Duran Kalkan, lid van de Uitvoerende Raad van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK) sprak in een interview over het besluit van het Comité van Ministers van de Raad van Europa en zei dat men had gezien dat als de ideeën van de Koerdische PKK-leider Abdullah Öcalan over de hele wereld werden verspreid en het verzet werd opgevoerd, er resultaten konden worden bereikt.
Het interview werd gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap en luidt als volgt:
De belangrijkste agenda van het Koerdische volk en hun internationale vrienden is het voortdurende isolement en de strijd daartegen. De wereldwijde vrijheidscampagne ‘Vrijheid voor Abdullah Öcalan, een politieke oplossing voor de Koerdische kwestie’ heeft bijna haar eerste jaar achter de rug. Laten we stilstaan bij dit eenjarige proces en de laatste beslissing van het Comité van Ministers (CM) van de Raad van Europa (RvE).
Om te beginnen groet ik met respect het voortdurende verzet in Imrali en Rêber Apo [Abdullah Öcalan]. Ik groet ook allen die strijden voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo en wens hen succes. Het Imrali-systeem van marteling, isolatie en genocide gaat door. Rêber Apo zit nu al 25 jaar, 7 maanden en 15 dagen vast in dit systeem. Tegelijkertijd gaat de strijd hiertegen ook door. Het is een grote strijd die op elk mogelijk niveau wordt gevoerd. Vooral het afgelopen jaar heeft de hele mensheid deelgenomen aan de campagne voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo en de oplossing van de Koerdische kwestie. Onze mensen, vrouwen en jongeren, spelen een hoofdrol. Over de hele wereld nemen revolutionaire en democratische krachten, academici, mensenrechtenactivisten en allen die streven naar vrijheid en democratie deel aan de campagne. Deze strijd heeft een belangrijk niveau bereikt.
Een van de belangrijkste ontwikkelingen van de afgelopen twee weken was het besluit van de Raad van Ministers van de Raad van Europa en wat daarop volgde. Ons leiderschap heeft een verklaring gepubliceerd waarin het standpunt van onze beweging over dit besluit wordt weergegeven.
Ook ons volk en onze internationale vrienden maakten hun standpunt bekend op 21 september in Frankfurt. Met het 32ste Koerdische Cultuurfestival verklaarden ze hun wil. Het was zowel een reactie op de herdenking van de internationale samenzwering, en een houding tegenover het eerste jaar van de wereldwijde vrijheidscampagne, waarbij gestreefd wordt naar de ontwikkeling van verder activisme. Concreet kan gezegd worden dat de houding van het Koerdische volk, hun internationale vrienden en de democratische, socialistische krachten, alsook de houding van het Comité van Ministers duidelijk naar voren werden gebracht. Op deze basis ontstonden vele discussies.
Ook eerder al hadden 69 Nobelprijswinnaars een standpunt ingenomen en brieven gestuurd naar verschillende plaatsen. Zij maakten bezwaar tegen de situatie en namen hun initiatief. Verschillende andere organisaties en initiatieven ontwikkelden open standpunten ten gunste van de fysieke vrijheid van Rêber Apo. Door deze inspanningen ontwikkelde zich een algemene discussie. Nu, na tien jaar, nam de CM van de RvE de beslissing die ooit genomen werd door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) onder de loep, en als gevolg daarvan gaven ze de Turkse staat nog een jaar om wijzigingen aan te brengen in zijn wetgeving en een oplossing te vinden voor de kwestie van het zogenaamde ‘Recht op Hoop’, dat in het centrum van hun tegenstrijdigheid staat. Ons leiderschap uitte in dit verband enkele concrete punten van kritiek. En alle acties die ik noemde waren eigenlijk kritiek en een houding hiertegenover. Ik zie geen noodzaak om ze hier allemaal te herhalen, maar er kunnen enkele dingen aan worden toegevoegd.
Een van deze punten is dat in sommige discussies werd gezegd dat de CM een politieke beslissing heeft genomen. Natuurlijk was de beslissing politiek, omdat het een politieke instelling is. Het besluit van de voorzitter van de Raad van Europa moet niet worden beoordeeld vanuit juridisch oogpunt. Dergelijke instellingen zijn geen juridische instellingen; ze nemen geen juridische beslissingen. Ze nemen politieke beslissingen; het zijn politieke instellingen. Hetzelfde geldt voor het EHRM. Zij waren de politieke instelling die verantwoordelijk was voor de follow-up van de uitvoering van dat besluit. Het geven van een deadline van een jaar aan de Turkse staat was een politieke beslissing. Op 18 maart 2014 nam het EHRM een beslissing, zonder zich volledig bewust te zijn van de politiek en zonder goed te kunnen inschatten wat er in de loop van die beslissing zou gebeuren. Maar we weten ook dat op 30 september 2014 een plan voor de vernietiging en liquidatie van de Koerdische Vrijheidsbeweging, het zogenaamde ‘çöktürme planı’ (vernietigingsplan), werd onthuld. De Turkse staat, de AKP-MHP regering, besloot hiertoe en voerde het uit. Het draaide allemaal om de Koerden, en ongetwijfeld ook om Rêber Apo.
De CM heeft tien jaar gewacht tot ze besloot een standpunt in te nemen. Men moet zich afvragen, waarom ze het zo lang hebben uitgesteld? Het wachtte tot de PKK vernietigd en geliquideerd zou worden, of op zijn minst drastisch verzwakt, op basis van dit instortingsplan. De vrijheidsstrijd in Koerdistan zou niet langer mogelijk zijn, de guerrilla’s zouden verpletterd worden, het volk zou afgesneden worden van Rêber Apo en de vrijheid, en bijgevolg zou de genocide zich ontwikkelen, evenals de assimilatie zou voortschrijden. Dat was waar ze op hoopten en wachtten. Want daarna zou het geen zin meer hebben om de beslissing van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens te bespreken. Ongeacht of ze onderhandelden of niet, de organisaties, volkeren en gemeenschappen die de ideeën van Rêber Apo in de praktijk zouden brengen, zouden verdwenen zijn. Dat was de hoop en de verwachting. Waarom hebben ze tien jaar gewacht? Wat heeft de RvE gedaan? De RvE wachtte tot de aanvallen op basis van het instortingsplan succesvol waren, en dan zouden ze actie ondernemen. Maar wat ze ook deden, ze kregen geen resultaten. En nu konden ze niet langer wachten. Op deze basis stelden ze de agenda op voor de bijeenkomsten van 17-19 september. In feite waren hun hoop, berekeningen en plannen dat dit plan van vernietiging en liquidatie zou slagen. Als dat het geval was geweest, hadden ze de discussie eerder op hun agenda gezet.
Nu zijn ze gedwongen om deze stap te zetten. Wat betekent deze deadline van een jaar? Het is duidelijk dat de AKP-MHP regering om tijd heeft gevraagd en de CM heeft die tijd gegeven. Ze hebben net iets meer tijd gekregen voor de taak om de PKK te vernietigen en te liquideren. De betrokken kringen, inclusief de minister-president, hopen en berekenen dat de PKK binnen dit jaar verzwakt en misschien zelfs vernietigd zal zijn. En dan zou het Recht van Hoop voor Rêber Apo geen betekenis meer hebben, omdat er geen discussie meer over zou zijn. Zolang er geen krachten zijn om de ideeën van Rêber Apo uit te voeren, wat kan Rêber Apo dan alleen doen? Dat is hun berekening. Dit moet gezien en begrepen worden. Ze willen de vernietigingsaanvallen gebaseerd op het instortingsplan nog een jaar voortzetten. Ze hebben de implementatie van de beslissing van het EHRM hieraan gekoppeld. Welke conclusie kunnen we hieruit trekken? Tien jaar lang hebben we al hun verwachtingen vernietigd en hun plannen verstoord.
We hebben al hun aanvallen afgeslagen. Dat is heel belangrijk. Ten tweede kunnen ze de periode niet langer verlengen. Ze moeten de situatie binnen een jaar evalueren. Wat is hun hoop en verwachting? De liquidatie van de PKK, het verpletteren van de guerrillastrijders en het ontmoedigen van het volk in de strijd voor vrijheid. Als we de huidige ontwikkelingen begrijpen, als we de globale campagne die we voeren voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo effectiever ontwikkelen, als we de vrijheidsstrijd krachtiger en effectiever voeren, zullen we in staat zijn om de CM en de andere relevante instellingen te dwingen om het probleem aan te pakken zonder een jaar te wachten. We zullen in staat zijn om hun berekeningen te breken en hun verwachtingen te frustreren.
Wat zullen ze na nog een jaar doen? Als er een veel sterkere organisatie, strijd, en houding is van het Koerdische volk en hun internationale vrienden, als we de ideeën van Rêber Apo effectiever verspreiden naar de vier hoeken van de wereld, als onderwijs, organisatie, werk, en de strijd voor vrijheid zich meer ontwikkelen op deze basis, dan is er niets meer dat ze kunnen doen. Wat zullen ze dan doen? Ze zullen naar oplossingen moeten zoeken. Op zijn minst zullen ze naar compromissen moeten zoeken. Laten we het zo zien: We hebben de finale bereikt. Dit ene jaar is eigenlijk de laatste periode van deze strijd. Hoe sterker we vechten, hoe succesvoller we zullen zijn. Dat is de waarheid. We moeten dienovereenkomstig strijden.
Op 10 oktober laten we het eerste jaar van de campagne achter ons en gaat het tweede jaar in. We moeten nu de fase rond het eerste jaar, en het hele tweede jaar van de campagne in het algemeen, gebruiken om een nog sterkere en effectievere strijd te voeren en deze naar alle niveaus en alle plaatsen te brengen. Want het licht aan de horizon is gezien. We zullen resultaten boeken door te strijden. Ieder van ons moet strijden voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo, alsof we aan het wedijveren zijn om bij te dragen aan het resultaat. We moeten rally’s organiseren en verdere acties ontwikkelen waar we ook zijn. We hebben gehoord van enkele geplande acties die momenteel gepropageerd worden. Degenen die deze acties plannen zeggen dat ze er een heel duidelijk standpunt mee zullen innemen en hun eisen met een duidelijk standpunt zullen benadrukken.
Het is inderdaad noodzakelijk dat de volkeren, het Koerdische volk met zijn jeugd, vrouwen en arbeiders, evenals alle andere volkeren, overal hun wil en eisen benadrukken door de straat op te gaan, andere acties te voeren en het initiatief te nemen. De grootste rally’s, continent per continent, regio per regio, stad per stad en persoon per persoon, moeten worden georganiseerd. De krachtigste acties moeten georganiseerd worden om Rêber Apo te beschermen. Veel meer massale strijd voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo, met rijke methodes moeten ontwikkeld worden. Op deze manier zullen we succes boeken.
De strijd wordt intenser. Overal en voortdurend vinden acties en evenementen plaats in dit kader. Er was een conferentie in Genève, en op hetzelfde moment marcheerden de jongeren in Hamburg onder het zingen van ‘Bijî Serok Apo’… en zoveel meer. Ik groet hen allemaal. Ik juich ze toe. Hun houding is echt belangrijk. Voor zover ik weet is Hamburg een revolutionaire stad in Duitsland. En zoals het past bij haar geschiedenis, omarmt ze de ideologie en de strijd van Rêber Apo. Rojava is voortdurend op de been en er vinden talloze bijeenkomsten en rally’s plaats in Noord-Koerdistan. Het is overal zo. Hier in Amed (Tr. Diyarbakir) zijn ze van plan om op 13 oktober het tweede jaar van de campagne in te gaan met massale acties. Iedereen die kan moet hieraan meedoen om er een zo groot mogelijk succes van te maken.
Er zijn oproepen vanuit Turkije en Koerdistan, en we steunen hun oproep absoluut; iedereen zou zich bij deze acties moeten aansluiten. We laten fascisme, kolonialisme en genocide niet passeren. We moeten ons veel meer verenigen rond Rêber Apo; we moeten hem sterker omarmen. Zoveel dat we het iedereen moeten laten zien: Het leven zal met Rêber Apo zijn. Als er een vrij en democratisch leven moet zijn, dan zal het met Rêber Apo zijn. Er is geen andere weg. Iedereen zal weten dat er zonder Rêber Apo geen vrij en democratisch leven mogelijk is. Dit moet uitgedrukt worden over de hele wereld. Iedereen moet dit leren. Er zijn ook veel rally’s en andere acties gepland in Europa ter gelegenheid van de herdenking op 10 oktober. Iedereen moet meedoen en we moeten ervoor zorgen dat we een zo breed mogelijke deelname mogelijk maken. Iedereen heeft de mogelijkheid om te strijden, ongeacht waar en hoe. Dit erkennen en ernaar handelen is van het grootste belang.
De wereldwijde vrijheidscampagne heeft in dit ene jaar een belangrijk niveau bereikt. De vrienden evalueren en bespreken het, en ik ben het in grote lijnen met hen eens en heb er niet veel aan toe te voegen. Maar we moeten ons altijd bewust zijn van wat er is bereikt. De campagne heeft onze agenda zeker gecorrigeerd. Onze agenda moet de fysieke vrijheid van Rêber Apo zijn en de strijd ervoor, omdat de oplossing van de Koerdische kwestie ervan afhangt, net zoals de omverwerping van het fascisme, de vrijheid van Koerdistan en de democratisering van Turkije ervan afhangen. De verzwakking van de door mannen gedomineerde mentaliteit en politiek hangt er ook van af, net als de ontwikkeling van de vrijheid van vrouwen, en al het andere hangt er van af.
Alle aanvallen in het kader van de speciale oorlogsvoering kunnen op deze manier doorbroken worden. We hebben de sleutel gevonden: de fysieke vrijheid van Rêber Apo. We moeten alle strijd die we voeren koppelen aan de fysieke vrijheid van Rêber Apo. Hij moet er deel van uitmaken. We moeten hem voorrang geven. Want er is geen vrij leven zonder Rêber Apo. De strijd van iedereen voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo is een strijd voor zijn eigen vrije leven, voor het verwerven van vrijheid.
Een van de belangrijkste resultaten tot nu toe is dat we de handen ineen hebben geslagen. In dit ene jaar zijn er overal sterke gezamenlijke acties ontstaan. En we zijn een strijdmacht geworden die zich verspreid heeft van de vier delen van Koerdistan naar alle vier hoeken van de wereld. We zijn heel rijk geworden, we oefenen verschillende strijdmethoden. Er zijn conferenties, er worden leesdagen georganiseerd, en allerlei andere acties volgen elkaar op. In die zin zijn we erg rijk geworden en hebben we veel gewonnen. Deze strijd van een jaar heeft belangrijke ontwikkelingen teweeggebracht. Er zijn concrete resultaten geboekt. Dit is heel betekenisvol en belangrijk. Dus als we in het tweede jaar deze vormen van actie op een nog wijdverspreidere, rijkere en effectievere manier uitdiepen, dan zal de strijd in het tweede jaar inderdaad vele malen groter worden dan in het eerste jaar. Zoals ik al eerder aangaf, is het alsof we een laatste jaar ingaan.
Er liggen zeer kritieke processen voor ons. Er zullen gebeurtenissen zijn die belangrijke mondiale historische ontwikkelingen vertegenwoordigen. In een dergelijke periode zal de strijd voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo niet alleen gaan over het opeisen en verzekeren van de vrijheid van Rêber Apo als persoon, maar het zal in feite zijn als het ontsluiten van de deur naar vrijheid voor iedereen en naar democratisering. Dus laten we goed gebruik maken van deze dag. Laten we meer verschillende acties organiseren. Onze acties zouden rijker moeten zijn in termen van vorm en methode; ze zouden talrijker moeten zijn, en natuurlijk zouden ze veel massaler moeten zijn. Laten we als volk een wilsverklaring ontwikkelen voor de hele wereld, waarin we uitdrukken dat we de fysieke vrijheid van Rêber Apo eisen, dat we geen leven willen zonder Rêber Apo, en dat dit een leven is dat niet vrij en democratisch is.
Bron: ANF