Op 27 februari deed de Koerdische leider Abdullah Öcalan een historische oproep die de aandacht van de hele wereld trok. In zijn oproep verklaarde hij dat de eerste voorwaarde om de Koerdische kwestie van een gewelddadige naar een democratische politieke en juridische kwestie te verschuiven, was dat de PKK een congres zou bijeenroepen, zichzelf zou ontbinden en de wapens zou neerleggen.
In antwoord op deze oproep kondigde de PKK leiding een staakt-het-vuren af dat inging op 1 maart.
Dit leidde tot een verhit debat: sommigen waren verrast, sommigen waren ontroerd, sommigen manipuleerden de situatie en sommigen probeerden het te begrijpen. Kortom, iedereen had wel iets te zeggen. In het bijzonder sprak elke ambtenaar van elke kant over de kwestie. Natuurlijk was het een onderwerp dat besproken moest worden. Sterker nog, het moest besproken worden.
ANF Nieuwsagentschap sprak met een groep guerrillastrijders over het proces. Hieronder volgt de vertaling van dat gesprek:
Eerst maakten we kennis. Een van hen was een lang, donkerharig Arabisch meisje met de naam Sena Minbic. Een ander was een Koerdisch meisje uit Khorasan met bladgroene ogen genaamd Binevşa Berwar. De derde guerrillastrijder was Siyaroj Gabar, een vrolijke man uit Şırnak.
Na de ontmoetingsfase besloten we ons gesprek buiten voort te zetten. We zaten in een kring onder bomen waarvan de knoppen net begonnen te bloeien. En zo begon mijn gesprek met de guerrillastrijders.
Hoe kwam je tegemoet aan de oproep van Abdullah Öcalan op 27 februari?
Siyaroj Gabar: Iedereen reageerde op zijn eigen manier op de oproep. Dit gold ook voor ons. Sommigen van ons waren ontroerd, sommigen waren verrast, en sommigen betreurden het dat leider Apo (Abdullah Öcalan) niet begrepen was in zijn tijd. Maar er was één ding dat we allemaal deelden: we waren allemaal blij dat we nieuws van leider Apo hadden ontvangen. We hadden ons jarenlang zorgen over hem gemaakt vanwege de onmenselijke isolatie waaraan hij was onderworpen.
Terwijl de hele wereld aandachtig keek naar wat leider Apo in zijn oproep had gezegd, waren de guerrillakameraden gefocust op de foto van de Leider. Het zien van zijn foto riep bij ons allemaal onbeschrijfelijke emoties op.
Natuurlijk was dit een zeer moedige en historische oproep. Degenen die deze oproep begrijpen en op de juiste manier uitvoeren, zullen grote successen boeken in de geschiedenis van de mensheid. Degenen die het echter niet begrijpen, zullen niet kunnen ontsnappen aan het slachtoffer worden van de Derde Wereldoorlog.
Had je zo’n oproep van İmralı verwacht?
Eigenlijk zou het vreemd zijn om een dergelijke oproep van İmralı niet te verwachten, omdat leider Apo een dergelijk doel heeft nagestreefd sinds de jaren 1990. Dit proces, dat werd aangekondigd aan het publiek als de “Oproep voor Vrede en Democratische Samenleving”, maar kan ook worden gedefinieerd als een proces van democratische transformatie en herstructurering, is het resultaat van de 50-jarige strijd van Leider Apo en onze beweging.
Het Koerdische volk heeft enorme inspanningen geleverd in deze strijd. Er is de 41-jarige oorlog van de guerrilla’s en het 26-jarige verzet in İmralı. In feite is deze oproep niet nieuw; leider Apo heeft soortgelijke oproepen al vele malen eerder gedaan. Vredesgroepen gingen naar Turkije in reactie op de oproep van onze leider, maar ze werden gearresteerd. Wapenstilstanden werden vele malen afgekondigd, maar de reactie op deze wapenstilstanden was een aanpak gericht op het verdiepen van de oorlog van totale vernietiging.
Opnieuw, na de oproep van Leider Apo, trokken de guerrillatroepen in actieve strijdtonelen (zowel in 1999 als in 2013) zich terug van de slagvelden, en de Turkse staat en zijn speciale oorlogskliek profiteerden van dit vacuüm door dammen te bouwen, bossen te vernietigen en militaire buitenposten in Koerdistan te vestigen. Tegelijkertijd speelden ze met de morele waarden van het Koerdische volk door assimilatie, prostitutie en drugsgebruik te promoten.
De Turkse staat heeft alle kansen op vrede verkwanseld door op elke oproep tot vrede te reageren met een samenzweerderige houding, de situatie uit te buiten en de mogelijkheid tot vrede te ondermijnen door zijn beleid van vernietiging. We hopen dat het deze keer anders zal zijn.
Kortom, het streven van onze leider naar vrede heeft ons niet verrast. Bahçeli’s luide eisen dat “het isolement wordt opgeheven, Öcalan naar het parlement mag komen en mag spreken” waren echter wel verrassend. Bahçeli’s houding is een onderwerp dat een zeer diepgaand onderzoek vereist naar de oorzaken en gevolgen ervan.
Wat is er voor jou veranderd sinds de oproep?
Wat voor ons veranderd is, is dat we onszelf meer in twijfel trekken. Hoe goed begrijpen we leider Apo? In hoeverre hebben we zijn hand versterkt? Hoeveel van de honderden sociale projecten die hij in zijn verdediging uiteenzette, hebben we uitgevoerd? Er zijn veel zaken die in twijfel getrokken en opgelost moeten worden, zowel aan onze kant als aan de kant van de staat.
Tijdens dit proces hebben we vragen gesteld aan onze eigen kant. We bespreken andere revolutionaire ervaringen en de processen van verzoening, vrede en onderhandeling. We bespreken enkele akkoorden die bereikt zijn door de IRA, de ETA, Zuid-Afrika en Oslo, en we willen conclusies trekken. We herlezen de verdediging van de leider. We bespreken de kwesties van het militant zijn voor zowel oorlog als vrede.
Maar wat we ook bespreken, onze fundamentele maatregel is gericht op de vrijheid van onze leider, omdat vrede voor ons de hereniging met onze leider betekent.
Wat wil leider Apo bereiken met zijn Oproep voor Vrede en Democratische Samenleving?
Sena Minbic: Als men begrijpt wat leider Apo wil doen, als men het concreter bekijkt, zal men zien dat hij ingrijpt in de loop van de Derde Wereldoorlog. De kwestie is al lang niet meer nationaal. Het is een kwestie van menselijkheid. Onze leider, die het Koerdische volk heeft herschapen, de volkeren van het Midden-Oosten heeft verenigd en een vrouwenrevolutie heeft ontketend, probeert nu de hele mensheid te verenigen en ervoor te zorgen dat we in vrede leven.
Denkt u dat de PKK haar doelen heeft bereikt?
Het is belangrijk om te begrijpen wat we bedoelen met “doelen”. De PKK heeft doelen en doelstellingen op lange, middellange en korte termijn. In het algemeen is ons doel dat de mensheid, vrouwen en de natuur kunnen leven volgens hun ware essentie.
Het oudste doel van de PKK was om het bestaan van het Koerdische volk te bewijzen; het heeft het bewezen. Haar doel was om gebieden van strijd te openen; zij opende ze. Het doel was om in opstand te komen tegen de ontkenning van vrouwen. Het doel was om volkeren samen te brengen in een omgeving van gedeelde democratie en gelijkheid; dat is gelukt. Duizenden van dit soort prestaties kunnen worden genoemd.
Wie de geschiedenis van de PKK bestudeert, zal zien dat de PKK al zijn doelen heeft bereikt en zijn missie heeft volbracht.
Had de PKK deze doelen kunnen bereiken met andere middelen dan gewapende strijd?
Als we niet te maken hadden met een staat met zo’n starre mentaliteit als Turkije, dan zouden we ze bereikt hebben. In een ander deel van de wereld zouden de eisen van de PKK kunnen worden gezien als projecten voor menselijkheid, democratie, vrijheid voor vrouwen en ecologie. Maar als het aankomt op de Turkse staat, die geobsedeerd is door verdeeldheid, ontkenning en assimilatie, werd de gewapende strijd onvermijdelijk.
De PKK is in de eerste plaats een antwoord op de bloedbaden in Geliyê Zîlan, Dersim en tientallen andere die we niet kunnen noemen. De PKK streed omdat ze weigerde de ontkenning van de Koerden te aanvaarden, één van de oudste en diepst gewortelde volkeren van het Midden-Oosten, en de ontkenning en versplintering van de cultuur en de identiteit van het Midden-Oosten die door deze cultuur gevoed, erin geworteld en later universeel gemaakt werden.
En als de PKK niet had gestreden, zouden we vandaag niet over vrede kunnen praten.
In sommige kringen wordt gezegd dat de doelstellingen in de historische oproep tot een minimum zijn teruggebracht. Wat vindt u hiervan?
Binevşa Berwar: Ja, veel kringen kunnen denken dat de doelen voor het oplossen van de Koerdische kwestie zijn verminderd in de oproep. Echter, degenen die leider Apo kennen, zien de waarheid. In werkelijkheid is er een uitbreiding van de doelen die heel Turkije en zelfs het Midden-Oosten omvat. Een oplossing voor iedereen is de primaire focus, wat volledig gerelateerd is aan de intuïtieve intelligentie en politieke vooruitziendheid van onze leider.
Wat zijn uw gedachten over ontbinding en ontwapening? Denkt u dat de voorwaarden hiervoor aanwezig zijn?
Niet alleen ontbinding en ontwapening, maar alles wat met dit proces te maken heeft is mogelijk met een serieuze aanpak. Zonder een serieuze aanpak en zonder de mondiale en regionale context correct te lezen, is het onvermijdelijk dat dit proces in een nederlaag zal eindigen.
We zien zelfontplooiing niet als een einde, maar eerder als het begin van een nieuw tijdperk. We zien ontwapening niet als overgave, maar eerder als een meer omvattende strijd. Bovendien bestaan er geen onderhandelingen; in die zin is strijd voor ons onder alle omstandigheden onontbeerlijk.
Kortom, deze transformatie had jaren geleden al plaats moeten vinden. Dat dit niet is gebeurd, is volledig te wijten aan het gebrek aan ernst van de Turkse staat. Daarom is het belangrijk dat we dit proces nu beginnen op de manier en in het tempo dat onze leider voor ogen heeft.
Heb je deze keer goede hoop? Zal dit proces leiden tot blijvende vrede?
Hoopvol zijn heeft te maken met gelukkig en veilig zijn. Zijn we veilig? Nee. Gisteren nog kregen we training over hoe we voorzorgsmaatregelen moeten nemen tegen chemische aanvallen, hoe we maskers moeten dragen en hoe we zuurstof- en gasmaskers moeten gebruiken. Elke dag vliegen er oorlogsvliegtuigen en verkenningsvliegtuigen over ons heen. Dagelijks worden er duizenden houwitsers en mortiergranaten afgevuurd op sommige van onze gebieden.
Vandaag nog ontvingen we het nieuws dat twee van onze vriendinnen, Besê en Mîtra, zijn omgekomen bij chemische aanvallen. De Turkse staat zegt op dit moment tegen ons: “Ik zal elke dag tonnen bommen gooien, ik zal chemicaliën gooien, en jullie houden je congres onder deze omstandigheden. Ik zal jullie doden met alle soorten wapens, maar jullie leggen je wapens neer. Kom bijeen en ontbind jezelf, maar ik zal niet eens de macht tonen om een vredescommissie in het parlement bijeen te roepen.
Kortom, mensen nemen alleen diegenen serieus die serieuze stappen nemen. In dit opzicht vertrouwen we alleen onze leider. We zijn alleen gebonden aan de woorden van onze leider. Voor ons is het belangrijkste om onder alle omstandigheden te strijden. We zijn niet hopeloos, maar ook niet onverschrokken. Vertrouwen kan alleen worden opgebouwd als woorden en daden consistent zijn.
Een paar maanden geleden had iedereen het over hen, de guerrillastrijders. Sommigen dachten dat het afgelopen was met ze, anderen vonden dat ze zich moesten overgeven en hun wapens moesten inleveren. Sommigen vonden dat ze door de staat ter verantwoording moesten worden geroepen. Iedereen praatte zonder zich af te vragen: “Wat denken ze wel?” Want in tijden als deze is het gemakkelijk om te praten, maar moeilijk om te begrijpen.”
We zagen dat de guerrillastrijders ondanks alles standvastig, kalm en geduldig bleven. We realiseerden ons opnieuw dat ze een historische verantwoordelijkheid hebben en een realiteit die boven demagogie uitstijgt. We bedankten de guerrillastrijders voor het interview en vertrokken.
Bron: ANF