Rojava vertegenwoordigt een model van vrede, vrijheid en gelijkheid in het land dat het Koerdische volk al duizenden jaren bewoont. Dit model biedt hoop op coëxistentie en democratische waarden, niet alleen voor Koerden maar voor alle volkeren in de regio. Vanaf het allereerste begin is de realiteit van Rojava meedogenloos aangevallen door de propagandamachine van de Turkse staat. Als een soort historische reflex heeft de Turkse staat zijn vijandigheid tegenover de Koerden omgezet in een politieke strategie tegen de realiteit van Rojava, gebruikmakend van een narratief van “overlevingskwestie” om elke vorm van lastercampagne en smaad te rechtvaardigen.
De propagandamachine van de Turkse staat richt zich op Rojava om de Koerdische strijd voor de bescherming van hun identiteit en hun bestaan te ondermijnen, te ontkennen en te belasteren. De realiteit wordt verdraaid en alle middelen om de vrijheidsstrijd van een volk te criminaliseren worden aanvaardbaar geacht. De sociale en politieke verworvenheden van de Koerden worden voorgesteld als een bedreiging via de media, de politiek en de internationale diplomatie. Deze pogingen om de vraag van de Koerden naar identiteit en culturele waarden op nationale en internationale platforms in diskrediet te brengen, onderstreept de diepte en systematische aard van de vijandigheid waarmee de Koerden door de geschiedenis heen werden geconfronteerd.
Sinds zijn oprichting heeft de Turkse staat de Koerden systematisch genegeerd en hun eisen voor rechten onderdrukt door een strategisch gebruik van maatschappelijke beïnvloedingsinstrumenten. Het onveranderlijke lasterbeleid, dat teruggaat tot de jaren 1925, strekt zich uit over een breed spectrum, van de media tot literatuur, van religieuze retoriek tot manipulaties in culturele relaties.
Een propagandaproces geworteld in bloedbaden
De Turkse staat vestigde de media in zijn officiële discours en schilderde de Koerden altijd af als een “achterlijk” en “onbeschaafd” volk. Schrijvers en intellectuelen uit die tijd besteedden hun energie aan het produceren van propaganda om de Koerden te belasteren via literatuur, kranten en tijdschriften. Twee kernbeleidslijnen werden in deze periode nooit losgelaten: ten eerste het belasteren van de Koerden en ten tweede het creëren van interne verdeeldheid onder de Koerden om vijandschap en vernietiging te bevorderen.
Toen de strijd van de Koerden voor hun rechten in 1925 uitmondde in een open conflict, begon de staat de resultaten van dit beleid te zien. Samen met de propagandamachine werd het proces om de Koerden te vernietigen opgestart. Er ontstonden interne tegenstellingen onder de Koerden en er verschenen publicaties waarin werd beweerd dat de Koerden geen volk waren en waarin zelfs hun bestaan in twijfel werd getrokken. Maar als Koerden geen volk waren, waarom investeerde de staat dan zoveel energie, economie en internationale betrekkingen in deze kwestie? Terwijl het volk in armoede leed, waarom wijdde de staat zijn middelen aan het bewijzen van de afwezigheid van een volk waarvan het beweerde dat het niet bestond?
Dit artikel gaat in op het 100 jaar ononderbroken Koerdische verzet en onderzoekt hoe de propagandamachine van de Turkse staat is bewapend om de waarheid om te draaien en de samenleving te manipuleren.
Het verzet van de waarheid tegen propaganda onder de schaduw van wapens
Na 1925 begon in veel delen van Koerdistan een repressief tijdperk waarin het verboden was om te zeggen “Ik ben Koerdisch”. In tegenstelling tot de Ottomaanse periode, kreeg de Turkse staat de capaciteit om uitgebreide militaire troepen in Koerdistan te stationeren. Deze militaire dreiging mondde al snel uit in massamoorden. De staat mobiliseerde al zijn middelen om een weerloze bevolking te vernietigen of te assimileren. Het is interessant dat de staat, terwijl hij beweerde dat Koerden Turken waren, tegelijkertijd campagnes lanceerde om het gebruik van de Turkse taal te promoten en zelfs prijzen uitreikte aan diegenen die Turks leerden. Dezelfde media die Turkse taalwedstrijden organiseerden, publiceerden ook meedogenloze propaganda waarin het bestaan van de Koerden en hun vermogen om een maatschappelijke identiteit te vormen, werd ontkend. De constructie van de Turkse identiteit werd gevormd door de ontkenning van het bestaan van de Koerden en deze ontkenning werd in de praktijk afgedwongen. Alle Koerden die zich verzetten tegen assimilatie werden systematisch geëlimineerd.
Van 1925 tot de jaren 1930 en in 1938, toen de militaire dominantie het vertrouwen versterkte, werd religieuze retoriek een belangrijk onderdeel van de staatspropaganda. Moskeeën en religieuze praktijken werden aangepast aan dit beleid. De Koerdische bevolking werd onder druk gezet om de leidende rol van de Turken op het gebied van religie te accepteren. De massamoorden, gedwongen migraties, executies en de vernietiging van nederzettingen tijdens deze periode werden genegeerd en in plaats daarvan voorgesteld als een deel van de belastering van de Koerden. De media, intellectuelen en andere propaganda-elementen fungeerden als ideologische werktuigen van de staat, waardoor de maatschappelijke marginalisatie van het Koerdische volk werd verdiept.
Religieuze propaganda en Koerdische vernietiging
Religie werd een van de belangrijkste instrumenten in dit propagandaproces.
Propaganda op basis van religieuze retoriek gericht op soennitische Koerden verdiepte de religieuze verdeeldheid onder de Koerden en werd meedogenloos gebruikt om de massamoorden op Koerdische alevieten te legitimeren.Voor deze fase werd de onderdrukking van de op één na grootste opstand van de Koerden, het Ağrı Verzet, noodzakelijk geacht.
Tijdens deze periode draaide de propagandamachine op volle toeren en doorbrak alle morele grenzen.mRomans, tijdschriften, kranten en literaire werken werden omgevormd tot propagandamiddelen. De propagandistische figuren die we vandaag de dag op televisieschermen zien, werden in die tijd vervangen door deze communicatiemiddelen. Al deze elementen werden geactiveerd als hulpinstrumenten in de oorlog die erop gericht was de strijd van het Koerdische volk voor het bestaan te onderdrukken en het collectieve geheugen van de samenleving uit te wissen.
Eerst werd de waarheid gedood
Waarom zou een staat blijven proberen om het bestaan van een volk te ontkennen? Het antwoord is simpel: deze strategie is erop gericht om legitimiteit te verschaffen voor hun vernietiging. Wat wordt opgeofferd aan propaganda is de waarheid zelf. De Ağrı opstand dient als een belangrijk voorbeeld van hoe propaganda werkt. Het bestuderen van de geschriften van Cumhuriyet correspondent Mahmut Esat Karakut uit die periode werpt licht op hoe dit proces werd geconstrueerd. Karakuts roman “Dağda Bekleyen Kız” (Het meisje dat wacht in de bergen) was een werk dat expliciet ontworpen was om de Koerden systematisch te vernederen.
De media werden gebruikt om dergelijke percepties te creëren, net als vandaag. De staat verdraaide de waarheid en manipuleerde het publieke geheugen om de samenleving te controleren. Via deze propaganda werden Koerden niet als een volk maar als een barbaarse groep afgebeeld die het niet eens waard was om te leven. Het doel was om de historische rechten en het culturele erfgoed van de Koerden uit te wissen.
Deze propaganda zat echter vol tegenstrijdigheden. Was de waarheid het Koerdische volk, al duizenden jaren de inheemse bewoners van de regio met een rijke cultuur en beschaving? Of was het het brute gezicht van de staat, die duizenden vrouwen, kinderen, ouderen en burgers afslachtte in plaatsen zoals de Zilan Vallei, waarbij zelfs zwangere vrouwen met een bajonet werden afgemaakt? Het antwoord op deze vraag onthult de manipulatieve tactieken van de staat en hoe het de waarheid verdraaide. Door het bestaan van een volk te ontkennen en de waarheid over hun cultuur en aanwezigheid te verdoezelen, probeerde de staat zijn onderdrukking te legitimeren. Maar zoals altijd gaat de waarheid verder dan propaganda.
Tienduizenden onschuldige burgers werden afgeslacht met bajonetten, gifgas en artillerievuur, waarbij deze wreedheden in de krantenkoppen als overwinningen werden voorgesteld. Dit is hoe de propagandamachine van die tijd de waarheid omdraaide. Neem het land van de Koerden in, steel hun cultuur, zorg dat ze je onderdak bieden, leer beschaving van ze en slacht ze vervolgens af. Doe vervolgens alsof er nooit iets gebeurd is. En dan doen alsof er nooit iets gebeurd is. Dit is hoe de waarheid werd opgeofferd aan de propagandamachine van de pas opgerichte Turkse staat in deze landen. Vandaag de dag wordt de situatie in Rojava getroffen door precies dezelfde propagandatactieken. Toch wordt de geschiedenis niet geschreven over het zogenaamde kwaad van de Koerden, maar over de bloedbaden en barbaarsheden die ze hebben doorstaan. Nu, een eeuw later, is de propagandamachine van de staat die deze historische waarheid heeft verdraaid opnieuw in actie in Rojava, en richt zich opnieuw tegen de Koerden.
De massamoorden, de bloedige gruweldaden en de genocide in Dersim worden in de geschiedenis niet beschreven als daden begaan door de Koerden. De Koerdische Alevieten, die duizenden jaren in vrede leefden met hun tradities, stammenstelsels en spirituele leer, werden eerst het doelwit van de propagandamachine en vervolgens onderworpen aan enkele van de brutaalste slachtpartijen in de geschiedenis van de mensheid. De propagandamachine bestempelde de Alevieten als “goddeloos en ongelovig” en legitimeerde daarmee het proces dat leidde tot hun uitroeiing. Dit is de waarheid en de geschiedenis heeft het als zodanig gedocumenteerd.
Na deze gebeurtenissen was er een lange periode zonder noemenswaardig verzet in Koerdistan. Militaire dominantie was gevestigd in de hele regio en maakte de weg vrij voor een nieuw tijdperk van culturele assimilatie door het gebruik van moderne propagandamiddelen. In deze periode werd een beleid gevoerd om duizenden jaren van tradities en de Koerdische taal uit te wissen. Duizenden Koerdische kunstwerken en muziekstukken werden vertaald in het Turks. Koerdische muziek werd toegeëigend, omgedoopt tot Turkse kunstmuziek of volksmuziek en geclaimd als deel van het Turkse erfgoed.
De jaren 1980 en 1990: Het actieve gebruik van de propagandamachine
De jaren 1990 markeerden een periode waarin de Koerdische Politieke Beweging aan kracht won en een bredere aanvaarding kreeg in de samenleving. Dit vormde een nieuwe uitdaging voor de staat. Om dit tegen te gaan, herintroduceerde de staat zijn beleid dat gericht was op het verdelen, fragmenteren en belasteren van de Koerden. Elk aspect van het leven werd onderdeel van een vuile oorlog. Tienduizenden dorpswachten, JITEM (de inlichtingen- en antiterreureenheid van de Gendarmerie) en het verlengstuk daarvan, Hizbul Kontra, werden geactiveerd als doodseskaders. Buitengerechtelijke executies, gedwongen verdwijningen en martelingen werden een routineonderdeel van het dagelijks leven. De propagandamachine van de staat werkte onvermoeibaar om deze wreedheden te verdoezelen en te rechtvaardigen.
Propagandisten spraken op televisieschermen en koppen in kranten om de slachtingen en verwoestingen die hadden plaatsgevonden te rechtvaardigen. Verbrande dorpen, vermoorde burgers en wreedheden werden aan de samenleving voorgesteld alsof ze legitiem waren. Het bestaan van de Koerden werd niet langer ronduit ontkend, maar in plaats daarvan vernederd met een arrogant en neerbuigend perspectief.
De media wedijverden om de massamoorden door JITEM en andere doodseskaders, die zonder onderscheid mannen, vrouwen en kinderen als doelwit hadden, goed te praten. Deze media werden ingezet om het Koerdische volk en hun eisen te belasteren.
Tijdens deze periode werd de waarheid opnieuw verdraaid voor de Koerden. De staat verdoezelde de misdaden tegen de Koerden en legde de samenleving het zwijgen op door alle pijn en onderdrukking voor te stellen als gerechtvaardigde realiteiten die werden verdraaid voor publieke consumptie.
Rojava en vandaag: De voortzetting van propaganda
Terwijl Rojava een nieuw hoofdstuk toevoegt aan het epos van verzet van het Koerdische volk, werkt de propagandamachine van de Turkse staat onvermoeibaar om deze waarheid te verdoezelen. De strijd voor vrijheid en democratie van het Koerdische volk in de regio is een baken van hoop geworden, niet alleen voor de Koerden maar voor de hele mensheid.
De Turkse staat voert echter naast militaire aanvallen een intensieve propagandacampagne om de revolutionaire volksbeweging in Rojava te vernietigen. Door radicale groeperingen te steunen en oorlog te voeren tegen de Koerden, weerspiegelt deze strategie een moderne voortzetting van historische bloedbaden. De Turkse media houden onophoudelijk manipulatieve verhalen in stand om deze wreedheden te legitimeren en de Koerden te belasteren.
In Rojava is echter een model opgebouwd dat de mogelijkheid toont van sociale gelijkheid, culturele diversiteit, coëxistentie en vrede, vooral onder het leiderschap van vrouwen, door verzet tegen de meest barbaarse organisaties. Deze waarheid heeft, ondanks alle druk, enorm veel respect afgedwongen in de wereldwijde publieke opinie en hoop gecreëerd voor de toekomst.
Vandaag blijven de Koerden de staatspropaganda overstijgen door hun waarheid te verdedigen. De geschiedenis die in Rojava wordt geschreven, getuigt van de vastberadenheid van het Koerdische volk en de collectieve waardigheid van de mensheid.
Auteur: Ishak Dursun
Bron: ANF