- Noord-Koerdistan
78 persoonlijkheden, waaronder politici, journalisten, intellectuelen en kunstenaars, presenteerden hun verklaring “Oproep voor Vrede” waarin ze opriepen tot een democratische en vreedzame oplossing voor de Koerdische kwestie.
De bijeenkomst in Taksim, Istanbul werd bijgewoond door een groot aantal journalisten, waaronder van de internationale media, en werd bijgewoond door vertegenwoordigers van niet-gouvernementele organisaties, academici, politici, schrijvers en kunstenaars, naast de ondertekenaars.
De openingstoespraak werd gehouden door Akın Birdal, erevoorzitter van de mensenrechtenvereniging (IHD), en de verklaring werd voorgelezen door mensenrechtenactiviste Nimet Tanrıkulu, een van de ondertekenaars.
In de verklaring wordt herinnerd aan het “resolutieproces” dat tussen 2013 en 2015 een democratische en vreedzame oplossing voor de Koerdische kwestie zocht en dat volgens de verklaring voor het eerst in Turkije een klimaat van sociale rust en vrede bereikte en getuige was van belangrijke ontwikkelingen, maar op een mislukking uitliep.
In de verklaring werd gesteld dat de onderhandelingen die op Imrali (gevangeniseiland in de Zee van Marmara waar de Koerdische PKK-leider Abdullah Öcalan gevangen wordt gehouden) met medeweten van de regering werden gevoerd, tot de belangrijkste factoren behoorden die dit vreedzame klimaat hebben gecreëerd.
De verklaring somde de ontwikkelingen in de genoemde periode als volgt op: er werd een speciale wet uitgevaardigd voor dit dialoogproces, er werd een Comité van Wijze Personen opgericht door de regering, het ‘Vredes- en Oplossingsproces’ in Turkije werd besproken en er werden rapporten opgesteld in overeenstemming met het werk van het Comité van Wijze Personen in het hele land, een vreedzame oplossing voor de Koerdische kwestie bleek mogelijk en de bevolking bood haar volledige steun aan.
Het meest fundamentele kenmerk van dit proces was het feit dat de belangrijkste gesprekspartner Abdullah Öcalan was, zoals voorgesteld door de Koerdische kant, merkte de verklaring op.
De verklaring wees erop dat het land na het mislukken van het vredes- en oplossingsproces in 2015 in een spiraal van conflicten en meerdere crises terechtkwam, voornamelijk een economische crisis.
“Dit proces, dat zich sinds 24 juli 2015 steeds meer heeft verdiept en zich heeft voortgezet in het land van Turkije, Irak en Syrië, is op het punt gekomen dat het land is verzwakt, gecorrumpeerd en geconsumeerd in politieke, juridische, economische, morele en culturele aspecten. Het regime in Turkije ontwikkelde zich tot een volledig autoritair regime. Aan de andere kant kon de politieke en sociale oppositie in Turkije deze transformatie niet voorkomen, die gevoed werd door een impasse over de Koerdische kwestie. Terwijl de autoritaire regering haar invloed op politieke tegenstanders uitoefende, werd de rechterlijke macht meer en meer gepolitiseerd en werd het gevangenisbeleid een belangrijk repressiemiddel. Deze periode, die werd vormgegeven in lijn met de politieke ambities van het regime, kwam zo ver dat zelfs de bestaande wetten niet meer kunnen worden uitgevoerd, zoals blijkt uit het geval van de Imrali-eilandgevangenis. Er is ernstig afgeweken van nationale en internationale wetgeving, jurisprudentie en rechtsnormen.”
De verklaring vervolgt: “In het licht van al deze waarheden is de opbouw van sociale vrede de basis van een democratisch systeem vóór al het andere. Het is aan de politieke partijen in het Turkse parlement en pluralistische, inclusieve en dynamische sociale bewegingen om actie te ondernemen voor vrede. Door zich te verzetten tegen het oorlogsbeleid van de sociale oppositie en het parlement en aan te dringen op een democratische oplossing en vrede, zullen beide gronden elkaar ondersteunen en consolideren.”
De verklaring stelde dat het bouwen aan vrede de meest urgente plicht is van de mensheid in de realiteit van het Midden-Oosten, dat vandaag de dag is veranderd in een brandhaard, en veroordeelde alle onwettige praktijken in Palestina, Noordoost-Syrië, Irak, Karabach en Oekraïne.
“Het stilzwijgen over dit beleid, dat leidt tot doden en gedwongen verplaatsingen, is een gevolg van het gebrek aan of de onmacht van de politiek voor vrede. Sociale kwesties kunnen alleen worden opgelost door dialoog, verzoening, gelijkheid, rechtvaardigheid en vrijheid als referenties te nemen. Onze inspanning is om vrede te zoeken en de moed te vinden om de weg naar vrede in te slaan. Vrede zal de opbouw van sociale gezondheid mogelijk maken, wat ons als geheel sterker zal maken.”
“Zoals werd bewezen tijdens de pogingen om vrede op te bouwen tussen 1923-2015, is Abdullah Öcalan de belangrijkste gesprekspartner die initiatief kan nemen en een oplossing kan bewerkstelligen. Öcalan, die een cruciale rol speelt in een democratische en vreedzame oplossing voor de Koerdische kwestie, is al 32 maanden beroofd van al zijn grondwettelijke en wettelijke rechten. Zijn familie en advocaten krijgen geen nieuws van hem. Wij benadrukken de noodzaak om een einde te maken aan deze onwettigheid en zijn rechten te respecteren. Wij geloven dat Öcalan een belangrijke bijdrage zal leveren aan de socialisatie van de vrede, waarvan de opbouw van historisch belang is voor Turkije. Op deze basis roepen wij de regering op om een einde te maken aan de onwettige praktijken van isolatie. We nodigen de politieke en sociale oppositie uit om de politiek voor vrede te versterken. Zoals is bewezen door de laatste ontwikkelingen, is de slechtste vrede beter dan de meest rechtvaardige oorlog.”