Cemil Bayık, medevoorzitter van de Uitvoerende Raad van de KCK, sprak uitgebreid over de oproep van Abdullah Öcalan, de betekenis ervan en waar het vandaan komt.
Hier is deel één van de toespraak.
“Rêber Apo [Abdullah Öcalan] heeft het manifest voor de 21e eeuw afgekondigd. Het is van groot belang voor zowel ons als een vrijheidsbeweging en voor onze mensen en internationale vrienden om de essentie van dit manifest echt te begrijpen. We proberen natuurlijk om Rêber Apo volledig te begrijpen, en op basis daarvan benaderen we de plichten en verantwoordelijkheden die het proces ons oplegt.
Met zijn verklaring heeft Rêber Apo enkele fundamentele problemen en tegelijkertijd de oplossing ervan op de agenda van iedereen gezet. Op die manier wil hij de Koerdische kwestie oplossen met democratische politieke middelen in plaats van met oorlog. Sinds het begin van deze strijd is het altijd Rêber Apo’s zoektocht geweest om een oplossing te vinden voor de Koerdische kwestie. Wat hij nu voor iedereen naar buiten heeft gebracht, zou deze oplossing kunnen zijn. Daarom noemde hij het het paradigma van de vrede en de democratische samenleving.
De kapitalistische moderniteit heeft ingegrepen in het Midden-Oosten ten nadele van de volkeren. En deze interventie, die tot grote omwentelingen in het Midden-Oosten heeft geleid, gaat vandaag de dag nog steeds door. Tegen deze interventie van buitenaf door de krachten van de kapitalistische moderniteit, ontwikkelde Rêber Apo de interventie van de volkeren. Hij liet zien hoe de volkeren van het Midden-Oosten uit deze impasse konden komen en hoe er een democratisch Midden-Oosten kon ontstaan. Dat is het perspectief dat Rêber Apo de volkeren voorhield.
In zijn verklaring onthulde hij opnieuw waarom het echte socialisme ineenstortte en op basis van welke principes het socialistische begrip en de socialistische strijd in plaats daarvan ontwikkeld zouden moeten worden. Het echte socialisme stortte voornamelijk in om interne redenen die tot op zekere hoogte versneld werden door externe factoren. Het had te maken met het begrip van staat, macht en natie en het had ook te maken met het begrip van de partij. Met de ineenstorting van het echte socialisme in de Sovjet-Unie stortten staten, partijen en organisaties die gevormd waren volgens het echte socialisme ineen. Met zijn manifest wil Rêber Apo de negatieve effecten van het reëel socialisme elimineren en een correcter socialistisch begrip ontwikkelen. Rêber Apo presenteert zijn analyse aan alle krachten die een socialistische strijd voeren en gaat in op de vraag hoe een correcter socialistisch begrip kan worden ontwikkeld, waardoor het socialisme een nieuwe betekenis krijgt.
Het is cruciaal dat de vrouwelijke kameraden het manifest beschouwen als het begin van een renaissance. Rêber Apo staat voor vrijheid en democratie. Hij baant de weg voor de ontwikkeling van een vrij leven, een vrije maatschappij en een vrije persoonlijkheid en heeft heel duidelijk gemaakt dat geen enkele vrijheid resultaten kan opleveren zonder de ontwikkeling van de vrijheid van de vrouw. Hij heeft de bevrijding van de vrouw aan de basis van alle vrijheden geplaatst en de relatie tussen vrouwen en socialisme, vrouwen en democratie, vrouwen en vrijheid, vrouwen en socialisme benadrukt. Zoals Rêber Apo het uitdrukte, moeten degenen die streven naar vrijheid, democratie en socialisme de vrijheid van de vrouw als basis van hun strijd nemen. Als maatstaf om te bepalen of een organisatie, een strijd of een individu socialistisch is of niet, zijn de benadering van vrouwen en de benadering van de lijn van vrouwenbevrijding doorslaggevend. Rêber Apo heeft het manifest van de 21e eeuw op deze basispijler gebaseerd en voor iedereen toegankelijk gemaakt.
Om de ontwikkelingen van vandaag volledig te kunnen begrijpen, moet men een goed begrip hebben van de geschiedenis en in het bijzonder van de ontwikkelingen van de relatie tussen de Koerdische en Turkse naties in de geschiedenis. De vestiging van de Turken in Anatolië werd gerealiseerd door de Koerdisch-Turkse alliantie. Opnieuw was de ontwikkeling van het Turkse rijk gebaseerd op deze alliantie. Telkens wanneer de Turkse staat, en zelfs voor de Ottomaanse staat, geconfronteerd werd met ernstige gevaren, overwon de Turkse natie deze gevaarlijke situaties met de steun van de Koerden, steunend op deze alliantie. Dit is een welbekend feit dat niemand kan ontkennen. In het allereerste begin was er een bondgenootschap met sultan Sencer. Deze alliantie speelde een cruciale rol in de ontwikkeling van het Ottomaanse Rijk, zoals blijkt uit de veldslagen bij Malazgirt en Chaldiran.
Later, toen de Ottomanen uiteen dreigden te vallen, toen de Turkse staat en de Turkse natie een groot gevaar liepen, haalde Mustafa Kemal, opnieuw steunend op de Koerdische Alliantie, opnieuw met de steun van de toenmalige Sovjets, de Turkse staat en de Turkse natie uit deze gevaarlijke situatie en werd het Verdrag van Lausanne ondertekend. Tot Lausanne hechtte de Turkse staat veel belang aan de Koerden. Tot dan kregen de Koerden autonomie. Er zijn veel correspondenties die dit aantonen. Er is ook de grondwet van 1921. Later, toen de Turkse staat de eigendomsakte van Lausanne kreeg en het gevaar voor zichzelf ophield te bestaan, dacht het dat het de steun van de Koerden en de Sovjets niet langer nodig had, dus wijzigde het de Grondwet van 1921. Met andere woorden, het verbrak de Koerdische alliantie. Om zich naar de Koerden toe te keren, vaardigde het de Takrir-i Sukun Wet uit en op basis hiervan ontwikkelde het de Grondwet van 1924 met nog veel meer gelijkaardige praktijken.
De rol van de kapitalistische moderniteit is hierbij natuurlijk doorslaggevend. Want het systeem van de kapitalistische moderniteit heeft het natiestaatmodel voor Turkije geplaatst. Het heeft Turkije niet alleen de taak gegeven om deze staat in Turkije te ontwikkelen, maar heeft het ook de taak en verantwoordelijkheid gegeven om het natiestaatsysteem in het hele Midden-Oosten te ontwikkelen. Om deze reden heeft de Turkse staat het monisme als basis genomen in Turkije. De Turkse staat is gebaseerd op een fascistische opvatting die de mentaliteit volgt die slechts één natie, één thuisland, één taal, enzovoort accepteert. Ontkenning en uitroeiing van de Koerden werden op de agenda gezet en op deze basis ontstonden vele bloedbaden.
De Turks-Koerdische relaties verslechterden vooral na de oprichting van de Turkse staat. Dit is het directe gevolg van de door het kapitalisme gecreëerde natiestaat. Omdat de natiestaat gebaseerd is op uniformiteit. Het is gebaseerd op het elimineren van de bestaande verscheidenheid aan culturen, volkeren en talen door het creëren van een uniforme natiestaat. Dit is de basis geweest van de Turkse staat. De Turks-Koerdische relaties, die lange tijd in de geschiedenis gebaseerd waren op vrijwilligheid, zijn vergiftigd. De Turkse staat en de daaropvolgende regeringen geven de Koerden voortdurend de schuld. Ze ontwikkelen voortdurend propaganda dat de Koerden hen hebben verraden, dat ze separatisten zijn, dat ze hun land willen opsplitsen. Dat vergiftigt de samenleving en creëert vijandschap tegen de Koerden. En dit ondanks het feit dat zij het zelf waren die verraad en separatisme pleegden. Als we naar de geschiedenis kijken, waren het de Koerden die de Turken de cruciale steun gaven in alle kritieke periodes. Ze hebben alle gevaren overwonnen met de steun van de Koerden. Als ze van Turkije hun thuisland hebben gemaakt, dan is dat dankzij de Koerden. Dit feit wordt vandaag verdraaid. Als de relaties verslechterd zijn, als de broederschap verslechterd is, dan ligt dat niet aan de Koerden, maar aan de Turkse staat zelf, aan de Turkse regeringen, aan het kapitalistische modernistische systeem achter hen. Het is het begrip van de natiestaat.
Vandaag de dag wordt het systeem van natiestaten vernietigd, vooral in het Midden-Oosten, dat opnieuw wordt gevormd en geherstructureerd. Maar het is nog niet duidelijk hoe dit precies zal aflopen en wat voor verdere methoden er zullen worden toegepast. Daarom staat de Turkse staat, die volledig gebaseerd is op het systeem van de natiestaat, nu voor een ernstig keerpunt. Het kan niet langer vasthouden aan het systeem zoals voorheen. Ze proberen het nog wel, maar hoeveel ze ook doen, dit systeem is overwonnen. Het herstel van de Turks-Koerdische relaties is alleen mogelijk als het begrip en de oplossing van de democratische natie als basis worden genomen. Als het begrip van het democratische natiemodel niet als basis wordt genomen, als er op deze basis geen mentaliteitsverandering wordt gerealiseerd en als er wordt vastgehouden aan de oude mentaliteit, dat wil zeggen als er wordt vastgehouden aan de natiestaat, dan is het niet mogelijk om deze relaties te verbeteren. Daarom heeft Rêber Apo de Turks-Koerdische geschiedenis weer voor iedereen zichtbaar gemaakt. Hij heeft de weg vrijgemaakt om de vrijwillige alliantie van de twee volkeren in de geschiedenis opnieuw te ontwikkelen. Turks-Koerdische broederschap en eenheid is alleen mogelijk met de aanvaarding van het bestaan en de rechten van het Koerdische volk. Het beleid van ontkenning en vernietiging moet verlaten worden door de natuurlijke rechten van het Koerdische volk en de Koerdische samenleving te erkennen en door de democratische natie als oplossing te ontwikkelen. Dit is de basis van de oproep en het manifest ontwikkeld door Rêber Apo.
We hopen dat de Turkse staat, de regering, vooral zij die van Turkije houden en zichzelf als patriotten beschouwen, zich bewust zullen worden van deze realiteit, het vasthouden aan de politiek van ontkenning en vernietiging zullen opgeven en het democratisch herstel van de verbroken relatie met de Koerden als politieke basis zullen nemen. Rêber Apo, het Koerdische volk en de vrijheidsbeweging proberen opnieuw hun historische verantwoordelijkheid op te nemen om deze relatie te herstellen en de vervormingen en perversies te elimineren. Ik hoop dat de Turkse staat en regering en de Turkse samenleving in het algemeen hun deel van deze historische verantwoordelijkheid zullen vervullen.
Sinds het ontkenning-uitroeiingsbeleid werd gevoerd tegen de Koerdische samenleving, werd alles wat aan de Koerden toebehoorde vernietigd. De Koerdische samenleving was in feite stervende. Het was op dat moment dat Rêber Apo zijn historische interventie lanceerde. De situatie was op dat moment evenzeer tegen de Turken als tegen de Koerden. Rêber Apo bracht dit vaak ter sprake en wees erop dat de Turken niet zonder de Koerden kunnen leven en omgekeerd. Hij benadrukte vaak dat de vernietiging van de Koerden de vernietiging van de Turken zelf zou veroorzaken. Omdat alle wegen geblokkeerd waren en het Koerdische volk en de Koerdische samenleving groot gevaar liepen, moest Rêber Apo de gewapende strijd ontwikkelen om de weg vrij te maken voor democratische politiek. Naast het ontwikkelen van de gewapende strijd, was er geen andere manier voor Koerden om zich uit te drukken. Om democratische politiek te bedrijven, was het noodzakelijk om het eigen bestaan te beschermen. Tot het martelaarschap van onze kameraad Haki Karer was er geen doel om de gewapende strijd te ontwikkelen. Tot die tijd werd er werk verricht in de maatschappij. Het was politiek werk. Maar toen Haki Karer werd vermoord, begreep men dat om te kunnen werken, het noodzakelijk is om zichzelf te kunnen beschermen. Toen kwam de gewapende strijd op onze agenda. Het doel was om een politieke omgeving voor Koerden te creëren; om een politieke, wettelijke omgeving te creëren. Dit werd gecreëerd door gewapende strijd. In dit opzicht was de gewapende strijd juist en legitiem. Het resultaat was dat het Koerdische volk opnieuw begon te leven en weer op de been kwam. Het heeft zich de waarden van Newroz opnieuw toegeëigend en de serhildans zijn opgelaaid.
Rêber Apo had dit doel op deze manier bereikt. Ondanks alle zware omstandigheden, had hij een volk gecreëerd dat hun toekomst, hun vrijheid en hun waarden opeiste. Het Koerdische volk was een volk geworden dat streefde naar vrijheid en democratie. Wat nu moest gebeuren was de wederopstanding voltooien met bevrijding. Daarom zei Rêber Apo: “De opstanding is voltooid; de volgende stap is de bevrijding.” Hij wilde de Koerdische kwestie uit de gewapende strijd halen en het naar een politieke democratische basis brengen en het op deze basis oplossen. Hij nam stappen in die richting in 1993, en Turgut Ozal probeerde dit initiatief dienovereenkomstig te benaderen.Turgut Ozal had veel moeite gedaan om de zich ontwikkelende vrijheidsbeweging de kop in te drukken, maar uiteindelijk besefte hij dat de kwestie op deze manier niet kon worden opgelost en dat Turkije er alleen maar onder zou lijden. Daarom wilde hij Rêber Apo volgen in zijn pogingen om de kwestie via democratische politieke methoden op te lossen.Hij zag dat dit in het belang van Turkije was en ondernam op basis hiervan stappen.Rêber Apo kondigde een eenzijdig staakt-het-vuren af voor de ontwikkeling van dit proces.Jalal Talabani, de toenmalige secretaris-generaal van de PUK, trad in deze periode op als bemiddelaar tussen Turkije en Rêber Apo en spande zich in om dit proces te ontwikkelen.Maar de mentaliteit van de Turkse staat, gebaseerd op ontkenning en vernietiging, saboteerde deze inspanningen en Turgut Ozal werd vermoord.Maar Rêber Apo gaf dit doel niet op.Hij spande zich voortdurend in om de beweging en de strijd naar een politieke en democratische basis te brengen. Hij legde deze taak voor aan het 5de Congres. Hij legde verandering, transformatie en herstructurering van de beweging voor aan het Congres. Hoewel het congres enkele stappen in deze richting nam, kon het niet het soort verandering, transformatie en herstructurering teweegbrengen waar Rêber Apo naar streefde. Toch ging Rêber Apo hiermee door, altijd met zijn doel voor ogen.
Later was het Necmettin Erbakan die het initiatief nam en enkele brieven formuleerde gericht aan Rêber Apo, die antwoordde. Dhr. Erbakan had op een bepaald moment ook ingezien dat het belang van Turkije lag in de oplossing van de Koerdische kwestie, en daarom probeerde hij de basis hiervoor te creëren. Maar meneer Erbakan werd uit de macht gezet voordat hij belangrijke stappen kon zetten. De macht in Turkije had een sterk mechanisme voor zelfbehoud ontwikkeld. Vijandige Koerden konden aan de macht komen. Als degene die aan de macht kwam de vijandschap uitvoerde en succesvol was, kon hij aan de macht blijven. Anders kon hij niet aan de macht blijven. Rêber Apo wilde het proces dat hij in 1993 was begonnen en in 1995 met Necmettin Erbakan verder had ontwikkeld, tot zijn doel brengen in zijn evaluatie van 15 augustus 1998. Hij wilde de verandering en transformatie, de herstructurering, voltooien. Daartoe kondigde hij opnieuw een eenzijdig staakt-het-vuren af. Maar dit werd beantwoord met de Internationale Samenzwering. Het antwoord op de vraag waarom iemand zou willen dat de Koerdische kwestie onopgelost blijft, op de grond van oorlog, kan in feite vrij eenvoudig beantwoord worden. De oorlog was niet alleen winstgevend voor enkele machtige kringen in Turkije, er waren er ook die winstgevend waren in de internationale arena. Daarom wilden ze niet dat de Koerdische kwestie werd opgelost en saboteerden ze die. En we moeten opmerken dat hoezeer we hen ook wilden neutraliseren, onze inspanningen ontoereikend waren.
Bron: ANF