- Rojava/Noord-en Oost-Syrië
Aldar Xelîl, covoorzitter van de Democratische Unie Partij (PYD), merkte op dat de reden voor de verergering van de crisis in het Midden-Oosten de gevangenneming van de Koerdische PKK-leider Abdullah Öcalan is na een internationale samenzwering. “Het Midden-Oosten had zichzelf in deze 24 jaar kunnen herbouwen en zijn problemen kunnen oplossen”, benadrukte Xelîl.
Xelîl, covoorzitter van de PYD-raad, beantwoordde de vragen van ANF Nieuwsagentschap over de samenzwering van 9 oktober, de houding van het Syrische regime en de Adana-overeenkomst, het bezoek van de CPT aan de gevangenis van Imrali en de Turkse invasie.
We zijn het 25e jaar van de internationale samenzwering ingegaan. Hoe was de politieke sfeer in Syrië vóór de samenzwering tegen Öcalan? Hoe werd het complot beheerd? Wat was de positie van het regime in Damascus en de houding van Öcalan ertegenover?
Zoals bekend had Öcalan projecten voor vrijheid en democratie. Hij is een leider die strijdt voor vrijheid en bevrijding. Het plan dat hij introduceerde, bood oplossingen om alle bestaande problemen in het Midden-Oosten op te lossen. De wereld- en regionale hegemonische machten hebben hun aanvallen via de Turkse staat niet gestopt. Ze wilden geen vrede en oplossingen voor de problemen. De Turkse staat viel zowel de Koerdische Vrijheidsbeweging als het Koerdische volk met geweld aan. Het bedreigde ook de Syrische staat. Toen ze zich realiseerden dat hun aanvallen op de Koerdische Vrijheidsbeweging geen resultaten zouden opleveren door militaire operaties, en zelfs toen hun plannen om Öcalan in Damascus fysiek te elimineren faalden, richtten ze hun bedreigingen tegen de Syrische staat en werkten ze hard om Öcalan uit Syrië te krijgen en het Midden-Oosten.
Ondertussen waren de dreigementen van de Turkse staat ernstig. In feite waren de Turkse dreigementen tegen Syrië niet nieuw. Dat hadden ze in 1937 ook gedaan. Turkije wilde Syrië binnenvallen door zijn leger naar de grens te sturen. Turkije zei tegen Syrië: ‘Je geeft Öcalan aan ons, haal hem eruit of we vallen aan’. Öcalan antwoordde: “Ik zou nooit willen of accepteren dat een staat een andere aanvalt en dat er een oorlog uitbreekt vanwege mij.” Hij wilde dat de Koerdische kwestie over de grenzen heen zou worden verplaatst en dat er op internationaal niveau een oplossing zou worden gevonden. Met zijn vertrek heeft hij niet alleen het uitbreken van een oorlog in Syrië voorkomen, maar er ook voor gezorgd dat er een stap werd gezet voor een oplossing.
Uiteindelijk moest Öcalan Syrië verlaten. Sinds de samenzwering tegen hem zijn er geen problemen opgelost in het Midden-Oosten. Integendeel, de bestaande problemen zijn nog dieper geworden. Met deze internationale samenzwering haalden ze Öcalan uit het Midden-Oosten en namen hem later gevangen. Er is 24 jaar uit het leven van de volkeren van het Midden-Oosten gegrepen. Het Midden-Oosten had zichzelf in die 24 jaar kunnen herbouwen en zijn problemen kunnen oplossen. Toch is de crisis in het Midden-Oosten verergerd en uitdagender geworden. De hele reden hiervoor is dat Öcalan gevangen is genomen.
Hoe heeft de Adana-overeenkomst tussen Damascus en Ankara bijgedragen aan deze samenzwering en wat is de reden achter de huidige update?
De Adana-overeenkomst was in wezen een van de eerste stappen van de samenzwering en bedreigingen tegen Syrië. Ten eerste bezette en veroverde de Turkse staat de regio Hatay-İskenderun. Met deze overeenkomst ondermijnde de Syrische staat feitelijk zijn soevereiniteit. Tot de Adana-overeenkomst zou de regering van Damascus zeggen: “we hebben regio’s onder Turkse bezetting, ze moeten worden bevrijd”. Na het Adana-akkoord sprak de Syrische staat er niet meer over. Dus de Syrische staat erkende officieel de Turkse bezetting en de inbeslagname van zijn grondgebied. Ten tweede stond het de Turkse staat toe om Syrisch grondgebied tot 10 km diepte binnen te komen wanneer hij maar wilde, om welke reden dan ook, behalve in de eerder bezette gebieden. Met andere woorden, de soevereiniteit en integriteit van Syrië gingen verloren. Syrië werd een plaats die openstond voor de Turkse staat.
De Turkse staat heeft nu regio’s bezet zoals Idlib, Bab, Azaz, Jarablus, Afrin, Serêkaniyê en Girê Spi. Turkije wil Syrië nu niet alleen binnen 10 km binnen. Officieel wordt er gesproken over een bufferzone van 30 km diep, maar als het kan, gaat het tot 60-70 km. Dit toont aan dat de Turkse staat een bezettingsproject heeft, een project om zichzelf uit te breiden over andere volkeren in het Midden-Oosten.
Om deze reden is de Adana-overeenkomst niet in het belang van de Syrische volkeren. Door de overeenkomst bij te werken, probeert Turkije te profiteren van het Syrische regime dat zwak is en duidelijk niet veel soevereiniteit heeft over zijn eigen grondgebied.
Turkije wil zijn voorwaarden dicteren aan de regering van Damascus door gebruik te maken van de tegenstellingen tussen Rusland-Oekraïne, de VS, coalitietroepen en door Iraakse en Syrische kwesties met elkaar te verbinden. Door de recente pogingen tot verzoening met Syrië wil Turkije zowel de Adana-overeenkomst actualiseren als gebruik maken van het regime in zijn verzet tegen het Autonome Bestuur. De Turkse staat vroeg om hulp van iedereen om het Autonome Bestuur aan te vallen en het Koerdische volk te vernietigen. Aanvankelijk werkte het samen met Jabhat al-Nusra, de FSA en ISIS, en nu vraagt het om hulp van het Syrische regime. Het zal zijn initiatieven daartoe nooit stoppen.
Miljoenen over de hele wereld blijven protesteren tegen het verergerde isolement van Öcalan in de gevangenis van Imrali. Wat dwong het Europees Comité voor de Preventie van Foltering (CPT) om na een lange onderbreking een delegatie naar de Imrali-gevangenis te sturen, en waarom geeft het CPT geen informatie over het bezoek van de delegatie?
Jarenlang zijn de Koerden, de volkeren van de regio en de wereld, intellectuelen, arbeiders, arbeiders, studenten, jongeren en vrouwen zich ervan bewust dat de opsluiting van Öcalan niet legitiem is. Het CPT moest een bezoek brengen omdat de campagnes voor de vrijheid van Öcalan niet stopten.
Ze gingen naar de Imrali-gevangenis na de wijdverbreide protestacties, maar ze losten de situatie niet in juridische termen op. Ze hadden een officiële verklaring moeten afleggen. Ze hadden moeten zeggen: ‘we zijn hier, dit is de situatie en er is een schending van rechten’. Het CPT kondigde aan dat hun rapport na 6 maanden zou worden vrijgegeven. Wat heeft het dan voor zin om de gevangenis van Imrali te bezoeken? Dit is ongetwijfeld een punt van kritiek.
We kunnen het CPT-bezoek beschouwen als een succes van de acties van de volkeren voor Öcalan. Maar al deze instellingen zijn verbonden met een wereldorde en hegemonie. Deze hegemonie beheert het samenzweringsproces al.
Wat moet er worden gedaan om een einde te maken aan de bezetting in Serêkaniyê en Girê Spî, die zojuist voor het derde jaar is begonnen?
Dit is een bezigheid, en zo kan het niet doorgaan. Mensen zijn uit hun huizen en dorpen verdreven en gedwongen te migreren. Veel mensen zijn gearresteerd, gewond en gemarteld. Daarom moet de Turkse staat deze regio’s verlaten. Aan de bezetting van Afrin, Serêkaniyê, Girê Spî en andere bezette gebieden (Jarablus, Bab, enz.) moet eindelijk een einde komen.
We moeten onze bezette landen bevrijden. Om de bezetting in deze landen te beëindigen en vrij te leven, moeten we onze strijd vergroten en onze organisatie versterken. We moeten vertrouwen op onze eigen macht, maar niet op buitenlandse instellingen. Als deze machten voor onze vrijheid zorgden, zouden ze de samenzwering van 9 oktober niet hebben uitgevoerd en ook niet hebben toegestaan dat het Midden-Oosten met een dergelijke crisis worstelt. Als ons land momenteel wordt bezet en iedereen zwijgt, betekent dit dat ze partners zijn van de bezetting.
Wat bedoelt de Turkse staat met het specifiek wijzen op Manbij na de guerrilla-actie in Mersin?
De Turkse staat en regering zijn vijanden van de Koerden. Het onderwerpt het Koerdische volk aan wreedheid en onderdrukking. Het wil een volk als geheel vernietigen. Het volk verzet zich echter. Jarenlang voeren de kinderen van deze mensen zelfopofferingsacties uit. Dit is een heilige zaak. Het is een legitiem recht op verdediging. De actie van de twee Koerdische revolutionaire vrouwen in Mersin was een actie waarbij de waardigheid werd teruggewonnen. Erdogan zou zich moeten afvragen waarom deze jonge mensen zich op deze jonge leeftijd opofferen. In plaats van erover na te denken, zoekt hij naar redenen over wie ze heeft gestuurd, hoe de actie is uitgevoerd.
Al maanden valt Turkije aan en dreigt zijn aanvallen te escaleren. Turkije probeert de dekmantel van zijn aanvallen te veranderen. Momenteel wil het aanvallen op basis van rechtvaardiging. Mersin is te ver weg van Rojava. Turkse functionarissen blijven zeggen dat de guerrillastrijders vanuit Manbij daarheen waren gegaan. Ze noemen zelfs een specifieke plaats. Dit betekent dat ze op zoek zijn naar rechtvaardigingen voor nieuwe aanvallen.
Wat doet het Turkse leger sinds april in Zap, Avaşîn en Metîna? Het valt burgers aan na het oversteken van de grens tot 100-140 kilometer tot Kelar rond Sulaymaniyah. Waarom hebben de Turkse troepen een Koerdische schrijfster vermoord, iemand die voor een tijdschrift en academie werkt en de wetenschap van vrouwen, Jineologie, promoot. Journalisten, politici, parlementariërs worden het doelwit van de Turkse staat, die hetzelfde deed in Noordoost-Syrië. In plaats van een specifieke plaats de schuld te geven van de actie in Mersin, zou Turkije deze vraag moeten stellen: ‘wat heb ik met deze mensen gedaan om ze dergelijke acties tegen mij te laten uitvoeren?’ Dit is een legitieme actie. Mensen worden geacht hun waardigheid te beschermen. Ze willen dit volk vernietigen. Zal het volk zich niet verzetten? Erdogan zal altijd naar rechtvaardigingen zoeken om zijn brute schendingen voort te zetten.
Er is onlangs een opleving van ISIS geweest. Hoe moet een nieuwe routekaart om ISIS te bestrijden eruit zien?
Het is duidelijk dat de Turkse staat ISIS wil doen herleven. Turkije steunt ISIS met geld, wapens en munitie. Vooral na de aanslag op de Sina’a Prison wilden ze een nieuwe aanval op de regio uitvoeren. De veiligheidstroepen en het Autonome Bestuur van Noordoost-Syrië waren echter al voorbereid met al hun instellingen. Ze frustreerden de aanvallen. Dit is een succes. Wij feliciteren hen.
Men mag niet vergeten dat ISIS nog steeds een gevaar vormt. De last mag niet alleen worden overgelaten aan de Autonome Regering en haar strijdkrachten. Dit is een enorme internationale last die grote gevaren met zich meebrengt. Juist daarom moeten alle internationale mogendheden hun verantwoordelijkheid nemen.