Duran Kalkan, lid van de Abdullah Öcalan Academie voor Sociale Wetenschappen, deelde een uitgebreide beoordeling met Medya Haber TV. ANF Nieuwsagentschap publiceerde het tweede deel. Het eerste deel vindt u hier.
Alle vormen van provocatie en aanvallen zijn gericht op guerrilla’s
Het persbureau van de Volksverdedigingskrachten (HPG) heeft verklaringen uitgegeven over de voortdurende aanvallen, die ik wil herhalen. Deze aanvallen gaan door, soms intensiever, soms afnemend, maar ze houden nooit op. Verboden wapens, waaronder chemische agentia en zelfs tactische nucleaire wapens, worden op grote schaal gebruikt. Als gevolg daarvan blijven guerrillastrijders sneuvelen in de strijd. Kameraad Bawer, kameraad Welat en kameraad Dicle werden eind mei en begin juni gemarteld. Ik herdenk hen met respect, samen met alle martelaren van het Zap-verzet. Toch blijven de guerrillastrijders verliezen lijden. Wat willen ze van de guerrillastrijders?
Ik wil één punt heel duidelijk stellen. Als de huidige situatie niet is geëscaleerd tot een breder, intenser conflict, dan is dat alleen omdat de guerrillatroepen het staakt-het-vuren dat op 1 maart is afgekondigd door het bestuur van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK) respecteren en uitvoeren. Het is omdat ze handelen in overeenstemming met de besluiten van het 12de Congres. Het is niet om een andere reden; integendeel, alle vormen van provocatie en aanvallen worden tegen hen uitgevoerd.
In feite hebben we dit staakt-het-vuren niet afgekondigd omwille van deze voortdurende aanvallen. We hebben ook praktische voorstellen gedaan om bepaalde oorzaken van conflicten op te lossen en botsingen te voorkomen. Maar dit werd gezien als een teken van zwakte. Als reactie daarop richtten ze hun aandacht weer op die gebieden en intensiveerden ze hun aanvallen verder.
De vredesduif kan niet met één vleugel vliegen
Het publiek volgt de situatie tot op zekere hoogte, maar mensen moeten het duidelijker begrijpen. We hebben besloten om de strategie van gewapende strijd te beëindigen. We zijn standvastig en resoluut in dit besluit. We willen onze strijd voor vrijheid voeren op basis van een strategie van democratische politieke strijd. De uitvoering van deze weg hangt echter niet alleen van ons af.
Iedereen heeft het bijvoorbeeld over vrede. Maar vrede kan niet eenzijdig zijn. Zelfs Devlet Bahçeli zei: “De vredesduif kan niet vliegen met één vleugel.” En inderdaad, een vogel kan niet vliegen met één vleugel en de vredesduif kan dat ook niet. Dus als er vrede moet zijn, dan moet die twee vleugels hebben.
Guerrilla’s vallen aan met goedkeuring van regering en president
Natuurlijk zal een guerrilla zich verdedigen als ze wordt aangevallen. Ze vallen aan, vernietigen en doden en dan vragen ze waarom de guerrilla de wapens niet neerlegt. Ze doen oproepen die zeggen: “Leg je wapens neer, geef je over aan onze justitie, ga onze gevangenissen in.” Maar dit is niet zo’n proces.
Er zijn mensen die van oorlog profiteren, ja, er zijn allerlei soorten profiteurs. Maar dit gebeurt met de goedkeuring van de regering; het is niet iets dat onafhankelijk wordt gedaan door een paar individuen. Als er aanvallen zijn op guerrillaposities in Zap en Metina, als er verkenningsvliegtuigen worden ingezet in alle gebieden van de Medya Defense Zones, dan gebeurt dat allemaal met de beslissing en goedkeuring van de huidige regering en de president. Het is een politieke beslissing. Zij zijn degenen die verantwoordelijk zijn.
De guerrilla zal zich onder alle omstandigheden verdedigen
Als deze aanvallen doorgaan, zal de guerrilla natuurlijk geen offerlam zijn. Dit zijn revolutionaire militanten. Ze zullen zich onder alle omstandigheden verdedigen. Ze zullen hun legitieme recht op zelfverdediging uitoefenen. Iedereen moet dit duidelijk begrijpen.
In werkelijkheid werd de PKK vanaf het begin in deze oorlog gedwongen. Sommigen zeggen dat het conflict al 40 of 50 jaar duurt en dat er nu een einde aan moet komen. Maar dat is niet de volledige waarheid, dit conflict bestaat al honderd jaar. Het is al aan de gang sinds 1925. En niet alleen in Noord-Koerdistan (Bakur), maar ook in Oost-Koerdistan (Rojhilat), Zuid-Koerdistan (Başur) en in Rojava. Dit is een systeem, een mentaliteit en een politiek die geïnstitutionaliseerd zijn, een systeem geboren uit een mentaliteit en een politieke agenda die het bestaan van de Koerden ontkent en hun uitroeiing nastreeft.
Het conflict begon niet met de PKK. De PKK besloot zich te verzetten. Ze begon de strijd om een volk te verdedigen dat dreigde te worden uitgeroeid. De PKK is in verzet gekomen als antwoord op aanvallen die gericht waren op vernietiging, liquidatie en genocide. Dit moet duidelijk begrepen worden.
De waardigheid van het Koerdische volk mag niet worden aangevallen
Er is veel gesproken over de gewapende strijd. Ik wil daar ook op ingaan. Sommigen zeggen: “Elke vorm van gewapende strijd is verkeerd, het is schadelijk, het zou niet mogen bestaan.” Ze beweren dat vrede de enige weg vooruit is en zeggen: “Laten we vechten voor vrede.” Prima, wij steunen vrede en zetten ons in voor die strijd.
We beëindigen de strategie van gewapende strijd. Maar het Koerdische volk mag niet vergeten dat alle nationale en democratische verworvenheden mogelijk werden gemaakt door het guerrillaverzet. Als volk, als vrijheidsbeweging, hebben we veel bereikt door gewapend verzet. Nu willen we deze verworvenheden bevorderen door andere vormen van strijd. Dit moet juist worden begrepen. In deze context mogen degenen die commentaar geven op de situatie het bewustzijn van het volk niet vertroebelen. Ze moeten duidelijk spreken en de waarheid begrijpen.
Moet de guerrilla zich dan niet verdedigen tegen vernietigingsaanvallen? Wie zou dat kunnen voorkomen? Als zulk geweld met geweld wordt opgelegd aan het Koerdische volk, wat moeten ze dan doen? Ze hebben zich altijd verzet en blijven zich verzetten om hun waardigheid te verdedigen. Het Koerdische volk is een volk van eer. Die eer komt van diep in de geschiedenis. Ze zullen niet toestaan dat die met voeten getreden wordt. Iedereen zou dit goed moeten begrijpen.
Zij die denken dat ze de waardigheid van het Koerdische volk kunnen breken, zullen uiteindelijk degenen zijn die te schande worden gemaakt. Ze zijn er tot nu toe niet in geslaagd om dit doel te bereiken en het zal ze nooit lukken.
Er is geen weg terug na de ontbinding van de PKK
We moeten niet vervallen in pessimisme over de huidige ontwikkelingen en het bredere proces. Wat dat betreft wil ik het volgende zeggen: we zijn vastbesloten om uit te voeren wat we van onze kant hebben voorgenomen. Er is een besluit genomen op het niveau van het congres. Er is een besluit genomen op het niveau van voorzitter Öcalan. Ik heb dit ook in eerdere verklaringen gezegd.
Voorzitter Öcalan heeft zichzelf veranderd, hij heeft een duidelijk besluit genomen. Hij is nu bezig de partij om te vormen en opnieuw vorm te geven. Hij hervormt de hele revolutionaire leiding en structuur. Op deze basis zal hij het volk, de strijdmethoden, Koerdistan en Turkije veranderen. Wij zetten ons hiervoor in. Er mag geen onzekerheid over bestaan. Er is geen weg terug na de ontbinding van de PKK. Onze focus ligt op vooruitgang.
Er wordt een nieuwe strategie bepaald
De beslissingen zijn nu gepubliceerd. Er is een nieuw paradigma. Er wordt een nieuwe strategie ontwikkeld. Er zijn perspectieven, evaluaties en beslissingen met betrekking tot ervaringen uit het verleden, prestaties uit het verleden, projecties voor de toekomstige richting van het proces en wat er gedaan moet worden om deze nieuwe fase in een positieve richting te sturen. Dit gaat niet vanzelf.
Wie denkt dat we ons niet zullen verdedigen, vergist zich
We zijn volledig toegewijd aan het beëindigen van de strategie van gewapende strijd. We hebben onze beslissing genomen. We zullen absoluut geen gewapende lijn volgen zoals in het verleden. Maar dit betekent niet dat als we geconfronteerd worden met aanvallen die gericht zijn op vernietiging en liquidatie, of ontkenning van ons bestaan, we onszelf niet zullen verdedigen. Het betekent niet dat dit volk zich niet zal verdedigen, dat het zijn legitieme recht op verzet niet zal uitoefenen, dat het gewoon niets zal doen en de slavernij zal accepteren. Dat zal nooit gebeuren. Wie anders denkt, vergist zich schromelijk.
Als genocide wordt opgelegd, zal het Koerdische volk zich overal en altijd verzetten
Het Koerdische volk zal de nodige middelen en methoden blijven ontwikkelen. Nieuwe vormen van strijd zullen ontstaan als antwoord op de veranderende omstandigheden en realiteiten van het nieuwe tijdperk, voorbij het verleden. Omdat het de politieke en militaire omstandigheden zijn die de vormen van strijd bepalen, zijn wij niet de enige beslissers. We handelen in overeenstemming met de eisen van die omstandigheden. Als er een democratisch klimaat is, zullen we prioriteit geven aan de strategie van democratische politieke strijd. Als Turkije zich in de richting van democratisering beweegt…
Maar als het dat niet doet, als er geen democratisering is, als de ontkenning doorgaat, als de vernietiging doorgaat, als de vrijheid van meningsuiting en organisatie volledig geëlimineerd wordt en als genocide wordt opgelegd aan de Koerden, dan zal het Koerdische volk zich overal en altijd verzetten. Wanneer we geconfronteerd worden met een beleid van genocide, is er geen andere keuze. Los daarvan zijn we vastbesloten om dit proces van onze kant te bevorderen.
Gelijk hebben is niet genoeg om te slagen
Er is nog iets dat ik wil zeggen. We hebben het al gehad over de houding van de AKP. De woorden van Devlet Bahçeli zijn positief. In feite bieden ze een sprankje hoop. Maar de nodige stappen worden niet gezet. De impact van die woorden is geleidelijk aan het vervagen en verdwijnen.
Het pessimisme en de verwarring komen grotendeels voort uit die realiteit. We proberen ook te volgen hoe de samenleving reageert. Uit Amed (Diyarbakır) en Van (Wan) komen zorgen naar voren in de media. En het zijn terechte zorgen. Mensen leggen zelf de redenen uit: ze zeggen dat deze regering, de AKP, niets anders zal doen; ze manipuleert, ze speelt spelletjes. En ze hebben geen ongelijk. Ze hebben absoluut gelijk. Maar gelijk hebben alleen is niet genoeg om te winnen, om te slagen.
De AKP heeft geen voorbereidingen; het is de samenleving die actie moet ondernemen
Het is duidelijk geworden dat de AKP geen echte voorbereidingen heeft. We zijn hier duidelijk over geweest. Degenen die zich 2009 herinneren, zullen zich herinneren wat er gebeurde. Eerst zeiden ze: “We lanceren een Koerdisch initiatief.” Maar toen de Koerden de verkiezingen van 29 maart met een grote marge wonnen, bleek het geen democratisch initiatief maar een “initiatief voor nationale eenheid” te zijn. Ze sleepten het proces met zich mee. Ze probeerden tijd te rekken en te winnen. Toen president Öcalan en de beweging aandrongen op waarheid en realiteit, reageerden ze in november alsof ze een staatsgreep pleegden.
Tayyip Erdoğan zei toen: “We beginnen opnieuw.” En vanaf dat moment legde hij geweld op. Nu, op een vergelijkbare manier, is het opnieuw duidelijk dat ze geen serieuze voorbereidingen hebben.
Het huidige proces lijkt geen betekenisvolle verandering teweeg te brengen. Ze blijven tijd rekken en de ontwikkelingen alleen maar observeren. Ook de oppositie is er niet in geslaagd om met een effectief beleid te komen. Waarom? Omdat het oplossen van de Koerdische kwestie geen verdeeldheid creëert, maar eenheid vereist. Maar in plaats daarvan is alles gevangen in conflict: een strijd om macht, om persoonlijk gewin. Zowel de regering als de oppositie zijn hierin verdwaald.
Ze staan niet eens stil bij de toestand waarin Turkije verkeert. Er is geen serieus of toekomstgericht initiatief. Het blijft bij woorden. Toch verwacht iedereen, de samenleving, de volkeren van Turkije, actie. Ze wachten op iets concreets. Ze willen echte verandering zien. Dus laat ik dit zeggen: het is niet genoeg om alleen maar kritiek te leveren. De oproep van voorzitter Öcalan was niet alleen gericht aan de machthebbers. De beslissingen van de PKK waren niet alleen voor deze politieke krachten. Hen bekritiseren en vragen: “Waarom doen ze niets?” is niet voldoende. Het is de samenleving zelf die moet handelen. Mensen moeten iets doen.
Een effectieve strijd is nodig voor vrede
Er werd gezegd dat de roep om vrede kwam van groepen uit het maatschappelijk middenveld: “Wij willen vrede,” verklaarden ze. Voozitter Öcalan reageerde op deze oproep en de PKK nam een besluit: “We beëindigen de strategie van gewapende strijd.” De weg is geopend. In dat geval is een strijd voor vrede noodzakelijk. Er moet een actieve en effectieve strijd voor zijn.
Op dit moment ontbreekt het aan voldoende strijd. Verschillende groepen leveren inspanningen, vooral in Noord-Koerdistan en binnen Turkije. Ook in andere regio’s is er een zekere mate van strijd. Zoals ik al eerder zei, moet deze overal verenigd worden met de eis voor de fysieke vrijheid van president Öcalan. Maar de strijd moet ook veel sterker worden. Wat we nu hebben is niet genoeg. Democratisering kan alleen worden bevorderd door strijd. Vrede wordt gewonnen door strijd. Daarom is een meer effectieve en vastberaden inspanning nodig.
Bron: ANF