De covoorzitter van DTK, een van de meest getroffen niet-gouvernementele organisaties in Turkije, die het adres was van constante politie-invallen, vooral na het uiteenvallen van het Koerdische vredesproces, deelde de veelzeggende stem van de miljoenen Koerden waar ze voor staan temidden van de lopende vervolgingen tegen DTK:
Het Congres van de Democratische Samenleving (DTK) nam de taak op zich om de wil van vrede en de existentiële eisen van de Koerden in het maatschappelijk middenveld van Turkije te brengen en om een pluralistische democratische benadering van de politiek te introduceren. Als het grootste maatschappelijke platform in de Koerdische regio van Turkije ontving DTK een officiële uitnodiging van de voorzitter van de Turkse Grote Nationale Vergadering, Cemil Çiçek, voor de voorbereiding van de nieuwe grondwet in 2012.
Na het einde van het Koerdische vredesproces in 2015 was DTK echter het adres van frequente politie-invallen, terwijl de meeste van zijn activisten – en nog steeds – dossiers moesten trotseren die tegen hen waren aangespannen als onderdeel van een massale heksenjacht, voornamelijk het kruisigen van de Koerdische activisten en politici samen met alle afwijkende segmenten van de samenleving die proberen een stem te geven aan de eisen van vrede in Turkije.
Berdan Öztürk, covoorzitter van DTK en parlementslid voor de Democratische Volkspartij (HDP) voor Ağrı spreekt met Medyanews om zijn mening te delen over de lastercampagne van Turkse regering tegen DTK, die probeert de eisen van de miljoenen Koerden te vertegenwoordigen, en hun adres delen voor de oplossing van de Koerdische kwestie.
Het Democratisch Volkscongres (DTK) is voorstander van de implementatie van het ‘democratisch confederalisme’ op het politieke toneel van Turkije sinds 2007. In het licht van dit idee, hoe zou u het hoofddoel van de oprichting van DTK en de betekenis van het bestaan van DTK in de democratische politiek van Turkije voor de oplossing van de Koerdische kwestie omschrijven?
Als u een democratische samenleving probeert te vestigen, kunt u de rijke diversiteit in de Mesopotamische gebieden en Koerdistan, de landen waarop niet slechts een enkele gemeenschap alleen woont, niet negeren. Het eigenlijke probleem van democratie en gelijkheid in dit land is echter de Koerdische kwestie, omdat de huidige regering in Turkije, door de Koerdische kwestie als excuus te gebruiken, zich richt op alle verschillende gemeenschappen en dissidenten door middel van rechtspraak en politie. Zolang de Koerdische kwestie niet is opgelost, is een democratisch, gelijk en vrij leven in Turkije onmogelijk.
De erkenning van de vitale betekenis van een organisatie in alle territoria van Koerdistan, waardoor mensen zich kunnen uiten zonder hun eigen overtuigingen en identiteiten te verwijderen, bracht DTK voort. De politieke werken, conferenties en workshops die door DTK worden uitgevoerd, zijn gericht op het oplossen van de Koerdische kwestie en het vestigen van democratie voor de Koerdische eenheid, maar zijn niet beperkt tot alleen de Koerdische kwestie. We hebben het over een congres dat een uitgebreide inspanning omvat om een samenleving te organiseren die hun eigen problemen op het gebied van economie, recht, ecologie, onderwijs, taal, enzovoort, kan detecteren en oplossen. Op deze manier is DTK een grote kans voor Turkije in relatie tot de oplossing van de Koerdische kwestie, en zou het de weg kunnen effenen naar democratie.
Het hoofdkantoor van DTK in Diyarbakır is het doelwit van meerdere invallen van de politie. Hoe ziet u een dergelijke criminalisering van DTK door de regerende Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (AKP) sinds het einde van het “vredesproces” in 2015?
Ik wil onderstrepen dat DTK niet de enige is die het doelwit is van dit beleid. In het verleden hebben ze geprobeerd een beeld te schetsen van de Koerden als terroristen, maar tegenwoordig zijn alle dissidenten terroristen voor hen. Hun houding ten opzichte van DTK loopt parallel met hun benadering van de Koerdische kwestie: telkens wanneer er een kleine poging tot oplossing wordt gedaan, is het Congres een van de eerste instellingen waar de staat naar toe trekt. Onze voormalige covoorzitter Hatip Dicle was inderdaad lid van de officiële commissie voor een ontmoeting met Abdullah Öcalan. Evenzo maakten we deel uit van de constitutionele commissie, die aan een nieuwe grondwet werkte.
Degenen die democratie haten, degenen met een kapitalistische mentaliteit en de monopolisten ergeren zich aan het bestaan van DTK, omdat ze de status quo willen behouden. De latere agressie tegen DTK is een bericht aan alle volkeren van Turkije. Vanwege de unieke manier waarop zijn systeem werkt, wordt het Congres als een bedreiging gezien; ze hebben geprobeerd om DTK geleidelijk te criminaliseren, wat uiteindelijk resulteerde in de sluiting van ons hoofdkantoor in Diyarbakır.
DTK is echter niet zomaar een pand dat u kunt sluiten. De ideeën van het Congres kunnen niet tussen de vier muren worden geperst. Als het het Congres van Koerdistan is, dan zijn alle delen van Koerdistan ons hoofdkwartier.
Hoeveel van de activisten en politici van DTK werden tot op heden vastgehouden en wat zijn de gronden voor detenties?
Bijna al onze vrienden hebben zaken tegen zich lopen. Bijna alle afgevaardigden, onze gasten, deelnemers en vrienden, die een van onze conferenties hebben bijgewoond, zijn minstens één keer vastgehouden.
Ze proberen ons af te schilderen als een ‘alternatieve staat’, maar we hebben het nooit gehad over een alternatieve staatsorganisatie. Ze stellen DTK aan de kaak als terroristische organisatie, maar kunnen hiervoor geen bewijs vinden in de dossiers die ze aanklagen. De enige kosten die ze laten zien is het bijwonen van een workshop of een conferentie die we hebben georganiseerd; niets illegaals is in het geding. We hebben vrienden die vanwege een simpele persconferentie naar de gevangenis zijn gestuurd. Een persconferentie. Dit is de grond waarop ze mensen vasthouden.
Hoe ziet DTK de betrokkenheid van Abdullah Öcalan bij de discussies over vrede en democratisering in Turkije, samen met zijn isolement vandaag?
Veel instellingen en segmenten van de samenleving verdedigen de mensenrechten. We verdedigen democratie en recht – dit is tenminste het discours – en toch is er dit unieke voorbeeld van zwaar isolement op het eiland İmralı sinds 1999. Ze houden misschien niet van de ideologie of de gedachten van de heer Öcalan, maar verdedigen we recht op basis van personen? De wet heeft universele principes waarmee we moeten handelen, ongeacht de persoon in kwestie. We moeten dus gezamenlijk stelling nemen tegen de aanvallen op humanitaire waarden als we onszelf democraten noemen. Je kunt niet zeggen: “Ik mag Abdullah Öcalan niet, daarom kan hem isolatie worden opgelegd”, en tegelijkertijd democraat zijn.
Zijn er andere suggesties ontwikkeld voor de oplossing van de Koerdische kwestie, behalve die van Abdullah Öcalan, die we hebben gemist? Nee. Aan de ene kant is er een gebrek aan oplossing, aan de andere kant hebben we Abdullah Öcalan, die manieren en methoden voor de oplossing voorstelt. Hij vertegenwoordigt de wil van miljoenen Koerden. Het adres voor de oplossing is niet Rusland of de VS, of de chantage van Europese landen over vluchtelingen, het adres is hier, het İmralı-eiland en Abdullah Öcalan. Dat staat buiten kijf.
Hoe zit het met het Midden-Oosten? Omdat er buiten de grenzen van Turkije een dichte Koerdische bevolking is, hoe zou uw strijd in Turkije daar een weerspiegeling vinden?
Kijk naar Irak, kijk naar Syrië, kijk naar Iran. Mensen in het Midden-Oosten hebben een oplossing nodig, maar het systeem biedt nooit een oplossing. De heer Öcalan levert grote inspanningen om deze problemen op te lossen, zijn visie beperkt zich niet alleen tot de Koerdische kwestie. Als organisatie in Koerdistan waarderen we zijn ideeën en zijn voorstellen, omdat we weten dat de methoden die hij voorstelt de sleutel zijn voor ons om in vrijheid en gelijkheid in het Midden-Oosten te leven. Rojava is een voorbeeld van een oplossing. In Rojava wordt een leven opgebouwd parallel aan de suggesties van de heer Öcalan, en de grootste vijand van Rojava is Turkije. Rojava is een land geworden waar Arabieren, Koerden en Assyriërs gelijkelijk deelnemen aan het bestuur, waar vrouwen en mannen gelijkelijk met gelijke deelname aan de strijd kunnen deelnemen. Is dit niet wat we een democratie noemen?
DTK heeft in december 2015 een voorstel gedaan voor een politieke oplossing waarin een democratische oplossing in de vorm van ‘Democratische Autonomie’ wordt voorgesteld. Autonomie is een bekend en toegepast model over de hele wereld, maar denk je dat de politieke kringen in Turkije dit idee begrijpen? Hoe relateer je de discussies over autonomie aan democratisering?
Discussies over autonomie houden rechtstreeks verband met de discussies over democratisering. In een democratisch regime kun je het idee van autonome modellen steunen, uitdagen of erover debatteren, je kunt een discussie voeren over de vele voordelen ervan – vooral in zo’n multicultureel land als Turkije. Als het echter om ons, de Koerden, gaat, bestempelen ze onze kleine eisen als ‘separatisme’. Het onderwijssysteem indoctrineert het idee dat wanneer je het woord ‘Koerd’ zegt of spreekt over ‘Koerdistan’, je wordt beschouwd en bestempeld als ‘separatistisch’. U kunt geen enkele toespraak, activiteit of woord van ons congres vinden dat betrekking heeft op seperatisme.
Er kunnen natuurlijk veel andere discussies en oplossingsvoorstellen zijn, het hoeft niet alleen maar autonomie te zijn. Het bespreken van een idee zoals autonomie in een democratische sfeer leidt niet tot een scheiding van het land, maar versterkt het land. Autonomie zelf zou ons niet het water en het brood geven, maar het zou de grondslag voor een gelijkwaardig leven verschaffen. Een gelijkwaardig leven, een vrij leven is de eerste vereiste voor democratische oplossingen voor de humanitaire problemen.
Bron: Medyanews
