In een uitgebreid interview met Medya Haber evalueert Duran Kalkan, lid van de Uitvoerende Raad van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK), Het tiende gedenkjaar van de genocide op de Êzidi’s in Shengal en het veertigste jaar van het begin van de gewapende strijd voor vrijheid.
ANF Nieuwsagentschap publiceerde het eerste deel van het interview.
Allereerst wil ik u vragen naar de standpunten van de verschillende partijen met betrekking tot het voortdurende isolatiebeleid en de strijd daartegen; wat is de aanpak van de systemische krachten die het isolement in stand houden, en wat is de aanpak van de democratische krachten daartegenover?
Om te beginnen groet ik nogmaals het historische Imrali-verzet en Rêber Apo [leider Abdullah Öcalan]. De wereldwijde vrijheidscampagne gericht op zijn fysieke vrijheid gaat door met acties in de vier delen van Koerdistan en over de hele wereld. Er zijn nieuwe ontwikkelingen en belangrijke acties die worden georganiseerd, terwijl tegelijkertijd de voortdurende acties doorgaan. Er zijn massa-acties geleid door vrouwen en jongeren in Koerdistan en over de hele wereld. Hoewel er in sommige fases een hogere intensiteit is, is er een algemene toename van activiteit waarneembaar. Wat natuurlijk belangrijk en nieuw is, is de internationale interesse in en uitbreiding van deze strijd. De positie van Rêber Apo, zijn situatie en zijn paradigma verspreiden zich meer. Naarmate dit zich verspreidt, wordt het Imrali-systeem van marteling en isolatie, en dus de kolonialistische, genocidale mentaliteit en het systeem dat aan Koerdistan is opgelegd, door veel mensen beter begrepen.
Velen die kennis nemen van de situatie zijn verbaasd; ze nemen een duidelijk standpunt in en roepen anderen op om zich bij hen aan te sluiten en het initiatief in eigen hand te nemen. Dit omvat mensen uit bijna alle lagen van de bevolking. Het begon met vakbonden, toen sloten kunstenaars, advocaten en academici zich aan. Nu hebben Nobelprijswinnaars een belangrijk initiatief genomen. Al deze initiatieven zijn erg belangrijk en waardevol. Tegelijkertijd hebben ook juridische initiatieven zich verder ontwikkeld. In onze recente interviews hebben we herhaaldelijk de aandacht gevestigd op deze ontwikkeling.
De Turkse staat heeft Rêber Apo nu opnieuw veroordeeld tot een disciplinaire straf. Het rechtssysteem wordt gebruikt om het echte probleem te verhullen. Het Europese recht is procesrecht. Zaken worden niet behandeld op basis van de grond van de zaak. Wat dat betreft, zijn wij van mening dat zelfs als iets verzonnen is, als het in overeenstemming is met de procedure, het geaccepteerd zal worden. Juristen weten dit beter dan wij. Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) kon de beslissing die het tien jaar geleden nam niet uitvoeren. De inhoud is bijvoorbeeld niet belangrijk, maar dit is een zeer ernstige procedurele situatie. Van hieruit kunnen allerlei initiatieven worden genomen. In deze context zijn juridische initiatieven effectief geweest. We hebben al eerder gezegd dat we laat zijn, maar ook al zijn we laat, de initiatieven die werden ontwikkeld met behulp van gegevens en informatie waren effectief. Deze agenda ging helemaal naar de Verenigde Naties (VN). Nu wordt dit isolatiesysteem overal besproken. Er wordt nu veel druk uitgeoefend op het systeem van marteling, isolatie en genocide in Imrali en de krachten die het uitvoeren.
In dit verband wil ik nogmaals mijn waardering uitspreken voor de strijd die zich aan het ontwikkelen is en voor iedereen die eraan deelneemt. Zij voeren een zeer cruciale strijd die zeer zinvol en effectief is. Het is opmerkelijk dat geen enkele Europese instelling die verantwoordelijk is voor het martel-, isoleer- en genocidestelsel in Imrali ook maar één stem heeft laten horen. De AKP regering heeft de meeste problemen; ze is vastgelopen in de discussies bij de VN. De AKP is nu ontmaskerd, wat ook heel belangrijk is en goed begrepen moet worden. Het is een duidelijk teken dat door de strijd resultaten worden bereikt. Het ontmaskert en betwist het Imrali-systeem van marteling, isolatie en genocide, evenals de wetteloosheid en immoraliteit daar. De strijd heeft de verantwoordelijken al in grote moeilijkheden gebracht. Dit is een duidelijk feit. In dit opzicht is het noodzakelijk om de strijd voort te zetten en verder te ontwikkelen. Andere kringen hadden nog meer druk van buitenaf kunnen opbouwen, maar dat is nog niet gebeurd. Ik vraag me af waar dat vandaan komt. Het zet ons in ieder geval aan het denken en de Barzani’s en de KDP-administratie komen al snel in ons op. Zijn zij actief bezig om nog sterkere reacties te voorkomen? Aan de ene kant zetten ze samen met de AKP en MHP dit systeem van isolatie, marteling en genocide voort in het 26e jaar en [het totale isolement van Rêber Apo van de buitenwereld in de] 41e maand, maar aan de andere kant kunnen ze invloed hebben op het stilzwijgen van de wereld.
Ik kom tot deze conclusie door terug te denken aan de tijd dat Rêber Apo in Rome was. Op dat moment diende Masoud Barzani een dossier in bij het openbaar ministerie in Rome voor de arrestatie en berechting van Rêber Apo. Hij wilde niet dat hij werd vrijgelaten, dat hij niet vrij zou zijn. Hij diende documenten in waarin hij Rêber Apo beschuldigde van misdaden om hem te arresteren en te berechten. We hebben deze documenten. Wat zou iemand, een zogenaamde politicus die dit toen deed, nu niet doen? Zij kunnen de oorzaak zijn van de stilte in zoveel kringen. We moeten dit zien, begrijpen en goed onderzoeken. Wat voor pogingen doen ze echt? Wat voor andere documenten zijn er nog niet ontdekt? De wereldwijde publieke opinie zegt: “Dit zijn de Koerden” en gaat er verder niet op in. Het is noodzakelijk om dit gezicht van verraad te zien en het te ontmaskeren. Dit moet serieus onderzocht worden.
Koerdische politiek kan enkel zelfbepaald zijn tot op het punt waar het zich verzet tegen het systeem van foltering, isolatie en genocide in Imrali en de fysieke vrijheid van Rêber Apo eist. Er zijn partijen en individuen die zichzelf als links beschouwen, maar hoewel er al 26 jaar een ongekend systeem van isolatie en marteling aan de gang is, geven ze geen kik. Ze verzetten zich er niet tegen; ze stellen het niet eens ter discussie. Veel kringen in Turkije die zichzelf links, socialistisch en democratisch noemen, doen dit niet. Ik vraag hen, waarom zit Rêber Apo in Imrali? Ze stoppen hem daar omdat hij de vrijheidsstrijd van het Koerdische volk leidt, omdat hij strijdt voor democratie in Turkije, en omdat hij de democratische revolutie in Turkije voortzet met de vrijheidsstrijd in Koerdistan. Of is er nog iets anders? Wat voor soort mensen zijn zij, wat voor Koerdische identiteit hebben zij en vanuit welk begrip van vrijheid en democratie leven zij als zij dit niet in twijfel trekken? Er is zo’n openlijke fascistische, kolonialistische en genocidale aanval, en zij zwijgen. Er is zo’n groot verzet voor vrijheid en democratie, en zij zwijgen. Ze steunen het verzet niet en verzetten zich ook niet tegen de genocide. Dit is niet de manier. Dit aspect van de kwestie moet worden verduidelijkt en benadrukt. Het is altijd gezegd. Het lakmoespapier van het streven naar vrijheid in Koerdistan en democratie in Turkije wordt bepaald door de houding ten opzichte van de vrijheid van Rêber Apo tegen het Imrali-systeem van marteling, isolatie en genocide.
Ieders aanpak is nu welbekend, maar het blijft nodig dat iedereen zijn standpunt nog duidelijker maakt. Het is duidelijk dat isolatie, marteling en genocide mogelijk worden gemaakt door verraad. Gedurende 26 jaar werd Rêber Apo in een dergelijk systeem gehouden door zowel de Turkse als de Europese regering. Niemand kan zich verontschuldigen door te zeggen dat hij of zij niet weet of begrijpt wat er aan de hand is. Dit alles moet meer aan het licht gebracht worden en men moet zich meer verenigen met de strijd van Rêber Apo. Men moet zijn eigen vrijheid zien in de vrijheid van Rêber Apo. De vrijheid van Rêber Apo moet gezien worden als de sleutel tot democratisering in Turkije, het Midden-Oosten en de wereld. Daarom moeten we al onze strijd voor vrijheid en democratie verenigen met de wereldwijde vrijheidscampagne voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo.
Het verraad waar je de aandacht op vestigt manifesteerde zich tien jaar geleden ook in Shengal (Sinjar). Dit is het 10e gedenkjaar van de massamoord op de Êzidi (Yazidi) gemeenschap. Wat er toen gebeurde wordt besproken in de Koerdische samenleving. Uw beweging speelde toen een cruciale rol. Wat valt er te zeggen over wat er toen gebeurde?
Op het 10e herdenkingsjaar veroordeel ik met haat de genocidale ferman [De term wordt door het Êzidi-volk gebruikt om een genocidale aanval op hen te beschrijven. Het komt uit de tijd van het Ottomaanse Rijk, waar de heersers probeerden de Êzidi’s uit te roeien door middel van verschillende ‘fermans’.] van de fascistische, genocidale ISIS bendes tegen Shengal en ons Êzidi Koerdische volk. Ik huldig de heroïsche strijd hiertegen en vier het succes ervan. Ik herdenk de heldhaftige martelaren van deze strijd met respect en dankbaarheid door kameraad Zeki Shengali te herdenken [een lid van de uitvoerende raad van de KCK die een cruciale rol speelde in de verdediging en wederopbouw van Shengal. Op 15 augustus 2018 werd hij vermoord in een Turkse luchtaanval op Shengal], de Mam [Oom] Zeki van ons Êzidi Koerdische volk. De genocidale aanvallen en de ferman gaan door. Het verzet voor het bestaan en de vrijheid van Shengal en het Êzidi Koerdische volk gaat ook door. Ook al zijn er tien jaar verstreken, de genocide gaat nog steeds door. Het gaat door met de AKP-MHP en het gaat door met de KDP. Deze krachten proberen Irak en vele andere mogendheden hierbij te betrekken. Massoud Barzani is aan het rondrennen om te zien hoe hij iedereen zover kan krijgen om Shengal aan te vallen. Dit is een welbekende realiteit die niet verkeerd begrepen mag worden. De laatste tien jaar is er veel meer bekend geworden over wat er gebeurt in Shengal. Wie is wie? Wat zijn de belangen van de verschillende krachten? Alles is gezien. De voormalige verantwoordelijken voor de genocide en hun medeplichtigen zijn duidelijk ontmaskerd, terwijl ook duidelijk te zien was wie zich dapper en heldhaftig verzette. Sinds tien jaar is Shengal vrij. De bevolking leeft op basis van democratische autonomie. De mensen van Shengal, het Êzidi Koerdische volk, de vrouwen en de jeugd hebben zichzelf georganiseerd, hun instellingen gevormd, zelfverdediging ontwikkeld, wilskracht ontwikkeld en zijn in vrijheid gaan leven. Van alle Êzidi-gemeenschappen die over de hele wereld verspreid zijn, was de gemeenschap in Shengal waarschijnlijk de gemeenschap die er de afgelopen tien jaar in geslaagd is om het meest volgens hun eigen levensvisie te leven. De Êzidi-identiteit heeft haar meest vrije en mooie periode beleefd in deze laatste tien jaar van verzet. Êzidi Koerdische vrouwen, jongeren en mensen waarderen dit. Ze zijn zich hiervan bewust en geloven erin. Ze zullen zich niet laten afslachten door fermans als makke schapen. Ze zullen hun bewustzijn nog verder verhogen, zichzelf organiseren, en een sterke wil krijgen en klaar staan om zichzelf te beschermen. Deze gemeenschap is een gemeenschap van strijd.
De filosofie van Rêber Apo en de steun van de HPG, YJA-Star guerrilla’s en de vrijheidstroepen van Rojava hebben dit bewustzijn opnieuw gecreëerd. Het heeft de samenleving bij zinnen gebracht. In dit opzicht geloven we dat de vrijheidsstrevende en sociale krachten meer bewustzijn, meer organisatie en meer wil zullen ontwikkelen. Tien jaar zijn voorbij gegaan en er is geen proces geweest tegen ISIS. Er is geen gemeenschappelijke houding. Je vraagt je af hoeveel handlangers ISIS heeft die niemand kan aanraken. Wie had hier zijn of haar handen in? Wie waren de medeplichtigen? Om te voorkomen dat ze gezien worden, wordt ISIS niet vervolgd. Het is bijna alsof de strijd tegen ISIS zelf terecht zal staan. De regering in Bagdad bijvoorbeeld, die destijds de PKK prees voor haar strijd tegen ISIS en zei dat ze de eer van Irak had gered, verklaart de PKK nu tot een ‘verboden organisatie’. Het is een verbazingwekkende situatie. Ik bedoel, is het mogelijk om zo ver van de waarheid af te wijken? Ik bedoel, kunnen feiten zo met voeten worden getreden voor eenvoudige belangen? We maken deze dingen mee.
Sommige krachten noemen wat er is gebeurd een genocide, maar ze noemen het gewoon zo en doen er niets aan. Duitsland, bijvoorbeeld, heeft er waarschijnlijk belang bij om wat aardiger over te komen bij de Êzidi-gemeenschap en ze tot op zekere hoogte aan hun kant te krijgen. Ze noemden wat er is gebeurd een genocide, maar we hebben geen serieuze actie van hen tegen ISIS gezien. In plaats daarvan dient Duitsland bijna elke week nieuwe rechtszaken in tegen de PKK. De Duitse wet, het openbaar ministerie en de rechterlijke macht, die bekend staan om hun gretigheid om PKK-zaken te openen, beschouwen de ISIS-aanval in Shengal als een genocide, maar hebben geen enkele zaak geopend om de aanstichters van deze genocide te vervolgen. Ze verheffen geen stem tegen de aanvallen van de KDP en AKP-MHP die proberen voort te zetten wat ISIS is begonnen. Integendeel, ze bekritiseren degenen die werden aangevallen. Ze gebruiken de PKK als excuus. Hoeveel jaar geleden zei de PKK dat ze zich terugtrokken uit Shengal? Onze rol in Shengal is voorbij en we hebben onze troepen teruggetrokken. Er is daar een bewustzijn van vrijheid en democratie. De samenleving heeft haar eigen wil gekregen. Telkens wanneer de samenleving, vooral vrouwen en arbeiders, hun eigen wil ontwikkelen en overeenkomstig handelen en organiseren, zeggen ze dat dit de PKK is. Zo werkt het niet. Als het zo zou zijn, dan zou de PKK heel gelukkig kunnen zijn omdat het grote successen heeft behaald. Maar het is niet alleen de prestatie van de PKK. Iedereen draagt bij aan deze ontwikkeling en spant zich in zodat de mensen naar hun wil kunnen leven.
Kortom, de realiteit van Shengal, de genocidale Ferman, en het verzet ertegen hebben alles verlicht. Ik zou mijn antwoord willen beëindigen door erop te wijzen dat de situatie goed geëvalueerd en begrepen moet worden: de situatie van de KDP, de Barzani’s, die een overeenkomst sloten met ISIS en vervolgens de overeenkomst verbraken en vluchtten toen ISIS aanviel, waardoor de Koerdische Êzidi’s werden overgelaten aan de slachting van ISIS, vervolgens ook de aanvallen die plaatsvonden op de westelijke lijn van Zuid-Koerdistan, en nu de aanvallen van bezetting en annexatie op de oostelijke lijn door de AKP-MHP. Dit alles moet begrepen worden als verbonden met elkaar en afhankelijk van elkaar. De activiteiten van de KDP hadden bijvoorbeeld beter voorzien kunnen worden. Samenwerking en verraad kennen geen grenzen. Er is niets waartoe het niet bereid is. Het moet voorzichtig benaderd worden. Wat er de afgelopen tien jaar in Shengal is gebeurd, wordt onvoldoende begrepen. De lessen zijn niet volledig geleerd. Ten minste ter gelegenheid van deze 10e verjaardag moeten deze lessen beter worden begrepen. Dit is hoe we de 10e verjaardag hebben geëvalueerd. We evalueren het als een proces waaruit we betere lessen moeten trekken. Ik raad iedereen aan om het op deze manier te benaderen, want dat is de juiste aanpak. Nogmaals, ik veroordeel het bloedbad met haat en breng hulde aan het heldhaftige vrijheidsverzet in Shengal.
Bron: ANF