1)
De rugstreeppad in de duinen rond het circuit van Zandvoort moet uitwijken naar een aanpalende duinpan.
Met aandacht volg ik deze Nederlandse ontwikkelingen.
We staan onder druk. Staan voor pijnlijke afwegingen.
Het schuurt op de snelwegen. We moeten flink gas terugnemen.
Stikstof, PFAS… Daarover is het laatste woord nog niet gezegd.
Dat afgelopen maandag Turkije weer ongeschonden aanschoof bij de OPCW zal de meesten echter niet zo boeien.
Toch was in Den Haag een oploop bij de ingang van de OPCW- conferentie. Namens de Syrische slachtoffers van het Turkse geweld stonden daar mannen en vrouwen daar aan de poort.
De claim dat de slachtoffers van de Turkse invasie brandwonden hebben opgelopen die gerelateerd zijn aan het gebruik van witte fosfor, dat is door het OPCW afgedaan als een fabeltje: want witte fosfor zou geen toepassing kennen als strijdmiddel…Oh, dat is nieuws voor mij… Nou bullshit. Dat argument is juist door de praktijk volstrekt onderuit gehaald. Het Rode Kruis maakt zich niet voor niets al jaren sterk voor het verbod op dit strijdmiddel.
Naast de afschuwelijke realiteit van de etnische zuivering die Turkije in Noord Syrië oplegt aan de 3 miljoen Koerden over de Syrische grens, is er ook nog het oprukkende Ilisu-project — in Zuid Turkije. Waar gaat dit over? Waar horen wij in Nederland dat wij de confrontatie aangaan met Turkije over de Illisu afdamming van de Eufraat?
Zoals Nederlandse bedrijven betrokken waren bij de gifgasproductie van Saddam Hoessein, zo zijn er anno 2019 wederom Nederlandse bedrijven betrokken bij de uitvoering van een nieuw misdadig plan. Dit keer betreft het de ecologische ramp en uitruiming van het Koerdische volk in het stroomgebied van de Eufraat — onder regie van de Turkse staat.
Daarbij wordt de vernietiging van de oudste tempels van onze beschaving niet geschuwd. Komt daar nog bij: de uitdroging van Noord Syrië. Ook grote delen van Noord Irak worden onomkeerbaar beschadigd.
Horen wij nu kamervragen? Verdringen Eva Jinek, Jeroen Pauw, en Matthijs van Nieuwkerk zich om deze verwoesting in beeld te krijgen? Is het toch allemaal iets te ver van ons bed? ‘k weet niet wat het is.
2)
Om iets andere redenen is het ook in Turkije zelf ook nogal stil geworden. Advocaten, journalisten en politici werden het afgelopen decennium van hun bed gelicht, het zij afgevoerd onder dwang, het zij voor de ogen van hun kinderen te recht gesteld. Alles onder de mantel van de lieve vrede.
En toen was daar ineens “de zaak Khashoggi”. Opeens kwam daar aan het licht dat daar in een ambassade in Ankara de Turkse martelpraktijken waren overklast door de Saoedische consulaire staf, wel is waar met haastig ingevlogen ondersteunende manschappen. Toen waren de Turkse rapen gaar.
Was de woede van Erdogan een expressie van diepe humanitaire verontwaardiging, of een ‘jalousie de metier’? Ik twijfel… Een consulaat exploiteren als een gaarkeuken waar onwelgevallige journalisten in handzame blokjes worden opgesneden, en de medaillonnetjes werden overgoten door een sausje van salpeterzuur of als een spoedje verzonden met de diplomatieke post… daar was Turkije zelf nog niet op gekomen. Die dingen doen pijn.
Waar Turkije minder mee zat was het over de straat voortslepen van het ontblote lijf van een omgekomen YPG strijdster in het op de Koerden veroverde Afrin. Ook werd niet geschuwd om het lijf van deze vrouw te verminken en haar borsten af te snijden… als visite kaartje van de Turkse bezetters en hun vrienden aan de verdreven bevolking.
Hoe moet het eruit zien dat Nederland in opstand komt, en voor de Koerdische vrouwen en kinderen gaat staan die aan groot gevaar van de Turkse staat zijn blootgesteld?
3)
Voorlopig hebben wij het te druk met onze IS-spijtbruiden en hun kinderen.
We schijnen het zo moeilijk te vinden die repatriëringskwestie terug te brengen tot een eenvoudig verhaal, in passende proportie tot het geheel van de aangerichte ravage.
De manier waarop deze discussie ontspoort is te illustreren aan wat Splinter Chabot opwierp in deze zaak, als tafelgast bij Pauw: het weigeren van kinderen van IS-spijtbruiden staat voor hem gelijk aan het uitdragen en praktiseren van ‘de leer van de erfzonde’, namelijk: IS-kinderen schuldig verklaren voor de zonden van hun ouders… een filosofische kwestie dus… Nou ja, kom kom …tja…
Ik stel voor dat niet zo neer te zetten. Om te beginnen stel ik voor om van niet discrimineren ons uitgangspunt te maken. Ik stel voor dat we kinderen die verwekt zijn door zaad en/of eisprong met een NL-labeltje, niet voortrekken op Koerdische kinderen waarvan de ouders zijn vermoord door IS-verwekkers met een NL-certificaat.
Dus: Ja, omarm die IS-kinderen, maar geef ze geen voorrangspositie in de zorgplicht als ze in aanmerking komen voor de Nederlandse nationaliteit. Tegenover de omvang van de groep Koerdische weeskinderen van de 11 duizend gevallen mannen en vrouwen, is de omvang van deze groep IS-kinderen verwaarloosbaar klein. En dus in de praktijk een behapbaar probleem.
Wel zou ik daar dan tegenover willen stellen dat voor ieder omarmd “Nederlands” IS-kind er ook een Nederlandse zorgplicht moet zijn gegarandeerd voor minimaal duizend Koerdische weeskinderen in Rojava. Plus de Nederlandse garantie om deze twee parallelle projecten naar rato uit te voeren.
Juist een anti-discriminatie principe zou dan leidend moeten zijn in deze. Dat zou ik Splinter Chabot willen mee geven. En ik vraag de Nederlandse staat, in dit broeierig tijdsgewricht om niet alleen aankoersen op een CO2-neutraal leven, maar ook een NL-neutraal humanitair beleid uit te voeren t.a.v. de Koerdische slachtoffers.
4)
Steun aan de Koerdische zaak is voor mij een strijd tegen onderdrukking. En dan met name van vrouwen. Rojava is vooral in met nieuws als een geopolitieke kwestie, een proxi dingetje, maar het is, vanuit mijn perspectief gezien, vooral een kantelpunt of de strijd tegen vrouwenonderdrukking aan kracht gaat winnen, of dat de reactionaire krachten het daar weer voor zeggen krijgen.
Er bestaat, in mijn ogen, zoiets als: “globaal cynisme”, wat een cocktail is van corruptie, bot machtsdenken en opportunistische berusting.
Niets verandert als er niets verandert.
Maar het aantal mensen dat niets meer te verliezen heeft is in beweging, neemt met de dag toe… En dat is ook waar ik ergens ook weer hoop uit put: dat de balans doorslaat, en mensen hun angst gaan overwinnen.
Die Libanese vrouw laatst in Beirut, die ongewapend, en totaal op zich zelf aangewezen, die prachtige trap uitdeelde aan een zwaar bewapende gast die daar een demonstratie uiteen wilde drijven… dat geeft hoop. Dat staat voor “het onmogelijke”. Die vrouw had het lef om het “ondenkbare“ te doen: om aan alle Libanese corruptie en onderdrukking een stoot uit te delen die aankomt waar het pijn doet.
Een omwenteling waar vrouwen het voorbeeld geven, waar vrouwen het woord nemen, en waar wij naar vrouwen gaan luisteren omdat het niet anders kan… Dat is de enige weg waar ik nog in geloof. En mijn vertrouwen groeit, dank zij die vrouwen, iedere dag een stukje. Ondanks alles.
Auteur: Paul Terlunen
