- Noord-Koerdistan
De Administratieve Observatiecommissie van Amed (Diyarbakır) blijft de vrijlating van gevangenen uitstellen op grond van het feit dat zij geen berouw hebben getoond. Onlangs werd de vrijlating van Ahmet Tüneli, die al 30 jaar gevangen zit in de gesloten gevangenis Siverek nr. 2 Type T, voor de derde keer uitgesteld. Hoewel hij zijn straf had uitgezeten, werd zijn vrijlating, die in oktober vorig jaar voor het eerst werd uitgesteld, in januari en augustus opnieuw uitgesteld.
Op 6 augustus wachtte de 92-jarige Azize Tüneli urenlang voor haar deur in de hoop dat haar zoon zou worden vrijgelaten, maar toen hoorde ze dat de vrijlating was uitgesteld. Ze noemt de situatie “onmenselijk” en blijft voor haar deur wachten op de dag dat haar zoon terugkomt.
Azize Tüneli houdt vast aan het leven in de hoop haar zoon te zien, maar kan Ahmet al zes jaar niet bezoeken vanwege gezondheidsproblemen.
Ahmet Tüneli werd op 1 november 1994 in zijn huis in de wijk Rezan (Bağlar) in Amed aangehouden en later gearresteerd. In 1996 veroordeelde de speciaal bevoegde rechtbank nr. 2 van Diyarbakır hem tot levenslange gevangenisstraf op beschuldiging van “ondermijning van de eenheid en integriteit van de staat”. Hij zou vorig jaar worden vrijgelaten, maar zijn voorwaardelijke vrijlating werd geblokkeerd omdat hij “geen berouw had getoond”. Hetzelfde besluit werd in januari opnieuw genomen en deze maand nogmaals, toen de commissie zijn vrijlating met nog eens drie maanden uitstelde vanwege “gebrek aan berouw”.
De Administratieve Observatiecommissie van Amed (Diyarbakır) blijft de vrijlating van gevangenen uitstellen op grond van het feit dat zij geen berouw hebben getoond. Onlangs werd de vrijlating van Ahmet Tüneli, die al 30 jaar gevangen zit in de gesloten gevangenis Siverek nr. 2 Type T, voor de derde keer uitgesteld. Hoewel hij zijn straf had uitgezeten, werd zijn vrijlating, die in oktober vorig jaar voor het eerst werd uitgesteld, in januari en augustus opnieuw uitgesteld.
Op 6 augustus wachtte de 92-jarige Azize Tüneli urenlang voor haar deur in de hoop dat haar zoon zou worden vrijgelaten, maar toen hoorde ze dat de vrijlating was uitgesteld. Ze noemt de situatie “onmenselijk” en blijft voor haar deur wachten op de dag dat haar zoon terugkomt.
Azize Tüneli houdt vast aan het leven in de hoop haar zoon te zien, maar kan Ahmet al zes jaar niet bezoeken vanwege gezondheidsproblemen.
Ahmet Tüneli werd op 1 november 1994 in zijn huis in de wijk Rezan (Bağlar) in Amed aangehouden en later gearresteerd. In 1996 veroordeelde de speciaal bevoegde rechtbank nr. 2 van Diyarbakır hem tot levenslange gevangenisstraf op beschuldiging van “ondermijning van de eenheid en integriteit van de staat”. Hij zou vorig jaar worden vrijgelaten, maar zijn voorwaardelijke vrijlating werd geblokkeerd omdat hij “geen berouw had getoond”. Hetzelfde besluit werd in januari opnieuw genomen en deze maand nogmaals, toen de commissie zijn vrijlating met nog eens drie maanden uitstelde vanwege “gebrek aan berouw”.
Ik heb mijn zoon al zes jaar niet meer gezien
Azize Tüneli beschreef haar ervaring met deze woorden: “Ik ben in veel gevangenissen geweest; onlangs hebben ze hem overgebracht naar Siverek. Mijn leven heb ik doorgebracht met wachten op mijn zoon bij de gevangenispoort. Nu wacht ik op hem bij mijn eigen deur. Ik ben ziek; ik kan niet reizen en ook niet door de veiligheidsscanners. Mijn zoon zei altijd tegen me: ‘Kom niet, je bent ziek.’ Maar ik kon het niet verdragen hem niet te zien.
Mijn zoon heeft dagenlang in hongerstaking gezeten en daardoor heeft hij veel gezondheidsproblemen. Hij heeft een hernia in zijn rug en andere aandoeningen. Hij kan niet rechtop lopen. De laatste keer dat ik hem zag, was hij ziek. Ik heb hem al zes jaar niet meer gezien. Zolang ik nog leef, wil ik hem zien, hem dicht bij me houden. Ik wil niet sterven zonder hem te hebben gezien. Ik wacht bij deze deur, in de hoop hem te zien. Zijn straf is voorbij, maar ze laten hem niet vrij. Op deze manier straffen ze zowel hem als ons.
Ik zit bij de deur, mijn ogen gericht op de weg, wachtend op hem
Azize Tüneli zei dat het onrecht dat haar wordt aangedaan noch moreel, noch menselijk is: “Ik kijk al dagenlang naar de weg. Toen ik zag dat het voertuig die dag leeg aankwam, heb ik urenlang gehuild. Ze hebben niet het recht om ons dit aan te doen. Ik wil hem met deze ogen zien. Ze moeten hem vrijlaten, zodat hij hierheen kan komen, naar zijn huis. Ik kan niet naar de gevangenis gaan of ergens anders heen. Het enige wat ik wil is hem zien, één keer maar. Ik wil niet sterven zonder hem te hebben gezien. Ze praten over vrede, maar ze scheiden een moeder van haar zoon. Dit is niet menselijk, dit is niet gewetensvol. Als je vrede wilt, laat deze mensen dan eerst vrij uit de gevangenis. Laat ze mijn strijd zien. Ik mis mijn zoon zo erg.”
Bron: ANF