Meer dan 100.000 vluchtelingen uit de door Turkije bezette Afrin wonen in het kanton Şehba. Ze worden aangevallen door de Turkse staat en zijn milities en onder embargo geplaatst door het Syrische regime. Toch blijven ze zich verzetten.
Honderdduizenden inwoners uit Efrîn werden gedwongen hun regio te verlaten in maart 2018 vanwege de aanvallen van het Turkse regime en vluchtten naar Şehba en Şêrawa. De regio Şehba wordt ook gekenmerkt door de oorlog. Het was in 2016 verwikkeld in een fel gevecht tegen de IS en al-Nusra. De dorpen en steden in de regio werden verwoest en het grootste deel van de gebouwen stortte in. In veel huizen zijn tegenwoordig nog IS-mijnen. Ondanks de moeilijkheden stapten ze niet terug en bouwden ze hun eigen democratische en gemeenschappelijke systeem in de woestijnregio op. Ze blijven vechten voor de terugkeer naar Efrîn (Afrin). Ze wonen in verschillende dorpen of kampen gebouwd door de bevolking van Noord-Syrië en de autonome gemeenschap. Meer dan 100.000 mensen uit Efrîn wonen in de regio Şehba.
De covoorzitter van de Algemene Raad van Efrîn, Mihemed Neso, sprak met ANF over de situatie van de beschermingszoekers in de regio. Voor de eerste keer na de ontsnapping meldt hij: “De bevolking van Efrîn werd na 58 dagen weerstand gedwongen te vluchten naar Şehba. We wilden Efrîn niet verlaten. Şehba was het dichtst bij Efrîn. Natuurlijk is Şehba ook ons land. Deze grond werd ook bevrijd door onze kinderen. Maar het is heel moeilijk en slecht om een volk met geweld van hun land te verdrijven. Toen onze mensen hier kwamen, ondervonden ze grote problemen. De bevolking kon niets meenemen en vluchtte met niets anders dan de kleding die ze droegen. Honderden mensen sliepen buiten in de open lucht omdat ook Şehba een oorlogsgebied was en zeven jaar lang vrijwel leeg was. De infrastructuur was ingestort en in het gebied en de huizen waren nog explosieven van de IS aanwezig. Dat is de reden waarom, ten eerste, om ten minste één dak boven hun hoofd te hebben, deze verwoeste gebouwen werden schoongemaakt en de mensen erin konden trekken. In één huis woonden vijf of zes gezinnen. Het was winter en erg koud. Ze werden gedwongen om naar deze huizen te gaan. Veel kinderen stierven door mijnen in deze gebouwen of in de omgeving. Er was ook geen drinkwater of voedsel. De vluchtelingen en onze raden hebben gewerkt om dit probleem op te lossen. Iedereen moesten zich eerst verzamelen. Het ging erom iedereen weer te herenigen, zichzelf te organiseren en de oorlogstrauma’s te overwinnen.
De vluchtelingen uit Afrin, die al zeven jaar zelforganiserende ervaring hadden, organiseerden populaire bijeenkomsten in de dorpen, steden en gemeenschappen waarin ze zich bevonden. Er werden snel gemeenten opgebouwd. Op deze manier kan de oorlogspsychologie op zijn minst een beetje worden overwonnen. Boven alles stond één vraag centraal bij alle vergaderingen: hoe kunnen we namens onze kinderen wraak nemen op onze gevallenen die we hebben achtergelaten. Mensen verklaarden dat wat ze wilden iets was waar ze geen afstand van konden en wilden nemen. Op basis hiervan kozen onze mensen verzet tegen de invasie als prioriteit.
127 gemeenschappen gebouwd
Na het bouwen van ongeveer 80 procent van de gemeenschappen, begonnen we raden te vormen. In alle gemeenten en provinciesteden werden eigen radenstelsels opgezet. We hebben nu 127 gemeenten. Op het niveau van de Raden werden tien comités gevormd. Deze commissies ondersteunen de raden in steden, dorpen en gehuchten. Ze worden naar behoefte gevormd. Het spectrum varieert van de ontwikkeling van gemeentelijke overheden, de gezondheids-, onderwijs- en veiligheidssector, via basisvoorziening van de bevolking, tot het oplossen van problemen op basis van sociale moraliteit. In het bijzonder het beveiligingscomité werkt met uiterste toewijding. Na Efrîn’s ervaring spant het team zich 24 uur per dag in ter zelfverdediging.
Nauwelijks hulp van buitenaf
In het begin kwamen een paar civiele hulporganisaties. Maar hun hulp bleef beperkt tot de gezondheidssector en bleef beperkt tot een of twee dorpen. Toen ze aankwamen, hadden ze al twee of drie dorpen aangewezen en gaven ze daar beperkte medische hulp.
We zijn hier omcirkeld in Şehba. Drie kanten worden omringd door de Turkse staat en zijn milities. De haat van de Turkse staat voor de Koerden blijft voortduren. Elke dag wordt onze regio aangevallen. De plaatsen waar onze bevolking woont, worden constant gebombardeerd met mortiergranaten. Dit betreft de dorpen in Til Rifat en vooral in Şęrawa: Aqibê, Meyasê, Sixunekê en Ziyaretê.
Het embargo van het Syrische regime maakt het leven moeilijk
Wat ons de meeste problemen bezorgt, is het embargo van het Syrische regime tegen ons en de douane, waardoor de hulp die ons zou moeten bereiken ernstig wordt beperkt. We missen basisbehoeften, gas, diesel, benzine en medicijnen. Het regime heeft controleposten opgezet in de straten van Aleppo en Cizirêê. Alle hulpgoederen blijven daar hangen. Vooral op het gebied van medicatie hebben we de grootste problemen. Onze bevolking in Cizirê heeft tonnen medicijnen verzameld voor ons hier in Şehba, maar het regime liet de medicijnen maanden wachten in Manbij en dus was van de meeste medicijnen de houdbaarheidsdatum verstreken toen ze eindelijk aankwamen waardoor ze moesten worden weggegooid. Hetzelfde probleem dat we hebben wanneer groenten uit Aleppo komen. Daarom is alles, ook al zijn we vluchtelingen, erg duur. De tomaten worden bijvoorbeeld twee keer zoveel verkocht als in Aleppo. Wij zijn burgers van Syrië. Het regime is verantwoordelijk voor deze behandeling. Het regime scheidt de volkeren van Syrië. Dit volk hier vocht het meest voor de eenheid van Syrië. De kinderen van het Koerdische volk vochten zeven jaar tegen ISIS en wonnen de overwinning. En vandaag probeert het regime ons uit elkaar te halen.”
Auteurs: Roj Deniz / Hîvda Hebûn
Bron: ANF
