In het tweede deel van een diepte-interview met ANF Nieuwsagentschap sprak Cemil Bayık, medevoorzitter van de uitvoerende raad van de KCK, over het Turkse beleid ten aanzien van Syrië, dat een mislukking bleek te zijn, en de pogingen van Erdoğan om Assad te ontmoeten.
Het eerste deel van het interview kunt u hier teruglezen.
Achter gesloten deuren vinden onderhandelingen plaats tussen Turkije, Syrië en Rusland. In deze gesprekken wordt onthuld dat Erdoğan Assad wil ontmoeten. Vroeger noemde hij Assad zijn broer, daarna noemde hij hem een moordenaar en nu heeft hij het weer over Assad als iemand met wie hij vriendschap zoekt. Waarom zigzagt Erdoğan en waarom wil hij Assad zo graag ontmoeten?
Zoals bekend wilde Erdoğan Syrië veranderen. Hij wilde het Syrische regime omverwerpen en een regering installeren die loyaal zou zijn aan Turkije. Op die manier wilde hij Syrië in dienst stellen van Turkije. Dat was een plan dat ze publiekelijk toelichtten. En ze werkten hard aan de uitvoering ervan. Op deze manier vernietigden ze Syrië, zorgden ze ervoor dat miljoenen Syriërs moesten migreren, dat velen hun land moesten verlaten, dat de economie in Syrië ineenstortte en dat ze de mensen en de samenleving ellendig maakten. Ze hebben veel proxy’s en huurlingen opgericht en getraind, en ze gebruiken deze huurlingen nu in veel landen. Ze maakten van miljoenen mensen vluchtelingen en bedreigden Europa. Ze ontvingen geld van Europa en gebruikten die vluchtelingen om Europa stil te houden over hun politiek tegen de Koerden.
Erdoğan dreigde dat ze hem zouden steunen en alles wat hij de Koerden aandeed door de vingers zouden zien, of dat hij de vluchtelingen uit Syrië naar hen zou sturen. Dat is nog een reden waarom Europa zwijgt.
De Turkse staat buitte deze vluchtelingen enorm uit door ze tot goedkope arbeidskrachten te dwingen. Ze hadden ook veel mensen in dienst als spionnen en agenten. Maar nu zijn degenen die Syrië hebben verlaten een grote last voor hen geworden, en ze willen van hen af. Ze proberen de weg voor te bereiden. Ze proberen hiervoor de weg te bereiden. Net zoals ze Grieken hebben afgeslacht, hun eigendommen in beslag hebben genomen en hun huizen hebben geplunderd tijdens de incidenten van 6 en 7 oktober, hebben ze de afgelopen maanden hetzelfde gedaan met Syriërs. Ze hebben mensen afgeslacht, hun winkels en huizen geplunderd en hun eigendommen in beslag genomen. Ze willen hen dwingen om te vertrekken. Om hen uit het land te verdrijven, willen ze een nieuwe bezettingsaanval lanceren op Rojava en de mensen daar vestigen. Om dit te laten slagen, willen ze voorkomen dat iemand zich verzet of verontwaardigd is over deze plannen. Integendeel, ze willen het beeld creëren dat ze iets goeds doen en de Syriërs helpen. Op deze manier sturen ze ook een boodschap naar Europa. Ze willen hen duidelijk maken dat ze het probleem nog verder van zich af kunnen schuiven en dat ze Rojava alleen maar bezet hoeven te laten. Erdoğan stuurt deze boodschap ook naar de volkeren van Turkije. Zo willen ze de weg bereiden voor de invasie.
Hun Syrië-beleid was geen succes; ze werden verslagen. Niet alleen wij, maar ook veel mensen in Turkije zeggen dit. Ze zeggen dat Turkije verkeerde stappen heeft gezet in Syrië en dat Turkije grote verwoestingen heeft aangericht in Afrin en andere plaatsen. Ze hebben de demografie veranderd, de geografie verstoord en natuurlijke hulpbronnen geplunderd. Sommigen beginnen deze realiteit in Turkije openlijk te bekritiseren. We kunnen dus duidelijk stellen dat het Syriëbeleid van de Turkse staat heeft gefaald. Maar dit betekent niet dat Recep Erdoğan dit beleid heeft opgegeven. Hij verandert van tactiek in het beleid dat hij tot nu toe heeft gevoerd. Laatst zei hij: “Ik wil de problemen in Syrië oplossen,” en met betrekking tot Assad: “Vroeger ontmoetten we elkaar als familie, en nu kunnen we elkaar weer ontmoeten.” Erdoğan wil Syrië nog steeds overnemen door zijn bendes en huurlingen in te zetten. Hij zegt dat zijn enige voorwaarde is dat Syrië de status van de Koerden niet mag accepteren en moet elimineren. Ze hebben al veel plaatsen bezet, van Idlib tot Gire Spi, Afrin en Serekaniye. Willen dergelijke onderhandelingen enig gewicht in de schaal leggen, dan moet Turkije ophouden met bezetten. Turkije is niet in de positie om voorwaarden te formuleren. Hoe kan er sprake zijn van goede betrekkingen als Turkije nog steeds Syrisch land bezet houdt? Als de Syrische regering de gesprekken in de huidige situatie accepteert, maakt ze zichzelf zinloos. Erdoğan is degene die Syrië in deze puinhoop heeft gebracht. Ik neem aan dat de Syrische regering zich hier terdege van bewust is. Dat Erdoğan zijn oude beleid verandert, betekent niet dat hij zijn doelen heeft opgegeven. Hij heeft geen resultaten geboekt met zijn tactiek en hij wil zijn doel bereiken door een nieuwe tactiek te ontwikkelen. Zijn doel is om Syrië te veroveren en in dienst te stellen van de Turkse staat.
De Rojava-revolutie is haar 13e jaar ingegaan. Maar zowel binnen als buiten zijn er problemen. Het bestuur van Rojava heeft ook gesproken. Ze hebben de voorwaarden voor de oplossing van de problemen uitgelegd. Hoe ziet u de toekomst van Noord- en Oost-Syrië en Syrië in het algemeen? Hoe kunnen ze hun problemen oplossen?
Allereerst wil ik de mensen van Rojava groeten en alle Arabische, Armeense, Assyrische, Circassische en Turkmeense mensen die in Rojava wonen, samen met de Koerdische mensen, met andere woorden, alle mensen die in Noord- en Oost-Syrië wonen. De Rojava Revolutie is een grote revolutie. Ze had en zal belangrijke gevolgen hebben in het Midden-Oosten. Ze heeft veel veranderingen teweeggebracht. Vooral het feit dat vrouwen de revolutie leidden, heeft een impact en verandering teweeggebracht in de hele samenleving van het Midden-Oosten, met gevolgen voor zowel de mentaliteit als het leven. Er heeft zich een democratische verandering ontwikkeld. Rêber Apo heeft veel bijgedragen aan de realisatie van deze revolutie. Zijn jarenlange werk in Rojava heeft de basis gelegd voor deze revolutie. Er zijn nu grote gevaren voor deze revolutie, zowel intern als extern. De revolutie kan zichzelf niet volledig verdedigen. Misschien niet in politieke zin, maar in culturele zin is de revolutie nog niet voltooid. Als een revolutie cultureel en sociaal niet voltooid is, loopt ze altijd gevaar. Ook op dit gebied wordt er gewerkt aan het verdedigen van de revolutie en het bestendig maken ervan.
De Turkse staat wil deze revolutie verijdelen omdat hij de Koerden vijandig gezind is. Hiervoor wil het opnieuw de Barzani’s uitbuiten. Het wil de revolutie een slag toebrengen met de hand van de Barzanis. Hakan Fidan heeft onlangs een verklaring afgelegd waarin hij suggereerde dat de PKK elk deel van Irak zou hebben omsingeld en dat Turkije nu Irak hiervoor zou willen behoeden. Hij zei eigenlijk hetzelfde over Syrië. Daar zei hij dat de mensen in Rojava de olie in beslag hebben genomen en dat Turkije nu deze olie zou willen bevrijden en ten dienste van Syrië zou willen stellen.
Ze proberen zich voor te doen alsof ze volledig in dienst staan van Irak en Syrië. Ze praten bijna alsof ze zo bevriend zijn met deze regeringen dat ze hiervoor het leven van Turkse soldaten op het spel zouden zetten. Wie denken ze hiermee voor de gek te houden? Ze willen een neo-Ottomaans rijk realiseren in Syrië en Irak en op die manier het Midden-Oosten domineren. Daarom doen ze zich voor als engelen. Dit toont de realiteit van de Turkse staat en hoe machtig het is in psychologische en speciale oorlogvoering. Het laat zien dat ze klaar zijn voor elke leugen, elke vorm van chantage en elke vorm van bedrog. Zowel het Iraakse als het Syrische volk moeten hier voorzichtig mee zijn.
Zij die de Rojava-revolutie gerealiseerd hebben, hebben de vrijheid geproefd; daarom zullen ze de revolutie beschermen. Ze moeten geen aandacht besteden aan wat de krachten om hen heen willen dat ze doen. Ze zouden zich uitsluitend op zichzelf moeten richten. Ze moeten hun revolutie ontwikkelen met hun eigen middelen en strijd. Ze moeten een dialoog aangaan met Syrië om hun problemen op te lossen. Als het Syrische regime niet instemt met een oplossing, moeten ze andere manieren proberen. Er zijn vele wegen. Ze zijn geen gevangenen van één weg. Als ze zich goed voorbereiden, als ze hun relaties met de volkeren versterken en als ze goed georganiseerd zijn, kunnen ze alles weerstaan.
Een ander punt is dat Syrië niet gebaat is bij het inwilligen van de eisen van de Turkse staat. De eisen van de Turkse staat zijn duidelijk, en het zal doen wat het tot nu toe in Syrië heeft gedaan. Ze brengen het einde van Syrië. Syrië moet handelen naar de eisen van het Syrische volk, niet naar de Turkse staat. Als ze de eisen van de Turkse staat aanvaarden en vijandig staan tegenover de Koerden, dan dienen ze de Turkse staat. Dit is hoe Erdoğan zijn doelen wil bereiken: Syrië plunderen op een manier waar hij de afgelopen jaren niet in geslaagd is.
Bron: ANF