- Turkije
De hongerstaking van politieke gevangenen die protesteren tegen de strenge isolatieomstandigheden in Pit-type gevangenissen, faciliteiten die zelfs nog strenger zijn dan de beruchte F-type gevangenissen, duurt voort.
Ali Hasan Akgül, een van de onlangs vrijgelaten politieke gevangenen, heeft een dringende oproep gedaan voor Serkan Onur Yılmaz, die zich in een kritieke fase van zijn hongerstaking bevindt, en eist dat zijn medegevangenen worden overgebracht van de zwaarbeveiligde gevangenis in Antalya naar andere faciliteiten.
Akgül sprak met ANF en onderstreepte de ernst van de situatie met de woorden: “Serkan Onur Yılmaz kan ons elk moment verlaten”, en riep op tot bewustwording en solidariteit bij het publiek.
Op het moment dat ik voet zette in de Sincan nr. 1-gevangenis van het type “pit”, begon de vervolging
Ali Hasan Akgül, die in december 2024 in Istanbul werd gearresteerd op basis van een verzonnen zaak, werd anderhalve maand vastgehouden in de Marmara-gevangenis in Silivri, voordat hij op een ochtend plotseling werd overgebracht naar de Sincan nr. 1-gevangenis met hoge beveiliging. Deze overplaatsing betekende zijn eerste kennismaking met een Pit-type gevangenis. Akgül zei dat de vervolging begon op het moment dat hij de gevangenis binnenstapte, en beschreef hoe de autoriteiten onmiddellijk probeerden hem te onderwerpen aan een fouillering. Hij legde uit dat gevangenen in deze gevangenissen onder normale omstandigheden in eenzame opsluiting worden gehouden in eenpersoonscellen. Ondanks een medisch rapport waarin stond dat gevangene Ufuk Keskin ongeschikt was voor eenzame opsluiting, plaatsten de autoriteiten drie gevangenen samen in één cel.
Ze verbieden niet alleen menselijke gezichten, maar alles wat natuurlijk is!
Ali Hasan Akgül beschreef de maanden die ze doorbrachten in een cel van zes stappen lang en schetste de omstandigheden als volgt: “De architectonische structuur van Pit-type gevangenissen verschilt van die van andere gevangenissen. Het eerste verschil is dat ze drie verdiepingen hebben. Het tweede is het ontbreken van goede ventilatie in de cellen.
We mochten slechts anderhalf uur per dag frisse lucht inademen. Maar zelfs deze ‘luchtplaats’ was een ruimte van 7 à 8 stappen lang aan het einde van een gang. De cellen zelf waren slechts zes stappen lang, wat betekende dat er vrijwel geen bewegingsruimte was. Daardoor waren we gedwongen om de hele dag te zitten.
Het derde punt is dat het zelfs verboden is om een menselijk gezicht te zien in deze gevangenissen. Een eenvoudig voorbeeld: zelfs het zien van het gezicht van een bewaker is verboden. In andere gevangenissen komt een bewaker wanneer je op een knop drukt, opent hij het luik, leg je je probleem uit en gaat hij weer weg. Maar in Pit-type gevangenissen hebben ze een zogenaamd Local Control Panel (LCP) ingesteld. Zowel het intercomsysteem bij de celdeur als de camera in de cel zijn aangesloten op deze centrale eenheid. Als je iets wilt melden of een vraag wilt stellen, druk je op de knop en word je doorverbonden met de bewaker bij het LCP. Je spreekt in de intercom en de bewaker reageert via het systeem. Door de architectuur van Pit-type gevangenissen verbieden ze niet alleen menselijk contact, maar alles wat natuurlijk is. Het is bijvoorbeeld heel goed mogelijk om een heel jaar lang geen zonlicht te zien. Als de zon tijdens je toegewezen luchtingstijd in de zomer niet op de kleine binnenplaats schijnt, dan is dat in de winter bijna nooit het geval. Dus uiteindelijk breng je het hele jaar door zonder ook maar één keer de zon te zien. Als het regent tijdens je toegewezen tijd, word je misschien één keer per jaar nat. Sneeuw? Als je geluk hebt, zie je het misschien één keer. En natuurlijk word je 24/7 in de gaten gehouden door bewakingscamera’s. Toen we probeerden de camera’s af te dekken, legden ze ons onmiddellijk disciplinaire straffen op om ons de weinige rechten die we nog hadden te ontnemen. Op deze manier versterken ze het isolement nog verder.
Bron: ANF