Behoedzaam werd het gerijpte vlees rond de knokige delen gedrapeerd. Stukje bij beetje werd de gestalte van de paus die drie jaar eerder was overleden en al die jaren in de crypte had gelegen, gedemonteerd. Vervolgens in behapbare porties op transport gesteld. Op naar het spreekgestoelte in de rechtszaal, waar het lijk weer werd bijeengevoegd. Daar werd hem de tenlastelegging voorgelezen: ‘Godslasterlijke, valse getuigenis’.
Zoals kinderen een sneeuwpop – compleet met sjaal, regenjas en wortel – opbouwen, door zorgvuldig de samenstellende delen stevig aan te drukken en bijeen te proppen, zo werden romp en ledematen met militaire precisie herenigd met de schedel van Paus Formosus. En voorzien van alle regalia een kerkvorst waardig. De doorgerijpte, zachtere delen werden omzwachteld, om gedurende de juridische procesgang niet uit te zakken of door te lekken.
Culinair gezien was deze creatie van doorregen, overjarig, verstorven vlees een staaltje van groot vakmanschap, maar inhoudelijk viel het betoog van de aangeklaagde behoorlijk tegen. Ik kan niet anders zeggen. Weldra sprak de Heilige Moederkerk haar oordeel uit over de verdachte: postuum schuldig bevonden op alle punten. Om de een of andere perverse reden kan ik me erg goed voorstellen hoe dit proces moet zijn verlopen.
Je kan er heel wat op afdingen, maar in mijn ogen is ‘Het Kadaver Proces’ van maart 897 toch een hoogstandje. Het getuigt ervan tot welke hoogte de religieuze verbeeldingskracht kan opklimmen. Is nadien ook niet meer geëvenaard. Wat dat betreft heeft de Heilige Kerk wel iets van haar glans verloren. Het is ook nooit meer echt goed gekomen.
Met de opkomst van de heksenvervolgingen was er nog een opleving van het innerlijke vuur. Maar die opflakkering bleek toch van tijdelijke aard. Aangemoedigd door de peptalk van ‘Der Hexenhammer’ werden er in heel Europa duizenden vrouwen opgepakt en tot bekentenissen gedwongen. Behalve dat die verklik-cultuur diverse dooretterende burenruzies een stok in handen gaf om voor eens en altijd die zaken te beslechten, heeft het weinig goeds gebracht. Moet wel gezegd worden dat het arsenaal aan marteltechnieken in die jaren een enorme vlucht heeft genomen.
Je zou kunnen denken dat we daar, door de eeuwen heen, al rijkelijk in voorzien waren. Maar nee: het ambacht vernieuwt zich om de zoveel jaar. Het is een vitale sector. Iedere tijd en iedere cultuur kent haar eigen specifieke verfijning.
De Moslimwereld kent naast steniging en zweepslagen een rijke keuken van ‘corrigerende’ recepten – Dat alles in halal afgewogen proportie. Het komt mij voor dat die denkwereld met een straffende, almachtige god, het ‘theïsme’, haar volgers tot sublieme wreedheden kan opstuwen, niet geremd door enige menselijke maat…
Mehmed II bijvoorbeeld voelde zich niet geremd om de slavische volkeren massaal op te drijven, te vermoorden, en hun kinderen als kindsoldaten in te lijven in zijn goddelijke plan. Onder zijn doortastende leiding viel, als kers op de taart, Constantinopel hem in handen.
In die respectabele traditie kunnen wij ook de recente kinderroof van Oekraïense meisjes en jongens duiden – Nu vanuit Christelijke inspiratie. Laten we niet opkijken als zij, met de zegen van de Russisch-orthodoxe patriarch, over enige tijd worden ingezet aan het front, in de zich voortslepende ‘broeder’-oorlog. Ingezet tegen hun eigen ouders.
De ‘theïstische’ wereld van de Islam onderscheidt zich van de andere zienswijzen daarin dat zij haar volgelingen voorhoudt dat zij allen een uniek lijntje hebben met De Allerhoogste, die zowel goed als oppermachtig is. God ‘spreekt’ tot hen.
Het betreft een god met een fantastisch rijke boekhouding, die bijhoudt hoe vaak je ligt te masturberen tot het aantal zweepslagen dat je vandaag weer hebt uitgedeeld…
Je zou denken dat, om die reden, de allerhoogste gezagsdragers daar toch wel een beetje extra goddelijke bijstand zouden genieten. Maar helaas, na de eerste kalief, Abu Bakr, kwam daar snel de klad in, en moesten zijn opvolgers, drie op rij, het vrij snel bekopen met de dood – laf omgelegd door tegenstanders.
De Koran zelf voorzag niet in een helder program hoe de kalief diende te worden aangewezen… Door volksstemming? Of aangewezen door een select gezelschap van vrome, wijze mannen? Wie zal het zeggen?…. Hoe dan ook, veel eeuwen van bloederige trammelant verder werd bij de Soenni’s uiteindelijk maar voor de variant van klassieke erfopvolging gekozen. Wat niet aantoonbaar heeft bijgedragen tot de verzoening met de Sjiieten.
Naar het schijnt is de Koran, evenals de Bijbel, meer dan een eeuw na het heengaan van de profeet gecodificeerd en tot onbetwistbare hoogte verheven.
Waarom zijn die heilige boeken zo verbonden met rücksichtslose afstraffingen van andersdenkenden? Ik heb vaak de indruk dat godgedreven bezieling vooral geolied wordt door angsten, en mensen aanzet tot volle expressie van grootse vernietigingsdrang.
In de Iraaks-Iraanse oorlog zijn 1,2 miljoen moslims omgekomen.(1980 -1988) Hoe heeft dat zo verschrikkelijk slecht kunnen uitpakken? Als je wil, kan je dat alles natuurlijk reduceren tot de perfide invloed van het Westen, maar, kom op zeg, er moet wel een culturele factor in het spel zijn dat je miljoenen mannen kan motiveren om broeders van hetzelfde geloof om zeep te helpen.
De loten aan de boom van het Abrahamitische geloof weten elkaar feilloos op te sporen om op z’n tijd stevig slag te leveren. Meer nog dan de machinaties van de perverse westerling, heeft de doorsnee Moslim vooral te vrezen van de eigen geloofsgenoten.
Hoe de Koerden die, historisch gezien, geen Abrahamitische roots hebben, toch in deze Islamitische maalstroom verzeild zijn geraakt, dat is een goede vraag. Het staat, volgens mij, niet los van de massieve culturele kolonisering onder Ottomaanse terreur – wat onder Erdogan nog voortraast tot op de dag van vandaag.
In onze tijd, waarin alle schijnwerpers staan gericht op het Palestijnse conflict, worden de Koerden in Noord-Syrië door Turkse drones intens bestookt zonder dat dat veel opschudding veroorzaakt.
De elementaire voorzieningen van 2 miljoen burgers in dat gebied werden daarbij vernietigd. De wereld schijnt nogal in beslag genomen door de Palestijnse zaak, de strijd die vanuit Qatar en Teheran geregisseerd wordt, over de ruggen van de Palestijnse burgers. Hamas en de staat Israël, zij zijn, als elkaars meest geliefde vijand, weer volop slaags geraakt: ‘the enemy they love to hate’. Een religieus-racistische terreurorganisatie versus een pseudo-democratisch, neo- racistisch project…, beiden houden elkaar vast in een dodelijke omhelzing.
De Koerdische zaak is tot op heden wat onderbelicht gebleven. Toch is de culturele en militaire onderdrukking van de Koerdische gebieden vanuit Turkije in volle gang.
Zoals de Nederlandse advocaat, Gerda Later, aangaf, schuwt de Turkse staat geen enkele brute methode. Om even concreet te worden: Ze haalde het geval aan van een Koerdische jongen die door Nederland werd uitgezet, maar in Turkije werd verdacht van activisme. De jongeman kwam terug uit Turkije met zes halve manen in de huid gebrand.
God is goed, God is almachtig… Tja, sorry, I don’t buy it.
Het leven is sowieso al niet echt een pretje. Volgens mij hebben we echt geen religieuze hysterie nodig om dat te bewijzen. Een beetje minder religie, daar worden we niet slechter van, denk ik zo.
Voorlopig blader ik wat door de laatste nieuwtjes, en lees:
‘…inpakrobot heeft een medewerker van een fabriek in Zuid-Korea doodgedrukt. Mogelijk kon de robot de man en een doos met groenten niet onderscheiden, schrijft het Zuid-Koreaanse persbureau.’
Met daaronder een gepersonaliseerde advertentie van Dela-uitvaart services….
Ook als je níet bekneld raakt tussen de raderen van de religieuze gehaktmolens blijft dit leven nog altijd een hele uitdaging.
Auteur: Paul Terlunen