Ain Issa wordt dagelijks aangevallen door de Turkse invasietroepen. De noordelijke Syrische stad ligt ten zuiden van de Turkse bezettingszone en is van strategisch belang als schakel tussen de zelfbesturende regio’s van de Eufraat (Kobanê) en Cizîrê. Dagelijks treffen granaten bewoonde nederzettingen in en rond Ain Issa. Er zijn doden en gewonden, evenals aanzienlijke materiële schade. Onlangs werden twee kinderen gedood nadat ze een niet-ontploft explosief hadden gevonden. De aanvallen gingen gisteravond door.
De aanslagen zijn kennelijk bedoeld om de bevolking uit te putten en op de vlucht te jagen voor de daadwerkelijke invasie. Veel mensen hebben de stad al verlaten om zichzelf en hun kinderen in veiligheid te brengen. Maar ook in andere gebieden in de autonome regio is er geen veiligheid. De opvangkampen voor ontheemden zijn overvol en de bevoorradingssituatie is precair. Het zelfbestuur van Noord- en Oost-Syrië krijgt bijna geen steun van buitenaf.
Een van de inwoners van Ain Issa zegt over de huidige situatie: “Ook hier vallen granaten. Hier wonen burgers met kinderen, er zijn hier geen militaire eenheden. We zijn allemaal burgers. Dit is ons land, onze grond. Waar moeten we midden in de winter heen? Rusland is hier aanwezig, wat willen de Russen hier? Kwamen ze om ons te verraden en ons weg te jagen? Ze zouden ons moeten beschermen, maar ze hebben helemaal geen functie. Bij de gevechten vanochtend vuurden ze hier kogels af. We kunnen het huis niet verlaten. Dit alles wordt gedaan met toestemming van de Russen. De hele wereld kan het zien, waarom valt er dan een stilte over?”
Een andere bewoner zegt: “Wat wil Erdogan van ons? Dit is ons land, we zullen het niet verlaten. Hoeveel aanvallen hij ook kan uitvoeren, we gaan niet weg. We betaalden zo’n hoge prijs. En we zijn klaar om dat te blijven doen. Als we moeten sterven, is het op onze eigen grond. De aanwezigheid van de Russen hier is volkomen zinloos. Ze hebben een alliantie tegen ons gesmeed. We hebben bloed vergoten voor ons land, we kunnen het niet opgeven. Onze kinderen kunnen niet meer naar school. De Russen en het regime moeten hier weg, ze helpen ons toch niet. Ik ben een moeder en heb drie van mijn kinderen gegeven. Als het nodig is, pak ik ook de wapens op.”
Bron: ANF
