- Turkije
Op 10 oktober 2015 verloren 104 mensen het leven en raakten meer dan 500 mensen gewond door een ISIS-bomaanslag die gericht was op een vredesbijeenkomst die werd gepromoot door linkse en democratische krachten in de Turkse hoofdstad Ankara.
De Vredesvereniging 10 Oktober organiseerde een herdenking ter nagedachtenis van de slachtoffers in het gebied voor het treinstation van Ankara, de plaats van de dodelijke aanval, en ontvouwde een enorm spandoek met de foto’s van de doden.
In een verklaring na een minuut stilte herdenkt het hoofd van de Vredesvereniging 10 oktober, İshak Kocabıyık, de slachtoffers van het bloedbad in Suruç, waarbij 33 mensen werden gedood op 20 juli 2015. Bij de aanval zeven jaar geleden werden 33 voornamelijk jonge mensen gedood door een ISIS moordenaar, 104 anderen raakten gewond, sommigen ernstig. De aanval vond plaats toen 300 mensen zich verzamelden in het Amara Cultureel Centrum op verzoek van de Federatie van Socialistische Jeugdverenigingen (SGDF) om een persconferentie te houden voordat ze naar Kobanê vertrokken. De geplande reis naar Noord-Syrië was bedoeld als een daad van solidariteit. De jongeren wilden kinderspeelgoed en humanitaire hulpgoederen naar de door ISIS verwoeste stad brengen.
“Hun pad is ons pad, en hun droom is onze droom. Wat ze toen wilden, is nu onze schuld die we aan hen zullen teruggeven”, zei Kocabıyık.
Verwijzend naar de “reorganisatie van ISIS-huursoldaten in Turkije”, vervolgde hij: “Hun beelden zijn vrijgegeven, met wapens in hun handen en hun gezicht bedekt. De staat, die alles volgt wat we op de sociale media schrijven, zegt niets over de ISIS-organisatie in Turkije. Bovendien, als ze ze toevallig vangen, nemen ze niet de moeite om ze binnen een paar dagen weer vrij te laten.”
Kocabıyık merkte op dat donkere en bloedige tijden begonnen met de ISIS-aanval in Diyarbakır op 5 juni 2015, en voegde eraan toe: “De zelfmoordaanslag daar werd gevolgd door die in Suruç op 20 juli en die in Ankara op 10 oktober. Onze strijd voor gerechtigheid, die al 81 maanden duurt, zal niet eindigen. Met de toewijding die we van de slachtoffers hebben geërfd, zijn we vastbesloten om de strijd gaande te houden. Als er vrede moet komen, zal het komen door onze strijd. We zullen ons verdriet van Diyarbakır tot Suruç verenigen en we zullen de strijd nooit opgeven.”