- Noord-Koerdistan
Na twaalf jaar hield de Vergadering van Vredesmoeders haar derde conferentie onder het motto “Moeders zijn de pioniers van een democratische samenleving en duurzame vrede” in het ÇandAmed Congres- en Cultuurcentrum, die op de tweede dag werd afgesloten. Naast de Vredesmoeders namen ook de Vrije Vrouwenbeweging (TJA), de provinciale en districtsafdelingen en medeburgemeesters van de Partij voor Gelijkheid en Democratie van de Volkeren (DEM), afgevaardigden van de DEM-partij en leden van de Democratische Regio’s Partij (DBP) deel aan de conferentie.
Op de tweede dag was de zaal waar de conferentie plaatsvond versierd met posters van Abdullah Öcalan, foto’s van Vredesmoeders die het leven hebben verloren, vermoorde vrouwen en TJA-vlaggen. Het evenement werd afgesloten met een verklaring die na discussies werd gepresenteerd.
De verklaring werd namens de Vredesmoeders voorgelezen door Songül Tamriş.
Vrede en geweten
Songül Tamriş benadrukte dat de conferentie, die na twaalf jaar in Amed werd gehouden, de wil tot uitdrukking bracht om de historische opbouw van sociale vrede opnieuw op te starten. Ze droeg het evenement op aan degenen die werden vermoord, verdwenen en aan Öcalan, en voegde eraan toe: “In de vuile oorlog die in het Midden-Oosten wordt gevoerd, staan niet alleen de belangen van staten op het spel – er wordt ook geprobeerd om het geheugen, de identiteit en het recht op leven van de volkeren uit te wissen. Het lichaam, de taal, de arbeid en het bestaan zelf van de vrouw zijn de eerste doelwitten van deze oorlog. Daarom is het verzet van de vrouw niet alleen gericht tegen de oorlog zelf, maar ook tegen het door mannen gedomineerde systeem en het geweld van de natiestaat dat dit systeem in stand houdt. In die zin is onze strijd de eerste stem, het geweten en het sociale geheugen van de vrede.”
Ontkenning, vernietiging en assimilatie
Tamriş merkte op dat het Koerdische volk al honderd jaar lang systematisch wordt uitgesloten van oplossingen door middel van beleid dat gericht is op ontkenning, vernietiging en assimilatie. Ze zei: “De heer Öcalan, die voortdurend op zoek is naar een gesprekspartner en ernaar streeft elke kans om te zetten in een stap naar vrede en onderhandelingen, deed op 27 februari zijn oproep tot vrede en een democratische samenleving, een voorstel voor een meerlagige sociale reorganisatie op basis van het recht van volkeren op zelfbestuur. De eerste stap om deze oproep te realiseren moet zijn dat de heer Abdullah Öcalan het proces dat hij in gang heeft gezet onder vrije omstandigheden kan voortzetten. Dit is niet alleen een juridische noodzaak, maar ook de ware maatstaf voor de oprechtheid van elke claim op politieke vrede. Onze benadering als Vredesmoeders is zo wit, open en duidelijk als de sjaals op ons hoofd. Als Vredesmoeders zijn we ons ervan bewust dat de socialisatie van vrede en het tot stand brengen van een eervolle en duurzame vrede alleen mogelijk zijn door middel van een sterke, democratische, op de gemeenschap gebaseerde organisatie. Met dit besef zijn we vastbesloten om onze leidende rol in de wijdverbreide organisatie van communes overal voort te zetten.
Tamriş benadrukte dat het herstellen van direct contact tussen Öcalan en de volkeren de eerste voorwaarde is voor het socialiseren van vrede. Ze voegde eraan toe dat het waarborgen van fysieke ontmoetingen en onderhandelingsvoorwaarden het vertrouwen in vrede zou versterken. Ze voegde eraan toe: “Met de oproep tot vrede en een democratische samenleving, en de positieve steun die deze zowel in Koerdistan als wereldwijd heeft gekregen, samen met de concrete stappen die de PKK snel heeft genomen, is het duidelijk geworden dat de heer Öcalan de belangrijkste onderhandelaar en de essentiële gesprekspartner is. Het is onaanvaardbaar dat de belangrijkste vertegenwoordiger van de vrede gevangen blijft. Wij zien onze eigen vrijheid in zijn vrijheid. Het recht op hoop is geen voorrecht. Het is een recht dat bij wet is vastgelegd en onmiddellijk moet worden uitgevoerd. Alle politieke gevangenen moeten onverwijld worden vrijgelaten, er moet een einde komen aan onmenselijke praktijken tegen zieke gevangenen en de willekeurige maatregelen van het gevangenisbestuur, de observatiecommissies en het Instituut voor Forensische Geneeskunde moeten worden afgeschaft.”
Oproep tot het creëren van een taal van vrede
Tamriş merkte op dat de PKK tijdens het vredesproces duidelijk haar standpunt had laten zien door de wapens neer te leggen. Ze zei: “Zolang de stem van de guerrilla geen weerklank vindt aan de vredestafel, blijft een echte oplossing onmogelijk. Daarom zijn alle wettelijke en constitutionele hervormingen die in dit verband moeten worden doorgevoerd niet alleen een maatstaf voor de oprechtheid van de vrede, maar ook een noodzaak voor de staat om zijn eigen geschiedenis onder ogen te zien. Het feit dat één partij in het vredesproces vandaag de dag bij elke gelegenheid de term ‘terrorisme’ blijft herhalen, is niet alleen een kwestie van retoriek, maar criminaliseert een heel volk en zijn geschiedenis. Het herhaaldelijk gebruik van deze term is een mentaliteitsprobleem, en deze mentaliteit zal een obstakel vormen voor vrede. Het discours over terrorisme is een reflex van ontkenning door de staat. Degenen die van terrorisme worden beschuldigd, zijn onze dochters, zonen, broers en families. De taal van vrede moet met zorg worden opgebouwd.”
Tamriş benadrukte dat ze een historische en cruciale periode doormaken en vervolgde: “Op dit historische keerpunt zijn gesprekken met de heer Abdullah Öcalan, de architect van de vrede die nu binnen ons bereik ligt, van cruciaal belang. Onze conferentie benadrukt dat de primaire taak van de parlementaire commissie die is opgericht voor vrede en broederschap, moet zijn om de heer Öcalan te ontmoeten. Wij hopen de heer Abdullah Öcalan in Imrali te kunnen bezoeken om over vrede te praten en bij te dragen aan de opbouw van een democratische samenleving. Wij brengen hulde aan de heer Abdullah Öcalan, die hoop koestert en de routekaart voor vrede voor alle volkeren uitstippelt, aan alle politieke gevangenen, en in het bijzonder aan die op Imrali. Wij geloven dat de wil tot vrede bij het volk en bij de vrouwen ligt. Als deze weg wordt gevolgd, zal de hele mensheid erbij winnen.”
Bron: ANF