Het 12e Buitengewone Congres van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK) werd van 5 tot 7 mei gehouden in twee verschillende regio’s van de Medya-verdedigingsgebieden. Ayten Dersim, coördinerend lid van de Partij van Vrije Vrouwen van Koerdistan (PAJK), beschreef in haar toespraak hoe de huidige ontwikkelingen werden voorbereid en geïnitieerd in de geschriften en voorstellen van Abdullah Öcalan.
Ze legde uit dat de Koerdische leider altijd had geprobeerd te groeien door constante vernieuwing, en voegde eraan toe: “Ocalan begrijpen betekent zich bij hem aansluiten in de praktijk. Het betekent zijn woorden in daden omzetten en ze zo met leven vullen. Dit betekent op zijn beurt een gepaste en vastberaden strijd voeren.”
“Zij die zichzelf niet vernieuwen, worden vernieuwd door anderen”
Aan het begin van haar toespraak deed Dersim de groeten aan PKK-oprichter Abdullah Öcalan, die sinds 1999 gevangen zit. Ze herdacht allen die zijn gestorven in de strijd voor vrijheid en hernieuwde haar belofte om te blijven zoeken naar de waarheid ter nagedachtenis aan Ali Haydar Kaytan en Rıza Altun.
In haar presentatie plaatste Ayten Dersim de huidige ontwikkelingen in relatie tot ideologische analyses en aanwijzingen van het Koerdische meesterbrein Abdullah Öcalan, vooral sinds zijn gevangenschap. Daarbij legde ze een duidelijke rode draad bloot die zichtbaar wordt: “Sinds het 6e Congres en in elke daaropvolgende fase zijn al zijn voorbereidingen, perspectieven, theorieën en ideologieën gericht op de vernieuwing en uitbreiding van de PKK.”
De PKK handelt niet in een vacuüm, legt het PAJK-lid uit, omdat internationale machten die interveniëren in het Midden-Oosten voortdurend proberen het Midden-Oosten te hervormen volgens hun eigen beleid en ideologie. Dit is vooral duidelijk in de context van Irak. Dersim citeerde Öcalan op dit punt: “Zij die zichzelf niet vernieuwen, zullen door anderen worden vernieuwd; zij die niet veranderen, zullen worden veranderd.”
Innerlijke dynamiek en kracht als hoekstenen
Anderzijds streefde de PKK naar een democratische en dynamische aanpak. Abdullah Öcalan heeft herhaaldelijk benadrukt “dat de PKK verder moet gaan dan het vervullen van haar historische rol en een sociale kracht moet worden, gebaseerd op haar eigen innerlijke dynamiek, kracht en ideologie.” Dit is gebaseerd op Öcalans definitie van democratie, volgens welke het zich ontwikkelt “door innerlijke dynamiek, innerlijke kracht en innerlijk bewustzijn”.
“Öcalan heeft vrouwen altijd een taak toebedeeld”
Op basis van deze ideologische categorisering keek Dersim naar de rol van vrouwen en de mate waarin Abdullah Öcalan deze in de PKK heeft vormgegeven en ontwikkeld: “Rêber Öcalan definieerde de essentie van de PKK als vrouwen, en wij hebben geprobeerd ons rond deze essentie te vormen.” Dersim was zelfkritisch over het feit dat ze niet altijd volledig recht had gedaan aan de verantwoordelijkheden en mogelijkheden met betrekking tot deze taak.
Sinds de oprichting van de PKK had Abdullah Öcalan vrouwen altijd een taak toebedeeld en hen tegelijkertijd uitgedaagd tot een mentale strijd, waarbinnen zich “ideologische diepgang, een filosofische ontwikkeling en een hartstochtelijke, zelfs romantische toewijding aan de vrijheid” ontvouwde, die tot uitdrukking kwam in een organisatiesysteem en zo kon worden omgezet in een strijdmiddel.
“De PKK is een levende entiteit”
Gebaseerd op dit begrip van geschiedenis en ontwikkeling en de rol van Abdullah Öcalan, vervolgde Ayten Dersim: “Onze leider Abdullah Öcalan zei: ‘Wacht niet op veranderingen van de andere kant; je moet de kracht hebben om het te veranderen’. Toen hij zei dat de PKK haar historische missie had volbracht of het einde van een hoofdstuk had bereikt, begreep ik dit door zijn uitspraak: ‘Vandaag is de geschiedenis verborgen in de diepten van ons wezen.
Geschiedenis is een levend wezen. De PKK is ook een levend wezen. Het is niet alleen een naam. De PKK is een filosofie, een ideologie en een levensstandaard. De PKK heeft zichzelf in het leven geroepen. Daarom begrijp ik het wanneer Rêber Apo zegt dat een entiteit is voltooid. Wat betreft het organisatorische aspect van de PKK, haar aanpak, haar methoden en haar omgang met groei, zijn er gebieden waar ze tekort schoot.”
“We staan voor een grote taak en verantwoordelijkheid”
Dit brengt Dersim terug bij het begin, de rode draad die zichtbaar is in de resultaten van de koers die sinds de jaren negentig is ingeslagen. Volgens Dersim vereist het in praktijk brengen van de woorden van Öcalan een vastberaden aanpak om op gepaste wijze en standvastig voor het doel te strijden – de strijdmethoden moeten aangepast worden aan de respectievelijke fase van de strijd.
Ondanks zijn belangrijke rol is het huidige handvest van de PKK echter niet voldoende om een antwoord te bieden op de herstructurering van het Midden-Oosten. Dersim zei: “Daarom moeten het handvest en het programma nu worden geaccepteerd door de samenleving, geïnternaliseerd door haar eigen kracht en bewustzijn en vertaald in de geleefde werkelijkheid. Het heeft een basis gecreëerd voor ethiek, bewustzijn en bestaan. Nu is het tijd voor ons om dit bestaan op te bouwen.”
Dersim beschreef dit diepe bewustzijn en de bijbehorende “realisatie van de essentie” van Abdullah Öcalan als de sleutel tot duurzaamheid. In de 52 jaar van strijd was door hem een waarlijk democratische, socialistische cultuur gecreëerd. Het regeringsmodel dat Öcalan voorstelde was “een gemeenschappelijk leven, een collectieve eenheid gebaseerd op wederzijds respect en wederzijdse empowerment”.
“De plicht en verantwoordelijkheid liggen bij ons”
Concluderend benadrukt Dersim het alomvattende belang van de verdedigingsgeschriften van Abdullah Öcalan. Daarin had hij al zijn standpunten en analyses gedetailleerd uiteengezet en voorstellen afgeleid. Door de grote huidige veranderingen zijn er volledig nieuwe, voorheen ongeziene betekenissen van zijn geschriften ontstaan. Wat tot nu toe ontwikkeld en gecreëerd is, moet nu niet alleen behouden blijven, maar het gaat erom “deze waarden uit te breiden met een socialistisch, democratisch en vrijheidsgericht perspectief dat verbonden is met een liefde die het niveau van passie bereikt.
We moeten deze liefde echt verdiepen. De plicht en verantwoordelijkheid hiervoor ligt bij ons. Als individu onderga ik in dit opzicht een serieus proces van zelfkritiek. Ik realiseer me opnieuw dat wat we hebben nagelaten te doen tegenover de geschiedenis niet iets eenvoudigs of kleins is. Vanaf nu ben ik me er volledig van bewust dat dergelijke mislukkingen niet langer door de geschiedenis zullen worden geaccepteerd. In aanwezigheid van dit Congres wil ik mijn persoonlijke toewijding aan deze waarheid vernieuwen.”
Bron: ANF