- Zuid-Koerdistan
Muzaffer Ayata is lid van het Centraal Comité van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK). Hij is medeoprichter van de vrijheidsbeweging en werd in 1980, enkele maanden voor de militaire coup, gearresteerd en zwaar gemarteld in de militaire gevangenis van Amed (tr. Diyarbakir). Hij werd ter dood veroordeeld wegens “separatisme” en het doodvonnis werd in 1991 omgezet in veertig jaar gevangenisstraf. In 2000 werd hij vrijgelaten uit de gevangenis met een levenslang verbod op politieke activiteiten. Hij werd opnieuw opgesloten in Duitse ballingschap. Na zijn vrijlating sloot hij zich meteen weer aan bij de vrijheidsstrijd als leider van de PKK. In een interview met ANF Nieuwsagentschap trekt Ayata historische verbanden.
Het interview met ANF luidt als volgt;
Het was precies 42 jaar geleden dat de militaire coup van 12 september 1980 plaatsvond. Welke gevolgen hebben deze gebeurtenissen vandaag nog?
De staatsgreep van 12 september veroorzaakte grote verwoestingen in Turkije. Als je terugkijkt, kun je zeggen dat dit de oorsprong is van het huidige fascisme en het genocidale beleid van Erdoğan. Erdoğan en zijn beleid voeden zich op 12 september. Vandaag de dag wordt Turkije nog steeds geregeerd met een racistisch-monistische grondwet die de Koerden ontkent en de genocide tegen hen legitimeert. Deze opvatting van de staat, die zijn wortels heeft in het Comité voor Eenheid en Vooruitgang, werd wet in Turkije met de grondwet van 1924. De grondwetten in Turkije werden bijna allemaal opgesteld door het leger. Het leger stond de interne dynamiek van de samenleving niet toe om zich te ontwikkelen, te vechten en zich te organiseren. Er is veel bloed vergoten voor de staatsgreep op 12 september. De MHP (Partij van de Nationalistische Beweging) en de commandokampen werden met hulp van de staat opgericht, net zoals de slachtingen door de staat werden uitgevoerd. Zonder de steun, goedkeuring en hulp van de staat kunnen dergelijke bewegingen niet ontstaan en zich ontwikkelen in Turkije. Geen enkele racistische of fundamentalistische beweging in Turkije is ooit ontstaan zonder de wil en toestemming van de staat. Hezbollah, die beweerde op te treden namens de Koerden, werd ook op deze manier gebruikt en veroorzaakte het meest verschrikkelijke bloedvergieten. Met 12 september kreeg het de grootste macht.
12 september was ook het begin van het proces waarin de Turks-islamitische synthese officieel staatsbeleid werd. Erdoğan is een product van dit beleid. Hij vestigde het monistische en fascistische regime dat de generaals destijds niet hadden durven invoeren. Vandaag probeert de fascistische leider Erdoğan af te maken wat de generaals onvoltooid hebben gelaten. Erdoğan zegt: “We waren tegen de overheersing van het leger, we hebben het afgeschaft”, maar dit is een leugen. Integendeel, hij breidde de voogdij uit tot alle civiele sectoren en religieuze instellingen. De staat kon een dergelijke regel niet eerder instellen. 12 september is een dag van vijandschap tegen de Koerden en tegen alle waarden van de mensheid. De huidige AKP/MHP-regering volgt dezelfde strategie als de putschisten destijds. Met zijn “nederlaagplan” heeft het AKP/MHP-fascisme de eliminatie van de Koerden en hun vrijheidsbeweging afgekondigd. Er stond: “In 2023 zullen er geen Koerden meer zijn, we zullen ze onderdrukken en vernietigen.” Dit is precies wat er gebeurde op 12 september.
Als we het hebben over 12 september, moet men ook denken aan wat er in de gevangenissen is gebeurd en aan de diepe wonden die daar zijn toegebracht. Hoe werd toen de focus van de aanvallen gekozen?
De gevangenissen werden het toneel van grote strijd. Uitgaande van reactionair, militarisme- en natiestaatgericht denken en handelen en de steun van de VS en de NAVO, veranderde het fascisme op een gegeven moment in gevangenissen. Duizenden strijders en kaderleden zijn in gevangenissen gezet. Gevangenissen zoals Mamak, Metris en Amed waren de centrale kerkers. Er waren gevangenissen van commando’s van de staat van beleg in Adana, Erzurum en Elazığ. De plaatsen waar de strijd zich het meest ontwikkelde en waar de meeste mensen gevangen zaten, waren Mamak, Metris en Amed.
Wat was er speciaal aan Amed?
Het unieke van Amed is het resultaat van de strijd van de PKK en het feit dat Amed de historische hoofdstad van de Koerden is. Om deze reden werd Amed gekozen als een speciaal doelwit. Er was ook repressie in andere gevangenissen, maar Amed was specifiek het doelwit met een racistisch, destructief plan om de Koerdische identiteit en zijn organisaties te vernietigen. Dit plan stuitte natuurlijk op weerstand van PKK-kaders en andere krachten. In Amed zou de PKK tot verraad en bekentenissen worden gedwongen. Men dacht dat als de PKK werd gebroken, verslagen en geliquideerd, de anderen niet in staat zouden zijn om weerstand te bieden. Met andere woorden, ze begonnen met de PKK omdat deze de sterkste en meest veerkrachtige was en de breedste basis had onder de Koerdische bevolking. De PKK verzette zich op basis van de ideologie van Rêber Apo [Abdullah Öcalan] omdat ze op eigen kracht vertrouwde en bestond uit toegewijde, zelfopofferende mensen die probeerden elke band met de heersende orde te verbreken en zich overal, altijd en onder alle omstandigheden verzette.
Kunt u hier een voorbeeld van geven?
De meest opvallende voorbeelden waren kameraden als Kemal, Hayri en Mazlum. Vóór hun arrestatie speelden deze vrienden een belangrijke rol bij de oprichting en ontwikkeling van de PKK en de verspreiding ervan in Koerdistan. Ze werden zeer gerespecteerd, geliefd en gerespecteerd binnen de hele PKK-structuur en creëerden deze liefde en respect door hun werk, bewustzijn, opoffering en nederigheid. Er was geen financiële macht en het ging ook niet om hun eigen carrière. Ze hebben alles uit zichzelf gecreëerd. Op 14 juli 1982 startten ze hun grote dood [doodsvasten -red.] tegen het fascisme en werden martelaar in september. Mazlum ontstak de vonk van verzet op Newroz. Als moderne Kawa verlichtte hij Koerdistan en werd een voorhoede van het verzet. Natuurlijk vereisen acties zoals hongerstakingen grote wilskracht. Dat vraagt om helder denken, daadkracht, veerkracht en doorzettingsvermogen. Een doodsvasten voltooien is een zeer moeilijke vorm van verzet.
De doodsvasten die op 14 juli begon, werd onder moeilijke omstandigheden uitgevoerd. De vasters verdroegen de pijn en de pijn van hun lichaam, gram voor gram wegsmeltend. Het was niet gemakkelijk voor deze mensen die ‘zo veel van het leven hielden dat ze bereid waren ervoor te sterven’ om de dood te accepteren. De toewijding van Kemal en de anderen die op 14 juli waren begonnen met vasten, hun gehechtheid aan het leven, kan in deze woorden worden samengevat. Met andere woorden, ze wisten wat ze deden. Ze kenden de geschiedenis en waren op de hoogte van de sociale situatie. Ze wisten wat het fascisme van plan was. Daarom riskeerden ze hun bestaan en hun leven om het uitroeiingsproject van het fascisme te stoppen. Hun acties hadden ingrijpende historische gevolgen.
Wat waren de gevolgen van dit verzet?
Ze toonden het niveau van strijdbaarheid, toewijding en opoffering van de PKK. Ze voerden hun verzet uit op de meest onmogelijke plek. Ze streden op de meest belegerde, meest geïsoleerde plek, waar de mogelijkheden het meest beperkt waren. Op deze manier creëerden ze een maatstaf voor de strijdbaarheid van de PKK. De moedige strijd die vandaag plaatsvindt, komt daar vandaan. Het is niet iets dat spontaan is ontstaan. De strijdbaarheid, het denkniveau en de vastberadenheid van Hayri, Kemal en Mazlum zijn de voeding, de basis en de drijvende kracht achter de moed van vandaag. Niemand kan deze realiteit verdraaien.
Kemal Pir werd martelaar op 7 september. Hij was de eerste van de kameraden die viel. Hayri viel toen op 12 september, Akif Yılmaz op 15 september en Ali Çiçek op 17 september. Deze jubilea verbinden 1982 en 2022. Sindsdien zijn er 40 jaar verstreken, maar ze leven nog steeds voort in onze strijd, onze geschiedenis, onze oorlog en ons verzet.
Zijn de doelen van de PKK veranderd?
Net zoals Turkije zijn doelen niet heeft opgegeven, heeft de PKK zijn verzet niet opgegeven. Het zal nooit opgeven. De historische confrontaties en strijd gaan door. Zolang het project van vernietiging en ontkenning van het Koerdische volk niet eindigt, zullen oorlog en verzet doorgaan. Het feit dat we ons zo massaal verzetten en ons leven op het spel zetten, is niet het resultaat van een willekeurige beslissing. Dit zou algemeen bekend moeten zijn. Het is een historische noodzaak. Wij nemen vrijwillig deel aan deze strijd. We leven niet comfortabel, onze weerstand is geboren uit noodzaak. Omdat we weten; er is oorlog, dood, kerkers, marteling. Ons denken, onze idealen en ons geweten eisen dat we ons verzetten tegen tirannie en onrecht. De grote doodsvasten van 14 juli toonde de rol die deze strijd van vrije wil speelt in de geschiedenis, dat het het fascisme kan dwarsbomen, dat het vertrouwen en hoop geeft aan de mensen. Het fascisme werd in de gevangenis verslagen. De Turkse staat, de junta van 12 september, moest een einde maken aan de martelingen, aan de poging om de beweging in de kerker van Amed te breken. Dus accepteerde het zijn nederlaag. De Kemals, Hayris en Mazlums zijn ongeslagen, ze leven nog steeds en zijn overgegaan in de samenleving.
Bron: ANF