In Syrië gaan de bloedbaden aan de ene kant door, terwijl aan de andere kant onderhandelingen plaatsvinden. Ondanks pogingen om het imago te veranderen en het te legitimeren, blijft de mentaliteit van Hayat Tahrir al-Sham (HTS) zijn ware gezicht tonen.
HTS is er niet in geslaagd een inclusieve regering te vormen. In plaats van conflicten op te lossen door middel van dialoog en democratische methoden, stuurt het huurlingen op de bevolking af om hen te onthoofden. Overal waar deze troepen komen, stijgt rook op en blijven honderden lichamen achter. Terwijl de bevolking al te maken heeft met enorme verwoestingen, wordt zij nu ook geconfronteerd met de extra dreiging van de bloedbaden, vernielingen, dood en gedwongen verplaatsingen door HTS.
De bijeenkomst in Damascus, onder leiding van Tom Barrack, eindigde zonder resultaat. In zijn verklaringen na de bijeenkomst gaf Barrack de Syrische Democratische Strijdkrachten (SDF) en het Autonome Bestuur de schuld. In plaats van de partijen dichter bij elkaar te brengen, vertrouwen op te bouwen of stappen vooruit te faciliteren, dienden zijn opmerkingen alleen maar om het proces volledig te belemmeren. Toen nieuwe pogingen werden ondernomen om deze impasse te doorbreken, braken de incidenten in Suwayda (Siweida) uit.
De aanvallen en bloedbaden in Suwayda werden algemeen geïnterpreteerd als een plan om de Druzenbevolking te verpletteren, wat zelfs binnen de Verenigde Staten tot kritiek leidde. Israël nam een duidelijk standpunt in en greep militair in. De gebeurtenissen veroorzaakten bezorgdheid en onrust in Europa en in het Amerikaanse Congres.
De pogingen om HTS te domesticeren en te legitimeren zijn niet verlopen zoals gepland. Dit bracht sommige actoren ertoe met tegenzin te erkennen dat het Autonome Bestuur de meest redelijke kracht en het meest redelijke model voor Syrië is. Niettemin bleef Turkije al zijn politieke kapitaal in HTS investeren. Het veroordeelde zelfs de bloedbaden tegen de Druzen en Alevi’s niet. De Turkse president Recep Tayyip Erdoğan erkende dat het tij tegen HTS keerde.
Tegelijkertijd werd aangekondigd dat er in Parijs gesprekken zouden plaatsvinden tussen de SDF, het Autonome Bestuur en de regering in Damascus. Als reactie hierop ondernam de Turkse regering actie door dreigementen te uiten tegen het bestuur in Noordoost-Syrië en Damascus onder druk te zetten om onder die omstandigheden niet deel te nemen aan de bijeenkomst in Parijs. Als gevolg hiervan werden de voor 25 juli geplande gesprekken uitgesteld.
Na dit uitstel faciliteerde de Verenigde Staten directe besprekingen tussen Syrië en Israël. Tegelijkertijd werd ook een bijeenkomst tussen Frankrijk, de Verenigde Staten en Syrië georganiseerd. Het is duidelijk dat dit alles niet onafhankelijk van Turkije gebeurde. Door garanties van de Verenigde Staten en Frankrijk te verkrijgen, probeerden zij Syrië terug aan de onderhandelingstafel te krijgen.
Verklaringen als “HTS zal opnieuw de centrale regering worden en de eenheid en soevereiniteit van de staat zullen worden erkend” werden aan het publiek gepresenteerd als resultaten van deze trilaterale bijeenkomst. Deze verklaringen weerspiegelen niet alleen de doelstellingen van HTS, maar ook die van Turkije. Terwijl het deze eisen naar voren bracht, intensiveerde Turkije zijn dreigementen tegen de Koerden en het Autonome Bestuur in een poging om de positie van HTS te versterken.
Het primaire doel van Turkije blijft de ontwapening van de Koerden en het Autonome Bestuur. Maar een dergelijke stap zou de bevolking weerloos achterlaten. Terwijl de bloedbaden in heel Syrië voortduren en niemand veiligheid kan worden gegarandeerd, zou het ontwapenen van de Koerden betekenen dat ze aan de slachting worden overgeleverd. Turkije houdt vol: “Mijn veiligheid komt op de eerste plaats.” Er is echter geen reële dreiging van een bloedbad voor Turkije. Het land beschikt over een krachtig leger en heeft al strenge veiligheidsmaatregelen genomen langs zijn grenzen. Bovendien zijn de Koerden geen macht die op de loer ligt om Turkije aan te vallen. Integendeel, de Koerden zijn altijd het doelwit geweest van aanvallen. Turkije is Koerdische gebieden binnengevallen en heeft mensen gedwongen hun huizen te ontvluchten.
Op 10 maart werd een memorandum van overeenstemming ondertekend tussen de SDF, het Autonome Bestuur en de regering in Damascus. In deze overeenkomst werd erkend dat de SDF en de regio zouden worden geïntegreerd in de staatsstructuur. Dit bevestigt dat de Koerden, Arabieren en andere volkeren in de regio geen afzonderlijke staat nastreven. Wat zij eisen is een gedecentraliseerd, democratisch Syrië.
Ze zeggen: “We hebben meer dan tien jaar lang zelf geregeerd en onze eigen instellingen opgebouwd; we willen die verworvenheden niet kwijtraken.” Ze eisen ook geen apart leger. Wat ze willen is dat de bestaande militaire structuur wordt geïntegreerd in het Syrische leger, als onderdeel daarvan, niet ontmanteld, maar kan blijven functioneren waar het is, als garantie voor de bescherming van de bevolking.
Waarom wordt de wens van de bevolking om zichzelf te beschermen zo sterk afgewezen? De bevolking vertrouwt de groeperingen die gelieerd zijn aan HTS niet, noch de overblijfselen van Al Qaida en ISIS. Deze groeperingen hebben voor de ogen van de wereld bloedbaden aangericht. Bovendien kent de bevolking hen niet pas sinds kort, maar sinds het begin van de burgeroorlog en is zij zelf getuige geweest van hun misdaden.
De Verenigde Staten en andere leden van de internationale coalitie zijn zich terdege bewust van wat er in Syrië gebeurt. Ook zij zijn ter plaatse aanwezig geweest en weten heel goed wie wie is en wat er is gebeurd. Als zij eerlijk handelen, zullen zij de bevolking niet aan dergelijke krachten overlaten.
De betrekkingen en onderhandelingen tussen staten zijn echter gebaseerd op belangen, niet op beginselen van rechtvaardigheid en mensenrechten. Turkije maakt gebruik van zijn lidmaatschap van de NAVO om met de Verenigde Staten en andere mogendheden te onderhandelen tegen de Koerden. Het streeft ernaar de Koerden uit te sluiten van alle politieke processen en te voorkomen dat zij enige vorm van status verkrijgen.
De belangrijkste prioriteit van Turkije in Syrië is om de Koerden zonder politieke status achter te laten en de SDF te ontmantelen. De Koerden en het Autonome Bestuur streven echter naar vrede en coëxistentie binnen een democratisch Syrië. Ze eisen niet alleen vrijheid voor zichzelf of hun regio’s, maar voor heel Syrië, en in het bijzonder voor vrouwen.
Bron: ANF