- Turkije
In de afgelopen dagen zijn meer dan 230 mensen uit het maatschappelijk middenveld, waaronder tien journalisten, gearresteerd door de Turkse staat. Een van hen is journalist Erdoğan Alayumat, die wordt beschuldigd vanwege zijn artikelen in het dagblad Yeni Özgür Politika. In een interview met ANF Nieuwsagentschap gaf zijn vriend en collega Hayri Tunç commentaar op de repressie tegen de pers en zei: “Met deze arrestaties en represailles stuurt de staat de boodschap naar journalisten dat als ze ‘aan de kant van de waarheid’ staan, dat ze er dan tegen zijn. ”
Tunç zei dat Alayumat 15 jaar had gewerkt en dat hij vernederd was, onder andere door gefouilleerd te worden. Hij zei dat hij vaak met Alayumat had samengewerkt in verschillende regio’s van Turkije en Noord-Koerdistan. Als bekend en integer journalist was hij herhaaldelijk het doelwit geweest van repressie. De politieke vervolging door de hoofdofficier van justitie van Eskişehir was dan ook geen toeval. Alayumat was enkele maanden geleden al op soortgelijke wijze gearresteerd en opgesloten, maar hij had verklaard dat geen enkele procedure hem ervan zou weerhouden de waarheid te delen.
“De staat wil een prototype creëren van de ‘goede journalist’”
Het signaal dat de staat met deze arrestaties afgeeft is duidelijk: “Als jullie journalisten zijn, dan moeten jullie zijn zoals wij willen dat jullie zijn.” Dit idee is de kern van het probleem. De staat probeert een prototype van de “goede journalist” te creëren,” zei Tunç en vervolgde: “Wij zijn niet de goede journalisten van de staat. We laten ons niet door de staat in het gareel brengen. We zijn niet verbonden met welk machtscentrum dan ook. Ons beroep is journalistiek en we oefenen dit beroep uit volgens de principes die onze leraren ons hebben geleerd. Het principe om altijd de waarheid na te streven. Wij zijn de stem van de stemlozen. Wanneer er gemarteld wordt, wanneer rechten geschonden worden, brengen wij dat aan het licht. Dat is wat Erdoğan Alayumat en onze andere gearresteerde collega’s hebben gedaan. Ze zijn herhaaldelijk het doelwit omdat ze geen ‘goede journalisten’ zijn naar de zin van de staat.”
In het onderzoek werd geen andere beschuldiging geuit dan de journalistieke activiteit van de gearresteerden.
“Aan de kant van de regering of aan de kant van het volk”
Tunç benadrukte dat de journalistiek een kant moet kiezen: “Of je kiest de kant van de regering en negeert de schendingen van rechten, of je kiest de kant van het volk en rapporteert erover. Erdoğan [Alayumat] heeft de kant van het volk gekozen. Hij was de stem van de mensen wier huizen in Fikirtepe werden gesloopt vanwege gentrificatie, hij was de stem van de mosselverkopers, hij was de stem van de mensen in Ikizköy, waar het bos werd vernietigd. Hij was de stem van de verzamelaars van oud papier.
We brachten samen een maand door in Hatay, een van de steden die het zwaarst getroffen was door de aardbeving. We zagen het lijden van de mensen daar. Hadden we dit lijden moeten zien, maar ons moeten beperken tot het napraten van de verklaringen van de staat? Dat konden we niet doen. We ervoeren het, we zagen de pijn, de woede en de verlatenheid van de mensen in het aardbevingsgebied. Zoals ik net al zei, of je accepteert de verklaring van de regering en rapporteert dienovereenkomstig, of je schrijft wat je met je eigen ogen ziet, zelfs in tegenstelling tot de verklaring van de staat. Terwijl we verslag deden vanuit het aardbevingsgebied, leden we honger. We ervoeren dezelfde omstandigheden, dezelfde kou, het gebrek aan wasfaciliteiten als de mensen daar. We konden hen niet negeren. Noch onze menselijkheid, noch onze houding zou dit toestaan.
Dit is precies waarom we vandaag het doelwit zijn. We staan aan één kant en de staat stuurt ons de boodschap: Als je niet aan mijn kant staat, zal je gestraft worden. We zullen niet toegeven in deze kwestie omdat we dit geleerd hebben van de mensen die onze leraren zijn. We hebben het niet geleerd van mensen die achter hun bureau nieuws brengen. We hebben het niet geleerd van mensen die de beweringen van de staat als vermeende waarheid opdreunen. De staat beweert iets, maar wij gingen kijken wat de mensen op straat zeiden. Wij kozen de kant van de waarheid. De staat ziet dat als oppositie.
“Mislukte politiek en regering”
Hayri Tunç sloot af met de volgende woorden: “Repressie, arrestaties en opsluitingen kunnen journalisten niet afschrikken. Ook ik heb in de gevangenis gezeten, maar toen ik eruit kwam, heb ik mijn werk voortgezet. De repressie van de staat is niets anders dan mislukte politiek, een mislukte regering. Deze operatie draait alleen maar om intimidatie.”
Bron: ANF