- Zuid-Koerdistan
Democratisch confederalisme als radicaal democratisch alternatief voor kapitalistische moderniteit en staatsmaatschappij heeft keer op keer bewezen dat het geen utopie is na de afschaffing van het staatsmodel, maar een vorm van zelforganisatie en zelfverdediging gebaseerd op ecologische, vrouwen- bevrijdende en gemeenschappelijke principes.
De eerste praktische ervaringen met de implementatie van democratisch confederalisme werden opgedaan in Noord-Koerdistan (Noord-en Oost-Syrië). Het Rojava-model is gebouwd op deze ervaringen op basis van de principes van de Koerdische PKK-leider Abdullah Öcalan.
In het eerste deel van een driedelige interview met ANF Nieuwsagentschap sprak Xebat Andok, lid van de Uitvoerende Raad van KCK, over het belang van democratisch confederalisme en hoe het tot stand kwam.
Wat is democratisch confederalisme?
Democratisch confederalisme is een systeem waarin de democratische samenleving georganiseerd wordt. Het is geen beweging of partij, maar vormt een sociaal systeem. Het kan zowel van toepassing zijn op Koerdistan als op Turkije, Irak, Iran of Syrië. Vanuit een nog algemener perspectief bekeken, kan het ook worden toegepast op het Midden-Oosten als geheel, Europa, Amerika en Afrika. De KCK [ Unie van Koerdische Gemeenschappen] vertegenwoordigt het democratisch confederalisme van Koerdistan. Hetzelfde kan mogelijk zijn in Iran, Irak, Syrië of welk ander land dan ook. Als alle volkeren, etniciteiten, culturele groepen, religieuze overtuigingen enz. in het Midden-Oosten, kortom de hele samenleving en alle volkeren in het Midden-Oosten, een dergelijk systeem als basis willen nemen, dan is het mogelijk om dit soort confederalisme in het hele Midden-Oosten tot stand te brengen. Bijvoorbeeld onder de naam ‘Confederalisme van Democratische Volkeren in het Midden-Oosten’ of een andere naam. Het is ook mogelijk om vergelijkbare systemen op te zetten in Amerika, Europa, Afrika of een ander continent. Als dit systeem op wereldschaal wordt ingevoerd, zouden we het het ‘Confederalisme van de Democratische Volkeren van de wereld’ kunnen noemen. Het is een systeem waarin alle geledingen van de samenleving, van lokaal tot universeel, van klein tot groot, zich organiseren en hun zelfbestuur vestigen.
We zouden kunnen verwijzen naar wat u zojuist zei als de algemene definitie van democratisch confederalisme. Maar wat is de inhoud ervan?
Aangezien dit een alternatief systeem is voor de bestaande natiestaten en het heersende staatssysteem in het algemeen, is het gebaseerd op en verdedigt het de organisatie van het volk en de samenleving als geheel. Het is belangrijk op te merken dat het uit twee basiswoorden bestaat: de ene is democratisch/democratie en de andere is confederalisme. Confederalisme is een zeer flexibel systeem van relaties gebaseerd op voluntarisme. Het bevat geen enkele vorm van geschreven grondwet. Het houdt geen verplichting in. De vakbonden die binnen dit systeem worden gevormd, zijn geheel vrijwillig, net als de beslissing om van hen te scheiden.
Wie komt er samen op basis van de flexibiliteit en vrijwilligheid die u zojuist noemde?
Demos, de volkeren. De samenleving kan bestaan uit veel verschillende etnische gemeenschappen, religieuze overtuigingen, culturele groepen, mannen en vrouwen, elke organisatie die is samengekomen om elk probleem van de samenleving op te lossen, enz. Kortom, op deze basis kunnen alle segmenten van de samenleving, de demos, de mensen, regeren zichzelf. Zij zijn degenen die regeren. Ze worden niet geregeerd door buitenstaanders, door hegemonieën. Het is een systeem waarin alle sociale segmenten samenkomen in het kader van confederale relaties op basis van een systeem van zelfbestuur. Dit heeft twee grondslagen:
– Alle segmenten van de samenleving moeten georganiseerd worden.
– Alle delen van deze georganiseerde samenleving moeten een relatie met elkaar hebben.
Hun vorm van relatie vormt confederalisme. Er is geen ruimte voor relaties gebaseerd op onderdrukking, geweld of ideologische hegemonie. Het is een unie die op gelijke en vrije basis is opgericht. Dit is zijn confederale dimensie.
Een ander cruciaal punt is dat het een georganiseerde gemeenschap moet zijn. Als we het hebben over alle segmenten van de samenleving, kan dit zelfs de kleinste eenheden en alle identiteiten of etnische groepen betekenen. Ze organiseren zich autonoom op basis van begrip van de lokale democratie en komen samen op basis van een confederale relatie om een sterkere eenheid tot stand te brengen. Daarom is democratisch confederalisme een systeem waarin alle sociale segmenten in Koerdistan, de regio en over de hele wereld zichzelf organiseren en zich tegelijkertijd, door relaties met elkaar aan te gaan, samen organiseren als een samenleving buiten de staat. Dit is zowel een lokaal als een universeel systeem van sociale organisatie. Het is een systeem van sociale organisatie dat zowel van toepassing is op Koerdistan als op het Midden-Oosten, de hele wereld, alle volkeren en de onderdrukte volkeren van de wereld.
Hoe komt deze vorm van democratische organisatie en georganiseerde democratische samenleving tot stand?
We hebben het niet over een organisatiesysteem gebaseerd op een centraal beheerd parlementair systeem. Dit systeem is totaal anders dan alle bestaande staatsvormen. Het gaat uit van de kleinste eenheid, bijvoorbeeld een dorp, een straat, straatorganisaties, dorpsorganisaties of fabrieksorganisaties, thuisorganisaties. Kortom, het is gebaseerd op de organisatie van alle verschillende soorten verenigingen die mensen vormen.
De kleinste organisatie-eenheid is de commune. Een commune betekent dat alle aspecten van het leven op een specifieke plaats als een commune worden geleefd. Aan de andere kant vormt het de kleinste eenheid van directe democratie, waar mensen zichzelf rechtstreeks besturen. De commune is de kleinste vorm van vergadering. Daarom komt de commune in het KCK-handvest en in de bestaande theorie van het democratisch confederalisme meer overeen met straat- en dorpsvergaderingen. Laten we zeggen dat veel dorpen samenkomen, dan kan daarbuiten bijvoorbeeld een kleine stadsvergadering worden gevormd. De hele samenleving moet samenkomen, al hun problemen zijn gemeenschappelijke problemen en het is noodzakelijk om er gemeenschappelijke oplossingen voor te vinden. Daarom kunnen bijvoorbeeld organisatiestructuren op wijkniveau boven de dorpen en steden komen, provinciale organisatiestructuren op het volgende niveau en regionale structuren op provinciaal niveau. En op het volgende hogere niveau kan er bijvoorbeeld de volksvergadering van een land zijn. Dit kan ook op interlandelijk niveau worden vastgesteld. Daarom kunnen er bijeenkomsten op regionaal niveau plaatsvinden. Aan de andere kant, op het niveau van het hele volk, dat zou het volkscongres zijn, d.w.z. het hoogste besluitvormende orgaan namens een volk. Als verschillende volkeren samenkomen, zou dit een congres van volkeren zijn. In de meest algemene zin, laten we zeggen, op mondiaal niveau, zou dit het congres van alle volkeren van de wereld zijn.
Kortom, we hebben het over een systeem van samenstellingen. Niet slechts één parlement. In Turkije is er bijvoorbeeld maar één parlement. Alles is op basis van afspraken. Het systeem waar we het over hebben is totaal anders dan dat. In Turkije of Noord-Koerdistan is er bijvoorbeeld één parlement, niet twee, drie of vijf parlementen. In Duitsland is er een federalistisch systeem met meer dan één parlement. In de VS is er nog een ander systeem. Maar het systeem waar we het over hebben is niet zoals een van deze voorbeelden. Het is een systeem waarbij duizenden, misschien wel tienduizenden gemeenten en vergaderingen betrokken zijn, die allemaal al hun problemen in hun eigen leefruimte bespreken en oplossingen proberen te vinden. Maar tegelijkertijd zijn ze allemaal met elkaar verbonden. Daarom, om het anders te zeggen, is democratisch confederalisme ook een systeem van vergaderingen. Het is een systeem van directe democratie. Het is een systeem waarin niemand iemand anders regeert. Het is een systeem waarbij iedereen zichzelf en elkaar regeert. Het is geen systeem waarin iemand de leiding heeft en iemand wordt geregeerd, waarbij iemand de heerser is en iemand degene die wordt geregeerd. Het is een systeem waarin iedereen, conform de definitie van een politiek en moreel mens, nadenkt over de problemen van de samenleving, oplossingen zoekt, zich uitspreekt, overlegt, beslissingen neemt en iemand aanwijst om deze beslissingen in praktijk te brengen. Het is een systeem waarbij het gezag en de macht volledig bij het volk ligt. Het is een systeem van directe democratie. Dit systeem kan ook worden gedefinieerd als radicale democratie omdat het niet-statelijk is.
We kunnen het ook definiëren als gemeenschapsdemocratie, omdat het gebaseerd is op een gemeenschappelijke mentaliteit en leven. Het begrijpen van democratie betekent hier niet alleen handen opsteken en laten zakken of inspraak hebben in het besluitvormingsproces. Het betekent dat de geest en manier van leven ook anders zijn. Het leven in dit systeem is gebaseerd op vrije en gelijkwaardige relaties. Als we dit in één enkele zin willen uitdrukken: het is een systeem waarin er een eenheid van verschillen is op basis van gelijkheid. Er is eenheid. Omdat de samenleving verenigd moet zijn. De eenheid van wie? De eenheid van wat? De eenheid van verschillen! Hier behouden alle verschillen hun verschillende identiteiten. Niemand is belangrijker of minder belangrijk dan de ander, zoals in natiestaatstructuren. De ene is geen object en de andere een subject. De ene is niet de heerser over de ander. In dit systeem bestaat iedereen op basis van zijn eigen verschillen en uniciteit. Aan de andere kant is de manier waarop relaties worden gevormd ook gelijk. Er is geen superioriteit van de ene persoon boven de andere. Daarom kan dit systeem ook worden gedefinieerd als eenheid van verschillen op basis van gelijkheid.