In het eerste deel van dit diepte-interview -gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap-, sprak Cemil Bayık, medevoorzitter van de uitvoerende raad van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK), over de symbolische ceremonie waarbij een groep guerrillastrijders op 11 juli hun wapens verbrandden en over de nieuwe video van de Koerdische leider Abdullah Öcalan.
Na 27 jaar isolatie op het gevangeniseiland Imrali is de eerste videoboodschap van de leider van het Koerdische volk, Abdullah Öcalan, gepubliceerd. Wat kun je ons vertellen over de inhoud van de video en wat is de betekenis ervan? En wat maakt de video bij jou los, als een van zijn kameraden van het eerste uur?
Ten eerste wil ik mijn respectvolle groeten overbrengen aan de leider van het Koerdische volk, Abdullah Öcalan. De rol die hij speelt is historisch, niet alleen voor ons, voor onze beweging en voor het Koerdische volk, maar in het algemeen voor de hele mensheid. De video die werd gepubliceerd heeft al onze kameraden enorm geraakt, maar heeft een nog grotere impact gehad op ons volk en de mensheid als geheel. Leider Abdullah Öcalan handelt met zoveel bewustzijn en verantwoordelijkheid. Daarom is zijn oproep van zo’n historische betekenis.
Leider Abdullah Öcalan verklaarde dat overal waar zijn geschriften in de gevangenis gelezen worden, hij daar is. Dit is een beslissende realiteit die men moet beseffen. Voor ons is het niet essentieel of beelden of video’s van leider Abdullah Öcalan gepubliceerd worden of niet, maar wat voor ons telt is dat de filosofie, de ideeën en het systeem dat hij ontwikkeld heeft, verspreid worden. Hoe dieper het begrip hiervan gaat, hoe sterker de band met leider Abdullah Öcalan wordt. Dit is wat essentieel is voor ons.
Maar natuurlijk had het uitbrengen van de video een navenant positief effect op ons, onze kameraden, ons volk en onze internationalistische vrienden na al die jaren van toegenomen isolement. Dit verhoogde isolement is mogelijk uniek in de menselijke geschiedenis. Ze wilden de banden van leider Abdullah Öcalan met de beweging, het volk en de mensheid volledig verbreken. Ze verwachtten dat door het isolement op deze manier voort te zetten, ze hem ernstig zouden beïnvloeden en verzwakken. Ze moesten echter beseffen dat het isolement dat ze oplegden en de druk die ze uitoefenden geen enkel resultaat opleverden. Integendeel, leider Abdullah Öcalan ontwikkelde een dieper filosofisch en intellectueel begrip tijdens die isolatie. Dit is een historische continuïteit die al vele malen ervaren is – mensen in isolatie grijpen dit aan als een kans om na te denken en hun begrip te verdiepen. Het isolement van leider Abdullah Öcalan was echter veel ernstiger dan ooit tevoren. Hij werd er al meer dan een kwart eeuw mee geconfronteerd. Het is de grootste moeilijkheid voor een persoon om afgesloten te zijn van de wereld en zijn bewegingen en jarenlang alleen gelaten te worden. Het is bijna onmogelijk om zo te leven, en niet alleen om zo te leven, maar om zelfs in staat te zijn om nieuwe ideeën te ontwikkelen, maar leider Abdullah Öcalan heeft uitstekende kwaliteiten in dit opzicht; ongeacht de omstandigheden waarmee hij wordt geconfronteerd, hij richt zich altijd op zijn doelen en handelt op basis van het bereiken ervan. Daarom was het isoleren van hem niet alleen zinloos, maar bereikte het ook precies het tegenovergestelde van wat ze hadden gehoopt.
Als men de essentie van de oproep van leider Abdullah Öcalan onderzoekt, kan men duidelijk zien wat hij noodzakelijk acht voor het Koerdische volk, wat hij noodzakelijk acht voor de volkeren van het Midden-Oosten, de volkeren van Turkije en de mensheid, en wat hij dienovereenkomstig nastreeft. Zoals eerder gezegd, heeft leider Abdullah Öcalan, een historische verantwoordelijkheid tegenover de mensheid, het Midden-Oosten en het Koerdische volk. Hij strijdt voor een democratische oplossing van de Koerdische kwestie, de kwesties van de volkeren en de kwesties van de mensheid.
Leider Abdullah Öcalan komt uit een gebroken gezin, uit een gezin dat geconfronteerd wordt met ontelbare problemen zonder dat er enige hoop is op een oplossing of verandering. Hij komt uit een samenleving, de Koerdische samenleving, die gefragmenteerd was, alles verloren had en schijnbaar hopeloos veroordeeld was tot totale vernietiging. In plaats van toe te geven aan deze hopeloosheid, begon hij de vraag te evalueren hoe deze versnippering op te heffen, hoe mensen samen te brengen, hoe deze samenleving nieuw leven in te blazen en op te richten. Hij evalueerde daarbij niet alleen de mogelijke oplossing voor de algemene samenleving, maar richtte zich vooral op een oplossing voor de situatie van de vrouw. Ook hier deed hij historisch werk. Wat hij wist te bereiken en de ontwikkelingen die hij in dit opzicht tot stand bracht, zijn van dien aard dat slechts weinigen zelfs maar de eerste stap hadden durven zetten, laat staan succesvol zijn geweest op deze lange weg. Leider Abdullah Öcalan tilde een samenleving op die uiteenviel, verstrooid en hopeloos was; hij tilde de vrouwen van die samenleving op en slaagde erin de socialistische beweging nieuw leven in te blazen die uiteengevallen was met de ineenstorting van het echte socialisme dat een bron van hoop was geweest voor de mensheid. Hij deed dit terwijl hij geconfronteerd werd met de moeilijkste omstandigheden, opgelegd door de internationale samenzwering. Zijn laatste oproep was hierop gebaseerd.
Zolang de Koerdische kwestie niet democratisch opgelost is, zal de strijd niet ophouden, en een handvol individuen en kringen zullen altijd overleven, profiterend van de oorlog in Koerdistan en deze steeds opnieuw aanwakkeren. De onopgeloste Koerdische kwestie zal altijd de reden zijn waarom het Koerdische volk geconfronteerd wordt met bloedbaden en oorlog. Alle stappen die leider Abdullah Öcalan ondernam en de strijd die hij ontwikkelde, waren gebaseerd op hoe dit volk gered kon worden van desintegratie, hoe het nieuw leven ingeblazen kon worden, en hoe het hoop en kracht zou krijgen om te strijden voor democratie en vrijheid. Hij bereikte cruciale resultaten met deze strijd. Er kwam een einde aan de ontkenning van de Koerden en het is niet langer mogelijk voor de Koerden om opnieuw in wanhoop te vervallen. Omdat de leider van het Koerdische volk, Abdullah Öcalan, dit volk nieuw leven heeft ingeblazen. Met alle stappen die hij heeft ondernomen, heeft hij altijd de Koerdische kwestie willen oplossen op basis van democratie en vrijheid, en wil hij een democratische samenleving ontwikkelen. De nieuwe oproep van de leider van het Koerdische volk, Abdullah Öcalan, is gebaseerd op deze basis.
Op dit moment zijn de omstandigheden op Imrali niet veranderd. Hoewel er gesproken is over de fysieke vrijheid van de Koerdische leider Abdullah Öcalan en Bahçeli oproepen heeft gedaan, kan hij nog steeds niet vrijelijk zijn advocaten, zijn familie, de delegatie van de DEM-partij ontvangen, laat staan delegaties daarbuiten. Hoe beoordeelt u deze situatie? Zie je het als een voortzetting van het isolement?
Tot op zekere hoogte is het isolement van de Koerdische volksleider Abdullah Öcalan in de loop van de voorbije maanden verzacht, maar het isolement is niet opgeheven. De Turkse staat probeert het in scène te zetten alsof het isolement is opgeheven, maar dat is niet de realiteit. Het doet dit omdat de Raad van Europa de Turkse staat tot september de tijd heeft gegeven om veranderingen aan te brengen in de voorwaarden van leider Abdullah Öcalan. Die tijd nadert. De Turkse staat staat dus onder druk. Een andere factor is dat de Koerdische volksleider Abdullah Öcalan op eigen initiatief veel historische stappen heeft gezet. Hij riep op tot de ontbinding van de PKK en het einde van de gewapende strijd, en onze beweging reageerde door de eisen van onze leider in te willigen. Onze beweging heeft een eenzijdig staakt-het-vuren afgekondigd en positief gereageerd op de oproep van de leider om de wapens als strijdmiddel opzij te leggen. Al deze stappen werden eenzijdig genomen door leider Abdullah Öcalan. De beweging versterkte en vervulde de vereiste van deze stappen ontwikkeld door onze leider. Sommige groepen geloofden dat als de Koerdische volksleider Abdullah Öcalan deze stappen nam, er problemen en breuken zouden ontstaan binnen de beweging en onder het volk, en er waren er ook die hoopten op deze versplintering en hoopten dat ze het konden gebruiken voor hun persoonlijk belang; ze zagen echter dat er een sterke band en vertrouwen is tussen leider Abdullah Öcalan en de beweging, en tussen hem en het volk. Iedereen zag dit. Ze realiseerden zich dat er geen versplintering is en geen problemen binnen de beweging en onder het volk. Ze zagen dat de positie van leider Abdullah Öcalan niet zwak is, maar zeer sterk. En ze hebben zich ook gerealiseerd dat dit zich ook internationaal verspreidt. Daarom is de staat in het nauw gedreven en moet hij doen alsof het isolement is opgeheven. Ze willen zo’n indruk wekken om zichzelf te redden. Ze willen iedereen op deze manier misleiden, maar de voorwaarden van leider Abdullah Öcalan zijn niet veranderd. Er is wat verzachting geweest, dat is alles. Slechts af en toe gaat er een delegatie. Ook is zijn locatie niet veranderd, noch zijn politici of journalisten vrij om te komen en te gaan. De Turkse staat staat dit nog steeds niet toe. De leider van het Koerdische volk, Abdullah Öcalan, doet zijn werk nog steeds in afzondering.
Leider Abdullah Öcalan heeft verschillende unilaterale stappen ondernomen; hij heeft zijn deel gedaan en de beweging ook. Nu moeten de voorwaarden van de leider veranderen. Zijn locatie moet veranderen en hij moet kunnen communiceren met het volk, de beweging, intellectuelen, politici en academici. De verboden moeten worden opgeheven. Wie leider Abdullah Öcalan wil ontmoeten of interviewen, moet naar Imrali kunnen gaan. De Turkse staat mag hierbij geen problemen of obstakels opwerpen. Het Imrali-systeem is een systeem van isolatie, en het moet worden afgeschaft. Dat is onze eis. Het is niet alleen onze eis, maar ook de eis van de mensen en degenen die het proces internationaal volgen. Ook internationaal wordt het op dezelfde manier beoordeeld; ze zeggen dat leider Abdullah Öcalan stappen heeft ondernomen en dat nu de Turkse staat stappen moet ondernemen als antwoord en dat het niet mogelijk is voor leider Abdullah Öcalan om zijn rol te spelen onder de gegeven omstandigheden. Als de Turkse staat echt zijn problemen wil oplossen, is de manier om dat te doen via leider Abdullah Öcalan. Als hij in staat wordt gesteld om vrij te werken, zullen ook hun doelen worden bereikt. Ze hebben het zelf gezegd: “Een vogel heeft twee vleugels nodig om te kunnen vliegen”. Gezien de huidige omstandigheden heeft leider Abdullah Öcalan, alles gedaan wat hij kon. Niemand kan nog iets van hem vragen zolang er geen verandering plaatsvindt.
Nadat de oproep van leider Abdullah Öcalan positief werd ontvangen door de beweging, hield een groep guerrillastrijders een ceremonie en verbrandden ze symbolisch hun wapens. Het was een grootse en indrukwekkende ceremonie, gevolgd door de hele wereld, een historisch moment. Nu vraagt iedereen zich af: waar zijn die guerrillastrijders? Waar zullen ze naartoe gaan? Zullen ze naar Turkije kunnen gaan? Er zijn discussies dat andere guerrillagroepen op deze manier ook hun wapens zullen neerleggen. Hoeveel hiervan is waar?
Een dergelijke ceremonie werd gehouden als reactie op de oproep van leider Abdullah Öcalan. Want voor ons zijn de stappen van leider Abdullah Öcalan de basis van elke beweging van onszelf. Als de leider een oproep doet, dan zullen de guerrillastrijders, de beweging en haar leden die uitvoeren. Niemand luistert naar wat iemand anders zegt dan de leider van het Koerdische volk. Want zij die zich bij deze beweging aansluiten, sluiten zich aan bij leider Abdullah Öcalan. Zij die vandaag in deze beweging werken, hebben een eed afgelegd en de wapens opgenomen op basis van de doelen, het paradigma en de fysieke vrijheid van leider Abdullah Öcalan. Daarom kan niemand anders dan leiuder Abdullah Öcalan eisen dat ze de wapens neerleggen. De guerrilla nam deze stap in antwoord op de oproep van leider Abdullah Öcalan. De stap die werd genomen was inderdaad historisch. En ze werd genomen op een historische plaats.
Ook werden de gegeven verklaringen voorgelezen op verzoek van leider Abdullah Öcalan, zoals de kameraden zelf hadden verwoord. In principe legden ze alles uit en brachten ze duidelijk het standpunt van de beweging tot uitdrukking. Ze legden uit waarom ze de wapens neerlegden, wat hun doelen waren en wat ze wilden doen. Tot slot verbrandden ze hun wapens. Waarom hebben ze die wapens verbrand? Het is een symbool in de wereld van vandaag, waar de NAVO voortdurend nieuwe wapens ontwikkelt en verspreidt. Het aantal bestaande wapens neemt voortdurend toe. Het sleept de wereld mee in bewapening en oorlog. Er is een grote oorlog gaande in het Midden-Oosten. Er vinden grote veranderingen en transformaties plaats. Het verbranden van wapens is een reactie hierop. Een andere betekenis is dat we niet meer willen vechten of wapens willen gebruiken. Daarom moet de Turkse staat een wettelijke basis ontwikkelen. Als dat gebeurt, zullen we niet opnieuw wapens gebruiken.
In de cultuur en traditie van de Koerdische geschiedenis staat vuur voor verlichting, innovatie en nieuwe initiatieven. Dit was nog een reden om de wapens te verbranden. Degenen die de verklaringen lazen, wezen er duidelijk op: “We nemen een symbolische stap op verzoek van de leider van het Koerdische volk, Abdullah Öcalan. De Turkse staat, het Turkse publiek en zelfs de wereld moeten dit zien. We willen de kwestie oplossen op een democratische politieke en wettelijke basis. Wij willen niet vechten. Daarom verbranden we onze wapens en keren we terug naar onze basis.” Op dit moment zijn er geen voorwaarden of wetten voor hen om terug te keren naar Turkije. Als ze gaan, komen ze in de gevangenis terecht, worden ze berecht en krijgen ze zware straffen. Want volgens hun wetten zijn mensen die wapens dragen vijanden, en de straf hiervoor is erg zwaar. Hoe kunnen onze kameraden naar Turkije gaan als de wetten niet veranderen en er geen wettelijke basis is? Daarom zijn ze niet gegaan. Daar is geen basis voor. Daarom zijn ze teruggekeerd naar hun basis. Hoe kan iemand die tientallen jaren met wapens in de bergen heeft geleefd en zichzelf heeft verdedigd, zijn wapens neerleggen en in de open lucht blijven? In Turkije kunnen ze nu nergens heen. Ze moesten onvermijdelijk terugkeren naar hun basis. Als Turkije de omstandigheden van leider Abdullah Öcalan verandert, zijn isolement opheft, hem toelaat om vrij te werken en met iedereen te communiceren, vrijheidswetten ontwikkelt en democratische integratiewetten ontwikkelt, dan zal er een basis gecreëerd worden en kunnen we onze wapens neerleggen. Zolang dit niet het geval is, kan niemand ons vragen de wapens neer te leggen.
Er zijn wat discussies in de pers; sommigen zeggen, “Ze zullen hun wapens neerleggen in Duhok,” anderen zeggen, “Ze zullen ze neerleggen in Hewlêr [Erbil].” Dit zijn loze gesprekken. Niemand kan ons op deze manier onder druk zetten of een dergelijke indruk wekken. Misschien willen sommigen dat we zulke stappen zetten, maar zolang de voorwaarden die ik noemde niet worden gecreëerd, zullen we geen nieuwe groep sturen.
Bron: ANF