- Rojava/ Noord- en Oost-Syrië
Turkije blijft dreigen en aanvallen op Rojava, Noord- en Oost-Syrië. Deze aanvallen leiden tot veelvuldige verwoestingen en rampen. Turkije voert etnische zuiveringen uit in gebieden zoals Afrin, rechtstreeks gericht tegen het bestaan van het Koerdische volk. Om dit permanent te maken en te voorkomen dat het Koerdische volk terugkeert naar hun land, confisqueren ze al hun bezittingen. De Koerden worden vervangen door mensen die ze her en der rekruteren, hun bezittingen worden geplunderd en hun eigendommen worden aan hen overgedragen. Met voortdurende aanvallen onderdrukken ze ook de regio’s die ze niet kunnen bezetten, verbranden ze de oogsten van de mensen en zorgen ze ervoor dat ze niet kunnen werken en geen onderdak hebben. Als gevolg daarvan zijn de mensen veroordeeld tot honger en gedwongen om te migreren.
De acties van Turkije in Zuid-Koerdistan zijn niet anders. Het heeft militaire basissen gebouwd in een groot gebied. Het voert intensieve lucht- en landaanvallen uit om de bases te vestigen. Honderden dorpen zijn geëvacueerd. Beboste gebieden en land worden voortdurend gebombardeerd en elk jaar verwoesten branden de vegetatie. Bomen worden gekapt en bossen worden vernietigd. In de jaren ’90 werden bijna vierduizend dorpen en gehuchten in Noord-Koerdistan platgebrand en leeggehaald, en miljoenen mensen raakten ontheemd. In wezen wil de Turkse staat het Koerdische volk uitmoorden en elimineren. Daartoe voert het al honderd jaar een onfeilbare staatspolitiek van assimilatie, gericht tegen het culturele bestaan van het Koerdische volk.
Er worden pogingen ondernomen om de hele wereld te mobiliseren tegen het Koerdische volk. De regering Erdoğan heeft alle staten en machten gemobiliseerd, van China tot Rusland, van de VS en Europa tot het Midden-Oosten, om hen partners te maken in haar genocide op de Koerden. Turkije wil vooral gezamenlijke operaties uitvoeren met Iran en Irak. Nu probeert het het bestuur van Syrië, waaraan het heeft bijgedragen aan de vernietiging en waarvan het een aanzienlijk deel heeft bezet, erbij te betrekken. Nadat het autonome bestuur de gemeenteraadsverkiezingen op de agenda had gezet, heeft het zijn aanvallen en dreigementen opgevoerd. Syrië kan deze verkiezingen niet verhinderen, dus zegt Turkije: “Laat mij ze maar verhinderen”.
De Turkse staat verklaart al zijn aanvallen en dreigementen op basis van de PKK. Er is geen andere rechtvaardiging of argument over. Het is echter duidelijk dat het probleem niet de PKK is, maar het bestaan van Koerden. De Koerdische vijandigheid maakt hun werk echter moeilijk in de internationale arena. Om de binnenlandse en buitenlandse publieke opinie te manipuleren en de misdaad van genocide te verdoezelen, verschuilt het zich achter de rechtvaardigingen van terrorisme en de PKK. De PKK heeft de Koerdische kwestie niet gecreëerd. Er is een Koerdische kwestie gecreëerd door de Turkse staat door ontkenning en uitroeiing. Zelfs voor de PKK ontkende de Turkse staat al het bestaan van de Koerden en werden ze afgeslacht en verbannen. De PKK werd opgericht om hier een einde aan te maken en het bestaan van de Koerden te verdedigen. Nu wil Turkije dit beleid en deze praktijken rechtvaardigen en legitimeren onder het mom van de strijd tegen de PKK.
Turkije zegt: “We zullen nooit verkiezingen toestaan of de vestiging van een terroristische staat recht onder onze neus, aan onze zuidelijke grenzen”. Ze roepen dat “er geen verkiezingen zijn, maar een legitimatie van de terroristische organisatie”. Ze willen het Turkse volk sussen met de propaganda dat Turkije verdeeld zal zijn en hen partners maken in hun oorlogspolitiek. In Turkije hebben ze alle kringen van rechts tot links veranderd in verdedigers van deze bloedige en op ontkenning gebaseerde politiek. Honderd jaar propaganda en de mentaliteit van één natie en één staat zijn niet overwonnen. Deze mentaliteit sleept Turkije voortdurend mee in problemen en conflicten. De economische middelen van het land en de zoektocht naar democratisering worden opgebruikt en verlamd.
Rojava, Noord- en Oost-Syrië bestuurt zichzelf al meer dan tien jaar. En op een democratische manier die geen ander voorbeeld kent in het Midden-Oosten. Is het in het belang van de volkeren om dit te steunen of om het te vernietigen? Waarom moeten mensen die naar de stembus gaan als terrorisme worden gedefinieerd? Zoiets bestaat niet in de wereld. Maar de racistische geest die het Koerdische volk uit de geschiedenis wil wissen, legt zelfs deze gelegenheid op aan de Koerden en de mensen in de regio als reden voor aanval en oorlog. Het dwingt de VS en andere mogendheden om hiertegen stelling te nemen. Erdoğan stuurt zijn minister van Buitenlandse Zaken naar Poetin om dit te voorkomen. Als er echter gemeenteraadsverkiezingen zouden plaatsvinden, zou noch Turkije noch Syrië instorten. Integendeel, de regio zou normaler worden. Democratische opties zouden op de voorgrond treden en de problemen van Syrië zouden worden opgelost door middel van dialoog en de eenheid zou gemakkelijker te bereiken zijn.
Koerden en de volkeren waarmee ze samenleven zien hun toekomst niet buiten Syrië. Ze hebben niet zo’n zoektocht. Ze hebben geen andere plannen dan de regio’s die ze van ISIS hebben bevrijd te beschermen en zichzelf te besturen. Integendeel, ze proberen met de regering in Damascus te praten en hun problemen op te lossen. Het is Turkije zelf dat deze oplossing heeft gesaboteerd en de SNA en de Syrische interim-regering heeft opgericht en gefinancierd tegen het Syrische leger. Turkije, dat Syrië de facto verdeeld en bezet heeft, blijft de oplossing en vrede torpederen.
Bron: Ronahi Nieuwsblad