“Just because you’re moving,
don’t mean you’re awake…”
Fast forward… Even uitzoomen… eerst 1x diep ademhalen, en dan weer inzoomen…
Hoe zou jij een man beschrijven, als je dat aan een alien zou moeten uitleggen?
Ik zou zeggen: Een man is een kleuter met iets te veel spiermassa…
In mijn geval valt die spiermassa best wel mee, maar voor de rest voldoe ik prima.
De ravage die één kleuter kan aanrichten is in de loop der jaren exponentieel gegroeid.
Je kan denken: maar de maatregelen om dat te bufferen eveneens.
Ja klopt, maar toch… Zoals Midas Dekkers het uitdrukte: ‘De mens zit met zijn vingers in de stoppenkast van de natuur.’
En daar blijft het niet bij… Gezien de voortschrijdende macht en drang tot destructie is er in de afgelopen decennia gekozen voor een wereldomspannend veiligheidsconcept, dat is gebaseerd op ‘Mutually Assured Destruction’. Kortweg MAD. Dat heeft wereldleiders er lang voor behoed om te flirten met de nucleaire optie. Maar de afschrikkende kracht van MAD schijnt z’n absolute werking te hebben verloren. Dat werpt de vraag op: hoe ziet dat plaatje er nu uit?
Dat verdient wel wat goed uitgewerkte investigative journalism. Annie Jacobsen heeft dat opgepakt en haar onderbouwde bevindingen de afgelopen jaren gepubliceerd…
Zoals de mens maar één ademtocht verwijderd is van de dood, zonder zich daar dagelijks echt rekenschap van te geven, zo is de wereld maar 6 minuten ‘early warning’ verwijderd van totale destructie. Concreet dit: als ergens een ballistische raket is opgestegen en een satelliet dat heeft gespot, dan rest nog 6 minuten om de keten van afwikkelingen op te schorten. Je kan er wat op afdingen of het getal van 3 miljard doden wel wordt gehaald, maar er staat een tamelijk vastomschreven scenario klaar over wat er dan volgt – ongeacht de politieke aanleiding: Na 30 minuten landen aan weerszijden van de oceaan de eerste ballistische projectielen. Honderd miljoen burgers zijn in de eerste 6 minuten gedood. Kort daarop volgen er nog 2 miljard. Als de eerste aanvalsgolven ons toch wat teleurstellen, dan liggen daar voor de kust, op acht minuten vliegafstand, nog duikboten klaar, bepakt met vergelijkbaar spul, om die klus alsnog te klaren. Hoezo MAD? Gegarandeerd succes! En wie er nog weet te overleven, die zal worden teruggeworpen naar een sub-minimaal bestaan.
In haar onderzoek schetst Annie Jacobsen de hachelijkheid van onze situatie. Feitelijk ligt het beslismoment in geval van een spontane crisis maar bij één man (uh sorry:… he /she /them). De president van de nucleaire mogendheid heeft bij waarschuwing alle macht om de knop in te drukken… Hij en hij alleen. Zonder enig overleg… Want nood breekt wet. Nee: wet breekt nood. De wet zelf schrijft dit juist voor: één man, één keuze, één knop. Klein detail was wel, dat Bill Clinton in zijn ambtstijd nog beweerde dat hij de eenmaal afgevuurde raketten nog zou kunnen terugroepen. Maar dat is totale onzin. De eenmaal in gang gezette procedure is onomkeerbaar. Basta. Wonderlijk toch… Wist hij dus zelf werkelijk niet eens wat hij in beweging zou hebben gezet? Of is dit — uh — politiek?? Weer zo’n gevalletje van wenselijk voorliegen?… Ik zou het niet weten. Okay, laten we maar even vooruit kijken…
Stel dat Trump wordt herkozen… Nuke them basterds!…
In Moscou zit ook iemand die hem nu al erg goed begrijpt.
Ik wilde geen alarmerend stukje schrijven, alleen maar even wat nuchterheid inbrengen.
(Over Turkije heb ik even geen nieuws te melden. Dat valt dan weer mee? Tja?)
Afijn, ik wilde vandaag de nucleaire kwestie toch even met je delen omdat ik in de praktijk nog niet het begin van een begin zie, om er wat aan te gaan doen. Ik vind dat best verontrustend. Want het zou best bovenaan de lijst mogen staan van wat onze aandacht vraagt, wat mij betreft. Per slot van rekening: als we de klimaatzaken gaandeweg toch serieus zijn gaan nemen, dan mogen we minimaal ook wel een soort dodemansknop introduceren om een nucleaire winter en een mass extinction te voorkomen. En dat niet overlaten aan het geweten en/of de impulsiviteit van één alfa-mannetje aan de top van de apenrots.
Dit bewustzijn zou ook de gangmaker kunnen zijn om onze visie op ons gedeelde belang opnieuw te bezien. En om dat niet meer uit te besteden aan een clubje nucleaire top-dogs, gefixeerd op hun eigen paranoia en provocatie-drang.
En wie weet, kan gedeeld eigenbelang ook een constructieve factor worden. In plaats van een intense stare down. En wordt dan MAD 2.0 , ‘Mutually Assisted Development’, voor ons toch een haalbare optie.
Of MDMA? (‘Merged Defenses by Mutual Assistance’ – ik verzin maar wat).
Ook prima, wat mij betreft.
Tot slot even een cool down:
Auteur: Paul Terlunen
Voor verdere studie: Nuclear war, a scenario.
https://www.google.nl/books/edition/Nuclear_War/dlnKEAAAQBAJ?hl=en&gbpv=1&printsec=frontcover