- Rojava/Noord- en Oost-Syrië
Volgens officiële cijfers wonen er meer dan 30.000 mensen met een handicap in de autonome bestuursregio’s van Noord- en Oost-Syrië.
Vóór de Rojava-revolutie betekende een handicap vaak sociale uitsluiting. Met de revolutie ontstonden initiatieven voor mensen met een handicap.
De vereniging Nûdem werd opgericht in 2021 en bevordert de participatie van mensen met een handicap door middel van onderwijs, voorlichting en materiële en immateriële ondersteuning. Op 23 oktober vindt er een netwerk- en organisatieconferentie plaats.
In dit ANF-interview sprak de woordvoerster van Nûdem, Davyan Mehmûd, over het werk van de vereniging. Ze legde uit dat de belangrijkste doelen van de vereniging het creëren van gevoeligheid in de samenleving, het trainen en ondersteunen van mensen met een handicap en het betrekken van hun families zijn.
Gemeenten als centra van onderwijs
Er is een systeem van radendemocratie in Noord- en Oost-Syrië. De kleinste eenheid van zelfbestuur is de gemeente. Deze bestaat uit vijftig tot meer dan honderd huishoudens en is de belangrijkste instelling van zelfbestuur. De gemeenten zijn ook plaatsen van onderwijs.
Davyan beschreef het werk van Nûdem in deze context: “Toen de vereniging werd opgericht, werd het aantal mensen met een handicap in Noord- en Oost-Syrië vastgesteld. De gemeenten hebben toen gewerkt aan voorlichting en bewustwording in de samenleving. Mensen met een handicap hadden voorheen geen plaats in de samenleving. Ze konden niet deelnemen aan het dagelijks leven en integreren in de samenleving. Vaak isoleerden families zelf hun kinderen van de samenleving. Vaak steunden ze de kinderen niet, maar schaamden ze zich voor hen. We kunnen nu echter zeggen dat deze situatie kan worden verbeterd door de samenleving en de gezinnen van mensen met een handicap voor te lichten via het educatieve werk van deskundigen en psychologen in de gemeenten. Gezinnen wenden zich tot Nûdem om hulp en solidariteit te krijgen en om getraind te worden in de omgang met mensen met een handicap.”
Baankansen gecreëerd
Davyan zei dat er artsen en professionals waren die onderwijsadvies en psychologische begeleiding gaven en voegde eraan toe: “De conditio sine qua non voor een bewuste en gevoelige samenleving is onderwijs. Daarom was onze eerste stap het starten van educatief werk om het bewustzijn in de samenleving te vergroten. Communicatie en bewustmaking staan voorop in de trainingen die we geven in gemeenschappen en in gezinnen met mensen met een handicap. Mensen met een handicap krijgen een uitgebreide training. Je kunt technische training krijgen, bijvoorbeeld in het gebruik van computers en voor handvaardigheden. Er wordt ook basistraining in talen aangeboden. Als gevolg van deze educatieve aanbiedingen, wordt er ofwel een werkplek voor hen gecreëerd, afhankelijk van de respectieve voorwaarden, of ze kunnen vrijwilligerswerk doen in ons centrum.”
Opname in de samenleving
Davyan legde uit dat ze in direct contact staan met mensen met een handicap en hun families en zei: “Veel van de getroffenen hebben nooit hun huis verlaten. Onze psychologische counselors gaan naar de families toe en bespreken dingen met hen. We accepteren alle mensen die naar ons centrum willen komen. We willen niet dat ze op welke manier dan ook gemarginaliseerd of geïsoleerd raken in de samenleving. Het is onze taak om kinderen die niet naar school kunnen, erbij te betrekken en hen onderwijs te bieden. Het is noodzakelijk om dit verantwoordelijkheidsgevoel een leven lang te tonen.
Project van een centrum voor fysiotherapie en onderwijs
Nieuwe projecten worden geïnitieerd op basis van de behoeften. In het bijzonder moeten nieuwe gebouwen worden gebouwd, rekening houdend met de leefomstandigheden van mensen met een handicap. We hebben onze standpunten, suggesties en projecten over dit onderwerp op veel plaatsen ingediend en wachten op toekomstige steun. De hulp van internationale instellingen en organisaties is zeer beperkt. Er zijn meer dan 30.000 mensen met een handicap in onze regio. Het aantal is vrij hoog. De gewenste projecten kunnen niet worden gerealiseerd met regionale steun alleen. Daarom hebben we de steun van internationale instellingen en organisaties nodig. We willen bewustzijn creëren in deze richting. Onze prioriteit is het openen van een fysiotherapie- en trainingscentrum. We hebben dringend steun nodig zodat dit project gerealiseerd kan worden. Daarnaast worden er elk jaar handwerken en kunstwerken van mensen met een handicap tentoongesteld. Dit dient ook om hen te integreren in de maatschappij. Mensen zien wat ze kunnen, ze zijn trots op zichzelf en het beeld dat de maatschappij van hen heeft verandert.”
Vrijwilligerswerk is essentieel
Nûdem heeft veel belangstelling en steun uit de samenleving gekregen, zei Davyan en voegde eraan toe: “We hebben vrijwillige leden in elke stad. Via deze leden bereiken we mensen waar ze wonen en zorgen we voor hun steun. We zullen in de nabije toekomst ook kampen organiseren. Ons doel is om mensen met een handicap weerbaarder te maken door middel van onze steun. Veel van de getroffenen hadden weinig zelfvertrouwen en dachten dat ze niets konden en geen kans hadden om deel te nemen aan het sociale leven. Nûdem liet hen zien wat ze wel konden en gaf hun zelfvertrouwen een boost. Het organiseren van familie en samenleving, het vergroten van hun bewustzijn en het veranderen van hun perspectief hebben mensen met een handicap zelfvertrouwen gegeven. Veel mensen die problemen hadden met hun zelfvertrouwen door de manier waarop hun familie en de maatschappij tegen hen aankijken, hebben deze situatie overwonnen.
Vrijwilligerswerk om deze mensen te ondersteunen is essentieel. Er is veel behoefte maar weinig steun van buitenaf.Bijna alles wordt geleverd door de instellingen en organisaties in de regio.Ons doel is om leefruimtes te creëren voor mensen met een handicap, maar zowel de oorlogsomstandigheden als het financiële tekort in de regio staan deze ontwikkeling onvermijdelijk in de weg.De samenleving moet mensen met een handicap steunen en hen het gevoel geven dat ze aan hun kant staat.”
‘Er moet gevoeligheid worden gecreëerd’
Fehîme Esed, lid van de onderwijscommissie van Nûdem, zei:”Onze prioriteit is om het bewustzijn onder gezinnen te vergroten.We willen hen in staat stellen om in te spelen op de behoeften van mensen met een handicap. We richten ons tot alle delen van de samenleving, niet alleen tot de getroffen gezinnen. Hoe hoger de gevoeligheid in de samenleving, hoe beter alle mensen kunnen worden opgenomen in het leven en integreren.”
Onderwijs van taal tot ambachten
Fehîme legde uit dat de onderwijsprogramma’s variëren van taalcursussen in het Koerdisch, Arabisch en Engels tot beroepsopleidingen, kunst en ambachten, computerbanen en technische vaardigheden, en beschreef het curriculum: “De aangeboden cursussen zijn afgestemd op de leeftijdsgroep. Bovendien wordt er rekening gehouden met ieders gezondheidstoestand voordat het onderwijsprogramma begint. Er wordt een individueel plan en een groepsplan opgesteld. Er worden ook kunstlessen georganiseerd. De resulterende producten worden op tentoonstellingen aan het publiek gepresenteerd. Zo ontdekken mensen hun eigen talenten. Ze ontwikkelen het gevoel zelf iets te kunnen creëren.”
Oorlogsomstandigheden staan wederopbouw in de weg
Fehîme Esed wees erop dat wegen, scholen, ziekenhuizen, enz. dateren uit de periode van het Baath-regime. Daarom werden ze gebouwd zonder rekening te houden met de noodzaak van toegankelijkheid. Verandering is moeilijk te bewerkstelligen: “We verkeren in een permanente staat van oorlog. Het is moeilijk om bij de wederopbouw rekening te houden met de behoeften van mensen met een handicap. Het is niet gemakkelijk om een regio opnieuw op te bouwen. Het wordt nog moeilijker als het onder oorlogsomstandigheden gebeurt.”
“Ik heb hier mijn droom verwezenlijkt”
De 17-jarige Newroz Ehmed leeft al sinds zijn geboorte met een handicap.
Ze zei: “Nûdem bood me de mogelijkheid om een opleiding te volgen. Ik droomde ervan om met een camera te werken en kreeg relevante training en opleiding over veel onderwerpen die hiermee te maken hadden; zo werden mijn vaardigheden ontwikkeld. Voordat ik naar het centrum kwam, was ik moe, hopeloos en had ik geen plezier in het leven. Maar dankzij Nûdem hield ik vast aan het leven. Ik ben nu ongeveer een jaar vrijwilliger. Ik voel me niet langer gehandicapt en ik kan zeggen dat ik door de training meer bewustzijn en vrede heb gekregen. Ik heb een lichamelijke handicap, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat ik het kan. Nu help en zorg ik voor andere mensen met een handicap.”
“Ik heb de barrières overwonnen”
Mihemed Ebbas (22) zei dat hij door zijn handicap vroeger niet eens het huis uit kon en geen contact had met de maatschappij.
Hij zei: “De kijk van de maatschappij op ons was erg problematisch, vooral de houding van mijn vrienden. Met de oprichting van Nûdem werd de samenleving merkbaar gevoeliger. Mensen namen contact met ons op en we konden deelnemen aan het leven. Vroeger had ik geen vrienden, maar nu is dat anders. Mijn houding tegenover mezelf en mijn kijk op het leven zijn veranderd. Ik realiseerde me dat een lichamelijke beperking geen belemmering is en dat ik alles kan. Ik heb de barrières overwonnen en voel me op mijn gemak om andere mensen met een handicap te ondersteunen.”
Bron: ANF