KCK (Unie van Koerdische Gemeenschappen) bestuurslid Duran Kalkan sprak over de situatie van politieke gevangenen in Turkije en de inspiratie die het verzet van Abdullah Öcalan heeft gegeven aan mensen over de hele wereld. Kalkan vroeg in een interview met Medya Haber waarom de internationale instellingen die verantwoordelijk zijn voor Imrali [en de naleving van het internationaal recht en de mensenrechten] zwijgen alsof ze de Turkse regering goedkeuren. Het interview luidt als volgt:
Abdullah Öcalan zit al bijna 25 jaar gevangen op het gevangeniseiland Imrali in de Zee van Marmara, maar hij blijft zich verzetten en zijn politieke ideeën lijken zich te verspreiden. Wat kan je ons nog meer vertellen over zijn situatie en wat kan je ons vertellen over het verband tussen de persoon van Abdullah Öcalan en de Koerdische kwestie zelf? Wat is de situatie buiten Koerdistan in de internationale context?
Om te beginnen wil ik eer bewijzen aan het historische verzet op [het gevangeniseiland] Imrali van Rêber Apo [Abdullah Öcalan]. Op dit moment is er een grote strijd gaande, met inbegrip van belangrijke internationale initiatieven, voor zijn fysieke vrijheid, zowel op juridisch als op politiek niveau. Bijvoorbeeld, een paar dagen geleden demonstreerden onze mensen en onze internationale vrienden in veel Europese steden en toonden een prachtige houding en duidelijke eisen voor de vrijheid van Rêber Apo. Ik wil dus ook mijn groeten overbrengen aan de protesten, vooral in Düsseldorf en Straatsburg, maar ook aan de andere protesten in Europa van onze mensen, onze internationale vrienden, jongeren en vrouwen. Ik wil hen blijvend succes wensen in hun strijd en onderstrepen dat wij er volledig van overtuigd zijn dat onze strijd met succes zal worden voortgezet.
Het is nu al meer dan twee en een half jaar dat er geen informatie is over de situatie van Rêber Apo. Onlangs hebben zijn advocaten een belangrijke oproep gedaan aan het [‘Europees Comité ter voorkoming van foltering en onmenselijke of vernederende behandeling of bestraffing’] CPT, waarin ze vroegen om de informatie en bevindingen waarover ze beschikken vrij te geven.
We kunnen zien dat de strijd tegen het systeem van Imrali, het systeem van marteling, isolatie en genocide, steeds groter en betekenisvoller wordt. Dit is een duidelijke indicatie van de mate waarin Rêber Apo de muren van isolatie in Imrali heeft verbrijzeld en hoe hij erin geslaagd is om zijn ideologisch leiderschap uit te breiden naar een wereldwijd niveau. Het kan duidelijk worden verwoord, dat hij een leiderschap heeft gecreëerd dat de weg wijst naar de bevrijding van onderdrukte mensen, vooral vrouwen, jongeren en werkende mensen wereldwijd.
Een advocaat zei ooit dat zonder de fysieke bevrijding van Rêber Apo en de desintegratie van Imrali, het zinloos is om zelfs maar over vrede te praten. Men kan zien dat de ideeën van Rêber Apo, het nieuwe paradigma – het paradigma van vrouwenbevrijding en een ecologisch-democratische samenleving – verspreid worden. Mensen kijken ernaar, volgen ze en nemen ze met belangstelling over. Ze zien in zijn ideeën en het nieuwe paradigma oplossingen voor hun eigen problemen. Er is inderdaad een serieuze zoektocht naar een nieuw politiek systeem, die vooral begon na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie. Het antwoord daarop ligt in de ideeën en het nieuwe paradigma ontwikkeld door Rêber Apo, waarin de mensen de weg naar vrijheid, democratie en gelijkheid zien. Ze zien er hun eigen redding in en dat is de reden waarom mensen meer geïnteresseerd zijn, meer strijden, meer deelnemen en meer hun stem verheffen. Ze nemen een definitiever en duidelijker standpunt in voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo en stellen het AKP-MHP fascisme serieus in vraag.
Toch hebben de officiële instellingen geen enkele reactie op deze strijd van het volk. Het is niet verrassend dat de regering van Tayyip Erdoğan liegt. Zeggen dat ze een imperium van leugens en angst hebben opgebouwd, is nog altijd een understatement. Wat Tayyip Erdoğan heeft ontwikkeld, is een fascistische dictatuur. We begrijpen hun bedoelingen, we kennen hun beleid en we kennen ook hun ideologie, die fascistisch, kolonialistisch en genocidaal is. Dat is ook de reden waarom ze voortdurend aanvallen. Wat moeilijk te begrijpen is en wat het grootste probleem is, is waarom andere internationale instellingen die verantwoordelijk zijn voor Imrali [en de naleving van het internationaal recht en de mensenrechten] zwijgen alsof ze de Turkse regering goedkeuren. Er is sprake van een partnerschap in misdaad of een partnerschap van belangen. Hierdoor wordt de fysieke vrijheid van Rêber Apo verhinderd. Het kan als een duidelijk feit worden gesteld dat de zwaarste fascistische, kolonialistische, genocidale onderdrukking, vervolging, marteling en genocide die de geschiedenis kent, wordt uitgevoerd op Imrali.
Natuurlijk stellen we ons altijd de vraag wat we moeten doen. En ons antwoord is duidelijk: we zullen strijden zonder onmiddellijke en grote resultaten te verwachten. Het martel- en isolatiesysteem van Imrali komt voort uit de Koerdische kwestie zelf. De vragen betekenen de genocidale ideologie en politiek opgelegd aan het Koerdische volk. Het is misschien één van de ernstigste problemen die de mensheid kent. De Arabisch-Israëlische tegenstelling en conflict is het zwaarste en oudste probleem in de geschiedenis, maar het Koerdische probleem heeft het overtroffen, omdat het niet beperkt is tot de Turkse Republiek en de staten van het Midden-Oosten. De wereldwijde kapitalistische hegemonie is gebaseerd op een ideologie en politiek waarin het bestaan van de Koerden wordt ontkend en waarin Koerden het doelwit zijn van uitroeiing. Daarom kan men zoveel kracht zetten als men wil op de fascistische AKP-MHP, men kan een staatsgreep plegen, men kan zelfs het land dwingen in te storten; maar toch zal er uiteindelijk iemand zijn die deze ideologie en politiek steunt en redt. Dit is al verschillende keren in de geschiedenis gebeurd.
De Koerdische kwestie is geen kwestie die snel en gemakkelijk kan opgelost worden. Om niet verkeerd te zijn en geen fouten te maken, moet het probleem goed begrepen worden. Het kan beschreven worden als de meest omvattende strijd voor vrijheid en democratie in de geschiedenis, en daarom is het niet toevallig samengesmolten met de andere meest omvattende strijd in de geschiedenis, de strijd voor vrouwenemancipatie om het probleem van de vrijheid van vrouwen op te lossen. De ontwikkeling van ‘Jineolojî’ [de wetenschap van vrouwen] binnen de Koerdische vrijheidsstrijd en het begin van de vrouwenbevrijdingsrevolutie is zeker geen toeval. Het houdt verband met de essentie en de reikwijdte van de Koerdische kwestie en strijd.
De internationale samenzwering werd georganiseerd en als gevolg daarvan werd Rêber Apo naar Imrali gebracht, omdat hij een oplossing zocht voor de Koerdische kwestie. Het Imrali systeem is een voortzetting van de internationale samenzwering. Ze hebben dit gedaan om de genocide op de Koerden uit te voeren, om een oplossing voor de Koerdische kwestie te verhinderen en daarom de democratisering van Turkije en een democratische invloed in het Midden-Oosten en de wereld te verhinderen. In dit opzicht moet de strijd voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo gezien worden als de strijd voor de vrijheid van Koerdistan, voor de vrijheid van de Koerden, voor de democratisering van Turkije en voor een vrijer leven van de mensheid als geheel.
We kunnen stellen dat de oplossing ligt in het ontwikkelen van deze strijd in elk aspect, met elke methode en op de sterkste manier. In het bijzonder moet de juridische strijd op deze basis ontwikkeld worden. Zoals het al vele malen gezegd is, moet het Imrali-systeem binnen het kader van de democratische wet besproken, onderzocht en grondig blootgelegd worden. We moeten de strijd zowel op politiek niveau als binnen de massa, de jeugd en de vrouwen ontwikkelen. Onze beweging is al bezig met het ontwikkelen van de vrijheidsstrijd en onze guerrillastrijders strijden heldhaftig. De som van dit alles is de strijd die de fysieke vrijheid van Rêber Apo zal verzekeren. We moeten volhardend zijn in deze strijd, we moeten koppig, wilskrachtig en geduldig zijn, we moeten ook geloven in de overwinning en vastberaden strijden tot de overwinning is behaald. Met dat in het achterhoofd wil ik iedereen die deze strijd voert succes wensen.
U hebt al gezegd dat het systeem van Imrali wordt uitgebreid. In welke zin moet dit worden opgevat? Wat is de huidige situatie van politieke gevangenen in Turkse gevangenissen? Hoe wordt de behandeling van de Koerdische kwestie weerspiegeld in de Turkse gevangenissen?
Rêber Apo verklaarde een paar jaar geleden over zijn situatie: ‘Er is hier zo’n systeem gevestigd dat, zonder over mezelf, mijn eigen situatie te praten, nog steeds honderden mensen worden onderworpen aan extreme druk, vervolging, opsluiting, marteling, vanwege mij, vanwege dit systeem hier.’ Dit gaat iedereen aan en daarom moet het bestreden en bestreden worden.’ Nu hebben we in bijna alle gevangenissen met die situatie te maken. De situatie van politieke gevangenen wordt niet veranderd in Imrali, niet in die mate, maar het wordt er wel diep door beïnvloed.
Er is zeer zware fascistische onderdrukking, terreur en marteling in de gevangenissen. Lijken komen uit de gevangenissen, omdat de gevangenen gemarteld worden. De laatste gevangene die gemarteld werd was Şakir Turan, die ik met respect wil herdenken. Ik wil ook al onze vrienden gedenken die in gevangenissen gemarteld zijn. Ik deel de pijn van ons volk en de pijn van de familie van Şakir Turan. De families van de gevangenen strijden tegen de gevangenissen, wat heel belangrijk is, maar het is nodig dat het beter georganiseerd en beter gepland wordt. Er zijn inderdaad tekortkomingen en zwakheden, dus er is een kans om ze te versterken.
Maar de situatie is duidelijk niet alleen het probleem van gezinnen. Een mensenrechtenorganisatie publiceerde onlangs een rapport en stelde dat op dit moment 313 gevangenen om willekeurige redenen in gevangenissen worden vastgehouden, ook al zijn hun door de rechtbank opgelegde straffen uitgezeten. Dit is een zeer ernstige situatie die het gevolg is van de toenemende wetteloosheid in Imrali. 313 mensen is geen klein aantal. Sommigen hebben hun straf al zes maanden uitgezeten, sommigen een jaar, sommigen twee, drie jaar geleden, maar ze worden niet vrijgelaten. Door dit te zeggen, is het niet alsof we deze straffen goedkeuren, want het zijn volledig onrechtvaardige straffen zonder enig democratisch juridisch aspect. Het waren straffen die volledig gebaseerd waren op fascistische, kolonialistische, genocidale overwegingen, maar zelfs dat wordt niet langer gerespecteerd.
In hetzelfde bovengenoemde rapport staat dat ze in 2022 1.201 gevallen van gebruik van marteling hebben genoteerd. Als het niet de regering van Tayyip Erdoğan zou zijn, maar een andere die ook maar een kwart van deze onderdrukking en marteling zou gebruiken, zou de hel uit vele kringen losbreken. Maar er is niet veel lawaai tegen de regering van Tayyip Erdoğan en alle berichten erover worden genegeerd. Zoals ze zeggen, het is de metafoor van de drie apen [Horen, zien en zwijgen] De wereld sluit inderdaad de ogen voor wat de AKP-regering doet met het Koerdische volk.
Wat de Koerden wordt aangedaan, wordt ook de arbeiders, de vrouwen, de jongeren en de revolutionaire democratische socialisten van Turkije aangedaan. De mensen verzetten zich in de gevangenissen door de traditie van het verzet van 14 juli te volgen. [In 1982 werd een hongerstaking begonnen in de gevangenissen, die zich over het hele land verspreidde]. Geen enkele druk of vervolging kan hen ertoe brengen hun doelen op te geven of hun wil te breken. De laatste woorden van martelaar Şakir Turan waren: ‘Mijn hoofd staat rechtop.’ Iedereen zou rechtop moeten staan.
De regering van Tayyip Erdoğan stopte tienduizenden mensen, mannen en vrouwen, in gevangenissen, maar toch slaagden ze er niet in om de politieke wil van het volk te breken. Iedereen stond rechtop, bood weerstand en streed. Ik wil hen nogmaals groeten en succes wensen. Hun verzet is moeilijk, het kan pijnlijk zijn, ze kunnen gemarteld worden en sommigen kunnen de marteldood sterven. Het zijn strijders voor de zaak van vrijheid en democratie.
Het is noodzakelijk om solidair te zijn met deze strijd, om hem te zien, te begrijpen en te beschermen. In die zin is de strijd niet alleen die van een van de families, maar is het eigenlijk de strijd van de hele samenleving. De martelingen in gevangenissen zijn nu zo omvangrijk geworden dat ze overslaan naar de maatschappij. Nu zegt iedereen dat de martelingen die op Imrali zijn toegepast zich over ons allemaal hebben verspreid. Deze druk, onderdrukking, uitbuiting, honger, crisis, economische crisis, politieke crisis, alles komt daar vandaan en uit het Koerdische probleem. Imrali bestaat enkel omwille van de Koerdische kwestie. Al deze oorlog, bloedvergieten en dood zijn allemaal dingen die veroorzaakt zijn door de Koerdische kwestie. Daarom zijn degenen die hiervoor verantwoordelijk zijn, degenen die de Koerdische kwestie gecreëerd hebben en het niet wilden oplossen. Zij die de Koerden onderdrukking, vervolging, genocide en kolonialisme oplegden, en zij die Koerden willen vernietigen die hun bestaan, vrijheid en democratische rechten niet aanvaarden. Wanneer we spreken over de Koerdische kwestie, zou niemand de Koerden als verantwoordelijk moeten zien. Integendeel, er is deze vervolging, onderdrukking en uitroeiing van de Koerden, waarvoor zij medeverantwoordelijk zijn.
Het verzet in de gevangenis moet begrepen worden en er moet meer solidariteit en steun komen. Deze praktijken van vervolging en marteling moeten meer aan het licht gebracht worden. Er is geen regime in de wereld dat in staat is om dit soort martelingen uit te voeren; het zal instorten als het aan het licht komt. In dit opzicht is het noodzakelijk om het gevangenisverzet krachtiger te steunen.