- Frankrijk
Tijdens de Wereldjongerenconferentie “Youth Writing History” in Parijs op zaterdag werden actuele kwesties en gezamenlijke strategieën voor actie besproken in twaalf verschillende workshops. Een van de workshops had als onderwerp “Jongeren en ecologische kwesties” en werd ingeleid met een bijdrage over de rol van jongeren in de wereldwijde klimaatstrijd.
Juan Pablo, een inheemse Yukpa-afgevaardigde uit Colombia die in ballingschap in Parijs woont, sprak over de klimaatcrisis en benadrukte de koloniale, kapitalistische wortels ervan: “Als de klimaatramp alleen Afrika zou treffen, Abya Yala, het mondiale Zuiden in het algemeen, dan is het de vraag of de wereld gealarmeerd zou zijn. Zouden we gealarmeerd zijn als Europa niet geconfronteerd werd met de dreigingen van de ecologische crisis? We kunnen het verhaal van de klimaatverandering, de kolonialistische uitbuiting die de drijvende kracht is achter de ecologische vernietiging en tegelijkertijd de bron van de Europese rijkdom, niet negeren. De klimaatcrisis is een gevolg van de koloniale uitbuiting van land en levens en de onderwerping van mensen als arbeidskrachten voor het kapitalistische systeem. We moeten de klimaatcrisis niet reduceren tot het discours over CO2-uitstoot.”
“De klimaatcrisis begon toen de Europeanen ons land stalen”
Esther van Nantes en Commun, een beweging voor de herovering van de stad door en voor haar inwoners, sprak over het verband tussen de ecologische crisis en de wereldwijde revolutie en wees ook op de kolonialistische achtergrond: “We moeten onszelf organiseren, want de geschiedenis van de klimaatbeweging heeft ons laten zien dat regeringen vragen om iets te doen niet werkt.”
Merlan van de collectieve vereniging Pour une Écologie Populaire et Sociale (PEPS), die in haar opvatting van een sociale ecologie verwijst naar onder andere Murray Bookchin en Abdullah Öcalan, legde uit: “We kunnen de sociale crisis niet scheiden van de ecologische crisis. Ze zijn het resultaat van kapitalistische oorlogsvoering.”
De inleidende toespraken werden gevolgd door een discussie over klimaatstrijd in verschillende delen van de wereld. Een deelnemer van de inheemse beweging in Brazilië sprak over hoe het kolonialisme in Brazilië nog steeds bestaat als een moorddadig systeem, bijvoorbeeld in de landbouwindustrie, en hoe zij daartegen vechten: “Ons verzet komt van onze voorouders. Ons erfgoed is eeuwig. Ons verzet zal nooit ophouden. We hebben een antikoloniaal perspectief op de klimaatcrisis nodig. De klimaatcrisis begon toen de Europeanen ons land stalen. Ze vernietigden bossen en rivieren, ze stalen ons land en onze levens. We beloven dat we de strijd in onze eigen taal zullen voortzetten. Wij zijn vier procent van de Braziliaanse bevolking, maar we beschermen 90 procent van de biodiversiteit in Brazilië. Wij zijn dus de oplossing. We beschermen onze regio zoals we onze levens beschermen. Een vriend van de Koerdische jeugdbeweging raadde me aan om Öcalans analyse van een natuurlijke samenleving te lezen. Öcalan legt een verband tussen de uitbuiting van de natuur en geweld tegen vrouwen en zegt dat beide gebaseerd zijn op de onderdrukkende mentaliteit van mannen.”
“Wij zijn de natuur en wij verdedigen onszelf”
Iemand uit Mali zei: “Als jongeren willen we onze kijk op het leven en de natuur veranderen. Wij zijn geen acteurs die onszelf verdedigen tegen de vernietiging van de natuur. Wij zijn de natuur en wij verdedigen onszelf. Vandaag moeten we niet toestaan dat de staat over ons leven beslist. Het is tijd om op te staan.”