- Zuid-Koerdistan
In het tweede deel van dit diepte-interview sprak Mustafa Karasu, lid van de Uitvoerende Raad van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK), over de stempel die vrouwen hebben gedrukt op de afgelopen lokale verkiezingen en in de strijd.
Het eerste deel van dit interview kunt u hier teruglezen. Het interview werd gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap en luidt als volgt;
Vrouwen hebben ook hun stempel gedrukt op deze verkiezingen. Ondanks allerlei aanvallen hebben vrouwen een belangrijke rol gespeeld in het verkiezingswerk en hadden ze het grootste aandeel in het behaalde succes. Hoe evalueert u dit?
Wanneer we het hebben over de politieke strijd in Koerdistan, is elke visie die de rol en invloed van vrouwen niet evalueert onvolledig. Elke revolutionair en democraat moet dit feit erkennen. Wie de grote rol van vrouwen in de democratische en vrijheidsgerichte ontwikkeling van Koerdistan, in politieke prestaties en in de verandering van het leven niet ziet, kan geen enkele ideologische, sociale of politieke evaluatie correct maken.
Door het paradigma van de vrijheid van de vrouw te bevorderen, stelde Rêber Apo [Abdullah Öcalan] het systeem van medevoorzitterschap en gelijke vertegenwoordiging voor. Hij stimuleerde het politieke veld om een revolutionair initiatief te nemen. Dit zorgde voor grote opwinding en enthousiasme bij vrouwen, die de katalysatoren van de samenleving zijn en het karakter van de samenleving bepalen. De democratische revolutie in Koerdistan heeft een nieuwe dimensie bereikt. We moeten dit zien als het onoverwinnelijk maken van de democratische revolutie en als het doordrenken van de democratische revolutie met het elixer van onoverwinnelijkheid. In feite is Rêber Apo’s paradigma van vrouwenvrijheid niet alleen een paradigma gebaseerd op de gelijkheid van mannen en vrouwen. Het is een paradigma dat de hele samenleving vormt in de lijn en de moraal van de vrijheid van de vrouw. Het is een lijn die de hele samenleving zal reinigen van haar vuil en haar schoon zal maken in geweten en moraliteit. Rêber Apo heeft aangetoond dat het paradigma van de vrijheid van de vrouw een dergelijke samenleving zal creëren door de historische samenleving te evalueren.
Koerdische vrouwen staan momenteel in de voorhoede van een revolutie die niet alleen de Koerdische samenleving verandert, maar ook de wereld met de ‘Jin Jiyan Azadi’ filosofie. Met dit revolutionaire initiatief zijn Koerdische vrouwen de eer en trots van het Koerdische volk geworden. Alle Koerden zouden groot enthousiasme en vreugde moeten voelen over deze eer die door Koerdische vrouwen is gecreëerd.
Koerdische vrouwen hebben dit niveau bereikt dankzij een grote strijd. Rêber Apo’s strijd voor vrijheid in Koerdistan heeft vrouwen op dit punt gebracht. Het systeem van co-presidentschap is het meest beknopte product van deze grote strijd. Wie dit niet begrijpt en ziet, begrijpt de vrijheidsstrijd van het Koerdische volk niet.
Ik vertel vaak een verhaal over de vrijheidsstrijd van Koerdische vrouwen. In de jaren 1980 kwamen families ons bezoeken in de gevangenis. Meestal reisden families uit Batman naar de gevangenis van Amed met wat ze de ‘yoghurttreinen’ noemden.
Een van deze families waren moeder Hanim en vader Ahmet, de ouders van kameraad Ercan Kavak. Twee van hun zonen zaten in de gevangenis, terwijl een andere was veroordeeld. Deze laatste zoon sloot zich later aan bij de guerrilla en is nu een martelaar. Naar welke gevangenis we ook verbannen werden, ze zouden ons volgen. Op een dag zei de moeder tijdens een open bijeenkomst tegen ons: “Mijn zoon, die oom Ahmet van jou schopte me altijd als ik mijn hoofd buiten de deur durfde te steken, al was het maar een klein stukje. Hij wilde niet dat ik het huis verliet. Nu, als jouw moeder, als de moeder van de Apoïsten, ga ik overal naartoe, of het nu Amed, Urfa, Ceyhan of Ankara is. Nu zit je oom Ahmet thuis, maar ik ga overal heen om de strijd te steunen.”
De impact die de strijd van de Apoïsten in Batman op de samenleving had, zorgde ervoor dat onze moeders hun zonen en de zaak van hun zonen omarmden en dat ze zichzelf bevrijdden door deze strijd.
Opnieuw werden onze zusters en jonge Koerdische meisjes geboren in deze wereld van strijd, en ze namen de strijd overal zonder aarzeling op. Ze offerden zichzelf op tijdens Newroz, het symbool van de strijd van het Koerdische volk voor het bestaan. Het is noodzakelijk om deze realiteit en deze feiten goed te zien wanneer we de impact van vrouwen op de huidige politieke strijd bespreken en evalueren.
Elke Koerd die het systeem van copresidentschap volgt, is een eervolle Koerd, een vrije en democratische Koerd. Als één van de kandidaten voor het copresidentschap een man is, moet hij zich vereerd voelen. Een meer eervolle, vrije en democratische houding is onmogelijk. De mannen die het covoorzitterschap goed begrijpen, zullen zich meer beloond voelen dan de vrouwen. Rêber Apo gaf deze prijs en eer. In feite zingt de Koerdische samenleving de slogan “Jin Jiyan Azadî” op de pleinen omdat ze deze realiteit onthuld zien door Rêber Apo. Dit is de essentie en de basisslogan van de Koerdische revolutie. Omdat het deze filosofie is die vrijheid, democratie, autonomie en zelfbestuur van Koerden met hun eigen identiteit, cultuur en wil verzekert.
Medevoorzitterschap betekent niet dat de ene medevoorzitter superieur is aan de andere. Ze zijn gelijk, ze nemen alle beslissingen samen op democratische wijze. De een is niet superieur aan de ander. In dit opzicht betekent zeggen wie de officiële medevoorzitter zal zijn en dit tot een agenda maken, het verlammen en ontkennen van dit begrip van medevoorzitterschap. Het betekent dat je het ambt als een voordeel ziet, zelfs als een macht van autoriteit. Dit zou een verkeerd begrip zijn van het medevoorzitterschap, een verlamming van de essentie ervan. In dit opzicht zijn dergelijke discussies een filosofische misvatting. Degenen die het medevoorzitterschap accepteren kunnen en mogen niet deelnemen aan een dergelijk debat. Ja, er is een verplichting om een officiële verklaring af te leggen, maar de officiële verklaring van iemand is slechts een formaliteit. Het is en kan geen kwestie zijn die de Koerden en de medevoorzitters aangaat.
Echter, omdat het systeem verplicht dat één persoon als voorzitter wordt benoemd, en gezien de hoogten die bereikt zijn en de successen die behaald zijn door de “Jin Jiyan Azadî” revolutie, is het niet meer dan rechtvaardig om vrouwen als officiële kandidaten te benoemen. Dit is wat past bij het Koerdische volk en de revolutie die ze hebben verwezenlijkt. Misschien, in zeer speciale en uitzonderlijke gevallen, kan een mannelijke kandidaat benoemd worden. Alle mannelijke covoorzitters zouden moeten eisen dat vrouwen officiële covoorzitters worden, als een noodzaak om de eer van covoorzitterschap te bereiken. Dit is de juiste filosofische, politieke, democratische en libertaire visie. Het gaat er niet om iemand superieur en bevoegd te maken. Het gaat om de vertegenwoordiging van democratisch en libertair denken, om dit de ziel van onze revolutie te maken. Dit is wat alle patriottische mensen zal verheffen.
Ook wij hebben jarenlang geleden onder het volledig begrijpen van het paradigma van de vrijheid van de vrouw en het voldoen aan de eisen ervan. We kunnen nog steeds niet beweren dat we het volledig begrepen hebben, maar we proberen onszelf te veranderen door middel van een interne strijd. Rêber Apo heeft ons voortdurend opgeleid en ons de lijn van de vrijheid van de vrouw doen begrijpen en over de strijd om de mannelijkheid, die zich historisch in ons heeft genesteld, te doden en te ontwortelen. Natuurlijk zeiden we vanaf het begin dat er geen revolutie zou zijn zonder vrouwen. We waren enthousiast over de deelname van vrouwen aan de revolutie, maar er was ook een misvatting dat nadat de revolutie had plaatsgevonden, alles weer in zijn oude vorm zou terugkeren. Rêber Apo heeft ons gered van onze misvattingen. Vanuit dit standpunt zouden alle Koerdische mensen, vooral mannelijke patriotten, het historische, heilige werk en de revolutie van Rêber Apo correct moeten begrijpen en het verheerlijken door zichzelf te transformeren.
De reden waarom we verklaard hebben dat de officiële voorkeur in het medevoorzitterschap in het voordeel van vrouwen is, is om dit aspect van onze revolutie zichtbaar en effectief te maken over de hele wereld in de toekomst. Omdat dit revolutionaire democratische aspect nu de hele wereld raakt, vooral Turkije en het Midden-Oosten.
Het fascisme van de AKP-MHP wilde het fascistische eenmansregime dat het had gevestigd volledig institutionaliseren door zijn dominantie te verzekeren in de grootsteden, vooral Istanbul, Ankara, Izmir en Çukurova. De volkeren van Turkije hebben dit fascistische plan echter een halt toegeroepen met hun steun aan de oppositie. Hoe moet het beeld dat in Turkije is ontstaan worden beoordeeld?
Het doel van het AKP-MHP fascisme om van Turkije een volledig geïnstitutionaliseerd fascistisch land te maken door alle grootstedelijke gemeenten te domineren, heeft een zware klap gekregen bij de lokale verkiezingen. We hebben altijd benadrukt dat de fascistische AKP-MHP regering op instorten stond en ontbonden werd. We zeiden dat de AKP-MHP regering, die het Koerdische volk wilde vernietigen, was ingestort. We zeiden dit niet voor propaganda. We zeiden dit omdat we de oorlog tegen ons en de resultaten ervan volgden. Het is opnieuw duidelijk geworden hoe waar onze evaluaties zijn.
Het was het fascistische karakter en de vijandigheid tegenover democratie die het AKP-MHP fascisme in Turkije tot zo’n ineenstorting hebben gebracht. Dit alles is gebaseerd op vijandschap jegens Koerden, die deze regering in de huidige situatie van ineenstorting heeft gebracht. De vijandschap tegen de democratie is de bron van de morele, politieke, gewetensvolle en culturele ineenstorting die in de samenleving wordt ervaren. Het is een genocidale oorlog tegen de Koerden.
Ook de economische ineenstorting speelde een essentiële rol in het verlies van de verkiezingen. Het is de oorlog tegen het Koerdische volk die de economische crisis heeft veroorzaakt; het is deze vuile oorlog. Alle middelen van Turkije worden misbruikt voor deze oorlog. Was het niet Erdoğan zelf die tegen de mensen schreeuwde: “Ken je de prijs van één kogel niet?” toen de mensen stilaan hun stem begonnen te verheffen omwille van de economische problemen? Hij zei openlijk dat een cruciale oorzaak van het economische probleem de uitgaven voor de oorlog waren. Hij herhaalde elke dag dat de staatsbegroting voornamelijk aan oorlog werd besteed en wees erop dat ze zoveel militaire voertuigen bouwden en zoveel militaire investeringen deden. Dit is wat er gebeurt als de regering, in plaats van de politieke problemen van Turkije op te lossen door middel van democratie, haar toevlucht neemt tot oorlog en dwang. Er zijn speciale presidentiële fondsen, evenals speciale fondsen die zijn toegewezen aan MIT, evenals fondsen die zijn toegewezen aan spionage en fondsen die zijn toegewezen aan de bendes die Turkije voedt. Er is geen mechanisme om hier toezicht op te houden. Er is geen openbaar overzicht van waar deze fondsen naartoe gaan en wie ze coördineert.
Dit zijn allemaal oorzaken van economische problemen en dit had invloed op de verkiezingen. Het is niet het gebrek aan middelen dat deze economische nood veroorzaakt. Het zijn vooral politieke redenen die de economische ineenstorting hebben veroorzaakt. Het is het gebrek aan democratie op basis van de Koerdische vijandigheid die het oorlogsbeleid nastreefde.
De AKP-MHP regering heeft Turkije in een veelzijdige crisis gestort. De kern ervan is de crisis van de samenleving. Om de vrijheidsstrijd van het Koerdische volk de kop in te drukken, heeft ze zich zowel vijandig opgesteld tegenover de democratie als de samenleving gepolariseerd tot een ongekend niveau. De regering heeft iedereen, behalve AKP-MHP aanhangers en bondgenoten, tot verraders verklaard. Het heeft Turkije veranderd in een land van politieke burgeroorlog en heeft een polarisatie gecreëerd die niet alleen de potentie heeft om zichzelf te vernietigen, maar heel Turkije. In deze situatie zijn buren vijanden van elkaar geworden. De samenleving is getraumatiseerd. Dit is niet alleen ongekend in Turkije, maar ook in de wereld. Op deze manier is niet alleen een gewetenloze, onrechtvaardige en immorele politieke omgeving gecreëerd, maar ook een sociaal leven van deze kleur.
Geweten is een van de meest basale menselijke eigenschappen. Dit vereist een fundamentele benadering van sociale waarden en rechtvaardigheid. In de AKP-MHP regering is er niet alleen geen greintje geweten meer over, maar het heeft ook de neiging om de samenleving op deze manier vorm te geven.
Deze situatie heeft geleidelijk de onvrede in de samenleving tegen de AKP-MHP regering vergroot. Want dit beleid is niet slechts een kortetermijnpraktijk; het is haar fundamentele beleid geworden. Dit heeft geleidelijk die delen van de samenleving verstoord die tot nu toe op de AKP hadden gestemd. Samenlevingen, ongeacht hun overtuigingen en culturen, kunnen zo’n polariserend leven niet lang verdragen. De AKP-MHP regering, die de samenleving in een burgeroorlog heeft meegesleurd, begint daar nu de prijs voor te betalen. Politieke machten en mensen met gevestigde belangen kunnen voortdurend gewetenloos en onrechtvaardig zijn, maar zo kan de samenleving niet zijn. Uiteindelijk verzet de vraag naar geweten, moraliteit en rechtvaardigheid in de samenleving zich hiertegen. Dit is de reden waarom veel AKP-stemmers bij deze verkiezingen niet naar de stembus zijn gegaan. De AKP-MHP heeft de samenleving in een keurslijf gestopt.
De huidige meervoudige crises zijn het gevolg van het beleid van deze regering. Van politiek tot maatschappij, cultuur, kunst, pers, sport en economie, er is geen gebied dat niet in een diepe crisis verkeert. Turkije is een land geworden van algemene sociale crises en multi-level crises, terwijl er tegelijkertijd voortdurend een speciale oorlog wordt gevoerd door de regering. De houding van het volk bij de gemeenteraadsverkiezingen moet worden gezien als een bezwaar tegen deze realiteit. Anders zou een benadering die de realiteit van Turkije en de kern van de problemen negeert, doen geloven dat de stijgende prijzen van aardappelen en uien de AKP-MHP regering tot dit punt hebben gedreven. Dit vertekent op zijn beurt het zoeken naar oplossingen voor problemen. Door misvattingen wordt er niet gezocht naar de onderliggende waarheid van problemen. Dit leidt tot de verlenging van het leven van fascistische regeringen zoals de AKP-MHP.
De AKP-MHP is inderdaad een macht van het georganiseerde kwaad geworden. Het is een macht die zelfs de in wezen fascistische en ondemocratische grondwetten en wetten van Turkije schendt. Zelfs de bestaande grondwet en wetten zijn niet genoeg voor hun autoritaire, fascistische karakter. Daarom zouden ze, als ze de macht hadden, een nog autoritairdere, fascistischere en genocidere grondwet maken die de basis zou vormen voor genocide op alle verschillende etnische en religieuze identiteiten. Ze zouden dit autoritaire systeem dat de samenleving onderdrukt, vooral vrouwen en arbeiders, volledig legaliseren. De volkeren van Turkije hebben de oprichting van zo’n land een halt toegeroepen.
Turkije heeft al 100 jaar een autoritair systeem. In deze eeuw is het ook een land geweest waar een intense strijd voor democratie is gevoerd. Vanaf het allereerste begin maakten Koerden bezwaar tegen dit systeem, dat hen negeerde. Daarom werden ze onderworpen aan onderdrukking, vervolging en genocide. Het verlangen om vrij te leven met hun eigen identiteit, geschiedenis en cultuur bleef echter bestaan. Hoewel het genocidale beleid van de Turkse staat op grote schaal en effectief werd toegepast, kon het het bestaan van de Koerden niet volledig uitroeien.
Ook de socialistische krachten voerden een grote strijd tegen deze staat. In de geschiedenis van Turkije tot de jaren zeventig werden socialisten voornamelijk om politieke redenen gevangengezet. Ondanks hun ideologische en politieke tekortkomingen speelden ze een belangrijke rol in de strijd voor democratie en vrijheid. In de jaren zestig en zeventig had de strijd voor democratie van de socialistische krachten een niet te onderschatten niveau bereikt. De organisatie, invloed en macht van links in de jaren 1970 zijn welbekend. Deze linkse krachten namen ook een standpunt in over de Koerdische kwestie en pleitten voor federatie en autonomie naast een aparte staat. Kortom, ik kan ze nu niet een voor een noemen, maar er zijn veel socialistische bewegingen in Turkije geweest die hebben deelgenomen aan de strijd voor democratie, en ze hebben een hoge prijs betaald voor deze zaak. Deze strijd heeft een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van het idee om Turkije te democratiseren. Belangrijke politieke transformaties in de geschiedenis van Turkije zijn altijd geprobeerd door degenen die democratie eisen. Of dit is hoe ze in staat zijn geweest om de samenleving te beïnvloeden en haar steun te verwerven. De wind die werd gecreëerd door de Democratische Partij in 1950, de wind die werd gecreëerd door Ecevit’s CHP in de jaren 1970, de steun van Özal’s partij na 1980, en het aan de macht komen van de AKP in 2002 die sprak over democratie zijn de resultaten van de impact van de strijd voor democratie in Turkije, op de samenleving. Het zou onjuist zijn om deze historische realiteit niet te erkennen bij het evalueren van het bezwaar dat momenteel in de samenleving opkomt tegen de AKP-MHP regering.
In feite is er gedurende de hele geschiedenis van de republiek een verlangen naar democratisering geweest onder de vrome segmenten van het islamitische geloof tegen de modernistische benaderingen van politieke partijen. Ze hebben hun verlangen geuit om hun geloof vrij te beleven in een democratie. En de AKP heeft dit verlangen van het volk gebruikt voor haar eigen belangen om haar eigen politieke macht te vergroten. De historische ontoereikendheid van de politieke islam in de strijd voor democratie heeft geresulteerd in de vijandigheid van de AKP-regering tegenover de democratie nadat ze in het begin een zeker voordeel had behaald. De democratische krachten van vandaag moeten deze realiteit erkennen en de vrome mensen die naar democratie verlangen bij de strijd voor democratie betrekken. Want er is ook een serieuze en belangrijke zoektocht naar geweten, moraliteit en rechtvaardigheid in niet-poweristische sociale religieuze overtuigingen. De AKP-regering staat vijandig tegenover deze waarden.
Ongetwijfeld heeft de strijd voor democratie onder het Koerdische volk, vooral gedurende de laatste 50 jaar, radicale veranderingen in de samenleving teweeggebracht. Hun volharding in de strijd voor democratie en vrijheid, ondanks de zwaarste onderdrukking, heeft een belangrijke rol gespeeld in het levend houden van de geest van democratie in Turkije. In dit opzicht is de strijd van het Koerdische volk de meest fundamentele democratische dynamiek in Turkije geworden. In de strijd tegen het AKP-MHP fascisme in Turkije is de rol van de strijd van het Koerdische volk voor democratie, die gevoerd wordt in eenheid met de democratische krachten van Turkije, zeer belangrijk. Om dit punt te benadrukken, het niveau van democratisch bewustzijn en vrijheid dat de Koerdische samenleving heeft bereikt, is de motor van de strijd voor democratie in heel Turkije. Het beïnvloedt niet alleen de radicale democratische krachten en socialisten, maar ook de oppositiekrachten binnen het systeem die verstoord worden door het AKP-MHP fascisme.
Een ander punt moet ook worden benadrukt. Door de strijd en de invloed van alle democratische krachten, vooral de Koerden, heeft de AKP-MHP regering haar invloed verloren in de steden die de politieke, economische, sociale en culturele richting van het land bepalen. Het is heel belangrijk dat de samenleving op deze plaatsen haar verlangen naar democratie en vrijheid uitdrukt tegen het AKP-MHP fascisme. Gezien het feit dat er veel Koerden op deze plaatsen wonen, kan men begrijpen hoe belangrijk de gemeenschappelijke houding van de Koerden en de bevolking van Turkije is voor de democratisering van het land. Of de oppositie binnen het systeem dit juist beoordeelt, is een andere zaak. Het is echter duidelijk dat de samenleving in Turkije op zoek is naar democratie. Dit is een fundamentele factor waardoor Turkije hoopvol naar de toekomst kan kijken. Het is het resultaat van degenen die al honderd jaar strijden voor democratie en vrijheid.
Het is ook belangrijk om op te merken dat de verandering van leiderschap binnen de CHP na de verkiezingen van mei 2023 heeft gezorgd voor een nieuwe dynamiek in de basis van de CHP. Dergelijke resultaten treden vaak op wanneer mislukte regeringen veranderen. Ongetwijfeld was dit niet de doorslaggevende factor, maar het moet worden erkend als een factor.
Bron: ANF