Het 12e Congres van de PKK (Koerdische Arbeiderspartij) werd gehouden tussen 5 en 7 mei in de Medya-verdedigingszones in het zuiden van Koerdistan (Noord-Irak) met de deelname van 232 afgevaardigden. Op het congres hebben alle afgevaardigden unaniem besloten om een einde te maken aan de activiteiten die worden uitgevoerd onder de naam van de PKK.
Cemil Bayik, medevoorzitter van de Uitvoerende Raad van de KCK (Unie van Koerdische Gemeenschappen), sprak met Stêrk TV over de noodzaak die aanleiding gaf tot de Koerdische Vrijheidsbeweging, wat er is veranderd sinds haar oprichting en waarom de discussies en inspanningen met betrekking tot de vernieuwing van de alliantie tussen het Koerdische en het Turkse volk niet alleen een verrijking zijn voor het land, maar voor de hele regio en de democratisering bevorderen.
We publiceren hieronder het tweede deel van het diepte-interview, waarvan het eerste deel hier kan worden gelezen.
U verklaarde dat er nieuwe ontwikkelingen plaatsvinden in het Midden-Oosten en dat het beleid van ‘hen op de knieën dwingen’ werd ingezet tegen het Koerdische volk. U legde uit dat dit beleid niet is geslaagd, dat het verzet van het volk, de guerrilla en de internationale vrienden van het volk dit hebben voorkomen en dat de Turkse staat zijn beleid heeft moeten veranderen naar aanleiding van de ontwikkelingen in het Midden-Oosten. Het congres vond nu plaats na de ‘Oproep voor Vrede en Democratische Samenleving’ die Abdullah Öcalan op 27 februari publiceerde. Hoe beoordeelt u de huidige ontwikkelingen?
Toen ik begon te begrijpen hoe Rêber Apo (leider Abdullah Öcalan) in staat was om ontwikkeling in mij teweeg te brengen, bracht dit een groot moreel en enthousiasme in mij teweeg. Het was hetzelfde op het eerste congres en het is weer hetzelfde op het twaalfde congres. Mijn moreel, overtuiging, motivatie en wil om te strijden zijn groter dan voorheen. Daar zijn redenen voor. In het begin begon het misschien met een heel kleine groep, toen groeide die groep, werd een jeugdbeweging, en toen werd het een partij. Het eerste manifest ging over hoe we de Koerdische kwestie konden onthullen, hoe we het iedereen duidelijk konden maken en hoe we het op de agenda konden zetten en er een oplossing voor konden ontwikkelen. Dit zorgde voor een groot moreel en opwinding, en op deze basis werd een strijd ontwikkeld. Een volk kwam terug uit de dood; het herrees en stond op. Het 12e Congres bracht dit in een nog groter stadium en verdiepte het.
De beweging, die begon als een kleine groep, heeft nu de wereld bereikt en is een universele beweging geworden. Ze is niet enkel gebaseerd op de strijd voor de oplossing van de Koerdische kwestie; ze is gebaseerd op de strijd voor de oplossing van de problemen van de mensheid, gebaseerd op de algemene strijd voor vrijheid en democratie. Daarom ben ik zo opgewonden en enthousiast. Iedereen neemt vandaag een voorbeeld aan de beweging ontwikkeld door Rêber Apo, aan het Koerdische volk en in het bijzonder aan de Koerdische vrouwen en wil zijn eigen problemen oplossen op basis van de waarheid onthuld door Rêber Apo. Dit creëert een groot moreel en enthousiasme in ons.
Vandaag heeft het Koerdische volk zo’n stadium bereikt dat het een kracht van stabiliteit is, een kracht van verandering en transformatie, en een kracht van democratie in het Midden-Oosten. Vandaag kan niemand in het Midden-Oosten stabiliteit of verandering bereiken zonder de Koerden, noch kan de democratie zich ontwikkelen. Al deze paden lopen over Koerdisch grondgebied. Dit creëert natuurlijk een groot enthousiasme en een groot verlangen in ons.
Vandaag vindt er een fundamentele verandering plaats in het Midden-Oosten. In deze verandering spelen Rêber Apo, het Koerdische volk en de Koerdische vrouwen een fundamentele en baanbrekende rol. De verandering en de transformatie die plaatsvinden in het Midden-Oosten zullen niet beperkt blijven tot het Midden-Oosten. Het zal de hele wereld beïnvloeden, want het Midden-Oosten is de basis van deze wereld. Elke verandering die hier plaatsvindt, zal ook de wereld beïnvloeden. Er kan geen grotere vreugde of moraal zijn dan dit.
We ontwikkelen nu een nieuw paradigma, een tweede manifest’.
Met ons eerste paradigma en ons eerste manifest werden de Koerdische identiteit, het Koerdische volk en de Koerdische samenleving gevormd.
Een samenleving verliefd op vrijheid werd gevormd. Er ontstond een volk dat onder alle omstandigheden voor vrijheid zou strijden. Op deze basis ontwikkelen we nu een nieuw paradigma, een tweede manifest. Dit paradigma en dit manifest hebben als doel niet alleen de Koerdische kwestie op te lossen, maar ook de kwesties van de volkeren van het Midden-Oosten en de mensheid in haar geheel. Rêber Apo leidt niet langer alleen het Koerdische volk, hij leidt alle volkeren en de mensheid. Het Koerdische volk, de Koerdische vrouwen, zijn een voorbeeld voor alle volkeren. Op deze basis worden stappen gezet. Dit geeft ons veel moraal en opwinding. Wat is de realiteit van de Apoïstische Beweging? Het is altijd een revolutie in zichzelf maken. Ze ontwikkelt voortdurend een vernieuwing. Daarom overstijgt ze het kader van Koerdistan en leeft ze binnen een universeel kader. Daarom neemt iedereen de Beweging als voorbeeld en basis. Zoals ik al zei, de Apoïstische Beweging begon met een kleine groep en heeft nu een universeel stadium bereikt.
De stappen die gezet zijn, zijn zeer historisch en zeer groot, in een poging om tegemoet te komen aan de eisen van het Koerdische volk, de volkeren van het Midden-Oosten en de mensheid. Dit schept natuurlijk grote opwinding en verlangen in ons.
Zoals eerder gezegd, is de essentie van dit moment dat het een jongerenbeweging is, dat het een beweging is voor een oplossing. Het stroomt altijd als water; niemand kan het stoppen. Vanaf het begin tot vandaag hebben ze vele malen geprobeerd om het te stoppen; er zijn vele aanvallen, interventies en samenzweringen geweest, maar ze konden deze beweging niet stoppen. Zelfs in de laatste periode, toen Rêber Apo het 12e Congres ontwikkelde en opriep tot ‘Vrede en Democratische Samenleving’, waren er opnieuw veel interventies, en ze zijn nog steeds in ontwikkeling. Maar deze interventies hebben niet veel resultaat. Het is de strijd ontwikkeld door Rêber Apo die resultaten oplevert.
De waarheid ligt voor ieders ogen. Niemand kan dit ontkennen. Als de ideologie, filosofie en waarheid van een beweging altijd gebaseerd zijn op verandering, vernieuwing en de eisen van haar volk, de eisen, hoop en doelen van de mensheid, dan kan niemand dat verhinderen. Als deze beweging vandaag zo’n verreikende strijd heeft ontwikkeld, als ze de prijs heeft betaald, heeft geleden, grote inspanningen heeft geleverd en weerstand heeft geboden tegen samenzweringen en aanvallen, als ze vandaag de hoop van de mensheid is geworden, dan komt dat door de waarheid van Rêber Apo. Het heeft te maken met de filosofie, de ideologie en de methodes die hij heeft toegepast.
Voor zover we kunnen volgen, voert Abdullah Öcalan zeer uitgebreid werk uit. Er vinden bijeenkomsten plaats, zoals de media melden. Eerst werd de oproep gedaan, toen werd het congres gehouden en werden de besluiten bekendgemaakt. Tot nu toe heeft de staat nog geen stappen ondernomen. Wat voor stappen moeten er nu genomen worden? Hoe moet dit proces verder gaan?
Iedereen zou moeten proberen om de realiteit van Rêber Apo goed te begrijpen. Hij heeft de oplossing van het bestaande probleem als basis genomen, niet alleen voor het Koerdische volk, maar ook voor de volkeren van het Midden-Oosten en de mensheid. Hij ontwikkelt verandering en transformatie in zichzelf, in de beweging en in het volk. Dit is de realiteit van Rêber Apo, de waarheid van de Apoïstische beweging. Rêber Apo heeft enkele stappen ondernomen om de strijd voor een oplossing van de Koerdische kwestie op politieke en wettelijke gronden te brengen. Hij nam een historische verantwoordelijkheid op zich en nam het initiatief. Onze beweging neemt Rêber Apo en zijn stappen als basis. Hij presenteerde enkele van zijn evaluaties aan het congres en zei: “Dit is een kader. Jullie moeten je concentreren op dit kader, en ik concentreer me erop. Realiseer de noodzakelijke doorbraak”.
Er worden veel evaluaties gemaakt, zowel in Turkije als in de rest van de wereld. Sommige discussies in Turkije zijn nuttig, maar sommige zijn vertekenend. De geschiedenis van Koerden en Turken moet grondig geanalyseerd worden. Telkens wanneer Koerden en Turken bondgenoten waren, hebben zowel het Turkse volk als het Koerdische volk belangrijke resultaten, vooruitgang en overwinningen geboekt. Wanneer deze alliantie verzwakte, uitgerekt of verbroken werd, ondervonden de volkeren problemen. Zeer ernstige problemen. Veel dingen gingen hierdoor verloren en het had een negatieve invloed op de volkeren van het Midden-Oosten. In de nadagen van het Ottomaanse Rijk werd in Turkije een nationaal pact gevormd. Wat werd er met het nationale pact ontwikkeld? Er werd gezegd dat het grondgebied dat erin wordt genoemd, toebehoort aan Koerden en Turken. Het is van beiden. Het werd als zodanig geaccepteerd. Op deze basis voerden Koerden Koerden en Turken een gezamenlijke strijd. Mustafa Kemal begon zijn campagne in Erzirom [tr. Erzurum] en Sêwas [tr. Sivas] en in de loop daarvan werd het Turkse parlement opgericht. Wat stond voorop in dit proces? Er was een Koerdisch-Turkse alliantie; er was broederschap, eenheid en samen strijden. Maar toen de Turkse staat officieel werd opgericht, werd deze alliantie vergeten. In feite was het het gemeenschappelijke land van Koerden en Turken, maar toen de staat werd opgericht, werden Koerden uitgesloten en ontkend. Het was alsof de Koerden niet bestonden. En wat gebeurde er met die Koerden?
Als we naar de geschiedenis kijken, zien we dat er altijd allianties zijn geweest tussen de volkeren, van Sultan Sencer tot Mustafa Kemal. Met deze allianties konden de volkeren van Turkije stappen zetten en resultaten boeken. Het was met de hulp en het bondgenootschap van de Koerden. Maar zodra de staat was opgericht, verklaarden ze meteen dat er geen Koerden waren. Ze ontkenden de Koerden en wilden de Koerden zelfs uitroeien. De PKK werd opgericht vanwege de problemen die daaruit voortkwamen. De Koerdisch-Turkse alliantie werd verbroken, de identiteit van de Koerden werd ontkend en er werd een beleid van ontkenning en uitroeiing uitgevoerd op de Koerden. De Koerden accepteerden dit natuurlijk niet en verzetten zich ertegen. Als er zoveel opstanden waren, dan was dat om deze reden. De vorming van de PKK is hiervan het resultaat. Zo zijn Rêber Apo en de PKK ontstaan. Nu gooien ze de verantwoordelijkheid voor alles op de Koerden en op Rêber Apo. Maar hij was degene die de zoektocht opnam om de bestaande situatie op te lossen en hij heeft een grote strijd gevoerd om dit te realiseren. De PKK is hier niet verantwoordelijk voor; zij die deze historische alliantie en broederschap hebben verbroken zijn verantwoordelijk.
Rêber Apo wil dit verbond vernieuwen; hij wil het weer op de been brengen. Hij wil de afwijking corrigeren. Nu begrijpen sommigen dit, sommigen discussiëren erover, maar sommigen blokkeren de weg voor discussie. Ze staan niet toe dat iedereen vrijuit kan discussiëren. Degenen die de weg blokkeren zijn degenen die zichzelf als democratischer beschouwen. Maar vooral degenen die zichzelf als democraten beschouwen zouden de discussie niet moeten blokkeren. Ze moeten open zijn. Turkije heeft dit nodig. Het is tot nu toe geblokkeerd; wat heeft Turkije gewonnen? Het heeft de rand van de afgrond bereikt. De politiek die tot nu toe is gevoerd, is failliet. Ze kunnen geen politiek meer bedrijven. Men moet niet langer aandringen op die afleidingen en verdraaiingen. Je moet de discussie niet verhinderen. Iedereen moet kunnen zeggen wat hij denkt. En men moet niet uit het hoofd spreken.
Ze beweren het nationale pact te beschermen, maar dat is gewoon oogkleppenwerk. Waarom begon Mustafa Kemal zijn campagne niet in Ankara of Istanbul, maar hij kwam en begon in Erzurum, Sivas en richtte vervolgens het parlement op? Hij vestigde het op basis van de Koerdisch-Turkse alliantie. Het was gebaseerd op Koerdistan, op de Koerden. Als dit niet was gebeurd, had de Turkse staat niet kunnen ontstaan. De staat werd hierop gevormd en toen begonnen ze de identiteit van de Koerden te ontkennen en wilden ze zelfs vernietigen! Dit is natuurlijk onaanvaardbaar. Er moeten discussies worden ontwikkeld. Men moet niet bang zijn voor discussies en ze niet verhinderen. Daarom is het proces dat Rêber Apo wil ontwikkelen gericht op het corrigeren van de alliantie die zich in de geschiedenis tussen Koerden en Turken heeft ontwikkeld; het is een historische correctie. Dit is hoe broederschap en alliantie worden gevormd. Hiermee wint het volk van Turkije en het Koerdische volk. Als het Turks-Koerdische volk wint, wint ook het volk van het Midden-Oosten. Rêber Apo’s doorbraak voor vrede en een democratische samenleving is niet alleen voor Koerden en Turken; het is voor het hele Midden-Oosten, voor de hele mensheid. Daarom roep ik hen op om de beslissingen die de PKK op haar congres heeft genomen en die Rêber Apo met zijn oproep wil ontwikkelen, goed te begrijpen. De democratisering zal zich in Turkije ontwikkelen en er zal een democratische samenleving ontstaan. Dit zal iedereen dienen en ten goede komen. Daarom moet iedereen eraan deelnemen en het dienen, zodat de oproep die Rêber Apo heeft ontwikkeld en de beslissingen die de PKK op die basis heeft genomen, kunnen winnen. Wij werken op deze basis. Mijn oproep aan iedereen is om de vooroordelen en vijandigheid opzij te zetten. Draag bij aan de ontwikkeling van de Koerdisch-Turkse alliantie op basis van broederschap, democratisering en gelijkheid. Dit zal iedereen ten goede komen.
Wat nu vaak op de agenda wordt gezet is de Grondwet van 1924. Dat was al zo in het verleden, toen het vooral de kringen van de deep state en Ergenekon waren die zich over de term opwonden. Wat betekent het nu?
In 1924 werd de Turkse staat officieel opgericht. Vanaf dat moment ontkenden ze de Koerden; ze voerden een beleid van ontkenning en vernietiging tegen de Koerden. Ze hebben het geformaliseerd en gelegaliseerd. Toen begonnen ze de Koerden ‘separatisten’ te noemen. Maar het zijn zij die het land terroriseren en verdelen, niet de Koerden. De Koerden vechten om de versnippering die is ontstaan op te heffen. Ze bewijzen Turkije, het Turkse volk en het Midden-Oosten een grote dienst. Voor iedereen om vrij te leven met hun eigen cultuur, identiteit en waarden. Dat er een democratische samenleving ontstaat en dat iedereen zich vrij kan uiten in die samenleving. Dit is de basis van de Koerdische strijd. Zij die de identiteit en het bestaan van de Koerden ontkennen, berokkenen Turkije de grootste schade. Zij verdelen Turkije. Koerden zijn nooit gebaseerd geweest op het verdelen van Turkije; onderzoek de geschiedenis goed, van Sultan Sencer tot Mustafa Kemal, ze hebben altijd bondgenootschappen gesloten en altijd samen met het volk van Turkije gevochten en verdedigd. Wie heeft het nationale pact opzij geschoven? Niet de Koerden. Wie heeft het bondgenootschap opzij geschoven en de Koerden ontkend? Deze vragen moeten grondig gesteld worden. Deze discussies moeten correct worden besproken. Als ze een doel hebben voor Turkije, voor het volk van Turkije, dan moeten ze de geschiedenis correct benaderen.
Als de mentaliteit die in 1924 werd opgebouwd daarvoor had bestaan, zou er geen Koerdisch-Turkse alliantie zijn geweest…
Er was al een alliantie tussen Koerden en Turken voor 1924. Ze beschouwen wat besproken werd in het nationale pact als een gemeenschappelijk land. Het is het land van zowel Koerden als Turken. De strijd ontwikkelt zich ook namens Koerden en Turken. Er zijn veel documenten die dit duidelijk aantonen.
Nu willen Rêber Apo en het Koerdische volk de geschiedenis terug op zijn voeten zetten. Dit is wat hij doet. Iedereen zou deze inspanning moeten waarderen en proberen te versterken.
Bron: ANF