Na de vervalste verkiezingen, waarvan de uitslag al van tevoren bekend was, had het fascistische staatshoofd Tayyip Erdoğan gezegd: “We zullen de strijd tegen het terrorisme opvoeren en op basis daarvan meer ruimte geven aan diplomatieke activiteiten”. In feite vormde hij zijn nieuwe kabinet dienovereenkomstig en verhoogde hij de fascistische terreur in eigen land en invasieve aanvallen in het buitenland. Tegelijkertijd versnelde hij ook zijn diplomatieke activiteiten.
Eerst ging hij naar Astana en probeerde te bereiken wat hij kon. Daarna ging hij naar de NAVO en onderhandelde over het Zweedse NAVO-lidmaatschap, waarbij hij opnieuw profiteerde van de oorlog in Oekraïne en zelfs sprak over toetreding tot de Europese Unie. En hij vroeg om steun voor de moorddadige oorlog die hij in Koerdistan voerde. Als reactie hierop gaf de secretaris-generaal van de NAVO een verklaring uit waarin hij de PKK veroordeelde en werd er binnen de NAVO een “Coördinatie voor de gemeenschappelijke strijd tegen het terrorisme” opgericht. In dit kader heeft Erdoğan nog geen goedkeuring en steun gevonden voor een nieuwe invasieaanval op Noordoost-Syrië, maar hij heeft wel het noodzakelijke klimaat gecreëerd voor voortdurende lucht- en artillerieaanvallen. En hij heeft zich verzekerd van de reeds bestaande steun voor de bezettingsaanval op de Medya Verdedigingszones. Op deze basis heeft hij geprobeerd de militaire aanval met alle middelen en methoden voort te zetten, waaronder
Dit waren zijn belangrijkste acties, maar het was ook nodig om hulp te vragen aan de Arabische staten om de economische crisis als gevolg van de oorlog te verlichten en om financiële steun voor de oorlog te vinden. Hij bezocht veel Arabische staten en probeerde warm geld te krijgen door Turkse middelen aan de man te brengen. Hoewel niet alle staten de beloften deden waarop hij had gehoopt, slaagde hij erin om gedeeltelijk nieuwe steun te krijgen van de machten aan wie hij de Zwarte Zee en Istanboel had verkocht.
Na dit alles heeft de fascistisch-genocidale regering van Tayyip Erdoğan nu de Iraakse diplomatie op zich genomen. Hakan Fidan, de voormalige ondersecretaris van het MIT en Tayyip Erdoğan’s “zwarte doos” nieuwe minister van Buitenlandse Zaken, pendelde dagenlang heen en weer tussen Bagdad en Hewlêr [Erbil]. Volgens de pers was er geen leider in Bagdad en Hewlêr die hij niet had ontmoet. Hij probeerde zijn gesprekspartners te omhelzen, vooral de Barzanîs, en te doen alsof hij oprecht was. Het gerucht gaat ook dat de fascistische leider Tayyip Erdoğan Irak zal bezoeken. Het is duidelijk dat de betrekkingen met Irak belangrijk zijn voor de regering van Tayyip Erdoğan en op basis hiervan wil zij haar nieuwe plannen verwezenlijken.
We kunnen natuurlijk niet precies weten wat er is besproken en besproken tijdens de geïntensiveerde Turks-Iraakse gesprekken en welke resultaten er zijn bereikt. De media melden dat verschillende handelskwesties werden besproken, met name het water van de rivieren de Eufraat en de Tigris en olie en gas. Er wordt ook gezegd dat de kwestie van de “gezamenlijke strijd tegen de PKK” door Turkije op de agenda is gezet en intensief is behandeld. Er wordt gezegd dat de situatie in de door Turkije bezette Iraakse gebieden werd geëvalueerd. Hoewel er in de pers niet veel te lezen is over de gesprekken in Bagdad, bedankten beide partijen elkaar na de gesprekken in Hewlêr “voor hun bijdrage aan de gezamenlijke strijd tegen de PKK”.
Het lijdt geen twijfel dat de Turks-Iraakse gesprekken een belangrijke economische en handelsdimensie hebben. Dit kan ook worden uitgedrukt op de korte en middellange termijn. We weten allemaal dat achter de conflicten en oorlogen in de regio de vraag schuilgaat wie de economische hulpbronnen gaat exploiteren. Het is algemeen bekend dat het in de eerste plaats gaat om de strijd om economische belangen en uitbuiting, en op basis daarvan concurreren en vechten talloze projecten met elkaar.
Hoewel dit de gemeenschappelijke kwestie is van iedereen die elkaar ontmoet en ter plaatse politiek bedrijft, is het niet de eerste prioriteit van de Turkse staat en de fascistische AKP/MHP regering. Hun eerste prioriteit is om de guerrilla’s te verpletteren, de PKK te liquideren en op basis daarvan de genocide op de Koerden te voltooien. Met andere woorden, hun belangrijkste agenda is de genocidale oorlog tegen het bestaan en de vrijheid van de Koerden. Het is zeker dat ze dit bij elke gelegenheid op de agenda zetten en proberen de steun van iedereen te krijgen in deze kwestie.
En wat wil de regering Tayyip Erdoğan in deze context? Volgens sommige verklaringen probeert ze de gebieden die ze bezet in Xakurke, Avaşîn, Zap, Metîna en Heftanîn te annexeren, d.w.z. onder haar permanente soevereiniteit te plaatsen, en meer steun te krijgen bij aanvallen tegen de PKK-guerrilla. Het lijkt echter niet logisch dat op dit moment de kwestie van annexatie bovenaan de agenda staat. Dit probleem werd immers opgelost met de overeenkomst over een “bufferzone” tussen Turkije en Irak in 1985. Ook de Hammer Force operatie van 1991 en de gezamenlijke aanval van oktober 1992 lieten zien dat de regering in Hewlêr deze oplossing ook accepteerde. De regeringen van Bagdad en Hewlêr hebben zich sinds 26 augustus 2016 niet verzet tegen de bezettingsaanvallen van het AKP/MHP fascisme en zijn daarom niet in staat om zich te verzetten tegen de annexatie.
Wat in dit geval overblijft zijn de uitroeiing en liquidatie aanvallen tegen het bestaan en de vrijheid van de Koerden onder de naam van de strijd tegen de PKK. In dit opzicht is het Iraakse luchtruim al sinds 1991 open voor de Turkse staat, er is geen probleem. Ook krijgt de Turkse staat de gewenste inlichtingensteun van zowel Irak als de regering van Zuid-Koerdistan, er is geen ernstig probleem in dit opzicht. Dat wil zeggen, het is niet wat de regering Tayyip Erdoğan wil van de regeringen in Bagdad en Hewlêr, er is geen noodzaak voor zulke intensieve onderhandelingen. Er moeten dus andere eisen achter deze nieuwe inspanningen zitten.
Dus wat wil de fascistisch-genocidale Erdoğan-regering van Bagdad en Hewlêr? Maakt ze nieuwe bezettingsplannen voor gebieden als Metîna Summit en Gare en vraagt ze daarvoor steun? Plant ze ook nieuwe aanvallen op Mexmûr en Şengal? Blijkbaar lijkt het haar politiek niet mogelijk om een aanval op Şengal uit te voeren die verder gaat dan de huidige aanval. De aanval op Mexmûr daarentegen is al enige tijd geleden uitgevoerd en afgerond. Wat overblijft, is dus een aanval op nieuwe regio’s binnen de Medya verdedigingsgebieden. In dit opzicht springt de regio Gare eruit en er wordt aangenomen dat de fascistische AKP/MHP regering een invasieaanval op Gare probeert voor te bereiden.
Het kan ongetwijfeld niet op eigen houtje een militaire aanval uitvoeren op het gebied in kwestie.
Hiervoor is de toestemming en steun van de Amerikaanse en Iraakse regering nodig. Bovenal moet de KDP deelnemen aan de oorlog.Zelfs als de Turkse staat Gare verovert, kan hij het voorlopig niet vasthouden, maar moet hij het overlaten aan de KDP. Opgemerkt moet worden dat een eventuele aanval op Gare alleen mogelijk is als de PDK zich in de oorlog mengt en uiteindelijk de leiding van Gare overneemt. Het is duidelijk dat dit een open oorlog zou betekenen tussen de KDP en de PKK zonder enige discussie. De situatie is dus ernstig en de regering Tayyip Erdoğan speelt een gevaarlijk spel. Ze probeert de KDP rechtstreeks te betrekken bij de oorlog tegen de PKK. Uit de verklaringen na de gesprekken in Hewlêr blijkt dat ook de KDP een dergelijk plan steunt.
Het is duidelijk dat de KDP met vuur speelt en de collaboratieve verraderslijn die ze al jaren volgt tot het uiterste wil doorvoeren. Daarom moeten de mensen en de politieke krachten van Koerdistan en Irak op hun hoede zijn, ze mogen deze houding niet toestaan. De volkeren, de vrouwen en de jongeren en ook de democratische en socialistische krachten van Turkije, die echt voor de Turks-Koerdische broederschap zijn, moeten zich ook verzetten tegen deze aanval van de fascist Tayyip Erdoğan en de regering van de Volksalliantie die uit is op bezetting en genocide. Omdat het voeren van een uitroeiingsoorlog tegen de Koerden, terwijl we getuige zijn van een nieuwe verjaardag van de slag van Malazgirt, die grotendeels werd gewonnen met Koerdische steun, de Turkse samenleving evenveel schaadt als het de Koerden schaadt. Daarom is het noodzakelijk om de strijd voor vrijheid en democratie samen te ontwikkelen en te winnen tegen de fascistische terreur en genocidale aanvallen van de AKP/MHP.
Bron: Yeni Özgür Politika