- Turkije
Het overlijden van DEM-partij Imralı-delegatie lid en plaatsvervangend parlementsvoorzitter Sırrı Süreyya Önder op 3 mei, na 18 dagen vechten voor het leven op de intensive care afdeling van het Florence Nightingale Hospital als gevolg van een hartaandoening, heeft het land in rouw gedompeld. Önder, die zichzelf omschreef als een vredeswerker, oogstte bewondering in verschillende segmenten van de samenleving met zijn kleurrijke persoonlijkheid, gevoel voor humor en zijn vermogen om zelfs de meest afgelegen mensen samen te brengen. Ondanks de waarschuwingen van artsen over de ernst van zijn toestand, had niemand verwacht dat hij zo snel zou sterven. De hoop dat hij weer zou opstaan en, in zijn unieke stijl, zou zeggen “Ik maakte maar een grapje” duurde tot het einde.
Eén van degenen die de hoop nooit verloor was Gani Rüzgar Şavata, een vriend van Sırrı Süreyya Önder, maar ook een regisseur en acteur. Şavata bezocht het ziekenhuis 18 dagen lang en hield urenlang de wacht, en is een van degenen die dit vroege afscheid niet konden accepteren. “We zouden mijn film opnemen,” zei Şavata in een interview met ANF. Hij voegde eraan toe dat hij Önder al 35 jaar kende. “Ik kom uit Malatya, hij uit Adıyaman. Wij leerden hem cinema, hij leerde ons politiek. Maar zijn geest, zijn ideeën, zijn gedachten, zijn schrijven waren ons ver vooruit. Hij was een pionier, een pacifist en rechtvaardig.”
Önder vergelijkend met de legendarische figuur Kawa de smid, zei Şavata dat de vredesfakkel met hem tot leven werd gewekt. Hij zei dat Önder altijd droomde van een eervolle vrede en mensen op dat pad verenigde: “We benijdden hem, we bewonderden hem. Zijn dochter Ceren probeerde hem te beschrijven met alle woorden die ze kon. Ze gaf de krantenkoppen in dichtvorm. Het is nu aan ons om het verhaal in te vullen. Hij was de fakkel van het Newroz vuur. Hij was de moed van Kawa de smid. Zo fel als een samoerai, maar een strijder voor vrede. Hij zei altijd: ‘We zijn moe van het sterven, maar sommigen zijn niet moe van het doden.’ Geloof me, je kon Sırrı Süreyya Önder aan geen van beide kanten van de weegschaal van rechtvaardigheid plaatsen. Hij zou alleen de naald van de weegschaal zijn. Hij zei: ‘Ongeacht de vorm van het conflict, er is altijd hoop op vrede.’ Hij was degene die zei: “Ze zagen de Koerden altijd als spijkers. Als spijkers groeien, knippen ze ze door. Maar wij zijn geen spijkers, wij zijn van vlees en botten.”
Sırrı Süreyya’s enige wens was om vrede te zien
Şavata: “Hij plaagde me altijd. Ik ben twee jaar ouder dan hij. Hij zei dan: ‘Şavata, op een dag zal ik jouw film opnemen. Op één voorwaarde: je leeft minstens 100 jaar.’ En ik antwoordde: ‘Dan moet je 120 jaar worden. En dan zei hij, natuurlijk, want dit land heeft vrede nodig, en het heeft ons nodig.”
Şavata schreef in het gedenkboek in het ziekenhuis: “Dit land heeft jou harder nodig dan mij. Jij staat op en ik ga liggen.” Hij voegde eraan toe: “Het was een heel vroeg afscheid. Ik kan het niet accepteren. Hij nam een enorme taak op zich en werkte voor vrede. Nu rust de taak om de vrede te bereiken die hij droeg op onze schouders, vooral op de schouders van het volk en onze jeugd, die onze toekomst zijn. Dit regime, dat gedoemd is om in te storten, is al 23 jaar aan de macht; alleen met de jeugd die onder dit regime geboren is, kan er vrede en hoop komen. Deze jongeren hebben nog nooit een andere regering gezien. Ze hebben alleen maar pijn, verdriet, wonden en bloed gezien. Sırrı Süreyya’s enige wens was om vrede te zien, en die wens zullen we samen vervullen.”
Şavata beloofde ook Önders wens te vervullen om een film over het parlement te maken: “Geen van zijn dromen zal onvolledig blijven. Ik zal een film maken over Sırrı Süreyya Önder, een film die zijn verhaal vertelt. Omdat zijn strijd anders was. We zullen zijn nagedachtenis levend houden, wandelend met zijn onvermoeibare vastberadenheid. We zullen zijn hoop op vrede overal uitdragen.”
Bron: ANF