische volk. Noch de fysieke vernietiging van Rêber Apo werd gerealiseerd, noch werd de PKK geliquideerd, noch werd het Koerdische volk onderworpen aan een totale genocide zoals ze voor ogen hadden. Deze samenzwering werd verijdeld door het verzet van Rêber Apo, het verzet van ons volk, het guerrillaverzet en het verzet van de vrouwen. We kunnen dit heel eenvoudig stellen.
Van groot belang was ook dat, in de periode waarin deze samenzwering zich ontwikkelde, Rêber Apo een eenzijdig staakt-het-vuren had afgekondigd. Hij eiste een oplossing voor de Koerdische kwestie binnen de grenzen van Turkije. Er waren ook verschillende verklaringen in deze zin. Natuurlijk ontstonden deze verklaringen en dit zoeken naar een oplossing niet spontaan. Het Turkse leger en de Turkse staat waren ook in een tendens, een zoektocht en een poging om de Koerdische kwestie op te lossen door middel van dialoog. Ons leiderschap had ook boodschappen in die richting ontvangen. De verklaring van het staakt-het-vuren ontwikkelde zich ook op deze basis. De verklaringen van ons leiderschap ontwikkelden zich ook op deze basis. Inderdaad, binnen de Turkse staat werd één vleugel hiervan vertegenwoordigd door het leger. Sommige generaals leidden dit. Zij wilden de Koerdische kwestie oplossen op een politieke basis. Om hen een kans te geven, besloot Rêber Apo tot zo’n staakt-het-vuren.
In feite was de internationale samenzwering ook een interventie tegen dergelijke tendensen die zich binnen de Turkse staat zouden kunnen ontwikkelen; het was ook een interventie tegen dergelijke inspanningen van de beweging en Rêber Apo. Met andere woorden, de eerste stappen van de verandering van strategie en de verandering van paradigma waren eigenlijk een proces dat begon in 1993 en 1995. Maar het bereikte een belangrijke fase in 1998. Ze zagen dit omdat de democratische oplossing van de Koerdische kwestie, de bevrijding van de Koerden, de democratisering van Turkije en de democratisering van de regio niet in het belang waren van de internationale machten, geleid door de VS en Groot-Brittannië, die wilden ingrijpen in de regio. Zij zagen dit als een obstakel. Ze zagen het als een bedreiging, een gevaar. Een constant conflict, een staat van oorlog in Turkije, was nuttiger voor hen. In deze situatie konden ze Turkije beter gebruiken voor hun eigen belangen; ze konden het ten dienste stellen van zichzelf. Ze konden de Koerden gemakkelijker gebruiken. Ze konden hen onder de controle van de collaborerende agenten brengen en hen op elke gewenste manier ten dienste stellen. In dat opzicht zagen ze een oorlog tussen volkeren in hun eigen belang. Op die manier zouden ze hun beleid in de regio gemakkelijker kunnen uitvoeren. Ze zouden hun belangen gemakkelijker kunnen realiseren. Zo’n smerig beleid werd uitgevoerd.
Toen Rêber Apo werd ontvoerd, was Ecevit aan de macht. Tijdens de Ecevit periode hadden sommige generaals ontmoetingen met Rêber Apo. Er werd nog steeds gezocht naar een democratische politieke oplossing voor de Koerdische kwestie. Maar na de Al-Qaeda aanval op Amerika op 11 september 2001, ontwikkelde de interventie in Afghanistan zich. Het concept van “vechten tegen terrorisme” werd over de hele wereld toegepast. En Turkije wilde daar ook van profiteren. Daarom beëindigde het dat proces volledig. In die processen, vooral tijdens de Ecevit-periode, werd er in die richting gezocht. Maar daarna werden alle gesprekken met Rêber Apo afgebroken. Ecevit was al uit de macht gezet. Ze vervingen hem door de AKP. De AKP voerde een tactiek uit om zich in de staat te vestigen; het voerde een liberale politiek die iedereen aansprak. Nadat ze de controle over de staat had overgenomen, voerde ze een genocidebeleid uit. In 2014 ontwikkelde ze het ‘cokturme plani’.
Na 9 oktober 1998 werd de samenzwering voortgezet en voortdurend bijgewerkt. Genocidale aanvallen, totale genocidale aanvallen gingen door. En hiertegen ontwikkelde zich ook een groot verzet. Het centrum van dit verzet was natuurlijk Imrali, Rêber Apo. Het complot bereikte zijn doel niet. De strijd en het verzet frustreerden de samenzwering.
Bron: ANF