In de dagen van de apocalyps, temidden van genocide, wat zal er gebeuren met een naamloos kind zonder eigenaar? Een naamloos graf zonder eigenaar. Elf jaar lang heeft niemand geweten wie dit kind was of waar hij vandaan kwam. Misschien wacht zijn moeder nog steeds op hem.
De verhalen van de Yezidi-kinderen, -vrouwen en -ouderen die de apocalyps hebben meegemaakt, breken nog steeds ons hart. Een van deze verhalen is dat van een naamloos en verwaarloosd kind wiens leven eindigde in Shengal. Deze ervaring is als een schreeuw die op de dag van de apocalyps naar de hemel stijgt. Het verhaal van dit kind is een stil apocalypsverhaal.
Aan de ene kant de wreedheid van ISIS, aan de andere kant tienduizenden mensen op zoek naar een manier om te ontsnappen. Moeders hielden de handen van hun kinderen stevig vast, maar werden toch gescheiden door de wind van de genocide, die hen wegblies. Kinderen werden weggerukt van hun moeders! In zo’n omgeving zwierf een kind alleen rond, maar het wist niet wat het zocht of waar het heen ging. Zijn gezicht was bedekt met stof en rook en zijn ogen waren droog van het huilen. Met zijn kwetsbare hart wist hij niet welke kant hij op moest. Aan de ene kant zocht hij zijn moeder, aan de andere kant een druppel water om zijn hart te verkoelen en een schouder om zijn hoofd op te laten rusten. Hij had kinderspelletjes in zijn hoofd, maar deze genocide was geen spel en er waren geen helden gekomen om hem te redden. Nu, alleen en verdwaald, vervaagde hij langzaam en werd de wereld langzaam donker.
Drie dagen lang, in de verzengende zomerhitte, zocht hij vol hoop naar zijn moeder in de valleien van de berg Shengal. Maar er waren geen tranen meer in zijn ogen; hij was sprakeloos. Die donkere ogen waren opgedroogd en hij kon met geen van beide ogen meer zien. Dat onschuldige kind was naamloos en alleen. Sommige mensen die onder luid geschreeuw uit Shengal waren ontsnapt, brachten hem naar een ziekenhuis in de stad Dêrik in Rojava, zodat hij behandeld kon worden. Maar noch de artsen, noch de medicijnen konden zijn diepe pijn verzachten. De volgende dag haalde hij voor het laatst adem en nam hij afscheid van het leven…
Dat kleine, kwetsbare lichaam werd begraven op de begraafplaats Diyarê Felekê van de yezidi’s in de stad Tirbespiyê in Rojava. Tot op de dag van vandaag zijn zijn identiteit, wie zijn ouders waren en waar hij vandaan kwam onbekend. Hij werd begraven in een ongemarkeerd graf, verlaten en vergeten. Dit is slechts een van de duizenden onvertelde verhalen. Dit verhaal is niet alleen het verhaal van een kind, het is het verhaal van de mensheid. Zijn eenzaamheid is de eenzaamheid van herinnering en geloof. Zijn blindheid is de blindheid van het geweten van de mensheid. Dit kind was niet moederloos, dakloos of ontworteld. Hij ligt in zijn graf, wachtend op degenen die de waarden van de mensheid nog niet hebben verloren om hem te bezoeken. Dit is een oproep aan het geweten van de mensheid: laat niemand zwijgen in het aangezicht van deze apocalyps.
Bron: ANF