Duran Kalkan, lid van de uitvoerende raad van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK), sprak met ANF Nieuwsagentschap over de democratische oplossing voor de Koerdische kwestie als laatste kans voor Turkije. Hij zei: “Onze hoofdonderhandelaar is Rêber Apo [Abdullah Öcalan]. We hebben altijd achter de processen van Rêber Apo gestaan, en we zullen er ook nu achter staan. We zullen zijn beslissingen uitvoeren. Maar we moeten benadrukken dat we, afgezien van woorden, niets in de praktijk zien.”
Eind vorig jaar waren er twee bezoeken aan Imrali met de volksleider Abdullah Öcalan. Sindsdien zijn er veel gesprekken geweest over een mogelijke oplossing voor de Koerdische kwestie en een algemene democratisering. Denkt u dat we momenteel op weg zijn naar een oplossing? En welke rol heeft jouw wereldwijde campagne tot nu toe gespeeld in de huidige ontwikkelingen?
Ten eerste groet ik Rêber Apo, de pionier van het meest betekenisvolle verzet in de geschiedenis. Zoals u al zei, hebben er aan het eind van het afgelopen jaar twee ontmoetingen plaatsgevonden met Rêber Apo – de eerste op 23 oktober en de tweede op 28 december. Tijdens de tweede ontmoeting heeft Rêber Apo via de delegatie die hem heeft ontmoet, een boodschap kunnen overbrengen aan het publiek die veelomvattender was dan wat we tijdens de eerste ontmoeting te weten zijn gekomen. Tijdens de eerste ontmoeting was het zijn neef die hem opzocht. En de ontmoeting werd beschouwd als een familiebezoek. Maar bij de tweede ontmoeting was het de delegatie van de DEM-partij.
Er was een publieke verklaring en de boodschap van Rêber Apo werd overgebracht. Daarna ging de delegatie aan het werk. Ze hadden een ontmoeting met de hoofdkwartieren van de parlementaire partijen en met verschillende andere personen en organisaties, en aan het einde gaven ze een openbare verklaring waarin ze samenvatten welke resultaten ze tot nu toe hadden bereikt en gaven ze via de pers gedeeltelijke informatie over de inhoud van de ontmoeting met Rêber Apo.
We hebben deze ontwikkelingen nauwlettend gevolgd en proberen te begrijpen wat de boodschap van Rêber Apo is en wat de delegatie van de DEM-partij heeft bereikt. Afgezien van wat er in de pers te lezen is, is er geen verdere informatie voor ons beschikbaar. Kameraad Cemil Bayik is hier al op ingegaan. Tot nu toe hebben we officieel geen oproepen, berichten of verzoeken ontvangen. We kennen de inhoud van de lopende discussies niet. Net als het publiek, net als iedereen, proberen wij de situatie te begrijpen door naar de officiële verklaringen in de pers te kijken en lering te trekken uit de berichten van Rêber Apo.
Er worden veel dingen gezegd en er wordt veel gediscussieerd, maar er is geen verandering in de praktijk. Er is een discussie ontstaan. Deze is van grote waarde en belang en ons leiderschap heeft hierover een verklaring afgegeven.We waarderen deze discussies, volgen ze op de voet en, zoals we publiekelijk hebben verklaard, benaderen we dit op een verantwoordelijke manier. Rêber Apo is tenslotte onze hoofdonderhandelaar.Wij hebben altijd achter het door Rêber Apo uit te voeren proces gestaan en zullen dat ook nu doen. We zullen zijn beslissingen uitvoeren. Maar we moeten benadrukken dat we, behalve woorden, niets zien in de praktijk. Er is geen verandering in het discours of de praktijk van de heersende kringen, vooral de AKP. Ze nemen de hele zaak niet serieus en doen alsof ze in extase zijn. Dat laat in feite alleen maar zien hoe lichtzinnig ze zijn. Dit is te wijten aan de regering. De woorden en uitspraken van de heersende kringen, vooral Tayyip Erdoğan en de AKP-kringen, sturen de pers.
Natuurlijk zijn er ook partijen die provoceren; hun praktijken gaan gewoon door. Over het algemeen is er geen verandering in de praktijk. De aanvallen op de mensen, de arrestaties en de gedwongen benoemingen van curatoren gaan door. Ze verhogen de prijzen en de onderdrukking en uitbuiting gaan door. In Imrali is er geen verandering gekomen in de situatie van Rêber Apo. Het feit dat er bijeenkomsten zijn geweest is het resultaat van de strijd die is gevoerd op basis van de wereldwijde vrijheidscampagne onder de naam “Vrijheid voor Abdullah Ocalan, een politieke oplossing voor het Koerdische vraagstuk”. Dat is iets wat we eerder hebben uitgesproken en geëvalueerd. Dit is een groot succes. In totale afzondering werd een bres geslagen. Er was een verklaring van ons leiderschap waarin het belang van het openen van deze bres werd benadrukt. Maar verder dan dat is er nog geen praktijk. De veranderingen die door de heersende kringen werden aangebracht met betrekking tot de situatie van Rêber Apo, met betrekking tot de verandering van de situatie in Imrali, werden niet weerspiegeld in de publieke opinie. We beschikken niet over dergelijke informatie.
Dus het isolement gaat natuurlijk door. Het Imrali-systeem blijft zoals het is. Rêber Apo’s huidige omstandigheden blijven. Er is geen verandering in zijn toestand. Natuurlijk zijn er gesprekken, de delegatie van de DEM-partij heeft gesprekken gevoerd en de politieke partijen in Turkije hebben verklaringen afgelegd. Natuurlijk zien we dit als zinvol en belangrijk. Maar dit zijn slechts besprekingen. Er is geen praktijk die overeenkomt met het optimisme dat in de discussies wordt geuit. Er is bijvoorbeeld geen informatie over of het parlement wel of niet aan de kwestie werkt, of er wettelijke regelingen worden getroffen of niet. Devlet Bahceli deed een oproep en veel kringen sloten zich bij deze oproep aan. Er werd gezegd dat Rêber Apo naar het parlement zou komen en daar zou spreken in de fractie van de DEM-partij. Maar hoe komt hij uit Imrali? Mag hij komen? Wie verhindert zijn komst? Hebben degenen die hem opriepen te komen om zijn komst te verzekeren iets gedaan? Nemen zij enig initiatief? Doen ze enige moeite? In de praktijk weerspiegelt het zich niet op ons. Dat wil zeggen, ze willen en verwachten dat Rêber Apo doet wat zij willen zonder iets te veranderen. Dit zal niet gebeuren.
Niemand mag zeggen dat de PKK ertegen is. Er is niets dat daarop lijkt. De beweging en het volk als geheel volgen het proces op de voet. Maar degenen die deze oproepen doen, degenen die willen dat er iets gebeurt, doen niet wat nodig is. Rêber Apo zei dat als er voorwaarden worden gecreëerd, als er mogelijkheden worden gecreëerd, als het martel- en isolatiesysteem van Imrali wordt afgeschaft, als hij vrije leef- en werkomstandigheden krijgt, hij een rol kan spelen. Wat kan hij doen in de huidige situatie? Hoe kan hij een verklaring afleggen? Hij kan niets zeggen. Wat hij zegt kan in zijn huidige staat niet gepubliceerd worden; iedereen die het publiceert begaat een strafbaar feit. Hij zal gearresteerd worden; ze nemen zelfs de gevangenisgeschriften van Rêber Apo in beslag. In dat opzicht is er geen inspanning van hun kant. Maar oefening is noodzakelijk. Als degenen die deze oproepen doen en optimisme creëren serieus zijn, dan moeten ze ook de praktische stappen nemen die hun woorden vereisen. Zij moeten de voorwaarden scheppen opdat Rêber Apo kan spreken in de fractie van de DEM-partij. Ze moeten voor hem de weg vrijmaken om politiek te bedrijven. Ze moeten hem de voorwaarden geven om vrij te leven en te werken. Een einde maken aan het martel- en isolatiesysteem van Imrali.
We zeggen niet dat alles negatief is, maar vooral degenen die deze oproepen doen, degenen die hiervoor verantwoordelijk zijn, als ze echt iets willen veranderen, dan moeten ze de praktische stappen nemen die daarvoor nodig zijn.
Voor de rest is het een strijd. Het Koerdische volk en hun internationale vrienden hebben een strijd ontwikkeld binnen de wereldwijde vrijheidscampagne voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo en de oplossing van de Koerdische kwestie. Dit moet doorgaan in alle vier delen van Koerdistan en over de hele wereld. Er mag niet de minste zwakte zijn. Door strijd kunnen zij die woorden spreken maar hun beloften niet nakomen, gedwongen worden om in de praktijk stappen te ondernemen. Het is duidelijk dat alles gewonnen en gecreëerd wordt door strijd. We moeten strijden, we moeten meer strijden en we moeten met creatievere methoden strijden om de nodige resultaten te bereiken.
Natuurlijk heeft de wereldwijde vrijheidscampagne al belangrijke resultaten opgeleverd. We hadden voorspeld dat dit het geval zou zijn. We zeiden dat er blijvende ontwikkelingen zouden zijn in lijn met de doelen van de vrijheidscampagne. De weg is hiervoor geplaveid. Maar om het te realiseren moeten we meer strijden, breder strijden en effectiever strijden. Ik groet iedereen die hier opnieuw aan deelneemt en roep ons volk en internationale vrienden op om deze strijd verder te versterken.
Waarom gebeurt dit nu? Er is eerder een soortgelijk punt geweest, maar toen koos de Turkse regering voor escalatie – wat is nu het verschil?
Vijftien tot twintig jaar geleden, toen het juridische proces aan de gang was, toen Rêber Apo zijn verdediging voerde, evalueerde hij deze situaties in zijn gevangenisgeschriften. Hij somde individueel op wat er zou gebeuren als deze of gene stap werd genomen. En wat zien we vandaag? Dat het gebeurd is precies zoals hij toen zei. Niemand zou Imrali lichtvaardig moeten benaderen. De eenvoudige woorden van sommige eenvoudige mensen hebben geen waarde. Mensen beginnen zich dit geleidelijk te realiseren. Er zijn een paar lompe mensen die verwarring en chaos proberen te zaaien. Dat heeft geen zin.
Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Wij strijden. De PKK, onder leiding van Rêber Apo, strijdt al meer dan vijftig jaar voor deze zaak. Om deze mentaliteit en dit beleid en het systeem waartoe het geleid heeft, te veranderen. Het was de anti-Koerdische, fascistische, kolonialistische, genocidale mentaliteit en politiek. Het is al meer dan veertig jaar geleden dat we zonder onderbreking een oorlog voor vrijheid voerden. Nu zijn we het 10e jaar ingegaan van de totale fascistische, genocidale speciale oorlogsaanvallen van de AKP regering op basis van hun zogenaamde ‘Ineenstortingsplan’. Hiertegen hebben wij, als beweging voor vrijheid en als volk, totale weerstand geboden. Degenen die het plan voorbereidden en het in de praktijk probeerden te brengen, konden hun doelen niet bereiken en gingen zelf ten onder. De fascistische AKP-MHP regering die het probeerde uit te voeren kwam op het punt van instorten. Wat ze ook deed, door alle middelen van Turkije op de markt te brengen, door steun te krijgen van overal, van de NAVO, China en Rusland, van overal, door alle soorten wapens te gebruiken, door alle regels van de wet en de moraal te negeren, door duizenden oorlogsmisdaden te plegen, ze faalde nog steeds in haar aanvallen.
De heldhaftige Koerdische guerrilla’s in Zap, Metina, en Avashin, de Medya- verdedigingsgebieden, en overal in Koerdistan gaven de grootste voorbeelden van heldhaftig verzet in de geschiedenis. Koerdische vrouwen en jongeren strijden dag en nacht met groot bewustzijn en organisatie. Het Koerdische volk en hun internationale vrienden voeren strijd in de vier delen van Koerdistan en daarbuiten. Sinds 10 oktober 2023 is deze strijd een geplande actie gebaseerd op de fysieke vrijheid van Rêber Apo en de oplossing van de Koerdische kwestie. Het resultaat was het doorbreken van het absolute isolement toen het zijn eerste jaar voltooide en zijn tweede jaar inging. Toen ze zagen dat het aan het instorten was, gingen de krachten op zoek naar een uitweg. MHP-voorzitter Devlet Bahceli liep hierin voorop. Omdat hij degene is die de oorlog heeft geleid. Dit is heel duidelijk en begrijpelijk. Mensen vroegen zich af waarom het initiatief van Bahceli kwam. Het zou niet komen van de rent-seekers, het zou komen van degene die vocht. Hij vocht, kreeg geen resultaten, werd wanhopig en zoekt nu een andere oplossing. Dit is één dimensie ervan. Ze hebben geen macht meer om deze aanvallen voort te zetten. Ze zijn niet in staat om hun doelen te bereiken.
We mogen ook niet vergeten dat dit de gevolgen zijn van de Derde Wereldoorlog die al 35 jaar aan de gang is in het Midden-Oosten. Deze oorlog is altijd het onderwerp van evaluatie. Het begon met de Golfcrisis en na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie hebben de VS, op basis van de strategie van de Nieuwe Wereldorde, bijna twintig jaar lang aanvallen uitgevoerd om de Golf in te nemen en er controle over te krijgen. Al meer dan tien jaar, bijna vijftien jaar, voeren ze aanvallen uit om de controle te krijgen over het oostelijke Middellandse Zeegebied. De oorlog vindt plaats tussen de krachten van het wereldwijde monopolistische kapitalistische systeem en de natiestaatkrachten van de status quo in de regio die uit de Eerste Wereldoorlog is voortgekomen. Het begon met de val van de Baath-regering in Irak, het centrum van de status quo, en op 7 oktober 2023, met de oorlog in Gaza, bereikte het een nieuw stadium. Daarna was het min of meer duidelijk hoe de ontwikkelingen zich zouden ontvouwen, omdat degenen die deze aanvallen uitvoerden hun doelen al van tevoren hadden verklaard. Ze hadden het het Groter Midden-Oosten Project genoemd en veel verklaringen afgelegd, maar ze vulden hun woorden niet in en veel dingen bleven vaag. Dan was er de aankondiging tijdens de G20-top in India. Er werd aangekondigd dat er een nieuwe energie- en handelsroute van India naar Griekenland zou worden aangelegd. En zo begon het concrete vormen aan te nemen. Eerst namen ze de controle over van de Golf, rond Saoedi-Arabië. Daarna begonnen ze de controle over de oostelijke Middellandse Zee over te nemen onder leiding van Israël. Je zou kunnen zeggen dat ze de weg aan het schoonmaken zijn. Ze neutraliseerden Hamas in deze koers en we zeiden toen dat Libanon zou volgen en dat Syrië de volgende zou zijn. Omdat ze hadden verklaard dat het deel zou uitmaken van hun wegproject. En het gebeurde echt zo. Toen het eerste jaar voorbij was, was er de oorlog met Libanon-Hezbollah. Het was inderdaad een verrassende oorlog. Iedereen had verwacht dat die oorlog veel langer zou duren, maar Hezbollah kreeg in zeer korte tijd een zeer zware klap te verwerken. Israël, dat de volledige steun had van de VS en Europa, was zeer goed voorbereid en sloeg effectief toe. Toen Hezbollah een zware klap kreeg, was dat ook een klap voor Iran. Toen Trump de verkiezingen van 6 november won, had de Amerikaanse regering de grond onder de voeten voor een deal met Rusland. Ze sloten de noodzakelijke overeenkomst in drie weken. 20 dagen na de Amerikaanse verkiezingen lanceerden ze de aanval op het Assad-regime vanuit Aleppo. En binnen een week viel de Syrische Baath-regering en stortte in.
Na de Eerste Wereldoorlog stortte de Arabische pijler van de status quo van natiestaten in het Midden-Oosten in. En nu zijn alleen Turkije en Iran nog over. Turkije en Iran waren al de regionale hegemoniale machten van deze status quo. Dus nu is het de beurt aan de vernietiging van de Turkse en Iraanse natiestaat status quo. Het systeem zal zich tegen hen keren en hen aanvallen. Iran voelt dit al van dichtbij en probeert dienovereenkomstig maatregelen te ontwikkelen. Het leiderschap van de diepe staat van Turkije heeft dit ook aangevoeld. Devlet Bahceli, die zei dat de kwestie van het voortbestaan van de staat op de voorgrond was getreden, begon deze discussies op 1 oktober. Hij riep op tot interne eenheid en zei dat Turkije anders zou instorten. Dat was waar. Turkije zal inderdaad instorten als het zichzelf niet verandert, als het niet democratiseert, als het zijn problemen niet oplost.
Net zoals de Arabische natiestaten ineenstortten, zal het lot van de Turkse Republiek niet anders zijn. Het enige dat dit kan voorkomen is democratisering, en dat gaat via de oplossing van de Koerdische kwestie. Daarom werd Rêber Apo opgeroepen tot eenheid en werd hij aanvaard als gesprekspartner. Wij hechten hier belang aan. Om ineens zo uitgesproken te zijn, afkomstig van een partij en haar voorzitter als Devlet Bahceli, de voorzitter van de MHP, die de genocidale oorlog tegen de Koerden in eerste instantie ideologisch en militair leidde. Maar de vraag is wat het resultaat zal zijn.
We zeiden dat degenen die zich hiertegen verzetten in Irak zouden worden aangepakt, en Cyprus zou de volgende zijn, en dat is ook gebeurd. Er wordt gesproken over de eilanden en er zijn al gesprekken over Cyprus. Turkije heeft zich hiertegen verzet. Ze hebben een gevolmachtigde aangesteld in het Middellandse Zeegebied. Dit is ook verbonden met dit proces. De benoeming van trustees in Akdeniz op zo’n moment heeft ook te maken met het feit dat Cyprus aan de beurt is. Ze zijn op zoek naar een maatregel; ze kunnen niet blijven. Maar de verbinding met Cyprus loopt via Mersin. Ze willen de frontlinie of de positie consolideren. Ze bereiden zich voor op oorlog, volgens henzelf. Natuurlijk zal dat geen oplossing opleveren. Daar is geen oplossing voor.
Zo is dit proces op de agenda gekomen van degenen die Turkije regeren. Zullen ze het correct aanpakken? Zullen ze genoeg juiste inschattingen maken? Zullen ze politieke flexibiliteit kunnen tonen om de problemen op te lossen? Zullen de democratische krachten het proces kunnen leiden? Dat zullen we in de nabije toekomst zien. Rêber Apo nam ook hier het initiatief.
Bron: ANF