Cemil Bayik, medevoorzitter van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK), beantwoordde vragen over de Palestijnse kwestie in een diepgaande analyse waarin hij sprak over waar deze kwestie vandaan komt, hoe er tegenwoordig mee wordt omgegaan door de verschillende mondiale en regionale spelers en wat de belangen van de volkeren zijn. Het gesprek werd gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap en luidt als volgt:
Bayik zei onder andere: “De Koerdische en Palestijnse kwesties zijn de twee grootste problemen in het Midden-Oosten. Maar het zijn ook de twee grootste dynamieken voor democratisering in het Midden-Oosten.”
Het Israëlische leger heeft voor het eerst in 50 jaar officieel de oorlog verklaard. Gaza, een stad met twee miljoen inwoners, wordt zwaar gebombardeerd vanuit de lucht. Er is een massale uittocht terwijl het Israëlische leger het centrum van Gaza is binnengetrokken. Een Israëlisch genocideplan voor Gaza is in gang gezet. Naar verluidt liggen er veel opties voor Israël op tafel, waaronder het ontvolken van Gaza en het verdrijven van de Palestijnen naar de Sinaïwoestijn of naar andere landen. Hoe schat je het verloop van de oorlog in?
Het Palestijnse volk verzet zich al tientallen jaren tegen de bezetting en genocide en strijdt voor vrijheid en bevrijding. Net als de Koerden duurt de strijd van het Palestijnse volk al een eeuw. Er is al een eeuw oorlog in Palestina en deze oorlog is nooit geëindigd. Nu zijn er natuurlijk nieuwe ontwikkelingen en dit betekent een nieuwe situatie. Naar onze mening is de meest algemene conclusie dat het uitblijven van een oplossing niet langer kan worden volgehouden. De oplossing van het probleem dringt zich in alle opzichten op. Dit kan niet worden genegeerd. Deze realiteit kan niet worden geëlimineerd door de oorlog te verklaren en de aanhoudende bloedbaden en genocide te verdiepen. Nu benaderen de mondiale en regionale machten, vooral de staat Israël, deze realiteit niet. Als zodanig is er geen oplossing voor het probleem. De krachten van de kapitalistische moderniteit verergeren de problemen en bemoeilijken hun oplossingen. Het beleid van de krachten van de kapitalistische moderniteit ligt aan de basis van de problemen in het Midden-Oosten, vooral de Koerdische en Palestijnse kwesties.
De traditionele doelen van de staat Israël zijn duidelijk. Het is om de Palestijnen uit hun historische gebieden te verdrijven. De huidige aanvallen op Gaza vormen het kader van deze doelstelling. Tot nu toe is de Israëlische staat niet van dit beleid afgeweken, omdat de huidige mentaliteit dit niet toelaat. Zowel de traditionele mentaliteit van de staat als de spelletjes en interventies van mondiale en regionale machten verhinderen de ontwikkeling van een nieuwe aanpak en de oplossing van de kwestie. Wat er in Gaza gebeurt, is het gevolg van deze mentaliteit en interventies. Als deze er niet waren geweest, zou er vooruitgang zijn geboekt bij het oplossen van het probleem. De resultaten van vandaag zouden er niet zijn geweest. Het Palestijnse volk is nooit antisemitisch geweest. Het heeft gestreden tegen de staat en de mentaliteit die de bezetting en genocide hebben gecreëerd en in stand gehouden, en het heeft zijn heil gezien in het overwinnen van deze mentaliteit. We kunnen stellen dat er onder het Israëlische volk geleidelijk een democratische benadering aan het ontstaan is die de realiteit erkent. Sterker nog, we kunnen zeggen dat dit heel sterk aan het worden is. Al maanden wordt er geprotesteerd tegen de regering Netanyahu en haar beleid. Deze acties van het Israëlische volk die prioriteit geven aan de oplossing van de Palestijnse kwestie zijn uiterst belangrijk. Het is bekend dat deze houding van het volk niet is veranderd.
De Israëlische staat en de regering-Netanyahu proberen de acties van Hamas, die gericht zijn op burgers en reacties uitlokken, te gebruiken om deze houding van het volk te veranderen. Maar desondanks en te midden van al deze oorlog en oorlogszucht is het heel belangrijk dat het volk zijn houding niet verandert en vasthoudt aan zijn standpunt ten gunste van een democratische oplossing.
De rechtvaardige zaak van het Palestijnse volk wordt gesteund door alle onderdrukte volkeren, socialisten, democratische en libertaire bewegingen. Dit zijn allemaal dimensies die de democratische strijd van het Palestijnse volk en de democratische oplossing voor het bestaande probleem versterken. Maar de benadering van de staten en de krachten onder hun invloed heeft het tegenovergestelde effect. Deze verdiepen het probleem en bemoeilijken de oplossing. Ze benaderen en interveniëren in het probleem niet vanuit een democratische benadering, maar op basis van politieke, economische en andere belangen.
Dit is de aanpak van de Verenigde Staten en de Europese landen, maar ook van de regionale landen, vooral Turkije en Iran. De aanpak van Turkije is vooral extreem pragmatisch. Zijn benadering is gebaseerd op het handhaven van zijn beleid van genocide op de Koerden. De aanpak van de Arabische staten is tot nu toe ook niet oplossend geweest. Dit komt omdat de huidige regering beleid voert in overeenstemming met de staatsbelangen. In het Midden-Oosten heeft de staat zich te ver van de samenleving verwijderd. De belangen van de staat zijn volledig gebaseerd op anti-samenleving. Leider Apo ( Abdullah Ocalan) heeft deze situatie in het Midden-Oosten uitvoerig geanalyseerd. Bovendien hebben zowel de Arabische staten als andere regionale staten geen democratische mentaliteit. In zo’n situatie is het voor hen niet mogelijk om het Palestijnse probleem op de juiste manier te benaderen, om er echte belangstelling voor te tonen en om de wil op te brengen om een oplossing voor het probleem te realiseren. Dit geldt niet alleen voor de Arabische staten, maar voor alle machten en staten. Wie geen democratische mentaliteit heeft, kan geen oplossingsmacht zijn.
Het beeld dat vandaag naar voren komt is zeer pijnlijk. Er vindt een zeer pijnlijk en bruut bloedbad plaats in Gaza. Wij bekritiseren en veroordelen dit ten zeerste. We verklaren duidelijk dat de volkeren deze genocidale staten en mentaliteit zeker ter verantwoording zullen roepen. We bekritiseren en veroordelen ook krachtig de krachten die dit genocidale beleid van de Israëlische staat steunen. We spreken dezelfde benadering uit naar de machten die valse standpunten innemen en doen alsof ze aan de kant van het Palestijnse volk staan. De aanpak van al deze mondiale en regionale machten is in wezen hetzelfde. Ze zijn noch vrienden van het Israëlische volk noch van het Palestijnse volk. Elk van hen benadert de kwestie om zijn eigen beleid te handhaven. Deze benaderingen zijn onaanvaardbaar. Iedereen zou de juiste benadering moeten kiezen. Niemand mag zich verzetten tegen de strijd van de volkeren, vooral niet tegen de rechtvaardige doelen van het Palestijnse en Koerdische volk. De Israëlische staat en regering moeten onmiddellijk hun huidige aanpak veranderen en hun aanvallen stoppen. Ze moeten hun beleid van oorlog, genocide en massamoord opgeven.
De mogelijke scenario’s die je hebt genoemd zijn verschrikkelijk en onaanvaardbaar. Geen enkel volk of gemeenschap mag ontheemd worden. Dit is letterlijk genocide. Er is geen rechtvaardiging voor, die kan er niet zijn. Dit is wat het Palestijnse volk altijd is opgelegd. Het Palestijnse volk werd verdreven en hun land werd bezet en geannexeerd. Miljoenen Palestijnen leven vandaag de dag in ballingschap. Nu wordt hetzelfde opgelegd aan het volk van Gaza en het Koerdische volk. Dit is wat de Turkse staat probeert te doen in Rojava. Dit is een situatie die nooit aanvaard kan worden. Waar wij voor het Koerdische volk voor pleiten, pleiten wij ook voor het Palestijnse volk. Wat er ook gebeurt, mensen mogen niet gedwongen worden om hun thuisland te verlaten.
Palestijnse organisaties hebben verschillende houdingen ten opzichte van de voortdurende oorlog. Tot op de dag van vandaag is er een tegenstelling tussen Fatah en Hamas en een duale regering. Hoe beïnvloedt deze situatie, de tegenstellingen tussen Palestijnse organisaties, de strijd van het Palestijnse volk? Een andere belangrijke kwestie is de zogenaamde “gecontroleerde” oorlog tussen de Libanese Hezbollah en Israël. Hezbollah-leider Nasrallah zei dat Hamas het besluit nam voor de aanvallen van 7 oktober, maar na de Israëlische aanvallen op Gaza opende hij een nieuw front. Wat betekent de betrokkenheid van Hezbollah? Hoe beïnvloedt dit het verloop van de oorlog? Bestaat het gevaar dat de oorlog tussen Israël en Hamas verandert in een regionale oorlog?
Er is altijd een regionale oorlog geweest in het Midden-Oosten. De regio is al meer dan een eeuw in oorlog. Dat komt omdat de problemen talrijk zijn en met elkaar samenhangen. Er is geen probleem dat geen regionale gevolgen heeft. Alles is met elkaar verweven en beïnvloedt elkaar. Van het begin tot het midden van de twintigste eeuw heeft de wereld twee grote oorlogen meegemaakt – de Eerste en de Tweede Wereldoorlog. Na deze ervaringen waren er minder oorlogen in Europa, maar dat gold niet voor de hele wereld. Vooral in het Midden-Oosten is er nooit een einde gekomen aan de oorlogen. De oorlogen tussen de staten en tegen de volkeren zijn altijd doorgegaan. In Koerdistan en Palestina woedt al meer dan een eeuw een door de staat opgelegde genocideoorlog. Daartegenover staat het verzet en de strijd van het volk. Daarom zou het volgens ons correcter zijn om te praten en te evalueren hoe het Midden-Oosten hieruit zal komen, niet hoe het in een regionale oorlog zal worden meegesleurd. Aan de andere kant, zolang er bestaande problemen zijn, zolang de problemen benaderd worden met de bestaande mentaliteit en zolang de problemen niet opgelost worden, zal er geen einde komen aan oorlog en conflicten en zal het Midden-Oosten niet in staat zijn om een regionale oorlog te vermijden die de rest van de wereld zal overspoelen.
Natuurlijk heeft het onvermogen van Palestijnse organisaties om onderling een sterke eenheid te vormen een negatieve invloed op de strijd van het Palestijnse volk. Maar het is belangrijk om te weten en te begrijpen waarom dit zo is en hoe het zo gekomen is. Het probleem is niet alleen de tegenstellingen tussen Hamas en Fatah. De Palestijnse beweging in het algemeen is verzwakt en gefragmenteerd. Fatah en andere facties zijn intern gefragmenteerd en bevinden zich in een zwakke positie. Deze situatie is niet alleen het gevolg van staatsrepressie. Er zijn ideologische, politieke en historische redenen voor deze situatie. Alleen door deze oorzaken te begrijpen en op te lossen kan de Palestijnse beweging de huidige situatie te boven komen. Het is belangrijk dat we dit weten om de situatie van het Palestijnse volk en de Palestijnse beweging te begrijpen.
Zoals bekend zijn er sinds de oprichting van de staat Israël vele oorlogen geweest tussen Israël en de Arabische staten. Met de steun van de krachten van de kapitalistische moderniteit werd de staat Israël niet verslagen in deze oorlogen en handhaafde het zijn bestaan. In overeenstemming met zijn mentaliteit en ideologie voerde het een bezettings- en genocidepolitiek in Palestina. In de benadering van de Arabische staten stond het idee om de staat Israël te vernietigen op de voorgrond. De bevrijding van Palestina werd gezien in de vernietiging van Israël. Toen dit mislukte, verloren ze hun interesse in de Palestijnse zaak. In feite hebben deze benadering en het beleid van de Arabische staten de grootste schade toegebracht aan de Palestijnse zaak. Het is bekend hoe sommige Arabische staten Palestijnse vluchtelingen behandelen. Nu hebben de Arabische staten geen correcte en consistente aanpak. Omdat ze het probleem benaderen met een statistische mentaliteit, kunnen ze geen oplossende kracht zijn. Nadat duidelijk werd dat de Arabische staten het Palestijnse probleem niet konden oplossen, won de Palestijnse beweging aan kracht en boekte de zaak van het Palestijnse volk vooruitgang. Na de Zesdaagse Oorlog ontwikkelde en versterkte de Palestijnse beweging zich tot een onafhankelijk beleid. Ze kreeg aanzienlijke steun van de volkeren in het Midden-Oosten en over de hele wereld en slaagde erin de erkenning en oplossing van de Palestijnse kwestie op de agenda te zetten. Zelfs staten konden niet onverschillig blijven voor de zaak van het Palestijnse volk, dat aan kracht won en veel aandacht en steun kreeg van de rechten van de wereld.
Er zijn veel redenen waarom Palestijnse organisaties vandaag de dag zo zwak en verdeeld zijn. Hier moet je in gedachten houden waarom ze vroeger zo sterk waren en wat er met hen gebeurd is. Wat de Palestijnse beweging in wezen zo sterk en wijdverspreid maakte, was haar verbinding met het socialistische paradigma. Het feit dat Palestina ontwikkelingen en vooruitgang boekte in de jaren ’60 en ’70 is hier in essentie mee verbonden. Natuurlijk volgden niet alle bewegingen in die tijd het socialistische paradigma, maar zelfs de bewegingen die een andere ideologie omarmden werden op de een of andere manier beïnvloed door het socialisme en profiteerden van socialistische ervaringen in politiek en sociale organisatie. Dergelijke ontwikkelingen volgden ook in andere landen in het Midden-Oosten, waaronder Koerdistan. Het lijdt geen twijfel dat de opkomst van mensen over de hele wereld, maar vooral in het Midden-Oosten, een grote bedreiging vormt voor het bestaan van de kapitalistische moderniteit. Om de verspreiding van het socialisme over de wereld te beperken, begonnen met name de Verenigde Staten van Amerika organisaties te steunen die religieuze ideologieën volgden of stichtten op plaatsen waar deze voorheen niet bestonden. Als gevolg van dit beleid ontstonden in het Midden-Oosten groepen die de radicale islam aanhingen. Via hen wilden ze de verdere ontwikkeling van het socialisme verhinderen. Nadat het Sovjetblok ineenstortte en daarmee de invloed en traditie van het socialisme tot op zekere hoogte ineenstortte, was de missie die aan de radicale islamitische groepen was gegeven volbracht.
Het beleid dat de VS voerden was een NAVO-concept dat bekend staat als de ‘Groene Gordel’. Turkije werd bijvoorbeeld opgenomen in de NAVO om het te gebruiken tegen sociale en democratische bewegingen. Turkije creëerde religieuze organisaties en vormde ze tot contra-structuren. De kaders die Turkije vandaag de dag leidt, zijn oorspronkelijk getraind door de VS en de NAVO. Dit betekent dat de slogans die deze organisaties vandaag tegen de VS, Israël en de NAVO zeggen, niet meer zijn dan loze kreten. Want wat ze willen bereiken met hun praktijken is dat er meer acceptatie komt voor de doelen en methoden van de VS, Israël en de NAVO en dat deze strijdkrachten meer steun zullen krijgen.
Net als veel andere religieuze groeperingen werd Hamas in die tijd opgericht. Ze werd opgericht om de bestaande Palestijnse beweging te verdelen en te verzwakken en kreeg directe steun van de VS en Israël. Naast het doel om de bestaande Palestijnse beweging te vernietigen, ging het er ook om de aspiraties van het Palestijnse volk volledig te begraven. Met de ontwikkeling van de religieuze ideologie werd de strijd van het Palestijnse volk tegen onderdrukking en genocide op een zijspoor gezet. De strijd voor vrijheid werd omgezet in een strijd voor religie. Dit was te verwachten, aangezien de Israëlische staat zelf onderhevig is aan een religieuze mentaliteit. Hamas werd opgericht als een organisatie gebaseerd op religieuze ideologie om het Palestijnse volk af te leiden van een rechtvaardige strijd voor hun rechten. Wat we hier vandaag zien is een godsdienstoorlog, een armageddon en meer van dat soort ontwikkelingen. Dit is het resultaat van grote leugens, fouten en wat het betekent om te dwalen. Terwijl de Israëlische premier Netanyahu voor de camera’s verschijnt en verklaart dat de gebeurtenissen van vandaag in de Torah geschreven staan, staat de Iraanse president voor de Verenigde Naties en verklaart dat de Mahdi naar de aarde is teruggekeerd. Dit laat zien hoezeer we van het pad zijn afgedwaald.
Achter deze toespraken en benaderingen gaat een belangenconflict tussen staten schuil.
Helaas moet gezegd worden dat nadat Hamas de Palestijnse voorhoede heeft verpletterd en de strijd van het Palestijnse volk heeft doen ontsporen, het Palestijnse volk zijn stem is kwijtgeraakt. De ontwikkelingen van vandaag zijn geen ontwikkelingen van de Palestijnse beweging, het zijn vooral dynamieken die van buitenaf komen.
Een ander aspect dat de Palestijnse beweging verzwakt, is het geloof dat succes alleen kan worden bereikt door diplomatie. In plaats van dat de beweging en haar leiderschap vertrouwen op een verenigde strijd, samen met de gezamenlijke strijd van het Palestijnse en Israëlische volk voor democratie, is alles gebaseerd op staatsdiplomatie. Dit is een historische vergissing en deze verkeerde aanpak heeft al tot grote verliezen geleid. Als de focus had gelegen op het creëren van een democratische unie van het Palestijnse en Israëlische volk, had de Palestijnse kwestie allang opgelost kunnen zijn en had de democratisering van Israël allang kunnen beginnen. Deze aspiraties ontbraken echter en de Palestijnse beweging werd uiteindelijk passief gemaakt door de Oslo-besprekingen. Hierdoor konden onderdrukking en genocide zich nog verder ontwikkelen.
Wat het Palestijnse volk werd aangedaan, werd ook het Koerdische volk en de Koerdische vrijheidsbeweging aangedaan. Om de Koerdische vrijheidsstrijd een halt toe te roepen, ontwikkelde de Turkse staat tariqats, contrastructuren onder de naam JITEM en werd het ‘dorpswachtsysteem’ ingevoerd. Eén van deze structuren was de Hüda Par. Ze worden vandaag de dag nog steeds gesteund door de Turkse staat en via hen wordt geprobeerd de vrijheidsstrijd te ondermijnen en de staat uit te breiden. Er zijn enkele toespraken van vorige ministers van Binnenlandse Zaken die een duidelijk beeld schetsen van deze kwestie.
Net zoals de Palestijnse beweging, werden er ook pogingen ondernomen om de Koerdische vrijheidsbeweging te laten opgeven onder het label van gesprekken en dialogen. Maar dit werd verhinderd door Rêber Apo [Abdullah Öcalan] door een oplossing te ontwikkelen binnen het kader van de ‘democratische natie’ en de strijd op een nieuwe basis van democratische allianties en de gemeenschappelijke democratische strijd van de volkeren te plaatsen. Hierdoor kon de strijd voor vrijheid en democratie worden voortgezet. De hoop op vrijheid in Koerdistan en het Midden-Oosten kon worden verdedigd en uiteindelijk konden belangrijke stappen worden gezet in Turkije en Syrië. In Turkije werd een belangrijk front geopend door de democratische alliantie die werd opgericht door het Koerdische volk samen met de democratische krachten van Turkije. De revolutie in Rojava slaagde en de betrekkingen tussen het Koerdische en Arabische volk werden hersteld op basis van de democratische natie. Ook in Oost-Koerdistan en Iran zijn onlangs belangrijke stappen in deze richting gezet.
Om terug te komen op de vraag: de ontwikkelingen in het Midden-Oosten zijn onderling verbonden. Bij deze oorlog zijn veel verschillende regionale en internationale krachten betrokken. De zogenaamde oorlog tussen Israël en Hamas is allang een regionale oorlog geworden. Zo moet ook worden omgegaan met de situatie van Hezbollah in Libanon en de vraag of Hezbollah betrokken is bij deze oorlog. De invloed die Iran heeft op de Libanese Hezbollah en andere lokale krachten is algemeen bekend. Als Hezbollah en de andere krachten zich zo blijven gedragen, zullen ze zich niet losmaken van Iran. De betrekkingen van de Turkse staat met Hamas en de pogingen van de AKP-MHP-regering en Erdoğan om Hamas en de Palestijnse kwestie in hun eigen voordeel uit te buiten, zijn ook bekend. Het is de staat die het hardst probeert om het conflict in zijn eigen voordeel te gebruiken. De VS en andere internationale krachten van de kapitalistische moderniteit hebben hun invloed via Israël. Al deze krachten proberen het Israëlisch-Palestijnse conflict om te draaien om hun eigen belangen te kunnen verwezenlijken. Vanuit dit oogpunt kan gezegd worden dat er een kans en gevaar bestaat dat deze oorlog zich nog verder zal uitbreiden. In elk geval kan gezegd worden dat de huidige ontwikkelingen deel uitmaken van de Derde Wereldoorlog. Er is een strijd om macht en dominantie tussen de krachten van de kapitalistische moderniteit. Een gevecht om energieroutes, handelsroutes, land, etc. Om elkaar te verzwakken zijn ze bereid elk middel te gebruiken en elk probleem uit te buiten voor hun eigen belangen.
Bron: ANF