Het 12e Congres van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK) werd gehouden tussen 5 en 7 mei in de Medya-verdedigingszones. De slotverklaring en de besluiten van het congres werden gisteren met het publiek gedeeld.
PKK bestuurslid Murat Karayılan hield de openingstoespraak van het congres. Hij zei dat het beëindigen van de gewapende strijd geen einde was maar een nieuw begin.
Wij vertaalden fragmenten uit Karayılan’s toespraak:
Voorzitter Öcalan gaf de transformatie en verandering nooit op
In 1993 werd de eerste wapenstilstand afgekondigd, maar elementen van de diepe staat grepen in. Turgut Özal, Eşref Bitlis en hun hele team werden geëlimineerd. Al in de jaren 90 probeerde voorzitter Abdullah Öcalan veranderingen in gang te zetten. Hoewel er enkele politieke verschuivingen plaatsvonden, werden al zijn pogingen om organisatorische veranderingen door te voeren beantwoord met aanvallen van de staat. Pogingen in 1995 en 1996 mislukten ook. Er werden brieven uitgewisseld met Necmettin Erbakan, maar ook hij werd uiteindelijk op een zijspoor gezet. Zoals bekend werd het in 1998 afgekondigde staakt-het-vuren op 15 februari 1999 beantwoord met de Internationale Samenzwering, toen Öcalan in Kenia werd ontvoerd. Niettemin bleef voorzitter Öcalan standvastig in zijn streven naar transformatie. Hij gaf nooit op. In 1999 werd het gewapende conflict stopgezet en in 2002 werd de PKK ontbonden. Het doel was transformatie, het begin van een nieuwe fase. Dit werd echter beantwoord met bredere interventies, liquidatiepogingen en ernstige bedreigingen tegen de beweging, zowel intern als extern. Een andere fase van het complot werd in werking gezet.
Net zoals ze de beweging wilden vernietigen door voorzitter Öcalan op 15 februari 1999 gevangen te nemen, probeerden ze later hetzelfde doel te bereiken door interne liquidatie. Hun doel was om de beweging te scheiden van de lijn van Öcalan en hem te distantiëren van zijn visie. Als gevolg daarvan was voorzitter Öcalan opnieuw gedwongen om de PKK opnieuw op te bouwen. Onder deze omstandigheden ontstond het Comité voor de Heropbouw van de PKK. Het doel was om een oplossing te bieden voor de voortdurende crisis en liquidatie-elementen te elimineren. Omdat alle pogingen tot transformatie, verandering en oplossing op een liquidationistische aanpak waren gestuit, werd het historische initiatief van 1 juni 2004 gelanceerd.
Latere inspanningen tussen 2009 en 2013-2015 waren ook het doelwit van aanvallen van de regering en de staat van de Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (AKP). Daarom kon de transformatie die voorzitter Öcalan in de jaren 1990 had willen doorvoeren, niet worden gerealiseerd. De belangrijkste reden hiervoor waren de aanvallen van de staat. De staat gebruikte deze fasen van transformatie en verandering als gelegenheden om te proberen de beweging te liquideren. De tweede reden waren wijzelf. We waren ook niet in staat om te reageren op de inspanningen van voorzitter Öcalan voor transformatie en verandering op de manier die hij voor ogen had. We lieten alles onvoltooid en slaagden er niet in om de noodzakelijke transformatie te voltooien. Ook wij werden onderdeel van deze impasse. Dit zijn de belangrijkste redenen.
Het plan om de overgave te forceren was niet alleen van Turkije, ook de NAVO steunde het
Natuurlijk werden alle onopgeloste vragen van het socialisme onderzocht door de ervaring van de PKK en de Koerdische zaak. Dit leidde tot de ontwikkeling van een nieuwe ideologische lijn. Tussen 2003-2004 en de Vijfde Defensiefase in 2010-2011 ontwikkelde voorzitter Öcalan een nieuw paradigma: de opbouw van democratische moderniteit tegenover kapitalistische moderniteit en de vestiging van democratische natievorming en socialisme tegenover natiestaatsocialisme. Deze nieuwe lijn kon niet langer worden bevorderd onder invloed van het echte socialisme. In de afgelopen tien jaar, vooral na het Imralı-proces, dat werd voorafgegaan door de tweeënhalf tot drie jaar durende Oslo-besprekingen, was er al een consensus bereikt. Hoewel de protocollen werden opgesteld en aan de staat werden voorgelegd, weigerde de Turkse regering deze te accepteren of erop te reageren. Het Dolmabahçe Akkoord onderging later hetzelfde lot. In plaats daarvan startte de staat zijn zogenaamde “plan om overgave te forceren”. Maar dit plan werd niet alleen door Turkije bedacht. Terwijl de Turkse staat het ontwikkelde, werd het gesteund door de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO). Uiteindelijk bouwden ze met de betrokkenheid van de NAVO ook een collaborerende Koerdische factie op.
Na het verzet voor Democratische Autonomie in stedelijke gebieden en het historische verzet van 2016, en met externe interventie, vonden er tussen 2017 en 2019 verdere golven van verzet plaats. Er werden zware verliezen geleden. De vijand probeerde ons te verslaan met superieure militaire technologie. In reactie daarop ontwikkelden we onze eigen technieken om hun kracht te evenaren. Onder de Koerdische guerrilla’s ontstond een zelfopofferende geest naast een transformatie in methoden en tactieken. Als gevolg daarvan liep de Turkse staat vast en slaagde er niet in zijn doelen te bereiken. Hun doel was volledige vernietiging, wat ze openlijk verklaarden. Ze wilden de overwinning uitroepen in het 100ste jaar van de republiek, maar ze faalden. Daarom deed Devlet Bahçeli namens de staat een oproep. Ze werden gedwongen om een andere weg te zoeken. voorzitter Öcalan had lang aangedrongen op een transformatie. Hij verklaarde zelf dat hij zich daar de afgelopen tien jaar intensief op had gericht. Hij was klaar voor verandering. Na de verklaring van Bahçeli zag voorzitter Öcalan dit als een kans en probeerde hij deze te gebruiken om het proces in gang te zetten dat hij al lang had voorbereid.
Er werd historisch verzet gepleegd en we leden grote verliezen
In deze context ontstond de ontbinding van de PKK. Voorzitter Öcalan ontwikkelde een nieuwe lijn, waarbij hij het concept van een democratische natie voorstond naast democratisch en socialisme. Op deze basis was transformatie noodzakelijk. De PKK moest evolueren. Hetzelfde gold voor de strijdmethoden. De gewapende strijd werd 41 jaar lang officieel gevoerd. Van kameraad Haki tot Sara, Delal, Atakan, Adil, Nûda, Reşit, Rojin, kameraden Fuat en Rıza, en meest recent onze gevallen kameraden Gabar, Besê en Mitra, hebben we grote verliezen geleden. Er werd historisch verzet gepleegd. Bijna 35.000 guerrillakaders en strijders werden martelaren. Met burgers en patriotten erbij komt het aantal martelaren op 45.000 tot 50.000. Er ontwikkelde zich een unieke geest van verzet, die nergens ter wereld voorkomt. We weten dat het geen equivalent heeft in de regio of het Midden-Oosten. Toen ISIS opkwam, vluchtten staten voor hen, maar deze geest, deze zelfopofferende lijn, versloeg ISIS. Het vernietigde hun zogenaamde hoofdstad. Beginnend in Kobanê, versloegen ze ISIS overal waar ze opdoken.
De gewapende strijd creëerde een grote erfenis, een legendarische geschiedenis geschreven in gouden letters. Het werd deel van de geschiedenis van Koerdistan en de mensheid. Zo was het verzet. De guerrilla en de PKK boekten succes, zelfs in de jaren 1990. Later probeerde de vijand het te vernietigen, maar faalde. De PKK bewees haar onoverwinnelijkheid. Het is een onverslaanbare kracht. Maar onoverwinnelijkheid alleen is niet genoeg; er moet ook succes worden geboekt. Dat stadium is nog niet bereikt. Deze oorlog heeft veel resultaten opgeleverd. Bovenal heeft hij genocide gestopt en het Koerdische volk van onbestaanbaarheid naar bestaan gebracht. Het creëerde een volk dat in staat is een strijd te voeren met de filosofie van democratisch natie-zijn en sociaal socialisme. Dit is haar grootste verwezenlijking. Het opende ook de weg voor een politieke oplossing. Zonder de PKK, de guerrilla, het verzet in Zap, het apoïstische verzet en de arbeiders in alle regio’s van Koerdistan, zonder de offers van ons volk en onze vrienden, zonder de eenheid rond voorzitter Öcalan, zou de staat hem benaderd hebben? Dat zou niet gebeurd zijn. Het was de betekenisvolle, volhardende en weerstand biedende houding van voorzitter Öcalan, het verzet van de guerrilla en de opoffering van het volk dat de staat dwong zich tot hem te wenden.
De oproep van president Öcalan is een oproep om de strijd van een nieuw tijdperk op te bouwen
Devlet Bahçeli legde zijn verklaring af namens de staat, of tenminste een vleugel ervan. Hij zei: “Er dreigt een gevaar boven Turkije, dus we moeten zorgen voor vrede van binnenuit.” De oproep van voorzitter Öcalan op 27 februari is een historische oproep, een oproep die het begin van een nieuw tijdperk inluidt. Het markeert een nieuwe fase. Het is een oproep voor de transformatie van het socialisme van de natiestaat en de vooruitgang van de democratische natie en het socialisme; het is een oproep voor een stap in de richting van democratisch confederalisme en democratisch socialisme. We moeten de oproep van voorzitter Öcalan in deze geest begrijpen en beantwoorden. Het is een oproep om de strijd van een nieuw tijdperk te ontwikkelen.
Ik weet dat veel kameraden dit moment emotioneel benaderen, maar zoals ik al zei, gingen we in het verleden op dezelfde manier om met dergelijke keerpunten. Maar na verloop van tijd, en naarmate de strijd vorderde, zagen we dat wat voorzitter Öcalan zei juist was. Vandaag is het hetzelfde. Voorzitter Öcalan ziet dat wat er nu gebeurt zijn eerdere grenzen heeft overschreden. Hij richt zich intensief op deze basis en neemt concrete stappen. Deze oproep en dit proces markeren een nieuwe periode. En deze oproep heeft een historische betekenis, niet alleen voor Koerdistan, maar voor de hele mensheid. Het overstijgt nu de grenzen van Koerdistan. Opdat de democratische moderniteit zou slagen tegenover de kapitalistische moderniteit, moeten we nu de ketenen van ons afschudden die ons beperken om enkel een stem te zijn binnen Koerdistan. Voorzitter Öcalan vraagt dit van ons. Dit is hoe we de ontbinding van de PKK moeten begrijpen.
Als ze het over vrede hebben, moeten ze een einde maken aan de vijandigheid
Het lijdt geen twijfel dat het creëren van een breder paradigma en van socialisme vandaag de dag niet meer kan worden bereikt met gewapende middelen zoals in het verleden. Wij begrijpen en erkennen de noodzaak van verandering van onze kant. Zoals voorzitter Öcalan heeft verklaard, is de levensduur van de PKK in werkelijkheid in de jaren ’90 ten einde gekomen. Er waren twijfels over de recente verklaring van Devlet Bahçeli, maar de inspanningen van president Öcalan, onze vereerde martelaar Sırrı Süreyya Önder en de Imralı delegatie, evenals hun ontmoetingen met staatsambtenaren, politieke actoren en maatschappelijke organisaties, hebben een basis voor deze transformatie gecreëerd. Verandering is een noodzaak; het is onvermijdelijk. Dit congres zal historische beslissingen nemen. Het besluit tot ontbinding zal waarschijnlijk worden genomen. Daar zijn we vast van overtuigd. Om het besluit tot beëindiging van de gewapende strijd uit te voeren, zijn juridische hervormingen nodig. Zoals onze martelaar Sırrı Süreyya Önder eigenhandig schreef en voorlas op de historische persconferentie op 27 februari, is het bestaan van wettelijke en democratische politieke rechten essentieel.
Deze beweging heeft zichzelf jarenlang verdedigd door middel van gewapende strijd, maar ze moet ook gaan geloven in wetten, rechten en de grondwet. Daarom moeten er concrete juridische stappen worden genomen, hervormingen worden doorgevoerd. Als ze het hebben over interne vrede, dan moeten ze ook een einde maken aan de vijandigheid. Toch gaan de aanvallen door. De chemische aanvallen gaan door. Kameraden Besê en Mitra werden op 11 april in Girê Cûdî, in de Zap-regio, door chemische wapens gemarteld. Deze aanvallen gaan door ondanks ons afgekondigde staakt-het-vuren. Er moet een omslag komen in het ontkennings- en vernietigingsbeleid van de staat. Op welke basis kan interne vrede tot stand komen als deze mentaliteit niet verandert? Degenen die beweren dat ze vrede willen, moeten eerst de mentaliteit van ontkenning en vernietiging laten varen. Er moet een echte interne vrede komen. De bestaande wetten zijn vijandige wetten; ze verwerpen het Koerdische volk en de Koerdische samenleving. Daarom kan deze beweging alleen ontwapening doorvoeren door een wettelijke en grondwettelijke hervorming van de staat. Anders zal het extreem moeilijk zijn.
Opdat wij de wapens zouden neerleggen, moet de staat ook vertrouwen in ons wekken
Het primaire doel van iedereen, vooral van de guerrillastrijders die betrokken zijn bij de gewapende strijd, is de fysieke vrijheid van voorzitter Öcalan. Het is waar dat voorzitter Öcalan op dit moment bepaalde verwachtingen van ons heeft, en we vertrouwen hem volledig. Maar om de wapens echt neer te kunnen leggen, moeten we ook de staat kunnen vertrouwen. Op dit moment wekt de aanpak van de Turkse staat niet veel vertrouwen. We benaderen deze zaak niet op een bekrompen, starre of voortdurend wantrouwende manier; we nemen een eerlijk en oprecht standpunt in. Bovenal moeten er juridische hervormingen komen. Zoals ik al eerder zei, is de basis al gedeeltelijk gelegd door de inspanningen van voorzitter Öcalan, de strijd van de delegatie en de opofferingen van de beweging. Daarom kan ons congres bepaalde beslissingen nemen, zelfs tegenover de huidige houding van de staat, waar sommige signalen negatief en andere positief zijn.
Degenen die de oorlog willen voortzetten moeten weten dat ze ons nooit zullen verslaan
De staat wil profiteren van oorlog, deze in stand houden en er zijn doelen mee bereiken. Maar nogmaals, ik moet zeggen: ze zullen niet slagen door middel van oorlog. Waarom niet? Omdat ook wij 41 jaar ervaring hebben. Wij hebben nieuwe tactieken ontwikkeld. We hebben de oorlog ondergronds, bovengronds en in de lucht gevoerd. Ze kunnen ons niet verslaan. Ze kunnen ons niet elimineren. Het verzet dat is gebaseerd op de nieuwe oorlogsdoctrine die is vastgesteld tijdens de vergadering van de Commandoraad van de Volksbeschermingseenheden (HPG) is onoverwinnelijk. Zelfs als er nog honderd jaar voorbijgaan, zal de uitkomst hetzelfde zijn. Daarom is onze analyse goed en heeft ons leiderschap gelijk. Als dit zo doorgaat, kunnen ze ons niet verslaan. Ze hebben geprobeerd om ons met technologie te overmeesteren, maar wij hebben nu als antwoord onze eigen technologieën ontwikkeld. De kinderen en vrienden van dit volk hebben niet alleen een zelfopofferende geest omarmd; ze hebben ook geavanceerde technieken ontwikkeld. En ons volk staat achter ons. Dus tegen degenen die aandringen op oorlog zeggen we nogmaals: jullie zullen ons nooit verslaan.
Deze beweging heeft haar onoverwinnelijkheid bewezen, en dat geldt ook voor dit volk. Onder leiding van voorzitter Öcalan is ook ons volk klaar voor vrede. Echt klaar om interne vrede tot stand te brengen. De aanpak van de staat moet deze realiteit weerspiegelen. De mentaliteit die zegt: “We kunnen ze met geweld uitschakelen, we hebben ze al verzwakt, we zullen winnen door middel van operaties en aanvallen,” is geen mentaliteit van oplossing. Het is geen gezonde benadering. De guerrilla kan de strijd voortzetten volgens de methoden en eisen van dit tijdperk en kan opnieuw zijn onoverwinnelijkheid tonen. Maar zoals voorzitter Öcalan ook heeft benadrukt, dat tijdperk is voorbij. Daarom is verandering nodig, en daar geloven wij in. Wij geloven dat er een einde moet komen aan de strategie van gewapende oorlogvoering. Maar als de staat dit weigert te accepteren en niet de noodzakelijke wettelijke veranderingen doorvoert, zal het niet mogelijk zijn om dit in de praktijk te realiseren. Dit is geen einde, het is een begin. Een nieuw begin voor de vrijheid, voor de Apoïstische beweging, voor ons volk en de volkeren in de regio. We moeten het met dit inzicht benaderen.
Wil ons congres slagen en zinvolle resultaten opleveren in de lijn van voorzitterÖcalan, dan moet elke kameraad zichzelf als verantwoordelijk zien en met dat plichtsbesef handelen. Wij zijn toegewijd aan het pad van de martelaren en van voorzitter Öcalan. Wij zijn de vertegenwoordigers van de martelaren. Honderden kameraden zijn naast ieder van ons gevallen. Dit is van grote betekenis en een zware verantwoordelijkheid. We kunnen er niet lichtvaardig mee omgaan. Onze verantwoordelijkheden zijn groot. Wat voor ons van belang is, is hoe we reageren op de waarheid van voorzitter Öcalan, hoe we de nalatenschap van de martelaren vertegenwoordigen. Ik geloof dat elke kameraad aan dit congres zal deelnemen met deze emoties en dit verantwoordelijkheidsgevoel. Ons congres zal slagen binnen het kader van het perspectief van voorzitter Öcalan. In deze geest wens ik alle kameraden succes.
Bron: ANF