- Zuid-Koerdistan
De Iraakse regering is van plan om het zelfbesturende vluchtelingenkamp Maxmur met prikkeldraad te omheinen. De bewoners willen niet dat hun huis een open gevangenis wordt en kondigen verzet aan.
Het zelfbesturende vluchtelingenkamp “Şehîd Rustem Cûdî” in Maxmur wordt belegerd door de Iraakse en Zuid-Koerdische regeringen. De bevolking verzet zich echter resoluut tegen het embargo en de aanvallen. Afgelopen december probeerde de Iraakse regering voor het eerst het kamp af te sluiten met prikkeldraad. Als gevolg hiervan stroomden mensen naar de plaatsen waar de hekken zouden worden geplaatst en verhinderden de bouwwerkzaamheden.
“Zal nooit een hek accepteren”
Bagdad zette onlangs de bouw van zo’n hek weer op de agenda. Sultan Yıldızhan, woordvoerster van het Comité van de Families van de Gevallenen, kent de reden: “Irak en de KDP [Koerdische Democratische Partij van de Barzani’s] steunen de Turkse staat bij zijn aanvallen. Het besluit om het kamp af te schermen maakt deel uit van dat beleid.” Yıldızhan meldt dat het kamp momenteel de thuisbasis is van 11.000 vluchtelingen die door zowel de Iraakse regering als de Verenigde Naties worden erkend als politieke vluchtelingen.
“Waarom zijn er überhaupt represailles? We hebben nog nooit iemand kwaad gedaan. Waarom leggen ze deze druk op ons?” vraagt ze. Het besluit om het kamp af te schermen mocht onder geen enkele omstandigheid worden aanvaard. In plaats daarvan zal er weerstand zijn tot het einde, wat het ook kost. “Net zoals we de soevereiniteit van Irak respecteren, willen we dat de regering de wil van de mensen in het vluchtelingenkamp respecteert.”
“Als we onrecht en gevangenissen hadden geaccepteerd, zouden we ons land niet hebben verlaten”
Kampbewoner Kerima Kanat waarschuwt: “Als ze een hek van prikkeldraad om het kamp bouwen, wordt het als een open gevangenis. Wij willen niet in een openluchtgevangenis leven en zullen er dan ook alles aan doen om te voorkomen dat dit besluit wordt uitgevoerd. Na zoveel pijn die we hebben doorstaan en zoveel gevallen die we hebben gekregen, worden we nu gedwongen in de gevangenis te leven. Als we onrecht en gevangenissen hadden geaccepteerd, zouden we ons land niet hebben verlaten.”