- Turkije
Een 7-koppige delegatie had eerder vandaag een ontmoeting met PKk-leider Abdullah Öcalan, in de gevangenis van het gevangeniseiland Imrali. De delegatie bestond uit Sırrı Süreyya Önder, Pervin Buldan, DEM Partij co-voorzitters Tülay Hatimoğulları en Tuncer Bakırhan, Ahmet Türk, DEM Partij Istanbul parlementslid Cengiz Çiçek en advocaat Faik Özgür Erol van Asrin Advocatenkantoor. Öcalan’s medegevangenen in İmralı, Ömer Hayri Konar, Hamili Yıldırım en Veysi Aktaş, woonden ook de bijeenkomst op donderdag bij.
De İmralı delegatie hield een persconferentie in het Elit World Hotel in Istanbul om een historische oproep van Öcalan over te brengen.
De delegatie bedankte Abdullah Öcalan en alle partijen die hebben bijgedragen aan het proces.
De “Oproep voor Vrede en Democratische Samenleving”, voorgelezen door Ahmet Türk in het Koerdisch en door Pervin Buldan in het Turks, bevat het volgende:
“De PKK werd geboren in de 20e eeuw, in het meest gewelddadige tijdperk van de geschiedenis van de mensheid, te midden van de twee wereldoorlogen, in de schaduw van de ervaring van het echte socialisme en de koude oorlog in de hele wereld. De regelrechte ontkenning van de Koerdische realiteit, de beperkingen van basisrechten en vrijheden – vooral de vrijheid van meningsuiting – speelden een belangrijke rol in haar ontstaan en ontwikkeling.
De PKK heeft geleden onder de zware realiteit van de eeuw en het systeem van het reëel socialisme in termen van haar aangenomen theorie, programma, strategie en tactieken. In de jaren ’90, met de ineenstorting van het echte socialisme als gevolg van interne dynamiek, de opheffing van de ontkenning van de Koerdische identiteit in het land en verbeteringen in de vrijheid van meningsuiting, leidde tot de verzwakking van de fundamentele betekenis van de PKK en resulteerde in buitensporige herhaling.
Doorheen de geschiedenis van meer dan 1000 jaar zijn de Turkse en Koerdische relaties gedefinieerd in termen van wederzijdse samenwerking en alliantie, en Turken en Koerden vonden het essentieel om in deze vrijwillige alliantie te blijven om hun bestaan te behouden en te overleven tegen hegemonische machten.
De laatste 200 jaar van de kapitalistische moderniteit werden vooral gekenmerkt door het doel om deze alliantie te verbreken. De betrokken krachten hebben, in overeenstemming met hun op klasse gebaseerde belangen, een sleutelrol gespeeld in het bevorderen van dit doel. Met de monistische interpretaties van de Republiek is dit proces versneld. Vandaag de dag is de belangrijkste taak het herstructureren van de historische relatie, die uiterst fragiel is geworden, zonder de overweging van overtuigingen met de geest van broederschap uit te sluiten.
De behoefte aan een democratische samenleving is onvermijdelijk. De PKK, de langste en meest uitgebreide opstand en gewapende beweging in de geschiedenis van de republiek, vond een sociale basis en steun en werd vooral geïnspireerd door het feit dat de kanalen van de democratische politiek gesloten waren.
De onvermijdelijke uitkomst van de extreme nationalistische afwijkingen – zoals een aparte natiestaat, federatie, bestuurlijke autonomie of culturalistische oplossingen – is geen antwoord op de historische sociologie van de samenleving.
Respect voor identiteiten, vrije zelfexpressie, democratische zelforganisatie van elk segment van de samenleving op basis van hun eigen sociaaleconomische en politieke structuren, zijn alleen mogelijk door het bestaan van een democratische samenleving en politieke ruimte.
De tweede eeuw van de Republiek kan alleen een permanente en broederlijke continuïteit bereiken en verzekeren als deze wordt bekroond met democratie. Er is geen alternatief voor democratie in het nastreven en realiseren van een politiek systeem. Democratische consensus is de fundamentele weg.
De taal van het tijdperk van vrede en democratische samenleving moet ontwikkeld worden in overeenstemming met deze realiteit.
De oproep van de heer Devlet Bahceli, samen met de door de president geuite wil en de positieve reacties van de andere politieke partijen op de bekende oproep, heeft een omgeving gecreëerd waarin ik een oproep doe tot het neerleggen van de wapens en ik neem de historische verantwoordelijkheid van deze oproep op me.
Zoals bij elke moderne gemeenschap en partij waarvan het bestaan niet met geweld is opgeheven vrijwillig zou doen, roep je congres bijeen en neem je een besluit; alle groepen moeten de wapens neerleggen en de PKK moet zichzelf opheffen.
Ik breng mijn groeten over aan allen die geloven in coëxistentie en die uitkijken naar mijn oproep.
February 25, 2025
Abdullah Öcalan”