- Zuid-Koerdistan
Cemil Bayık, medevoorzitter van de Uitvoerende Raad van de KCK, zei dat “Rêber Apo [Abdullah Öcalan] veranderingen aanbrengt op het gebied van organisatie en strijd in overeenstemming met de ontwikkelingen en veranderingen die plaatsvinden. We geven onze ideologie, filosofie en paradigma niet op. We maken een verandering en transformatie op basis van hoe we deze toepassen op het gebied van organisatie en strijd. De Apoïstische Beweging wordt op deze basis gereorganiseerd.”
Bayık zei: “Beste mensen, beste Koerden en beste volkeren van Koerdistan,
We zijn momenteel in de maand van de Ramadan en Newroz, met Eid al-Fitr ook in aantocht. Ik wil van deze gelegenheid gebruik maken om u te feliciteren met Eid en mijn groeten en respect over te brengen aan Rêber Apo. Bij deze gelegenheid herdenk ik ook met respect de martelaren die hun leven gaven in de strijd voor vrijheid en democratie. Zij zullen altijd de pioniers van onze strijd blijven.
Zoals bekend heeft Rêber Apo een historisch initiatief genomen. In 1973 lanceerde hij een historische interventie voor de Koerden en de volkeren van Koerdistan, en ook vandaag ontwikkelt hij een nog grotere en diepere interventie. Toen Rêber Apo voor het eerst de basis legde voor deze strijd, bevond het Koerdische volk zich in een doodsslaap. Ze waren afgesneden van hun wortels, hun geschiedenis, hun waarden en alles. Ze waren op weg naar uitsterven. Niemand schatte in dat de Koerden ooit nog op eigen benen zouden kunnen staan. Maar Rêber Apo tolereerde dit niet. Een leven dat de Koerden doodt, kon niet mogelijk zijn. Dus besloot hij door te gaan met zijn historische interventie om de Koerden een leven te geven. Het resultaat was dat hij het volk weer op de been kon brengen. Alle wegen waren afgesloten, er was nog maar één weg voor de Koerden en dat was de wapens opnemen tegen genocide en bezetting. Zo ontstond de gewapende strijd. De guerrilla’s speelden een historische rol en zorgden ervoor dat het Koerdische volk serhildans begon. Het Koerdische volk had zich de ware betekenis van Newroz opnieuw toegeëigend. Dat volk dat op het randje van de dood stond, herleefde, stond op en begon te vechten voor zijn bestaan, voor vrijheid en voor democratie.”
Bayık ging verder: “Op dat moment zei Rêber Apo: ‘We hebben een revolutie van wederopstanding ontwikkeld en we zijn ermee geslaagd. Nu is het tijd voor de bevrijdingsstrijd van de Koerden en Koerdistan’. Daarom wilde hij de gewapende strijd omvormen tot een politieke strijd. Hij wilde de strijd democratisch ontwikkelen op politieke gronden. Want de hele strijd en het doel van Rêber Apo was om een volk in staat te stellen onder alle omstandigheden voor zijn vrijheid te vechten. En omdat dit gerealiseerd was, moest de politieke en democratische strijd zich ontwikkelen. De oplossing moest op deze basis worden bereikt. En dus kondigde hij in 1993 een staakt-het-vuren af. Turgut Ozal reageerde op dat staakt-het-vuren en er ontwikkelde zich een democratisch en politiek proces. Maar het werd gesaboteerd. Zowel de bende-achtige structuren binnen de vrijheidsbeweging als binnen de staat verhinderden dat dit proces zich succesvol kon ontwikkelen, en in de loop van het proces werd Turgut Ozal ook vermoord. Maar Rêber Apo hield vast aan zijn beslissing. Hij wees erop in zijn interview met Mehmet Ali Birand. In 1995 diende hij een rapport in bij onze beweging en riep op tot een congres om veranderingen teweeg te brengen in de vrijheidsbeweging. En sommige veranderingen werden gerealiseerd op dit 5e congres, maar deze waren zeer ontoereikend en onvolledig.
Desondanks bleef Rêber Apo vasthouden aan de strategie die hij wilde ontwikkelen, de verandering en transformatie die hij wilde maken in de vrijheidsbeweging, en dus ondernam hij dienovereenkomstige stappen. Toen Necmettin Erbakan aan de macht kwam in Turkije, stuurde hij enkele brieven naar Rêber Apo, waarop hij antwoordde. Necmettin Erbakan wilde ook dat de Koerdische kwestie werd opgelost. Misschien wilden Turgut Ozal en Necmettin Erbakan geen oplossing ontwikkelen op de manier die wij wilden, maar ze wisten dat als ze deze fundamentele kwestie niet zouden oplossen, Turkije in de toekomst met veel grotere problemen zou worden geconfronteerd. Daarom wilden ze de kwestie op de een of andere manier oplossen. Maar net zoals Turgut Ozal werd vermoord, werd Necmettin Erbakan vermoord. Maar nogmaals, Rêber Apo bleef werken op basis van deze strategie.”
Bayık voegde eraan toe: “Op 15 augustus 1998 maakte Rêber Apo een evaluatie waarin hij uitte dat hij werkt aan het volbrengen van het werk dat hij in 1993 was begonnen en in 1995 had ontwikkeld. Hij wilde de verandering en transformatie die hij was begonnen in de vrijheidsbeweging voltooien. Op basis hiervan kondigde hij opnieuw een staakt-het-vuren af. Maar het antwoord daarop was de internationale samenzwering. Door middel van de internationale samenzwering probeerden ze het succes van de inspanningen van Rêber Apo te voorkomen. Ze realiseerden zich dat als verandering en transformatie werden bereikt binnen de vrijheidsbeweging, ze niet meer in staat zouden zijn om het tegen te houden. Ze zetten de internationale samenzwering in werking om te voorkomen dat de vrijheidsbeweging zich verder zou ontwikkelen. Zoals bekend werd Rêber Apo gegijzeld, maar hij gaf zijn doel nog steeds niet op. Ondanks de moeilijkste omstandigheden in Imrali, was hij in staat om het werk dat hij in 1993 was begonnen af te maken.
Op basis hiervan ontwikkelde hij een nieuw paradigma. Tot 2005 was hij in staat om dit paradigma in een allesomvattende vorm te gieten, het te presenteren en er verantwoordelijkheid voor te nemen. Volgens dat paradigma begon hij vastberaden en moedig te werken, geconfronteerd met de Imrali-omstandigheden. Hij wilde de hele vrijheidsbeweging op een democratisch en politiek pad brengen. Hij wilde de Koerdische kwestie oplossen met democratische en politieke middelen. Telkens hij een stap in die richting zette, kwamen zij tussen die niet willen dat de Koerdische kwestie wordt opgelost, zij die oorlog nastreven en ervan profiteren. Ze kwamen tussen in 2003, 2005, 2009, 2013 en 2015 om te verhinderen dat de vrijheidsbeweging het nieuwe paradigma zou implementeren. Ze wilden niet dat de vrijheidsbeweging werd georganiseerd volgens het nieuwe paradigma om de genocide en liquidatie te voltooien. Daarom was het werk van de partij voltooid. Het was nu het tijdperk van de volkeren, dus het had het paradigma veranderd en wilde de samenleving dienovereenkomstig organiseren, om een georganiseerde samenleving te creëren, een volk met een wil.
De collaborateurs met de Turkse staat, de NAVO en het kapitalistische moderniteitssysteem – die in Koerdistan of daarbuiten – hebben altijd achter de Turkse staat en zijn beleid van ontkenning en vernietiging gestaan. De Turkse staat streefde altijd naar resultaten met dit beleid. Het wilde de vrijheidsbeweging liquideren en de Koerdische genocide voltooien. Met de inname van Rêber Apo kreeg de beweging een klap te verwerken. Ze berekenden dat als ze achter de beweging aangingen, deze niet in staat zou zijn om het nieuwe paradigma te implementeren en de strijd voort te zetten. Op deze basis gebruikten ze al hun middelen. Ze legden hen een beleid en een plan voor; ze zeiden dat ze hen “op de knieën zouden dwingen”. Met andere woorden, zeiden ze, ze zullen de wil van het Koerdische volk breken, hun vrijheidsbeweging liquideren en de Koerdische genocide voltooien. Jarenlang werkten ze op deze basis. Vooral na 15 februari hebben ze dit beleid verdiept. Ze rekenden erop dat ze op deze manier resultaten zouden boeken, maar dat deden ze niet. Hoe hard ze ook werkten om de PKK te liquideren en de Koerdische genocide te voltooien, uiteindelijk faalden ze nog steeds. Tegelijkertijd zijn de problemen van Turkije alleen maar groter geworden.”
Bayık onderstreepte dat “de Derde Wereldoorlog zich ontwikkelde met de focus op het Midden-Oosten. Turkije en Iran kregen een rol in de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Hun rol was het ontwikkelen van de mentaliteit en het systeem van de natiestaat in het Midden-Oosten. Op basis hiervan werd het Sykes-Picot akkoord voor het Midden-Oosten gevormd door de alliantie van Groot-Brittannië en Frankrijk. Het maakte de weg vrij voor het systeem van kapitalistische moderniteit. Maar nu heeft de Derde Wereldoorlog een einde gemaakt aan het Sykes-Picot Akkoord. Het systeem van natiestaten kreeg een zware klap te verduren en er ontstond een fundamentele, nieuwe situatie in het Midden-Oosten. Als gevolg daarvan hebben Iran en Turkije niet meer de rol die ze vroeger hadden. Na de Eerste Wereldoorlog werd de Turkse staat opgericht, Sjah Pahlavi werd het hoofd van Iran en na de Tweede Wereldoorlog werd Israël opgericht. Door de Derde Wereldoorlog ontwikkelde de Israëlische hegemonie zich in het Midden-Oosten en nam daarmee de rol van Turkije en Iran over. Daarom lijden Turkije en Iran zo zwaar. Zij waren degenen die het systeem van natiestaten ontwikkelden dat nu in het Midden-Oosten wordt ontmanteld. Er is een groot gevaar ontstaan voor zowel Iran als de Turkse staat.
Turkije wordt zich bewust van het grote gevaar dat het land te wachten staat. Ze vrezen de oorlog die Israël in het Midden-Oosten voert. Ze beseffen dat ze niemand hebben die hen uit hun slechte situatie kan helpen, behalve de Koerden. En dus willen ze zowel het gevaar van de Koerden voorkomen als uit hun moeilijke situatie geraken met de hulp van de Koerden. Er zijn dus niet veel opties voor hen. Ofwel verbeteren ze hun relaties met de Koerden en krijgen ze hun steun, en op die manier komen ze uit de slechte situatie waarin ze zich bevinden, ofwel krijgen ze een zware klap te verwerken. Daarom nam Devlet Bahceli het initiatief en stapte naar de DEM-partij in het parlement.
Zij wilden de PKK liquideren en de Koerdische genocide voltooien. Hiervoor richtten ze zich op Rêber Apo, met het idee dat zodra Rêber Apo geneutraliseerd was, ze resultaten zouden boeken. Maar de ontwikkelingen en veranderingen in het Midden-Oosten en de problemen waarmee Turkije werd geconfronteerd, bewezen hun ongelijk en dwongen hen om zich op Rêber Apo te richten. Nu zijn ze begonnen om Rêber Apo en de Koerden te accepteren. Dit is een enorme verandering die heeft plaatsgevonden.
Wat hun bedoelingen zijn is niet zo relevant voor ons, maar het is noodzakelijk om de veranderingen, ontwikkelingen en de stappen die op deze basis zijn genomen te zien en te begrijpen. Rêber Apo ontwikkelde de oproep voor vrede en een democratische samenleving onder deze omstandigheden. Omdat Rêber Apo zich realiseerde dat als hij het initiatief neemt, hij resultaten kan bereiken. Hij drukte uit dat hij de macht heeft om dit initiatief te ontwikkelen. Rêber Apo zag dat hij het proces dat hij in 1993 begon tot een einde kon brengen omdat de omstandigheden erg veranderd zijn. Hij is in staat om zijn doelen en doelstellingen te bereiken. Daarom zei Rêber Apo dat het tijdperk van de partijen voorbij is en dat het tijdperk van de volkeren is begonnen. Hij wil de Koerdische samenleving en gemeenschappen versterken, organiseren en ontwikkelen. De beweging die hij initieerde en de verklaring en oproep die hij deed ontwikkelden zich op deze basis. Het is niet alsof hij ging zitten onderhandelen met de Turkse staat en deze stap ontwikkelde. Deze beweging is een beweging van de wil. Rêber Apo maakte een historische tussenkomst op een moment dat er geen mogelijkheden waren, dat er veel moeilijkheden waren, dat de genocidepolitiek van de Turkse staat in volle omvang werd uitgevoerd, dat de Koerden op de rand van de dood stonden. Rêber Apo gelooft in zichzelf, zijn wil, zijn kameraden en zijn volk; hij heeft zichzelf goed getraind en op deze basis neemt hij deze stappen. Met de stappen die hij zet, dwingt hij ook de Turkse staat om stappen te zetten. Hij wil een democratische politiek ontwikkelen en het volk zijn eigen wil geven, zodat het volk zijn eigen lot kan bepalen. Dit is het doel van de beweging die Rêber Apo heeft ontwikkeld. Rêber Apo wil de Koerdische kwestie van de oorlogsbodem halen. Wat gedaan moest worden op de grond van oorlog is gedaan; de overblijvende kwesties moeten opgelost worden zonder oorlog. De beweging en het volk hebben dit stadium bereikt.
Er zijn veel staten, machten, individuen en politici onder de Koerden, in Turkije en in de internationale arena die voordeel halen uit de oorlog in Koerdistan. Ze willen niet dat de oorlog eindigt; ze willen niet dat de strijd voor een oplossing van de Koerdische kwestie naar een politiek en wettelijk niveau verplaatst wordt. Op het moment dat de Koerdische kwestie opgelost is, zullen ze hun broodwinning verliezen. Dit bereiken en hun sabotagepogingen op niets laten uitlopen is een van de doelen van de beweging die Rêber Apo heeft ontwikkeld.”