- Zuid-Koerdistan
In een historische verklaring heeft de Koerdische Arbeiderspartij (PKK) het einde van de gewapende strijd en de ontbinding van haar organisatiestructuur aangekondigd. De beslissing werd genomen op het 12e partijcongres, dat vorige week parallel werd gehouden op twee geheime locaties in de Medya-verdedigingsgebieden.
Volgens het laatste communiqué dat werd gepubliceerd, betekent deze stap het einde van de activiteiten die onder de naam PKK werden uitgevoerd. De PKK heeft “haar historische missie vervuld”, de Koerdische kwestie naar het centrum van het politieke discours verplaatst en de decennialange politiek van ontkenning en assimilatie doorbroken, aldus de verklaring van het congres:
Slotverklaring van het 12e PKK-congres
“Met de verklaring van Rêber Abdullah Öcalan op 27 februari begon een nieuw proces, dat werd gekenmerkt door zijn veelzijdige werken en perspectieven die in verschillende vormen werden gepresenteerd. In dit licht werd ons 12de Partijcongres met succes gehouden van 5 tot 7 mei.
Ondanks de voortdurende gevechten, de voortdurende aanvallen vanuit de lucht en vanaf de grond, de voortdurende belegering van onze gebieden en het embargo van de PDK, werd ons congres veilig en onder moeilijke omstandigheden gehouden. Om veiligheidsredenen werd het gelijktijdig op twee verschillende locaties gehouden.
Het 12e PKK-congres, dat werd bijgewoond door in totaal 232 afgevaardigden, behandelde kwesties als de voorzitter, de martelaren, de oorlogsgewonden, het organisatorische bestaan van de PKK, de methode van gewapende strijd en de opbouw van een democratische samenleving – en nam historische resoluties aan die de intrede van onze vrijheidsbeweging in een nieuwe fase markeren.
Activiteiten onder de naam PKK beëindigd
Het Buitengewone 12de Congres van de PKK kwam tot de conclusie dat de strijd van de PKK de politiek van ontkenning en vernietiging tegen ons volk heeft doorbroken en het Koerdische vraagstuk op een punt heeft gebracht waar het democratisch kan worden opgelost – en dat de PKK dus haar historische missie heeft vervuld. Op deze basis heeft het 12de PKK-congres, onder leiding en uitvoering van Rêber Apo, besloten om de organisatiestructuur van de PKK te ontbinden en de gewapende strijd te beëindigen – en dus om de activiteiten die onder de naam PKK worden uitgevoerd, stop te zetten.
Onze PKK partij is de geschiedenis ingegaan als een vrijheidsbeweging van ons volk tegen het anti-Koerdische beleid van ontkenning en vernietiging – een beleid dat zijn wortels heeft in het Verdrag van Lausanne en de Grondwet van 1924. In haar vormingsfase werd ze beïnvloed door het reëel socialisme en nam ze het principe van het zelfbeschikkingsrecht van volkeren aan. Op deze basis voerde de PKK een legitieme en rechtvaardige strijd door middel van gewapend verzet.
De PKK werd gevormd onder omstandigheden waarin een rigide ontkenning van de Koerdische identiteit, een daarop gebaseerde politiek van vernietiging, en genocide en assimilatiemaatregelen de overhand hadden. Vanaf het begin van haar vrijheidsstrijd in 1978 streefde de PKK ernaar het bestaan van de Koerden te erkennen en de Koerdische kwestie als een fundamentele realiteit in Turkije te vestigen. Door deze succesvolle strijd realiseerde het de revolutie van de wedergeboorte in naam van ons volk en werd het het symbool van de hoop op vrijheid en de zoektocht naar een waardig leven voor de volkeren van de regio.
In de jaren 1990, toen onze revolutie van wedergeboorte aanzienlijke vooruitgang bracht voor ons volk, zocht de toenmalige president van de Republiek Turkije, Turgut Özal, naar een politieke manier om de Koerdische kwestie op te lossen. Rêber Apo reageerde op deze opening met het eenzijdig afgekondigde staakt-het-vuren van 17 maart 1993, en startte zo een nieuw, hoopvol proces.
Deze aanpak werd echter gesaboteerd door verschillende factoren: de voortdurende invloed van het reëel socialistische denken, de bende-achtige structuren die werden opgelegd aan de gewapende koers en de eliminatie van Turgut Özal en zijn strijdmakkers door de diepe staat. In plaats van een politieke oplossing werd het beleid van ontkenning en vernietiging tegen de Koerden verder geïntensiveerd en escaleerde de oorlog massaal.
Duizenden dorpen werden onder dwang geëvacueerd en platgebrand, miljoenen Koerden raakten ontheemd, tienduizenden werden gemarteld en gevangen gezet – en talloze werden het slachtoffer van onverklaarbare, politiek gemotiveerde moorden. Ondanks deze brutale repressie groeide de Koerdische vrijheidsbeweging zowel numeriek als structureel. De guerrillaoorlog verspreidde zich buiten Koerdistan over heel Turkije en de invloed ervan veroorzaakte vergaande serhildan binnen de Koerdische bevolking.
Hierdoor werd het gewapende conflict de dominante realiteit voor beide partijen. De spiraal van escalatie kon niet doorbroken worden, wat betekende dat de vreedzame en democratische pogingen van Rêber Apo om een oplossing te vinden uiteindelijk niet succesvol waren.
Nieuwe regeling Koerdisch-Turkse betrekkingen onvermijdelijk
Met de internationale samenzwering van 15 februari 1999 kwam de Koerdische kwestie in een volledig nieuwe fase. Eén van de belangrijkste doelstellingen van dit complot – een open oorlog tussen Koerden en Turken – werd voorkomen dankzij de grote bereidheid van Rêber Apo om offers te brengen en zijn voorzichtige leiderschap. Ondanks zijn totale isolement in het martel- en uitroeiingsapparaat van Imrali, dat tot op de dag van vandaag voortduurt, bleef hij zich inzetten voor een vreedzame en democratische oplossing van het Koerdische vraagstuk. In meer dan 27 jaar isolement verzette hij zich tegen het systeem, liet hij het complot op niets uitlopen en ontwikkelde hij een nieuw sociaal paradigma in verzet tegen patriarchale, staatsgerichte machtsstructuren: democratisch, ecologisch en feministisch.
Dit model werd een concreet alternatief concept van vrijheid – zowel voor het Koerdische volk als voor vrouwen en onderdrukte mensheid wereldwijd.
Rêber Apo verwees naar de tijd vóór het Verdrag van Lausanne (1923) en de Turkse grondwet van 1924 – d.w.z. vóór de systematische problematisering van de Koerdisch-Turkse betrekkingen. Hij schetste het idee van een gemeenschappelijk thuisland waarin Koerden en Turken samen zouden leven als gelijkwaardige stichtende volkeren van een Democratische Republiek Turkije.
De geschiedenis van de Koerdische opstanden tijdens de Republiek, de duizend jaar dialoog tussen de twee volkeren en niet in het minst 52 jaar ervaring met het leiderschap van de PKK bewijzen dat een oplossing voor de Koerdische kwestie enkel mogelijk is op basis van gelijk burgerschap en een gemeenschappelijke staat. De huidige ontwikkelingen in het Midden-Oosten, die deel uitmaken van de Derde Wereldoorlog, maken ook een nieuwe regeling van de Koerdisch-Turkse betrekkingen onvermijdelijk.
Ons volk zal de taken van deze nieuwe fase overnemen
Ons eerbare volk, dat 52 jaar lang met grote offers het pad van de voorzitter en de PKK heeft gevolgd en zich heeft verzet tegen het beleid van ontkenning, vernietiging, genocide en assimilatie, zal het vredesproces en de opbouw van een democratische samenleving met meer bewustzijn en organisatie omarmen.
Wij zijn ervan overtuigd dat ons volk de beslissing om de PKK te ontbinden en de gewapende strijd te beëindigen beter dan wie ook zal begrijpen en zich op verantwoordelijke wijze zal wijden aan de taken van deze nieuwe fase die gebaseerd is op de opbouw van een democratische samenleving.
Het is van vitaal belang dat ons volk – vooral onder leiding van vrouwen en jongeren – zijn eigen structuren opbouwt op alle gebieden van het leven, zich organiseert op basis van zijn taal, identiteit en cultuur, in staat is zich te verdedigen tegen aanvallen en een gemeenschappelijke, democratische samenleving opbouwt met de geest van mobilisatie.
In die zin geloven wij dat de Koerdische politieke partijen, democratische organisaties en opinieleiders hun verantwoordelijkheid zullen opnemen om de Koerdische democratie verder te ontwikkelen en de Koerdische democratische natie te realiseren.
Met de beslissingen van het 12de PKK Congres, zal de erfenis van onze geschiedenis van vrijheid, gekenmerkt door strijd en verzet, verder ontwikkeld worden door democratische politiek, en de toekomst van onze volkeren zal gevormd worden op basis van vrijheid en gelijkheid.
Onze behoeftige en werkende mensen, alle religieuze gemeenschappen, vrouwen en jongeren, arbeiders, boeren en alle geledingen van de samenleving die uitgesloten zijn van het machtsapparaat zullen hun rechten verdedigen in het proces van vrede en democratische samenleving en een gemeenschappelijk leven creëren in een democratische en rechtvaardige omgeving.
Oproep tot deelname aan het proces voor vrede en een democratische samenleving
Het besluit van ons congres om de PKK te ontbinden en een einde te maken aan de methode van gewapende strijd creëert een sterke basis voor duurzame vrede en een democratische oplossing. De uitvoering van deze beslissingen vereist dat Rêber Apo het proces kan leiden en sturen, dat het recht op democratische politiek wordt erkend en dat alomvattende, juridisch bindende veiligheid wordt gegarandeerd.
In dit stadium is het belangrijk dat de Turkse Grote Nationale Assemblee (TBMM) haar historische verantwoordelijkheid neemt. Evenzo roepen we, te beginnen met de regering en de belangrijkste oppositiepartij, alle politieke partijen, maatschappelijke organisaties, religieuze en spirituele gemeenschappen, democratische media, opinieleiders, intellectuelen, academici, kunstenaars, vakbonden, vrouwen- en jongerenorganisaties en ecologische bewegingen die in het parlement vertegenwoordigd zijn op om hun verantwoordelijkheid te nemen en deel te nemen aan het proces voor vrede en een democratische samenleving.
Als de linkse en socialistische krachten, revolutionaire structuren, organisaties en persoonlijkheden in Turkije dit proces actief steunen, zal de strijd van de volkeren, vrouwen en onderdrukten een nieuwe kwaliteit bereiken. Dit zou ook de verwezenlijking betekenen van de doelen van de grote revolutionairen, wier laatste woorden waren: “Leve de broederschap van de Turkse en Koerdische volkeren en een onafhankelijk Turkije!”.
Het socialisme van de democratische samenleving, dat een nieuwe fase vertegenwoordigt in het proces van vrede, democratische samenleving en socialistische strijd, zal samen met de wereldwijde democratische beweging leiden tot een rechtvaardige en gelijke wereld.
In deze zin doen wij vooral een beroep op onze vrienden die de internationale campagne voor de vrijheid van Abdullah Öcalan en het democratische publiek leiden, om de internationale solidariteit binnen het paradigma van de democratische moderniteit te versterken.
Wij roepen de internationale krachten op om zich bewust te worden van hun verantwoordelijkheid met betrekking tot het genocidale beleid dat al meer dan honderd jaar tegen ons volk wordt gevoerd, om een democratische oplossing niet te dwarsbomen en om constructieve bijdragen te leveren aan het proces.
Overlijden van kameraden Ali Haydar Kaytan en Rıza Altun
Ons 12e PKK-congres, dat werd bijeengeroepen op oproep van onze voorzitter, heeft het overlijden aangekondigd van twee vooraanstaande kaders van onze partij: Fuat – Ali Haydar Kaytan, die op 3 juli 2018 is overleden, en Rıza Altun, die op 25 september 2019 is overleden.
In deze context wordt kameraad Fuat, een van de oprichtende kaders van de PKK, erkend als een symbool van “Loyaliteit aan de voorzitter, waarheid en heilig leven”. Kameraad Rıza Altun, een van de eerste metgezellen van Rêber Apo, wordt geëerd als symbool van het “kameraadschap van de vrijheid”.
We dragen ons historische 12e Partijcongres op aan deze twee uitmuntende gevallen kameraden, die een leidende rol hebben gespeeld sinds het begin van onze vrijheidsbeweging door hun ononderbroken inzet. In hun persoon hernieuwen we onze belofte van succes aan alle martelaren van de strijd en bevestigen we opnieuw onze vastberadenheid om de dromen van de martelaar voor vrede en democratie, kameraad Sırrrı Süreyya Önder, te verwezenlijken.
Nationaal socialisme leidt tot nederlaag; het socialisme van de democratische samenleving leidt tot overwinning!
Volharding in menselijkheid is volharding in socialisme!
Bijî Serok Apo!”