Laten we dit even ontrafelen.
Recent hoorde ik bij een nieuwsitem van de NPO dat de Koerden met de tweede Turkse invasie van Noord-Syrie zich slachtoffer voelen… Slachtoffer ‘voelen’? VOELEN?!! Alsof het een persoonlijk dingetje is. Of het maar ‘een mening‘ is?…
Een stapje verder op dit pad van verslaggeving en we laten de agressor zelf bepalen hoe wij het mogen duiden wie hier het slachtoffer dan wel is.
In tegenstelling tot de massale vernietiging van de Koerden in Diyarbakir in 2016 zijn de recente Turkse misdaden over de eigen landsgrens gepleegd, en is die informatie toch iets moeilijker onder de pet te houden.
Bij de vernietiging van Diyarbakir werd het gehele gebied eerst voor de pers afgesloten, daarna kon het bombardement en de clean-up beginnen.
Vorig jaar sprak ik nog een volksvertegenwoordigster die in die dagen daar wel aanwezig was. Ze beschreef de verstikkende omsingeling en de rechteloze staat van de burgers daar.
Ze beschreef hoe een vrouw uit het puin werd getrokken. Vanwege de zware verwondingen werd zij direct zonder verdoving met bindtouw bijeengestikt. In die staat werd zij naar het hospitaal vervoerd. Maar bij de eerste checkpoint werd zij onderschept en afgevoerd voor verhoor. De familie heeft nooit meer iets van haar vernomen.
Turkije duldt geen inkijk in haar terreur op de Koerden. Maar Amerika is weer beste maatjes met Turkije. En Europa heeft al die jaren een heel ander belang voor ogen gehad: de steun voor de afgeslachte Koerden stond laag op de agenda.
We gaan nog een stapje verder: Met het opheffen van de Amerikaanse steun voor de SDF werden de Koerden zelf ook maar even afgeschreven als “ het zijn ook geen lieverdjes”, en kreeg het betoog van Trump een bizarre wending: Het feit dat zij zo’n geduchte tegenstander zijn gebleken voor IS onderstreepte niet zozeer de bijzondere verdienste van de Koerden of het respect voor de offers die zij daarvoor hebben opgebracht… Nee, juist het omgekeerde: omdat zij sterker zijn gebleken dan IS, maakt dat ze ook op een bepaalde manier ook verdacht, en –zeg maar — zelfs “erger dan IS”. Zo’n suggestie slaat alles.
Het afserveren van de YPG was natuurlijk bedoeld voor de oren van Erdogan en zijn thuisbasis. Hoe chaotisch en onoprecht het huidige Amerikaanse buitenlandse beleid ook is verlopen… er is misschien toch een patroon.
Er is op zijn minst een selectieve liefde voor bepaalde terreurgroepen en terreurstaten voor zo ver dat in het straatje van de VS past. In het antwoord op 9-11 werden er schuldigen aangewezen, maar de olifant in de kamer werd niet benoemd. Het Sadam-regime, de Taliban, en Al-Quaeda waren de grote boeven, maar Turkije en Saoedi-Arabië kregen hun moment of fame in the Coalition of the Willing…
In 2003 is er nog druk verkeer tussen Erdogan en de leiding van de Taliban. Erdogan laat zich in die dagen nog glunderend vastleggen voor de camera, devoot gezeten aan de voeten van Hekmatyar, de grote inspirator van de Taliban…
Tijdens de opbouw van het kalifaat neemt het Erdogan familie-imperium in alle stilte een prominente positie in: Er ontstaat een drukke grenshandel in IS-olie uit Syrië, kunstroof, training van Jihad-milities, medische en militaire steun voor de strijders.
Alles bekend bij de inlichtingendiensten, maar geen kwaad woord daarover. Dat loopt door tot op de dag van vandaag (de Idlib corridor)
Als de Amerikaanse en Europese leiders niet de ware daders in het conflict aanwijzen, en nu het Koerdische verzet voor het gemak weer even wegzetten als ‘een stelletje ongeregeld’ en een clubje dat zich slachtoffer ‘voelt’, dan doen zij niet alleen deze dappere mensen geweld aan, maar ontwrichten zij ook onze democratie door ons die doorgeprutte leugens te blijven voorschotelen.
Dat het Amerikaanse congres de genocide op de Armeniërs heeft erkent maakt Erdogan niet blij. Prima. Zit ik niet mee. Ik prijs de moed van de afgevaardigden die dit statement –bijna unaniem –durfden te maken.
Betekent dit dan ook dat we nu nog 100 jaar moeten wachten tot ook de genocide op de Koerden een gelijke erkenning mag genieten?
Auteur: Paul Terlunen
