- Colombia
Met 100% van de stemmen behaalden Petro en Márquez in totaal 11.281.013 stemmen voor, of anders gezegd: 50,44%, terwijl de kandidatuur gesteund door de rechterzijde en de traditionele sectoren van het land, bestaande uit Rodolfo Hérnandez en Marelen Castillo, goed waren voor 10.580.412 stemmen, oftwel 47,31%.
De overwinning van Gustavo Petro en Francia Márquez is een historische gebeurtenis voor Colombia, aangezien het de eerste keer is, in 204 jaar onafhankelijkheid, dat een progressieve coalitie de presidentsverkiezingen wint. Hieraan moeten we toevoegen dat de nieuwe vice-president de eerste Afro-afstammeling vrouw zal zijn die zo’n hoge positie zal bekleden.
Naast de geschiedenis van Petro’s overwinning, is ook de feministische en ecologe Francia Márquez van Afro-oorsprong, die hij aanwees als zijn assistenet, een primeur voor dit land. Marquez is ook de eerste vrouw op de post. Petro zal op 7 augustus de rechtse Ivan Duque vervangen.
Petro, het hoofd van de Historic Pact-coalitie, stelt zich voor de derde keer kandidaat voor het presidentschap.
In zijn jeugd had Petro zich aangesloten bij de M-19, een kleine stedelijke guerrillagroep. Deze organisatie legde in 1990 de wapens neer.
Sindsdien presenteerde Petro, een plaatsvervanger, senator, burgemeester van Bogota en opnieuw senator, een programma dat de Colombianen goed kennen in zijn verkiezingscampagne: gratis universiteiten, gezondheidszorgstelsels en openbare pensioenen, ecologische transitie, bevordering van een economie gebaseerd op landbouw en toerisme, en bevrijding van het land van geweld, hervatting van de onderhandelingen met gewapende groepen.
Hernandez, een vijand van het communisme, probeerde Petro te criminaliseren door te zeggen dat hij tijdens de verkiezingscampagne een voormalige guerrilla was, maar dit werkte niet.
“De regering die op 7 augustus aantreedt, is de regering van leven, vrede, sociale rechtvaardigheid en milieurechtvaardigheid”, zei Petro zondagavond tijdens een demonstratie in Bogota.
Francia Marquez droeg op Twitter haar overwinning op aan “de veteranen, vrouwen, jongeren, LGBTIQ+-individuen, inheemse volkeren, boeren, slachtoffers, zwarte mensen, degenen die zich verzetten, degenen die er niet meer zijn, heel Colombia.”
In een andere verklaring verklaarde Marquez dat “de volksregering” was gearriveerd en zei dat “ze samen deze natie in vreugde en vrede zullen verzoenen”.
Tijdens de verkiezingscampagne onderstreepte Petro zijn engagement om zich te houden aan het vredesakkoord, ondertekend door de regering en de FARC-guerrillastrijders. Een overeenkomst die de huidige president, Iván Duque, op sociaal-economische en veiligheidsaspecten nauwelijks heeft uitgevoerd. Petro maakte ook zijn wil bekend om de besprekingen met de ELN-guerrillagroep te hervatten. Een ander kernaspect van zijn campagne was het voorstel om van Colombia een voorbeeld te maken wat betreft het veranderen van de energiematrix, wedden op de bescherming van het milieu en hernieuwbare energiebronnen, een belangrijk punt aangezien Colombia een nettoproducent is van koolwaterstoffen en steenkool, terwijl het tegelijkertijd een belangrijke en rijke geografische diversiteit heeft die rijk is aan grondstoffen, die momenteel worden gewonnen via de zogenaamde dagbouw, tegen hoge ecologische kosten.
Voorlopig zijn politiek rechts en de machtige oligarchie van het land voorzichtig en erkennen ze formeel de overwinning van Gustavo Petro en zijn democratische legitimiteit. Het is echter niet moeilijk te voorzien dat de nieuwe president en zijn vice-president, die op 7 augustus aantreden, sterke weerstand zullen ondervinden tegen hun diepgaande programma van veranderingen en transformaties, en niet alleen in twee wetgevende kamers, waar de oligarchie en zijn vertegenwoordigers sterk aanwezig blijven, maar mogelijk ook in het leger (counterinsurgent), getraind in een nationale veiligheidsdoctrine, gemaakt in de VS (gebaseerd op links als interne vijand), de activiteit van paramilitaire groepen of de uitgebreide netwerken die met elkaar verbonden zijn tot drugshandel. De taak en doelstellingen van de volgende president van Colombia zullen ongetwijfeld een sterke politieke cohesie vereisen en de vastberaden steun van de sociale en politieke bewegingen die aan de basis lagen van zijn historische verkiezingsoverwinning.
De nieuwe president zal ook op regionaal niveau effectieve steun moeten krijgen, aangezien Colombia, als traditioneel een veilige en onvoorwaardelijke bondgenoot van de Verenigde Staten in de regio was, het met zijn nieuwe president zal toetreden tot de groep van progressieve regeringen (in verschillende graden en nuances) uit Latijns-Amerika die respect eisen voor hun soevereiniteit en hun eigen stem tegen de VS, en zo Mexico, Argentinië, Chili, Honduras, Bolivia of Peru volgen.