De Turkse pers en kringen dicht bij de regering hebben de ontwikkelingen in Syrië gekaderd als een persoonlijke overwinning. Ze grijpen de verschuivende evenwichten en machtsvacua aan om de Syrische Democratische Strijdkrachten (SDF) uit te roeien en uiteindelijk het boek over de Koerden “dicht te slaan”. Er lijkt sprake te zijn van een complete mentale verlamming als het gaat om de Koerden. Kunnen degenen die verkondigen: “Koerden en Turken zijn broeders, we leven al duizend jaar samen” echt met zoveel enthousiasme de metaforische begrafenis van de Koerden vieren? Is het normaal dat ze zo sterk betrokken zijn bij en leiding geven aan dergelijke inspanningen? Degenen die deze situatie in vraag stellen of er kritisch over nadenken, zijn opvallend afwezig.
De Koerdische bevolking in Turkije wordt geschat op tientallen miljoenen, hoewel het exacte aantal onzeker blijft. Deze Koerden leven naast Turken, gaan naar dezelfde scholen, dienen in het leger en werken samen in verschillende sectoren. Hoe kunnen volkeren die zo nauw met elkaar samenleven een dergelijke onderdrukking van elkaar tolereren? Hoe kunnen ze medeplichtig worden aan de oorlogszuchtige elites die nog grotere rampen voor de Koerden orkestreren? Dit zijn vragen die het waard zijn om gesteld te worden. Vanuit het perspectief van degenen die de geschiedenis en het samenleven van volkeren respecteren, weerspiegelt dit een complete ineenstorting van rationaliteit en moraliteit.
Wat hebben de Koerden de Turkse staat ooit aangedaan om deze vijandigheid te rechtvaardigen? Welke rampen of samenzweringen hebben ze georkestreerd of aan deelgenomen? Geen enkele.
De Koerden zijn verdeeld over vier staten en ontdaan van hun politieke wil. Ze hebben een systematische assimilatie ondergaan. In deze context zijn de Koerden ontegensprekelijk een slachtoffer en een onderdrukt volk. Hun eisen zijn duidelijk: erkenning van hun bestaan en respect voor hun politieke invloed. Ze hebben er niet naar gestreefd om een staat op te delen, noch pleiten ze momenteel voor de oprichting van een onafhankelijke staat. In plaats daarvan benadrukken ze een gedeelde wil om vreedzaam samen te leven met de volkeren waarmee ze samenleven. Hun eisen zijn vrede en democratie, niet alleen voor henzelf maar ook voor de bredere regio. Rechtvaardigen zulke redelijke eisen het niveau van vijandigheid en agressie waarmee ze geconfronteerd worden?
Degenen die beweren dat “Koerden en Turken broeders zijn en dat we al duizend jaar samenleven”, zijn actief bezig met het bedenken en uitvoeren van catastrofale plannen tegen de Koerden in Syrië. De Turkse pers en leiders, boordevol enthousiasme, vieren de overwinningen van het Syrische Nationale Leger (SNA) en sporen hen aan om hun aanvallen op de Koerden te escaleren. Maar wie zijn deze troepen die als SNA worden bestempeld? Velen van hen zijn voormalige leden van DAESH (ISIS) en Al-Qaeda, omgedoopt onder nieuwe namen en symbolen. Onder hen zijn individuen die betrokken zijn bij plunderingen en wreedheden, waaronder buitenlandse strijders die betrokken zijn geweest bij wijdverspreid geweld. Ze plunderden Afrin en speelden een belangrijke rol in de etnische zuivering. Rapporten van de Verenigde Naties en andere mensenrechtenorganisaties documenteren talrijke oorlogsmisdaden die door deze groepen zijn gepleegd. Desondanks hebben de Turkse media en functionarissen hen als helden verheerlijkt. Hun belangrijkste motivatie hiervoor is om deze strijdkrachten te gebruiken als instrument tegen de Koerden en om hun aanvallen verder op te voeren.
Het leidende principe van de regering van Erdoğan is duidelijk: “Zolang de Koerden niets winnen, laat de wereld branden.”Moeten de Turkse pers, politieke elites en democratische krachten deze houding niet in vraag stellen?Is het de rol van Turkije om de misdaden van de SNA goed te praten?Toch vieren ze de aanvallen op Koerdische regio’s en het autonome bestuur met verve.Ze lijken verteerd door een hysterische vastberadenheid om ervoor te zorgen dat de Koerden nooit voordeel halen uit de huidige situatie – om hen te vernietigen, en wel zo snel mogelijk.
De regering van Erdoğan heeft ook een belangrijke overwinning geclaimd na de consolidatie van de macht door Hayat Tahrir al-Sham (HTS), die het probeert te gebruiken als politiek wapen om de binnenlandse oppositie te onderdrukken en af te leiden van economische crises zoals honger en armoede. Erdoğan grijpt elke gelegenheid aan om zijn politieke overleving veilig te stellen, met het oog op de kans om voor onbepaalde tijd aan de macht te blijven.
Wanneer zullen de mensen in Turkije ontwaken uit deze betovering en de realiteit inzien? Is het echt in hun belang dat er naast hen een Taliban-achtig regime wortel schiet? De dynamiek in de regio verschuift snel, met onvoorziene ontwikkelingen. Rusland en Iran zijn op een zijspoor gezet in Syrië, terwijl Israël zijn invloed steeds verder uitbreidt op Syrisch grondgebied en strategische doelen bombardeert. Israël beweert dat het handelt om stabiliteit te garanderen en dat het geen sterk en onvoorspelbaar regime aan zijn grens wil. Ondertussen zwijgen Erdoğan en zijn inner circle, zelfs als het gaat om groepen als HTS. Nu lijken Irak en Iran de volgende in de rij te zijn. Heeft Turkije zich ook in dit opzicht aangesloten bij de belangen van de VS en Israël? Welke prijs zal Turkije uiteindelijk betalen voor het feit dat Erdoğan zich zo sterk met Syrië bemoeit?
De regering van Erdoğan wil de Koerden verpletteren door SNA-troepen tegen hen in te zetten. Maar dit is niet genoeg. Ze coördineren rechtstreeks militaire operaties, bieden luchtsteun en zetten Arabische bevolkingsgroepen in de autonome regio’s aan tot het creëren van instabiliteit en chaos. Ze zien dit als de zwakste schakel in het autonome bestuur en maken daar misbruik van. Toch gaan er wereldwijd veel stemmen op om een einde te maken aan het geweld en het conflict op te lossen. Turkije is echter onvermoeibaar bezig om de meest democratische en stabiele autonome regio’s te destabiliseren, de Koerden te onderdrukken en hun politieke zeggenschap uit te wissen. Ze zijn onverzettelijk in hun vijandigheid tegenover het bestaan van de Koerden. Voor hen zijn principes zoals de broederschap van volkeren, de rechtsstaat of morele normen irrelevant.
Berichten over bloedbaden en wraakacties tegen alevieten, Koerden, vrouwen en gevangenen in Syrië beginnen de kop op te steken. Het is niet moeilijk voor te stellen dat de realiteit nog erger is dan wat er is gemeld. Kan een democratisch en stabiel Syrië ooit voortkomen uit een dergelijke mentaliteit?
Samengevat is het overkoepelende beleid ten opzichte van de Koerden er een van genocide en uitroeiing. Er is geen alternatief discours. Het Koerdische volk en de democratische krachten moeten erkennen dat Syrië afstevent op een nog donkerdere en onzekere toekomst. Wat er ook moet gebeuren, het moet zonder uitstel gebeuren.
Auteur: Zeki Aki
Bron: ANF