Onder leiding van Abdullah Öcalan, die al 26 jaar onder strenge isolatieomstandigheden gevangen zit in de gevangenis op het eiland Imralı, krijgt het proces voor “vrede en een democratische samenleving” steeds meer steun en weerklank op internationaal niveau. Verschillende sociale groeperingen en internationale kringen verwelkomen de dialoog en de oplossingsgerichte stappen van de Koerdische vrijheidsbeweging. Er worden krachtige oproepen gedaan aan de Turkse staat om concrete politieke en juridische stappen te ondernemen om ervoor te zorgen dat het proces permanent en betekenisvol wordt; in het bijzonder wordt de nadruk gelegd op de noodzaak om de vrijheid van Abdullah Öcalan en de voorwaarden voor onderhandelingen te garanderen.
Nicolas Walder, vicevoorzitter van de Zwitserse Groene Partij, lid van het federale parlement en lid van de Commissie Buitenlandse Zaken, heeft voor ANF Nieuwsagentschap de ontwikkelingen met betrekking tot de democratische oplossing van de Koerdische kwestie geëvalueerd.
Walder vestigde de aandacht op het standpunt ten aanzien van vrede dat Abdullah Öcalan en de Koerdische Arbeiderspartij (PKK) innemen in een door oorlog gedomineerde omgeving, en zei: “Net zoals vechten een daad van moed is, vereist ook het vasthouden aan vrede moed. In die zin heb ik bewondering voor de moed van de heer Öcalan en de PKK.”
Het ondersteunen van het vredesinitiatief van de PKK is noodzakelijk
Al meer dan 26 jaar wordt de Koerdische volksleider Abdullah Öcalan onder strenge isolatieomstandigheden gevangen gehouden in de gevangenis op het eiland Imralı. Onder zijn leiding is er in Turkije een nieuw proces ontstaan dat gericht is op een democratische oplossing van de Koerdische kwestie. Hoe kijkt u aan tegen het bestaan van een dergelijk proces?
Dit is een belangrijk signaal voor het vredesproces. Ik zie het bestaan van dit proces als een zeer positief teken voor een democratische oplossing van de Koerdische kwestie. Als we kijken naar de bloedbaden die vandaag de dag in veel delen van de wereld plaatsvinden, de genocide in Gaza, de bloedbaden in Oekraïne en Soedan, en dan in een dergelijke context de mogelijkheid zien om een conflict op te lossen, of in ieder geval via een diplomatiek en politiek proces positieve vooruitgang te boeken, dan is dat buitengewoon waardevol.
Ik ben van mening dat het vredesinitiatief van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK) moet worden toegejuicht. We zien ook enkele aanwijzingen dat de Turkse regering en het Turkse parlement gevoelig zijn voor dit proces. Daarom hoop ik oprecht dat dit initiatief vruchten zal afwerpen, waardoor een echte dialoog kan worden hersteld en bovenal een stabiele vredesregeling kan worden bereikt. Dit proces moet worden toegejuicht en ondersteund, omdat dergelijke vredesprocessen in de wereld van vandaag zeer zeldzaam zijn.
Ik heb respect voor de moed van Öcalan en de deugd van vrede
Na de oproep van de Koerdische volksleider Abdullah Öcalan op 27 februari heeft het 12e congres van de PKK een reeks historische beslissingen genomen, waaronder de mogelijke ontbinding van de beweging. Om de oprechtheid van het proces te tonen, heeft een groep PKK-guerrillastrijders hun wapens vernietigd. Hoe beoordeelt u als politicus die de regio op de voet volgt deze vredesgerichte houding van de PKK?
Naar mijn mening is strijden een daad van moed, maar ook het kiezen voor de diplomatieke en vreedzame weg, wanneer de mogelijkheid van onderhandelingen zich voordoet om een einde te maken aan het doden, vereist moed. Ik heb bewondering voor de moed van de heer Öcalan en tegelijkertijd, ondanks dat er vandaag geen garantie is op succes, heb ik bewondering voor de moed van de PKK om voor deze weg te kiezen.
Ja, er is geen garantie, maar toch hebben ze ervoor gekozen dit risico te nemen, en ik heb bewondering voor die moed. Opkomen voor vrede, een conflict met vreedzame middelen proberen op te lossen, is een risico dat iedereen bereid zou moeten zijn te nemen. Ik juich dit initiatief echt toe. Ik geloof dat zowel Turkije als het Koerdische volk baat zullen hebben bij een vreedzame oplossing van dit conflict.
Uiteindelijk heeft Turkije niets te verliezen door het Koerdische volk te erkennen en hen een zekere mate van autonomie te verlenen. Het Koerdische volk kan op zijn beurt goed blijven samenleven met het Turkse volk binnen de grenzen van Turkije. Ik geloof dat er een gemeenschappelijke basis voor een akkoord mogelijk is en dat het tijd is om verder te kijken dan de logica van het conflict. Ondanks dat hij onterecht gevangen zit en nog steeds in de gevangenis zit, is het voorstel van de heer Öcalan voor een diplomatieke weg naar vrede een grote verdienste. Ik heb oprecht respect voor dit gebaar en deze moed; het is belangrijk.
De keuze van Öcalan is moedig
In veel delen van de wereld, van Oekraïne tot Gaza en van Soedan tot Syrië, woeden nog steeds oorlogen en conflicten. Terwijl de spanningen in de regio toenemen en bijna iedereen spreekt onder de schaduw van wapens, heeft Abdullah Öcalan ervoor gekozen om te spreken over vrede en een vredesproces. Wat betekent een dergelijke oproep in een wereldwijd klimaat van oorlog?
Ik zie dit als een zeer positief signaal. Bovendien laat deze houding zien dat oorlog op een gegeven moment nergens toe leidt. Oorlog lost een conflict niet op, het levert geen echt resultaat op. Natuurlijk kan het worden gebruikt om druk uit te oefenen op de andere partij, maar het levert geen duurzame oplossing op.
Op een gegeven moment moet je aan tafel gaan zitten, want je moet naast elkaar bestaan. Zelfs als je binnen afzonderlijke grenzen leeft, moet je op een bepaald moment samenwerken; je moet praten over grensbeheer, de strijd tegen grensoverschrijdende criminaliteit, economische uitwisselingen, waterbeheer en de strijd tegen klimaatverandering. Kortom, wat de uitkomst van een oorlog ook is, dialoog wordt uiteindelijk onvermijdelijk.
Oorlog is in feite een onnodig intermezzo waar sommigen voor kiezen, maar hoe dan ook moet er daarna vrede worden gesloten. Ik denk dat de heer Öcalan begreep dat het tijd was om op een vreedzame en diplomatieke manier aan de onderhandelingstafel te gaan zitten, zonder zijn eisen op te geven. Hij heeft dit risico genomen, in het vertrouwen dat zowel de Turkse als de Koerdische kant redelijk genoeg zijn om te beseffen hoeveel ze aan vrede te winnen hebben. Dat is een moedige keuze, die ik toejuich. En het is een keuze die uiteindelijk iedereen moet maken, want oorlog brengt niets dan vernietiging, armoede, dood, verwondingen en wanhoop. Het is het laatste redmiddel wanneer een volk in het nauw wordt gedreven.
Het belang van beide partijen ligt in een vreedzame oplossing, in het aan tafel gaan zitten en leren samenleven. Het is in het belang van Turkije zelf om zijn eenheid te bevorderen door de diversiteit van zijn bevolking, inclusief het Koerdische volk, te respecteren. Het erkennen van het Koerdische volk binnen het land doet niets af aan de eenheid van Turkije. Daarom moeten beide partijen tot dit inzicht komen. Ik juich de hand toe die de heer Öcalan naar Turkije heeft uitgestoken, en ik hoop dat Turkije, naast de oprichting van de commissie, deze historische kans met beide handen aangrijpt.
Bron: ANF